Huib had slecht geslapen. Het lukt hem niet om Margreet uit zijn gedachten te bannen. Hoewel hij had gemerkt dat ze onzeker was en een diep negatief beeld van zichzelf had, waren de eerste indrukken die hij had gekregen toch bijzonder geweest. Ergens diep van binnen was een vuurtje aangewakkerd dat hem volkomen nieuw was.
In het verleden had hij wel eens wat geflirt met meisjes, maar het was nooit verder gekomen dan wat zoenen en een beetje met hun haren spelen. Hij had er niets speciaals bij gevoeld. Het was meer iets geweest dat erbij hoorde. Hij had geen behoefte gehad om de vrouwenwereld verder te verkennen. De meisjes om hem heen hadden nooit iets bij hem opgeroepen, waardoor hij naar meer zou kunnen verlangen.
Maar Margreet… Met Margreet was dat anders. Hij had bij het lezen van haar sollicitatie al die klik ervaren, maar had gedacht dat dat puur zakelijk was, dat hij alleen maar had geweten dat hij haar moest aannemen. Tijdens hun eerste gesprek in zijn kantoor had hij het nog veel dieper ervaren. Hij was geschrokken van wat hij gevoeld en in haar ogen gezien had. Ze had zijn hart geraakt, zonder dat ze dat zelf in de gaten had gehad. En nu lag hij met zichzelf overhoop, verlangde hij veel meer naar haar dan hij naar een collega zou moeten doen.
Hij besefte dat hij heel voorzichtig met dat verlangen om moest gaan. Ze was een vriendelijke jonge vrouw, leuk om te zien, mooi golvende haar en prachtige groene ogen, maar ze was van binnen kapot. Zo onzeker over zichzelf, dat hij vermoedde, eigenlijk wel zeker wist, dat daar een diepe pijn achter schuil ging. Hij zou voorzichtig met haar moeten zijn, heel voorzichtig. Vooral haar het gevoel moeten geven dat ze oké was, waardevol en…
Pfff het bleef hem in het donker van zijn slaapkamer achtervolgen, wat hij allemaal voor haar zou kunnen doen, en wat hij vooral niet zou moeten doen. Hij moest er voor waken dat hij zijn groeiende verlangen naar haar in bedwang hield. Ze mocht het niet in de gaten krijgen, ze was daar nog lang niet klaar voor. Het was beter als ze hem als een soort broer ging zien. Voorlopig…
Na een paar uren slaap was hij met hoofdpijn wakker geworden. Hij had zichzelf wakker gemaakt met een plens koud water in zijn gezicht en dronk zijn eerste bak koffie in zijn eigen huis. De hoofdpijn werd minder zwaar, het beetje dat overbleef was goed te verdragen.
Hij besloot een half uur later dan normaal te gaan ontbijten, zodat hij de vrouwen nog even niet zou hoeven te zien. Zijn moeder zou het wel begrijpen, zij had waarschijnlijk gisteren al meer door gehad dan hijzelf. Zelfs die Anton Veth had het gezien. Hij zuchtte diep, stapte na zijn tweede bak koffie naar buiten, ademde de frisse herfstlucht diep in en wandelde op zijn gemak naar het pension.
Zijn eerste taak na het ontbijt was de woonkamer schoonmaken. Hij legde wat achtergebleven spullen op hun plek, haalde een doek over de tafels, en pakte de stofzuiger.
Toen hij klaar was, bekeek hij het resultaat. Hij was tevreden, het zag er weer redelijk gezellig uit. Het verlangen in zijn hart om er meer van te kunnen maken, door nieuwe meubels te maken, stopte hij diep weg. Daar had hij nog geen tijd voor!
Hij haalde even een mok koffie in de keuken, groette daarbij de dames alleen even snel, en ging naar zijn kantoor.
