Huib reed door, dacht dat ze langs de snelweg wel iets tegen zouden komen waar ze konden eten.

“Daar!” wees Margreet even later. “Daar ben ik wel eens geweest, daar hebben ze overheerlijk ijs!”

Huib twijfelde geen seconde, ze zouden daar vast ook wel ander eten hebben wat overheerlijk was, en hij had trek, dus… hij gooide de richtingaanwijzer uit en voegde uit.

Het was er rustig, hij parkeerde vlakbij het restaurant. Binnen keek hij om zich heen, alles in zich opnemend. Ze werkten hier met een buffet, je kon zelf je bord of schaaltje vullen, bij een paar koks langs gaan die met grote wokken op hoog vuur bezig waren. Margreet genoot ervan hier weer te zijn.

“Was je hier met je ouders?” vroeg Huib.

“Neeeee, dat is geldverspilling jongeman! Daar doen ze niet aan! Nee, ik was met een vriendin en haar ouders. Nou ja, vriendin, een soort vriendin. Achteraf kan ik voelen dat ik geen enkele band met haar had, maar we gingen in elk geval met elkaar om. Het was niet vervelend, laat ik het zo zeggen, maar ook zeker geen hartsvriendin of zo. Ik weet nog goed dat we hier kwamen, en dat ik mijn ogen uit keek. Zoveel lekkers, geen idee wat ik moest kiezen. En nu weer niet.”

“Ik zie hier geen patat of hamburgers, maar ik zie wel iemand die pizza’s maakt. Ik denk dat ik die kerel maar eens aan het werk ga zetten.”

“Goed idee, ik neem ook pizza,” besloot Margreet en samen liepen ze naar die pizzabakker toe. Hij was net klaar met zijn vorige klant, veegde even zijn spullen af en keek hen vriendelijk aan: “Zin in pizza?” vroeg hij, en toen ze allebei knikten: “Een grote, een medium of een kleine?”

“Ik heb wel zin in een grote,” zei Huib.

“Ik ook wel,” zei Margreet, “maar dan lust ik daarna geen ijs meer, en ik weet dat jullie ijs heerlijk is. Ik kan beter een medium nemen, denk ik.”

“Kom op Margreet, neem lekker een grote pizza, dan blijven we daarna gewoon een poosje uitbuiken, totdat je toe bent aan dat ijs. Die wil ik trouwens ook wel proeven… Doen?”

Margreet lachte en keerde zich naar de pizzabakker: “Oké, doe voor mij ook maar een grote.”

Hij knikte lachend en begon de eerste bal deeg te pletten op een plaat, daarna de tweede. Ondertussen mochten Huib en Margreet kiezen wat ze allemaal op de pizza wilden. De bakker smeerde tomatensaus op de pizza’s en belegde ze met alles wat ze genoemd hadden. Tot slot strooide hij er geraspte kaas overheen. Ondeugend keek hij Margreet aan: “Lekker veel kaas?”

Ze lachte: “Doe maar, heerlijk!”

Ook op Huibs pizza deed hij wat extra kaas. “Dat wordt smullen, mensen!” Hij schoof de pizza’s in de oven, schreef ‘2 pizza’s groot’ op een briefje en zei: “Het is rustig nu, je kunt met dit briefje vast afrekenen als je wilt, en daarna de pizza’s ophalen. Als het druk is, is dat niet te doen, dan overziet niemand meer wat er gaande is, maar nu kan het wel.” Hij gaf het briefje aan Huib, waarmee hij met een ‘ben zo terug’ naar de kassa ging. Margreet bleef wachten in de pizza-hoek.

Tot haar verbazing begon de bakker heel persoonlijk tegen haar te praten: “Jij boft jongedame, je hebt een toffe vriend. Hij is zo’n man op wie je bouwen kan, die jou niet als een sloof of een slet zal behandelen, maar als een vrouw, als zijn geliefde. Zulke relaties zijn nog veel te zeldzaam. Heb een geweldig leven samen!”

Hij draaide zich om naar de oven, checkte de pizza’s en haalde ze er even later uit. Hij schoof ze op grote borden en overhandigde ze aan Huib en Margreet.

“Eet lekker, beste mensen, en geniet van elkaar! Hey meisje, niet huilen hoor, heb ik iets verkeerd gezegd?”

