Ondertussen kwamen Huib, Margreet en de bouwvakkersploeg bij elkaar in Annerieke’s keuken voor een bak koffie. Annerieke lachte om de mannen. Ze zag hoe ze nieuwsgierig zaten te kijken wat ze nu weer zou uitdelen bij de koffie. “Meestal kun je ontbijtkoek verwachten, beste mensen, en soms iets anders, maar dat kan ik alleen doen als ik er echt de tijd voor heb.”

“Oh, dat is geen enkel probleem Annerieke, die ontbijtkoek is heerlijk! Waar is dat andere jonge stel trouwens, Sjaak en Lisa?”

Eén van de andere bouwvakkers, die bij de ploeg van het huis van Sjaak en Lisa hoorde, vertelde dat ze visite hadden.

Simon vulde aan: “Dat klopt, ze hebben visite, en dat zullen ze voorlopig continu hebben. Ik wil er verder niets over vertellen, want ik wil hun privacy waarborgen. Zij zijn hier meer dan welkom, maar ze kunnen voorlopig niet komen. Daarbij wil ik het laten.”

Hoewel de meeste bouwvakkers hem vragend aankeken, zeiden ze niets. Ze hadden respect voor hun baas, en daarom accepteerden ze zijn antwoord. Dat ze graag veel meer zouden horen over de situatie, dat ze nieuwsgierig waren, hielden ze voor zichzelf.

.

Na de lunch hadden Sjaak en Lisa zin om samen muziek te maken.

“Best spannend, met publiek,” zei Lisa.

“Trek je van ons niets aan, Lisa, wij zijn geen publiek. Wij zijn hier alleen maar aanwezig, puur toevallig op hetzelfde moment dat jullie willen musiceren,” grapte Bennie.

Lisa schoot in de lach: “Oké, ik zal proberen gewoon te spelen alsof we samen zijn.”

“Strak plan!” vond Joke.

Omdat Lisa met haar viool op haar schouder en haar ogen dicht naast de piano stond, ging Sjaak er vanuit dat ze probeerde af te tasten welke melodie ze zou gaan spelen. Het duurde niet lang of ze begon te spelen, een langzame, slepende melodie in mineur. Hij vermoedde in D-mineur, maar wachtte nog even voordat hij mee ging spelen. Hij wilde eerst horen waar deze melodie naar toe ging. Lisa maakt het hem ongemerkt moeilijker dan de vorige keer. Het was een melodie die maar door vloeide, als een rivier, zonder een herhalend gedeelte. Op een gegeven moment leek haar viool even adem te halen. Op dat moment zette Sjaak in, vooreerst alleen met de bastoon. Terwijl de viool verder zong, de rivier afdaalde, begon Sjaak ook met zijn rechterhand mee te doen. Zacht liet hij de hoge tonen als druppels van de rivier opspatten, terwijl Lisa voor de daadwerkelijke stroom zorgde.

In de woonkamer zat Bennie met betraande ogen naar het plafond te staren, terwijl Joke iets voorover zat, haar ogen dicht had en de tranen over haar wangen biggelden. Zacht begon ze met haar lichaam heen en weer te wiegen op de maat van de muziek. Ze verloor na verloop van tijd de beweging van de maat, en bewoog volkomen vrij op de muziek. Zo, zo zou ze uren naar hen kunnen luisteren…

.

’s Avonds tegen half 8 stopte er een auto bij het huis van Sjaak en Lisa. “Daar zullen onze collega’s zijn, Petra en Julian,” vermoedde Joke, terwijl ze even tussen de gordijnen door gluurden. “Ja, het klopt, het is de auto van Petra.”

Julian belde meteen toen hij uitstapte al met Bennie. Bennie ging naar de voordeur en kwam even later met hen terug in de woonkamer. Hij stelde hen voor aan Lisa en Sjaak.

De overdracht kon snel gebeuren, er was weinig te delen. Niet dat er niets gebeurd was die eerste dag, maar dat was allemaal persoonlijk en had niet te maken met het werk van hen als beveiligers.

Bennie en Joke wensten hen allemaal een fijne avond en een goede nacht en gingen naar huis. Lisa vroeg de nieuwkomers of ze zin hadden in koffie.

“O ja, graag, koffie is levensvocht, zelfs mijn bloed is onderhand bruin. Nou ja, dat is ook niets bijzonders, bloed is bij iedereen bruin… als het opdroogt en een korst wordt,” vulde hij grijnzend aan toen Lisa hem fronsend aankeek.

Ze pakte hem grinnikend terug: “Dat laatste is waar, maar volgens mij hebben beveiligers werkelijk bruin bloed, ook als het nog stroomt. Ongelofelijke koffieleuten!”

Vrolijk ging ze naar de keuken en begon koffie te zetten. Ze bedacht, dat het ideaal zou zijn als ze zo’n koffiemachine zouden hebben die zelf de bonen maalt en per kop koffie zette. Altijd vers, altijd precies genoeg.

Toen ze de mokken koffie op een blad op de koffietafel zette, deelde ze haar gedachten met Sjaak, en vroeg aan Petra en Julian of zij er misschien ervaring mee hadden.

