Bianca borg haar inkopen op in de grote kledingkast. Haar naaigerei legde ze alvast klaar op het dienblad. Ze ging eerst met de beide kussens aan de slag. Een nieuwe lap om het kussen van de schommelstoel heen en het kleine kussentje dat ze net gekocht had, nog kleiner maken, vol proppen met vulsel en weer dicht naaien, zodat het een prima speldenkussen zou zijn.

Terwijl ze daarmee bezig was, werd er op de deur geklopt. Ze vermoedde dat het Huib zou zijn om de kledingstang aan de kast te monteren. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Hij deed bewust stilletjes, omdat hij zag dat Julian lag te slapen. Met een vragend gezicht maakte hij duidelijk dat zij mocht bepalen waar ze de stang wilde hebben. Hij bevestigde de stang en werkte de schroef aan de binnenkant van de kast zo mooi mogelijk af, zodat ze haar spullen of haar handen daar niet aan zou beschadigen.

“Bedankt!” fluisterde Bianca, waarop Huib zijn duim opstak en met een knipoog vertrok.

.

Bianca werkte stug door aan de beide kussens, simpelweg omdat ze zo’n zin had om met de poppenkleren aan de slag te gaan. Toen de kussens klaar waren, werd Julian net wakker. Even baalde ze daarvan, maar bij het zien van zijn stralende snuitje, kon het haar eigenlijk niets schelen. Trouwens, ze moest over een half uur toch naar beneden om in de keuken aan de slag te gaan.

“Mooie timing, Julian, ik geef jou even een schone luier, dan mag je bij mama drinken en dan bij Annerieke in de keuken in de box.”

Nadat ze Julian de borst gegeven had en hem had laten boeren, legde ze hem in het autostoeltje en nam hem mee naar beneden. Ze werden allebei vrolijk begroet door Annerieke en Simon. Bianca zette het autostoeltje in de box, kriebelde Julian nog even onder zijn kin en ging Annerieke helpen.

Simon bedacht hardop, dat hij niet zo’n geweldige kok was, maar wel een prima kinderoppas. “Mag ik die kleine kerel van je uit zijn stoeltje halen?” vroeg hij aan Bianca.

Ze schoot in de lach: “Doe dat maar, volgens mij is dat plezier voor jullie allebei.” Ze keek hoe hij de klipjes van de gordel los maakte en ondertussen malle gezichten naar Julian trok. Julian straalde en dat maakt zijn moeder blij. Julian was absoluut in goede handen bij Simon. Terwijl ze verder ging met de voorbereidingen voor het avondeten, hoorde ze Simon tegen Julian praten: “Weet je wat ik jammer vind, jongeman? Ik baal een beetje dat Gloria hier niet meer komt tijdens de maaltijden. Ik begrijp het wel hoor, maar ik vind het best jammer. Aan de andere kant is dat voor jou natuurlijk wel leuk, want nu krijg jij alle aandacht. Dus ik denk, dat wij het even niet met elkaar eens zijn… Wat? Moet je daar om lachen? Lekker is dat…”

Annerieke en Bianca keken elkaar aan, grijnzend. “Moet je ‘m nou toch horen, hele verhalen!”

“Ja, dat heeft hij nodig, dat is een stukje opleiding voor hem. Ik help hem om een super spreker te worden. Wat jij, Julian, jij gaat een kletskous worden waar de mensen vreselijk om moeten lachen, denk je ook niet?”

Annerieke keek verbaasd om: “Waar heb jij het nou over?”

“Geen idee, het kwam zomaar uit mijn mond dwarrelen. Het lijkt me best leuk, Julian, als jij zo’n kletsclown wordt. Hoe heet zo’n malloot ook al weer, zo’n cabaret-kletser, natuurlijk, een cabaretier! Net wat voor jou, vind je ook niet? Lekker iedereen aan ’t lachen maken en alle mensen die het leven verzieken voor de mal houden. Tjonge, hoe kom ik daar nou weer op?”

Simon keek naar Bianca, verbaasd over de tranen die over haar wangen stroomden.

“Wat is er, Bianca, heb ik iets verkeerd gezegd?”

“Nee, nee, dat is het niet. Ik zei gisteren met een gekke bek tegen Lisa, dat Julian al aan het oefenen was met praten, omdat hij spreker zou worden. Ik flapte het er zomaar uit, wist niet waar het vandaan kwam. Vanmorgen kwam Huib met een kledingstang, voor aan de zijkant van de kledingkast, net zoals hij voor Gloria en de baby van Sjaak en Lisa gemaakt heeft. Voor onze stang had hij er een microfoon met een stukje snoer aan gemaakt, omdat hij het gevoel had, dat Julian zou gaan spreken, niet serieus, maar als… traraaaaaaaaaaa… als cabaretier! Nou jij weer! Drie keer raden wat dit kereltje in zijn mars heeft.”

