De eerste week van de kerstvakantie was voorbij gevlogen. Tanja en Nancy hadden zich geen moment verveeld.

.

Ze hadden Sjaak geholpen in de tuin. Hij had hen serieus genomen in hun ideeën over nieuwe planten, over meer plantenperkjes met bloemen, paadjes er tussendoor. Samen hadden ze een tekening gemaakt van een deel van het landgoed, om daar in het voorjaar mee aan het werk te gaan

.

In de werkschuur van Huib hadden ze toegekeken hoe hij bezig was geweest met een secretaire die hij in zijn pand in het dorp wilde gaan zetten, als voorbeeld of eventueel om te verkopen. Ze hadden keer op keer hun bewondering uitgesproken over hoe hij het allemaal bedacht had. Hij had hen verteld hoe de ideeën van binnenuit opborrelden, en had hen gevraagd om het hem gewoon te vertellen als zij zelf misschien ideeën kregen.

Nancy had meteen gereageerd en hem een idee aangereikt over de laatjes. Hij had haar verrast aangekeken: “Dat is het, ik had er al over zitten denken, me af zitten vragen hoe ik die knoppen wilde maken, maar ik kreeg er geen idee over. En nu kom jij ermee: eenvoudig met een klein uitgeslepen randje.”

Nancy had gestraald, had zich belangrijk gevoeld, en had dat ook gezegd. Huib had haar lachend aangekeken en gezegd: “Mensen van alle leeftijden zijn even belangrijk. En als je steeds meer leert te leven vanuit je gevoel, vanuit je ziel, dan zullen je ideeën nooit kinderachtig of gek zijn. Misschien zullen ze anders zijn dan ideeën van andere mensen, maar ze zullen goed zijn.”

.

Daarna had hij hen gevraagd of ze zin hadden om na het avondeten bij hen thuis te komen. “Margreet werkt bijna elk vrij uur aan een wandkleed. En ik zit dan lekker aan kleine houten diertjes te prutsen.” De meisjes waren direct naar het pension gerend om het hun ouders te vragen.

Diezelfde avond hadden ze bij Huib en Margreet aan de eettafel gezeten. Margreet had hen een stukje stevig linnen gegeven, omdat ze zo graag ook een wandkleedje wilden maken. Ze hadden zigzagsteken langs de randen gemaakt en gekeken hoe Margreet lapjes en draden op de grote lap naaide.

“Hoe weet je nou welk kleurtje je wilt nemen? En of je een lapje of een draad wilt opnaaien?” had Tanja gevraagd.

Huib had gereageerd: “Voelen Tanja, kijk maar naar een lapje of een bolletje breigaren of neem ze in je handen, en voel maar welke jou het beste lijkt.”

Toen ze die avond naar het pension zouden gaan om daar koffie te drinken, hadden de meisjes daar eigenlijk helemaal geen zin in.

“Weet je wat,” had Margreet voorgesteld, “ik loop er wel even naar toe. Ik zal aan jullie ouders vragen tot hoe laat jullie hier mogen blijven. En als ze het goed vinden dat jullie langer blijven, dan haal ik voor ons vieren taart bij Annerieke, en drinken we hier wat. Dan werken we ondertussen lekker verder.”

Aan het eind van de avond hadden de meisjes hun wandkleedjes natuurlijk nog niet klaar gehad, maar was het begin wel goed zichtbaar geweest. Met de belofte dat ze er de volgende avond mee verder mochten gaan, had Huib de vrolijke meisjes terug gebracht naar het pension, waar ze hun ouders nieuwsgierig hadden gemaakt met hun verhalen. Hun wandkleedjes hadden ze bij Margreet en Huib gelaten, omdat ze het pas aan hun ouders wilden laten zien, als ze helemaal klaar waren.

.

Ook bij Lisa en Sjaak hadden ze een paar uren doorgebracht. Ze hadden geluisterd naar hun muziek, gekeken hoe Lisa de viool en de cello stemde en ze bespeelde.

Lisa had later tegen hen gezegd, dat ze net droge sponzen waren geweest, die alles in zich opzogen. Tanja had zich afgevraagd of dat wel goed was.

Lisa was in de lach geschoten: “Jazeker, dat is prachtig. Jullie verlangen er naar om alles te onderzoeken en uit te proberen. Het lijkt erop, dat jullie gewoon op zoek zijn naar wat jullie echt leuk vinden, naar wat er echt bij jullie past.”

Nancy had wijs opgemerkt, dat Lisa iets zei over uitproberen: “Mag ik eens uitproberen op die grote cello?”

Lisa had haar geholpen om hem vast te kunnen houden en uit te proberen wat ze ermee kon. Dat was haar hard tegengevallen. Tanja had het iets beter voor elkaar gekregen, maar was al snel gestopt omdat haar vingers die de snaren moesten indrukken er pijn van gingen doen.

“Het is mooi als jij erop speelt, maar moeilijk om ermee te beginnen,” had ze wijs gezegd. Lisa was het met haar eens geweest, zij had het zelf in het begin ook moeilijk gevonden.

