Ze was er net mee klaar, toen ze stemmen in de gang beneden hoorde. Ze herkende Huibs stem, en hoorde Anton reageren. Ze ging snel de trap af en begroette hen. Ze sloeg haar armen om Huib heen en gaf hem een stevige kus. “Wat fijn dat je er weer bent! Is alles goed gegaan?”

“Ja hoor, we hebben Henk niet meer gezien, en Lisa had snel alles bij elkaar gegraaid. Dat brengen we na de lunch wel naar de plek waar ze het hebben wil. Eerst maar ’s eten.”

Terwijl hij sprak, streelde hij haar wang. “Lieverd, ik lief jou!”

Margreet grinnikte: “Dat klinkt grappig! Ik lief jou ook… een heleboel veel!”

Lachend en omarmd gingen ze de keuken binnen. Annerieke had de taart al klaar, hij stond op het aanrecht af te koelen. Ze had de tafel gedekt voor zeven personen, omdat ook Lisa, Anton en Joke zouden komen lunchen.

Sjaak bekeek het eten op tafel. Olijk vroeg hij aan Annerieke: “Heb je de tafel niet verkeerd gedekt? Taart als lunch, is dat niet een beter idee?” Daarmee verbrak hij de licht gespannen sfeer.

Margreet voelde bij zichzelf echter de spanning al snel weer opkomen. Ze zuchtte: “Zal ik het dan maar vertellen, over vanmorgen?”

Iedereen keek haar ernstig aan.

Ze merkte hoe moeilijk ze het vond om eerlijk te vertellen wat er in de badkamer gebeurd is. Het verwarde haar even, toen besloot ze het gewoon maar chronologisch te vertellen.

Eigenlijk was er niet veel te vertellen, maar de impact was groot. Huib schoof zijn stoel met een ruk naar achteren. Woedend was hij!

Voordat hij iets kon zeggen, zag Margreet dat Lisa ineen kromp. Margreet legde haar hand op Lisa’s, alsof ze haar wilde beschermen. Ze begreep de reactie van Huib wel, maar had ook met Lisa te doen.

Huib zat zichzelf door zijn woede in de weg en raakte nog meer in de war toen hij het gebaar van Margreet naar Lisa zag.

“Sorry Lisa, ik ben niet boos op jou, maar wat Henk hier geflikt heeft… Margreet… ik…”

Huib brak en liet zich op zijn stoel vallen. Aan niets was te horen dat hij huilde, maar zijn schouders schokten. Margreet ging naar hem toe, legde haar hoofd tegen zijn wang en sloeg haar armen om hem heen.

“Lieverd, alles is goed gekomen, het is voorbij en ik voel me goed.”

Huib trok zijn zakdoek uit zijn broekzak en snoot luidruchtig zijn neus. “Ik zie wel dat je niet gewond bent geraakt, lichamelijk niet, maar verdorie, wat doet het emotioneel met jou? Met mij in elk geval heel veel! Ik hou zoveel van jou, ik kan het gewoon niet hebben dat iemand jou te na komt! Sorry, ik ben er gewoon helemaal door van de kaart! Jij… jij bent mijn alles… hij had met zijn fikken van je af moeten blijven!”

Margreet troostte hem: “Daar heb je helemaal gelijk in. Ik vind het ook vreselijk als iemand jou kwaad doet. Dat deed Henk, hij deed jou ook kwaad, door zijn woorden. Toen hij weg was, ben ik boven weer aan het werk gegaan. Mijn gedachten gingen terug naar wat er gebeurd was, ik voelde de angst, die angst kwam steeds weer op. En ik voelde nog meer zo’n enorme boosheid over wat hij over jou had gezegd, ik was allemachtig kwaad! Verdorie, hij moest eens weten, hoe jij met mij omgaat! Dat heeft geen spat te maken met wat hij deed! Ik voelde op dat moment zo sterk, dat hij jou daarmee besmeurde! Hij maakte jou tot een vulgaire vent, een vent die mij gebruikte. Walgelijk!”

Waar Huib tot rust gekomen was, ervaarde Lisa precies het tegenovergestelde. Tranen stroomden over haar wangen. Ze schoof haar stoel achteruit, met de bedoeling te vluchten. Voordat ze echter de deur uit kon gaan, was Joke opgestaan, sloeg haar armen om haar heen en legde Lisa’s hoofd tegen haar schouder. Ze streelde haar haren en fluisterde iets in haar oren. Niemand dan Lisa alleen kon het verstaan. Het duurde even, maar uiteindelijk bracht het haar tot rust.

“Kom, ga maar weer zitten, blijf alsjeblieft bij ons, je hoort bij ons.” Joke leidde haar met zachte druk terug naar haar stoel. Lisa keek met een betraand gezicht en rode ogen naar de mensen om haar heen. Ze knikten haar allemaal toe, en Annerieke bevestigde wat Joke had gezegd: “Dat klopt helemaal Lisa, wat Joke net zei, je hoort bij ons. En je tranen raken ons, juist omdat je bij ons hoort. Wij hier, zoals we bij elkaar zijn, zijn meer dan vrienden, we zijn familie, snap je?”