“Trompetmuziek en een heleboel humor!”

“Nou, die trompetmuziek heeft hij meer in zijn luier!”

“Dat zal ook wel…”

.

Na het avondeten zocht Bianca twee vrolijke lappen uit, die ze om de grootste pop drapeerde. Ze probeerde voor zich te zien, hoe ze de stof zou knippen en naaien. Ze zag een Spaanse danseres voor zich met een wijde rok. Ze besloot de stof in smalle stroken te knippen en er een strokenrok van te maken, sterker nog, ze zou van de stroken een soort ruches maken, flink gerimpeld. Ze besefte dat het een grote klus zou worden, een pietepeuterige klus ook, maar dat vond ze niet erg, daar hield ze juist van. Ze knipte stroken met de breedte van een vingerkootje, zorgde ervoor dat elke volgende strook een stukje korter was dan de vorige, zodat ze met de kortste strook in de tailleband van de rok kon beginnen en dan strookje voor strookje naar beneden kon werken. Ze vouwde alle strookjes op, zette ze vast met een speld en legde ze op volgorde van lengte op haar dienblad. De kortste strook was helder blauw, anders dan wat de Spaanse danseressen gewend waren. Zij gebruikten vooral knalrood en zwart. Bianca had effen korenblauw en lila met een fijn streepje gekozen. Totaal anders, maar het voelde goed. Haar pop zou een Nederlandse danseres in Spaanse stijl worden, zoiets.

Ze koos garens van exact dezelfde kleuren, maar besloot ze contrasterend te gebruiken. Met het lila garen begon ze aan de blauwe strook langs de rand te bewerken met een festonsteek. Daarbij zorgde ze er voor, dat het randje een heel klein beetje omkrulde naar de achterkant. Als er nog iets zou willen gaan rafelen, wat eigenlijk al niet meer mogelijk was, dan zou dat aan de onzichtbare kant gebeuren.

Haar gezicht was volledig ontspannen terwijl ze bezig was. Haar gedachten gingen naar Julian. Ze was er in gerold, in het moederschap. Eerst had dat gevoeld als dat ze erin geluisd was, maar ze genoot zo van haar zoontje en was zo blij met de nieuwe mogelijkheden hier in het pension, dat ze alleen maar blij kon zijn met zijn aanwezigheid.

Ze had al een paar strookjes afgewerkt, toen er zachtjes op de deur geklopt werd. Bianca stond op en deed de deur open.

“Hey, ik kwam even vragen of alles goed met je is, omdat je niet in de keuken verscheen. Of was je de tijd vergeten?”

Bianca keek op haar horloge: “De tijd vergeten, ik was zo lekker bezig! Ik zet even de babyfoon aan, dan kom ik.”

Lisa zag hoe ze op haar mobiel een App aantikte en in werking stelde, en haar mobiel weer opborg. Bianca knipte de zender van de babyfoon op de kast ook aan, keek nog even naar haar slapende kereltje en ging met Lisa mee.

“Wat is dat voor soort babyfoon?” vroeg Lisa, terwijl ze naar beneden liepen.

“Een vrij nieuw soort, denk ik, ik had er nog nooit van gehoord. De zender ziet er bekend uit, en de ontvanger zit op mijn mobiel, als een App. Ik vind het echt handig, die mobiel heb ik toch steeds bij me.”

“Klopt ja, ik zal eens met Sjaak overleggen, misschien is het voor ons ook wel geschikt. Heb je een idee hoe groot het bereik is?”

“Groot genoeg voor dit landschap. Hij kan die afstand van jullie huis naar hier volgens mij makkelijk aan. Zelfs voor Gloria zou hij geschikt zijn. Je moet je alleen afvragen of je het prettig vindt, dat je kind daar slaapt terwijl jij hier bent. Niet alle ouders vinden dat een fijn idee. Voor mij is dat net wat anders, omdat hij in hetzelfde huis ligt.”

“Ik zal er eens over nadenken. Eigenlijk voelt het voor mij het prettigst om gewoon thuis te blijven als hij ligt te slapen. Thuis kan ik ook koffie zetten en eten. Dan zien we elkaar natuurlijk wel minder op die vaste tijden, maar we kunnen elkaar ook opzoeken op andere momenten, ja toch?”

“Ach ja, dat is ook zo.”

Margreet was blij dat Bianca er was, en dat ze er ontspannen uit zag. “Even dacht ik dat je misschien door een dikke dip heen ging, en al is dat zo nu en dan nodig, het is nooit fijn. Ben je al met je naaiwerk begonnen?”