“Nou, nou, zoonlief is niet erg spraakzaam. Hij zal wel met zijn hoofd ergens anders zitten. Die administratie zit hem best dwars, hij heeft een hekel aan dat soort werk en het is in de eerste tijd na Eriks overlijden behoorlijk opgestapeld. Huib moest zich er eerst in inwerken, door krijgen hoe Erik alles georganiseerd had. Dat heeft hem veel tijd gekost. En daarna kon hij pas de hele stapel brieven en rekeningen gaan verwerken.”
Margreet luisterde met een frons in haar voorhoofd. Ze dacht na… “Is het financieel misschien mogelijk om iemand voor een paar uren per week te benoemen om dat werk te doen?”
“Daar hebben Huib en ik ook al over gesproken, maar op dit moment is dat nog wat twijfelachtig. Vooreerst zijn we al blij dat jij erbij gekomen bent. Al het huishouden dat ’s morgens gedaan moet worden, deed ik de afgelopen maanden samen met Huib. Ik heb hem gevraagd om nog wel de woonkamer ’s morgens te doen, en misschien eens bij te springen, maar voorlopig wil ik hem even wat meer tijd geven voor de administratie. Als hij daarmee op orde is, weten we misschien al meer over het aantal dagen dat de kamers besproken zijn voor de komende maanden. Dan kunnen we bepalen of we iemand anders de administratie kunnen geven. Het zou inderdaad maar om een paar uurtjes zijn. Maar nu, werk aan de winkel! We moeten de ontbijthoek in de eetkamer opruimen, de toiletten beneden schoon maken en de was ophangen. Dan kan het beddengoed in de was… en dan hebben we het belangrijkste gehad, denk ik. Dan zal het ook wel bijna tijd voor onze lunch zijn. Heb jij al een idee wat je vanmiddag wilt gaan doen?”
Terwijl ze samen opwerkten, vertelde Margreet over haar lijstje, wat ze wilde gaan zoeken in de kringloopwinkel. Annerieke vond het een slim idee, ze kende de winkel goed, ging er zelf ook graag naar toe omdat ze er zoveel spullen hadden, zoveel mooie spullen, voor kleine prijsjes.
“Ik werd gisteren nog opgebeld door één van hun medewerksters. Ze had iets voor me achter gehouden, en ze vroeg of ik er misschien belang bij had. Ik zal Huib vragen of hij het vanmiddag wil ophalen. Als jullie nou samen gaan, en de pick-up nemen, dan kun je, als je wat grotere dingen vindt, die makkelijk meenemen.”
Eigenlijk had Margreet wel zin gehad om alleen naar de winkel te gaan. Huib was één van de onderwerpen geweest, waardoor ze gisteravond moeilijk in slaap kon komen. Ook zij was geraakt, anders dan Huib, maar hun contact had haar wel wat gedaan. Het had haar prettig verrast, maar juist door haar diepe onzekerheid over zichzelf, was het een komen en gaan van gedachten in haar hoofd geweest. Het leek wel of al die stemmen ineens stikzenuwachtig waren geworden…
Aan de andere kant was het wel handig als ze met Huib mee kon. Dan wist ze de volgende keer de weg.
Annerieke schoot in de lach: “Je moet er lang over denken! Had je andere plannen? Ga je liever alleen?”
“Nee hoor, ik was dat eerst wel van plan, maar het is goed, het is handiger om samen te gaan, hij weet de weg. En als ik grotere spullen mee moet nemen, is dat in een pick-up inderdaad makkelijker dan in mijn kleine karretje,” zei ze met een blos. Bah, ellendig dat ze altijd zo makkelijk van kleur verschoot! Annerieke zag het wel, maar zei er wijselijk niets over.
“Als je vanmiddag gaat, maak je dan niet druk over de tijd. Vandaag hoef je nog niet te helpen met koken.”
Ze werkten rustig door. Margreet genoot ervan om de was buiten op te hangen.
Toen alles klaar was, kondigde Annerieke aan dat het tijd voor de lunch was.
“Huib! Kom je eten?” riep ze richting het kantoor.
“Ik kom er zo aan!”
Maak jouw eigen website met JouwWeb