Lisa knikte flauwtjes: “Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt, maar ik weet nog niet zo goed wat ik er van moet denken. Familie roept bij mij nog geen prettig gevoel op. Familie is nooit een goeie vriend van me geweest.”

“Oh, dat herken ik helemaal,” bevestigde Margreet haar, “maar je zult gaan ervaren wat een echte familie, een goede familie is. Want dat zijn we hier!”

Lisa glimlachte naar haar en keek de kring rond: “Dank je wel allemaal, ik zal proberen te geloven dat het allemaal goed komt… Ik vond het even moeilijk Margreet, dat je zei dat Henks woorden Huib tot een vulgaire vent maakten, en dat hij jou gebruikt had. Ik begrijp je hoor, en achteraf zie ik ook dat het zo is, en dat besef is pijnlijk. Zoals hij jou vanmorgen gepakt heeft, zo… nou ja, zo deed hij het ook bij mij, altijd. Ik wist niet beter, ik heb mijn vader dat ook vaak zo zien doen met mijn moeder, en zij klaagde er nooit over, dus ik dacht dat het normaal was, dat het zo hoorde. Daarom liet ik Henk ook altijd zijn gang gaan. Maar nu weet ik dat het niet klopt, dat hij misbruik van me maakte. Hoe het anders zou moeten, hoe het wel goed zou zijn… daar heb ik geen idee van, maar ik voel nu wel dat hoe hij het met me deed, vernederend was. Het was goed dat je het zo zei Margreet, echt waar, de waarheid drong daardoor ineens tot me door.” Ze zuchtte en staarde voor zich uit.

Iedereen bleef stil, zich goed bewust van de ernst en de intensiteit van de situatie.

Toen riep Lisa zichzelf tot de orde en richtte zich tot Annerieke: “Even wat anders Annerieke, over die zolderkamer, kost die net zoveel als de kamer die we afgelopen week huurden?”

Annerieke schudde haar hoofd: “Nee meis, ik ga je daar geen huur voor vragen, dat is niet nodig. Het is gewoon een plek voor jou om tot rust te komen, om de dingen te gaan doen die nu echt noodzakelijk zijn. En we hopen dat je hier goed herstelt van alles wat je hebt meegemaakt. Ik weet niet hoe lang je nodig zult hebben, maar die tijd willen we je in elk geval geven. Voor de eerste tijd wil ik je aanraden om vooral te doen wat voor jou nodig is, wat voor jou goed is. En ik hoop ook dat je dit huis gaat ervaren als jouw thuis, in elk geval een voorlopig thuis. Als je iets in de zolderkamer wilt veranderen, ga je gang, overleg maar als je denkt dat dat nodig is, maar maak er in elk geval echt jouw kamer van. Margreet heeft toen ze hier kwam al snel de kringloopwinkel ontdekt, en toen jullie vanmorgen weg waren, gaf ze al aan dat ze je daar wel wegwijs wilde maken, als jij daar zin in hebt.”

Lisa zuchtte diep, het was allemaal zo veel voor haar. Zoveel hartelijkheid had ze nooit eerder ervaren. “Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ja, dank je wel, jullie allemaal, het is gewoon zo veel, en zo nieuw voor me. Het lijkt me leuk Margreet, om een keer samen naar die winkel te gaan. Ik heb nog geen idee wat ik zou willen kopen, maar misschien alleen eerst eens rondkijken daar?”

“Prima joh, het is een leuke winkel, ik ben er net nog geweest, ik heb er een doos vol glazen vazen gekocht, voor de gastenkamers en voor de vensterbanken hier beneden. En een paar extra, dus als jij er ook een paar van wilt, is dat geen probleem, er zijn er genoeg. Ik wil vanmiddag nog wat takken Hortensia knippen om in die vazen te zetten. En oh, ik kwam ook twee prachtige grote vazen tegen, precies de kleuren van die Hortensia-bloemen, lila en blauw, zo gaaf. Als de bloemen zijn uitgebloeid, ga ik ze op hun kop ophangen om ze te drogen, en daarna wil ik ze in die grote vazen zetten. De kleur die ze dan zelf niet meer hebben, vind je dan nog terug in de vazen.”

“Wat leuk Margreet! Waar wil je die grote vazen zetten?” vroeg Annerieke.

“Ik heb er al één in de hal gezet, in die lege hoek. Ik denk dat hij niet in de weg staat. En de andere staat op de overloop boven, in die lege hoek naast de werkkast.”

“Nou ja zeg, dat is gaaf, juist die twee plekken vond ik altijd al zo kaal, zo ongezellig.” Annerieke stond op en keek even buiten de deur. “O ja, geweldig Margreet! Die is echt mooi! Zeg Huib, ik wil graag dat je het totaalbedrag even vanuit de zakelijke rekening aan Margreet terug betaalt. En vind je ook niet dat Margreet een pasje van de zakelijke rekening zou moet hebben? Dan kan ze dit soort dingen gewoon meteen van onze zakelijke rekening betalen.”

