Op dat moment werd er gebeld. “Ik doe wel even open,” zei Ellen. Ze begroette Marieke en haar team, en liet hen binnen. Marieke omhelsde Lisa, en zag ondertussen hoe Jacqueline haar tranen van haar wangen veegde. Terwijl Lisa Joke en Bennie omhelsde, liep Marieke rustig met uitgestoken hand naar Jacqueline toe.

“Heftige dagen he,” zei ze. “Ik ben Marieke. Ellen had me gevraagd om beveiliging voor je te regelen.”

Marieke legde kort uit wie de man en de vrouw waren die samen met haar binnen waren gekomen, en hoe het verder allemaal in z’n werk zou gaan. “Het beveiligingsteam zal nooit in jouw huis komen, tenzij je op één van de noodknoppen gedrukt hebt of hen zelf gevraagd hebt te komen.”

Haar uitleg was helder en leek Jacqueline een beetje tot rust te brengen.

“Zin in koffie, lieve mensen?” vroeg Lisa.

“Graag,” zei Joke, terwijl ook Bennie knikte. “Voor één keer in jouw huis, Jacqueline, daarna verdwijnen wij naar hiernaast.”

Lisa gaf zowel Joke als Bennie een loper, die aan een houten klosje hing. Joke zag in een flits dat er iets op stond. “Hoop, er staat het woord hoop op gegraveerd. Mooi Lisa, toepasselijk! Wie hier komen wonen, kunnen wel wat hoop gebruiken!”

.

Na de koffie vertrokken Joke en Bennie naar de grote kamer ernaast. Marieke en Ellen namen voorlopig afscheid van Jacqueline en Lisa, en liepen nog even achter Joke en Bennie aan omdat Marieke benieuwd was naar de grote kamer.

“Zie je het allemaal een beetje zitten?” vroeg Lisa, toen ze samen achterbleven.

Jacqueline knikte: “Jawel, al moet ik eerlijk zeggen, dat ik het allemaal wel spannend vind. Alles is nieuw voor me, ook het alleen wonen, dat heb ik nooit eerder gedaan. En het huis is prachtig, maar nog wel vreemd. Ik denk dat ik zo mijn koffers maar eens ga uitpakken en alles dan op mijn gemak nog een keer ga bekijken.”

“Prima, dan ga ik zo even naar de winkel voor tandenborstels en zo. O ja, er is geen bel naast je voordeur. Er is alleen een bel bij de voordeur van de grote woonkamer. Als er iemand langs komt, goedwillend of kwaadwillend, zullen ze altijd via de beveiligers moeten.

O ja, over de maaltijden... Ik wil je nog een keer zeggen, dat je uit de koelkast, het vriesvak of uit de voorraadkast alles mag pakken wat je nodig hebt of waar je zin in hebt. En als je iets nodig hebt, laat het me dan weten, via een berichtje naar mijn telefoon of via het schrijfblokje aan de kast. Doen hoor! Dat zullen Joke en Bennie ook doen. En je kunt samen met hen eten, maar je kunt ook iets ophalen en het hier in jouw huis klaar maken en opeten. Doe gewoon wat prettig voor jou is, niemand heeft daar een probleem mee!

Vanaf morgen kan ik het samen met het pension regelen dat jullie een warme maaltijd hier krijgen. Maar als je liever zelf wilt koken, of iets uit de vrieskast wilt opwarmen, kan dat ook. Ik hoor het morgenochtend allemaal graag van je. Onthoud vooral dat we alles willen doen om jou zo goed mogelijk door deze periode heen te helpen.”

Jacqueline knikte: “Ik zal er over nadenken en het je laten weten. Ik heb nog wel een vraag over de huur. Hoeveel moet ik per maand betalen?”

Lisa schoot in de lach: “Goed dat je ’t zegt, ik heb het contract hier bij me, maar was het helemaal vergeten.” Ze viste het papier uit haar broekzak en gaf het aan Jacqueline. “Lees het maar rustig door. Ik kom straks met de boodschappen terug en dan hoor ik het wel van je! O ja, in de la van jouw wandmeubel ligt een mobiel. Als ik jou wil bereiken, zal ik daar naar bellen, ook als ik naar je toe wil komen vanuit de grote kamer. Zorg jij dat hij opgeladen blijft?”

Jacqueline schoot in de lach: “Dat is wel handig ja! Jij hebt ook werkelijk overal aan gedacht he…”

“Tja, door ervaring… Ik ga via de grote kamer naar buiten, doe jij je voordeur en de tussendeuren achter mij op slot?”

Jacqueline stond op en liep met Lisa mee. “Ik zal meteen even overleggen met Bennie en Joke, over het avondeten.”

“Goed idee, tot straks!” Met een armzwaai groette Lisa het drietal en liep naar het pension, waar ze de familie aan de koffie aantrof. “Ik neem hier nog even een bak koffie en dan moet ik toch nog wat gaan kopen. Tandenborstels en zo…”

Lisa deed kort verslag van de komst van Jacqueline, benadrukte hoe mooi ze alles gevonden had. Aan Margreet vertelde ze hoe ze geraakt was door haar wandkleed. “Ook door de muurschildering van Elly trouwens, dat zal ik haar straks even vertellen.”

“Elly heeft al een fotocollage op de website en social media gezet, heb je dat al gezien?” vroeg Huib.

“Nee joh, ik ben nauwelijks op die sites geweest. Gewoon geen tijd voor gehad,” zuchtte Lisa.

Huib zocht hun eigen website op zijn mobiel op en liet haar de foto’s zien.

“Wat is dat toch leuk, een collage van het proces en een collage van het eindresultaat. Echt mooie foto’s!”

Naar hoofdstuk 241. Veranderingen in de juridische wereld

Of naar de Inhoudsopgave