Margreet schudde haar hoofd: “Nee, juist niet, je woorden hebben me ontroerd. Je hebt het heel goed gezien. Man, je bent een zegen voor je klanten! En je pizza’s zien er voortreffelijk uit. Fijne dag verder!”

“Jullie ook!”

“Wat heeft hij gezegd toen ik naar de kassa ging?” vroeg Huib nieuwsgierig.

“Oh Huib, dat was heel ongelofelijk!” Margreet probeerde zo nauwkeurig mogelijk te delen wat de pizzabakker gezegd had.

“Wauw! Ik kan me voorstellen dat je daar emotioneel van werd. Wat bijzonder, dat die man dat zo aanvoelde…”

Huib ging zitten en keek nog eens naar de bakker. Hij zag dat die hen nog steeds nakeek, met een grote glimlach op zijn gezicht. Huib lachte naar hem en stak zijn duim op. De bakker deed zijn ene hand als een vuist in zijn andere hand en hield ze als een overwinningsgebaar boven zijn hoofd.

Huib en Margreet lachten en vielen toen aan op de overheerlijke pizza. Hij was echt groot, en goed belegd. Ze raakten er allebei inderdaad goed vol van.

Huib liet zich een beetje onderuit in zijn stoel zakken. “Even een ideetje: zullen we eerst een bak koffie drinken, en later ijs?”

Margreet grijnsde: “Jij hebt altijd alleen maar geweldige ideeën!” Ze wilde al opstaan, maar Huib stelde voor dat hij wel even hun borden zou wegbrengen en koffie zou halen.

Terwijl hij weg was, keek Margreet rond. Vlakbij zat een stel met een meisje van een jaar of drie. Ze had blond lang haar, helderblauwe ogen, net als het meisje dat ze gezien had als een afbeelding van hun eigen dochtertje. Het meisje keek haar aan, liet zich van haar stoel glijden en kwam naar haar toe. Ze klopte met haar handje op Margreets buik en zei met een helder stemmetje: “Jij krijgt een baby, een meisje, net als ik. Ze lijkt op mij, en ik vind haar leuk!” Ze wachtte niet op antwoord, keerde zich om en ging weer bij haar ouders zitten. Margreet staarde haar met grote ogen na.

De moeder van het meisje zag het en kwam naar Margreet toe. “Heeft ze iets akeligs gezegd? Ze kan soms zomaar dingen eruit gooien, niet rot bedoeld, maar toch…”

“Welnee, ze heeft iets geweldigs gezegd. Ik weet nog maar net dat ik zwanger ben, en je dochtertje zei, dat ik een baby krijg, een meisje, net als zij. En dat ze op haar lijkt, en dat ze haar leuk vindt. Wat bizar, het klopt ook precies, ik heb er zelf ook een beeld van gehad, en zat net te denken hoe jouw dochtertje lijkt op het meisje dat wij verwachten.”

Huib kwam met de koffie bij haar terug. Hij knikte naar de vrouw en Margreet vertelde hem wat er was gebeurd. Ze kreeg ineens een idee. Ze graaide in haar tas naar haar mobiel. “Mag ik je naam en emailadres, en de naam van je dochtertje? Dan stuur ik jullie bericht als ons dochtertje geboren is.” De vrouw vond het leuk, deelde haar gegevens. “Rosalie, wat een leuke naam. Wij hebben het nog niet over een naam gehad, het is ook allemaal nog zo pril. Ik zal je op de hoogte houden, ik vind dit zo’n bijzondere ontmoeting!”

“Niks voor mij,” zei Margreet toen ze even later samen aan de koffie zaten, “om contact te willen houden met totaal onbekende mensen. Maar er is iets met dat meisje, ze sprak zo overtuigend over ons dochtertje. Ik kan me haast niet voorstellen, maar het lijkt wel alsof die twee nu al een klik met elkaar hebben.”

Huib trok zijn wenkbrauwen op: “Van zoiets heb ik nog nooit gehoord, maar waarom zou ik er verbaasd over zijn? Als je vanuit je ziel leeft, en zo te horen doet dat meisje dat ook, dan komen er dingen boven waar je geen benul van hebt… Ik denk dat het een goed idee van je was om gegevens uit te wisselen. Voor jezelf leuk, maar waarschijnlijk voor dat meidje en ons dochtertje ook. Ik ben benieuwd!”

Naar hoofdstuk 100. Naar huis

Of naar de Inhoudsopgave