Huib knikte, maar Margreet keek met open mond van de één naar de ander. “Dat hoeft toch niet? Het kost daar amper wat, dat wil ik gerust zelf betalen. Het was per slot van rekening ook mijn idee…”

“Ja,” zei Huib, “dat kan wel zo wezen, maar door wat jij daar voor een habbekrats koopt, verbeter je wel de sfeer in het pension. En daarom is het een prijsje voor de zakelijke rekening, snappie?”

“Ja, ik snap het wel,” antwoordde Margreet bedremmeld, “mijn verstand snapt het wel, maar het voelt dan alsof ik jullie op kosten jaag, zoiets, en dat wil ik niet.”

“Helemaal best, je gevoelens hebben nog wat prikjes nodig, maar wat je kocht was bedoeld voor het pension, dus het pension betaalt het!”

Huib wilde opstaan, maar bedacht zich: “Wat doen we eigenlijk naar de politie toe? Margreet, wil jij een melding maken of aangifte doen? En Lisa, wat wil jij?”

Lisa reageerde direct: “Ik vind zeker dat Margreet op z’n minst een melding zou moeten maken, en ik wil graag met je meegaan, Margreet, om je verhaal te bevestigen en met de politie te overleggen wat ikzelf het beste kan doen.”

Margreet knikte: “Ik zal straks wel even bellen en vragen of we er maandag aan het begin van de middag langs mogen komen. Lijkt je dat een goed idee?”

“Prima, ik heb nu toch geen werklijst meer, dus ik kan zo met je mee!”

“Oh, een werklijst!” kreunde Margreet. “Had jij dat ook? Ik had er ook één, en ik had er vanmorgen zelfs één in mijn hoofd. Verrotte werklijsten, ze hebben me altijd opgejaagd! Al moet ik zeggen dat ik er vanmorgen iets beter mee overweg kon. Ik kon vlot doorwerken en gejaagde gevoelens elke keer plat bombarderen. En uiteindelijk had ik mooi een uurtje over voor de kringloopwinkel. Maar werklijsten, in theorie heb ik ze verbannen. Niet dat ze zich daar altijd aan houden… ze komen in mijn gedachten regelmatig terug.”

“Logisch,” vond Anton, “ten diepste heb je hier ook een soort werklijst. Je weet wat je elke morgen moet doen. Dus om die taken als een soort lijstje in je hoofd te hebben, is niet erg, is eigenlijk alleen maar makkelijk.”

“Dat is wel zo,” bedacht Annerieke, “alleen die takenlijst moet niet een strak stramien zijn waarin je je opgesloten voelt. Je mag bijvoorbeeld altijd de ruimte nemen om er even tussenuit te stappen als dat nodig is, of om hulp te vragen.”

“Dat weet ik,” zei Margreet, “er is eigenlijk nog maar één ding dat ik van die werklijst graag kwijt wil: ik wil mezelf niet langer opjagen. Ik zie jou hier altijd ontspannen bezig, niet sloom, gewoon vlot, maar niet gespannen. En dat mis ik nog, een constante ontspanning in het werken. Ik jaag mezelf nog regelmatig op.”

Joke herkende het: “Dat gaat uiteindelijk vanzelf over. Er zit iets achter, achter dat jagen, iets van binnen, dat moet eerst herstellen, en dan gaat het vanzelf veranderen. Dan raak je steeds meer ontspannen.” Ze knikte haar veelbetekenend toe: “Ik weet verdorie uit ervaring waar ik het over heb.”

“En ik ook,” grinnikte Anton, “niet bij mezelf, maar bij Joke, ik heb gezien hoe het was, en hoe ze veranderde en hoe ze nu is. Zelfs het schrijven van haar boek, ik heb haar stiekem wel eens gadegeslagen als ze aan haar boek werkte. In het begin was ze vreselijk gespannen, krampachtig aan het typen, maar nu doet ze het bijna helemaal ontspannen. Ze is gewoon lekker bezig. Ja toch Joke?”

Ze lachte hem blij toe: “Gelukkig wel, en daardoor heb ik er nu nog veel meer plezier in dan in het begin!”

Lisa keek van de één naar de ander. “Dus… als ik het goed begrijp, is er nog hoop voor mij?”

Ze schoten allemaal in de lach om haar dramatische toon, die deels echt en deels gespeeld was.

“Zeker weten deerne!” Anton stond op en kneep haar even zachtjes in haar schouders. “Joke en ik blijven nog een week, en dan gaan we naar huis, maar over een paar maanden komen we weer hier logeren, hier in ons tweede thuis, en dan zullen we zien hoe jij dan al veranderd bent, dat beloof ik je! Het gaat vanzelf, luister maar naar jezelf, naar wat jij werkelijk graag wilt. Leer te voelen en neem wat extra rust als je door pijn en verdriet heen gaat. Vertroetel jezelf maar en laat je door je familie hier vertroetelen. Dan zal je eens zien…”

Naar hoofdstuk 56. Margreet helpt Lisa op weg

Of naar de Inhoudsopgave