.

Op een ochtend had Annerieke de meisjes gevraagd of ze misschien zin hadden om na het ontbijt te helpen met het bakken van een taart. Rachel had haar gevraagd, of ze het wel handig vond om de meisjes er allebei bij te hebben. Annerieke had haar gerust gesteld: “Het aanrecht is heel groot, en we hebben ook een grote eettafel, dus er is ruimte genoeg. Kom straks maar even om de hoek kijken, als je zin hebt.”

En dat hadden Robert en Rachel gedaan. Het had hen geraakt hoe hun dochters vol overgave bezig waren geweest met deeg en crème maken.

Toen ze die avond een punt taart hadden gekregen, hadden ze trots aan de andere gasten verteld dat hun dochters hadden meegeholpen met bakken.

De meisjes zelf waren die avond weer bij Margreet en Huib aan het handwerken geweest, maar hadden de volgende ochtend, bij het ontbijt, de complimenten van de andere gasten gekregen.

.

Koos en Olivia hadden voor hun vakantie hun fietsen meegebracht. Ze fietsten altijd graag tijdens hun vakanties en dat hadden ze deze week ook gedaan. Vanwege het wat heuvelachtige gebied waren ze blij geweest dat ze goeie fietsen hadden met elektrische ondersteuning.

Koos en Olivia waren mensen die oog voor details hadden, die niet alleen een bloemenveld zagen, maar ook de afzonderlijke bloemen en de insecten daarop.

Ze waren allebei handig met hun fototoestellen, en hadden vanaf de eerste dag hun prachtige foto’s aan de anderen laten zien.

Die eerste avond had Annerieke het al in de gaten gehad en had dat aan Huib verteld. Via een kabeltje had hij hun toestellen op de laptop die hij altijd bij de dansavonden gebruikte, aangesloten, de foto’s op de laptop gezet en de serie afgespeeld. Iedereen kon de foto’s zo groter zien op het scherm van de laptop.

Omdat er geen persoonlijke foto’s bij zaten, had Koos meteen aangeboden om ze op de laptop te laten staan, zodat Huib een serie foto’s van de omgeving had. Misschien kon hij ze later nog gebruiken voor andere gasten.

Daarmee had hij Huib op het idee gebracht om de laptop een vast plekje in de woonkamer te geven en de serie doorlopend te laten afspelen. Hij had de gasten nadrukkelijk gevraagd of ze hem wilden laten weten hoe ze het vonden, of het niet storend was. De reacties waren alleen positief geweest. En elke avond had Huib de nieuwe series foto’s van Koos en Olivia aan zijn bestand op de laptop toegevoegd. Het was na een week een lange reeks van prachtige foto’s geworden, foto’s waar je keer op keer naar zou kunnen kijken. Ze zouden nooit vervelen!

.

De overige vier gasten, de zussen Naomi en Paula met hun partners Martijn en Leen, waren er steeds samen op uitgegaan. Ze hadden gewandeld, door natuurgebieden, door dorpen en steden, en hadden, naar eigen zeggen, de tijd van hun leven gehad. Het samenzijn had hun band versterkt, ze hadden nieuwe energie opgedaan, en ze waren bijzonder dankbaar geweest voor de manier waarop ‘familie Bloemenhof’ er voor hen geweest was tot in de kleinste dingen.

.

Nu was de eerste week voorbij, tijd om van zes gasten afscheid te nemen. Daar waren weinig woorden bij nodig. Ze hadden al vaker hun dankbaarheid geuit, dus het afscheid was snel voorbij.

Koos en Olivia, die tussendoor regelmatig contact met Tanja en Nancy hadden gehad, namen hen nog even apart. Ze hadden een cadeautje voor hen gekocht, als aandenken. De meisjes pakten het snel uit, nieuwsgierig wat het zou zijn.

“Wat leuk, wat mooi,” verzuchtte Tanja, terwijl ze met haar wijsvinger over de details van het houten huis ging.

“Ooooh, het is het pension! Heeft Huib dat gemaakt?” riep Nancy uit.

Olivia en Koos knikten en Koos legde uit: “We zagen hoe jullie genoten van de mensen die hier wonen en werken. We wisten dat jullie eerst helemaal geen zin in deze vakantie hadden, maar merkten dat jullie hier een fantastische tijd hebben. Dat bracht ons op het idee om jullie een klein pensionnetje mee te geven. Huib heeft ze gemaakt in de uren dat jullie al op bed waren, zodat jullie het niet zouden ontdekken.”

Tanja lachte: “Huib is een slimmerd!”

De meisjes bedankten hun vakantievrienden in een omhelzing en zwaaiden hen even later uitbundig uit.

“Jammer dat ze weg zijn,” vond Tanja.

“Ja, echt wel, ze waren zo lief voor ons, zo gewoon, alsof we hen al jaren kenden,” bedacht Nancy, “best bijzonder eigenlijk…”

Naar hoofdstuk 225. Babbelen met Huib

Of naar de Inhoudsopgave