“O ja, het kussen voor de schommelstoel is al klaar, en van het kleine kussen heb ik een speldenkussen gemaakt. Dat was een prutswerk! Ik had de vulling in een plastic zak gedaan, knipte een stuk van het kussen af, en naaide dat voor een groot deel dicht. Toen moest ik hem vullen, door het kleine gat dat ik open gelaten had. Wat een gedoe! Het is wel gelukt hoor, en het resultaat is leuk. Het kussentje is goed stevig geworden en doet het prima als speldenkussen. En nu ben ik voor de grootste pop bezig, een soort Spaanse dansjurk, maar dan van totaal andere kleuren dan zij daar gewend zijn. Ik heb korenblauw en lila gekozen. Ik heb dunne stroken geknipt en die ben ik nu aan het omwerken. Het wordt een enorme klus, en een priegelwerk, maar dat heb ik als kind juist altijd zo leuk gevonden. Daarom heb ik er ook voor gekozen om echt smalle stroken te knippen. Daardoor wordt het een wijde rok met fijne ruches. En het lijfje zal wel strak passend worden, denk ik.”

Huib luisterde mee naar haar verhaal en vroeg: “Wat denk je, kun je nog een kledingstang gebruiken voor je poppenjurken?”

Verrast keek Bianca op: “Dat zou eigenlijk best heel leuk zijn, maar is dat niet teveel werk?”

“Welnee, de stangen zijn standaard, gewoon bezemstelen. Ik maak er alleen een knop bij. Ik zal ’s kijken of ik een pop met een leuke jurk kan zagen en vijlen. Dat lijkt me een leuk werkje voor vanavond, bij Margreet aan de eettafel.”

“Aan de eettafel?”

“Ja, een beschermplaat op de tafel, en dan lekker bezig zijn. Dan kan ik met mijn hobby verder, en toch dicht bij mijn vrouwen zijn. Wat wil jij trouwens gaan doen met die poppenjurken? Verkopen?”

“Uiteindelijk wel, denk ik. Anton spoorde me daar al toe aan, en jij had daar een website voor toch?”

“Klopt, wacht, ik pak hem er even bij.” Op zijn mobiel zocht Huib de website op en liet haar zien hoe het werkte: “Hier een algemene bladzij, met verwijzingen naar de pagina’s van Margreet, Elly en mijzelf.” Hij klikte van de ene naar de andere, en liet haar zien hoe zij klanten probeerden te lokken met leuk fotocollages.

“Maar hoe weten de mensen jullie site dan te vinden?”
“We promoten de site op de sociale media, kijk maar. Het is simpel, maar je moet ergens beginnen. Als je mee wilt doen, dan kan dat gerust, dan voeg ik er een pagina aan toe en pas ik de tekst op het beginscherm aan. Heb je zelf al accounts op de sociale media?”

“Ik heb het ooit gehad, maar ik zou niet meer weten hoe ik er moet inloggen. Het is echt lang geleden. Ik denk dat ik dan eenvoudiger nieuwe accounts zou kunnen maken.”

“Laat het maar weten als je hieraan mee wilt doen. Het kost niets, en het levert wel wat op! Had jij dat nou gehoord van Elly, dat ze een poosje niet met muurschilderingen door ging?”

“Dat klopt ja, ze vond het vervelend als ze er een paar dagen tussenuit moest, ergens logeren, om zo’n muurschildering voor elkaar te krijgen. Ze had dat bij een vriendin gedaan. Ik dacht toen zelf nog: bij een vriendin gaat nog wel, maar bij onbekenden... Dat zou niks voor mij zijn!”

“Ik zal zo Joke eens opzoeken,” reageerde Margreet, “zij had het over kleine schilderijtjes, dat dat toch meer bij Elly paste.”

Huib legde zijn hand op haar hand en keek haar vriendelijk aan: “Elly zal er zelf achter komen. We houden het alleen een beetje in de gaten. Ik weet nog, toen ze bij ons schilderde, dat ze zei dat ze ook wel eens op zo’n doek van de Action geschilderd had, maar dat dat niets voor haar was. Toen vroeg ik me al af of dat echt zo was, of dat er een verwonding achter zat die er voor zorgde dat ze schilderijtjes afwees. Het lijkt er op, dat ze eerst ergens doorheen moet. Geen idee wat, maar dat zal haar ziel wel met haar uitvechten! We houden contact met haar, dan komen we er wel achter hoe het verder gaat.”

Margreet glimlachte en knikte: “Je hebt gelijk, we hoeven niets te regelen.”

.

De rest van de avond genoot Bianca van haar naaiwerk. Toen ze voelde dat het tijd was om te gaan slapen, had ze bijna alle stroken al omgewerkt. Morgen verder, beloofde ze zichzelf.

Naar hoofdstuk 14. De keuze is altijd van jou

Of naar de Inhoudsopgave