“Ik lust bijna alle koffie, maar koffie van zo’n machine zoals jij bedoelt, dat is het meest geweldige. En je hoeft er niet absurd veel voor te betalen hoor, je kunt ze ook tweedehands kopen. Je kunt daar pech mee hebben, maar meestal gaat het goed,” zei Petra.

Julian knikte: “Ik heb er ook goeie ervaringen mee, met tweedehands spullen. Zal ik vannacht eens voor jullie kijken op internet?

Lisa knikte: “Ik zou het fijn vinden als je voor ons wilt kijken, ik heb er totaal geen ervaring mee.”

“Als je niet iets kunt vinden wat je geschikt vindt, zal ik morgen even naar de kringloop bij ons gaan, ik moet daar toch in de buurt zijn.” Petra nam haar mok en dronk een paar slokken koffie. “Jullie houden gelukkig ook van een beetje sterkere koffie, heerlijk!”

Sjaak reageerde met een quasi-serieus gezicht: “Als ik slootwater wil drinken, ga ik wel naar buiten. Daar is een prima sloot, waar altijd meer dan genoeg water in staat.” Hij wees naar de rand van het terrein.

Petra schaterde het uit! “Sorry, ik zie het helemaal voor me, hoe je daar op je knieën zit om uit die sloot te drinken! Maar even iets serieuzer: vinden jullie het leuk om wat over jezelf te vertellen?”

Lisa stond op: “Jawel, ik pak even de schets die ik voor Joke gemaakt had.”

Ze kwam even later terug en legde de schets voor Julian en Petra neer. Ze vertelde over de verschillende mensen op het terrein, vertelde vluchtig over haar oude leven en hoe ze Sjaak had leren kennen.

Sjaak haakte daar op in: “Ik was al een paar jaren tuinman op dit landgoed. Ik was mensenschuw, hield mijn pauzes altijd hier in, totdat Huib me overtuigend vroeg om bij hen te komen koffie drinken en eten. Ik had Lisa en haar ex al een paar keer gezien, ook tijdens de dansavonden die we hier elke woensdag houden en gevoeld dat het niet echt goed met haar ging en dat ze niet bij haar toenmalige man paste. Toen ze met hem brak, ging ze tijdelijk op de zolderkamer van het pension wonen, en kwam ze ook in de keuken eten en koffie drinken. Daar leerden we elkaar een beetje kennen en…”

“… en sloeg de vonk over!” Lisa straalde toen ze het zei. “Mijn leven is totaal veranderd. Alles wat ik gemist heb bij mijn ex, heb ik bij Sjaak gevonden. Echte liefde, echte relatie, een zo sterke band, alsof we met een zware magneet aan elkaar geklonken zitten. Binnen een week nadat mijn ex vertrokken was, ben ik bij Sjaak gaan wonen. En hier, bij hem, is mijn leven begonnen. Voorheen werd ik geleefd door mannen, mijn ex heeft me met BDSM klaargestoomd om prostituee in zijn dienst te worden, daar gaat de rechtszaak straks ook over, maar nu mag ik zelf leven. Ik mag ontdekken wat ik fijn vind, ik mag ontdekken wie ik ben, ik mag ‘nee’ zeggen als iets niet goed voelt, als ik iets niet wil.”

“En zo,” vulde Sjaak aan, “zo ontdekt ze dat ze een geweldige vrouw is!”

Lisa keek hem even verrast aan, dacht na en formuleerde wat ze voelde: “Het is heel apart, maar als ik daar over na ga denken, of ik een geweldige vrouw ben, dan gaan er de gekste dingen door mijn hoofd, vooral negatieve dingen. Maar als ik voel, hier in mijn buik voel, dan voel ik dat Sjaak gelijk heeft. Het voelt alleen raar om het over mezelf te zeggen, dus dat laat ik maar aan hem over!”

De avond verliep rustig, de gesprekken kabbelden wat door over hun dagelijkse werkzaamheden en over de op handen zijnde rechtszaak. Lisa merkte dat Petra haar best deed om zich in te voelen in haar situatie, terwijl Julian haar fronsend, ernstig aankeek terwijl hij luisterde.

Lisa voelde tijdens dit gesprek het verschil tussen Joke en Bennie aan de ene kant en Petra en Julian aan de andere kant. Joke was in staat om op een spontane manier echt te voelen, terwijl Petra er haar best voor moest doen, er meer verstandelijk mee bezig was. Lisa besefte dat ze nog niet anders kon, dat er nog verwonding in de weg zat. Met haar blokkade van gisteravond in haar achterhoofd had ze geen enkele moeite om te accepteren dat Petra en Julian nog niet zo ver waren als Joke en Bennie. Ze waardeerde het dat ze hun best deden om te voelen, om te voelen waar ze doorheen gegaan was. Daar bedankte ze hen beiden voor, dat ze geluisterd hadden en zich probeerden in te leven in haar situatie.

.

Toen Sjaak en Lisa naar bed wilden, was Julian daar heel luchtig over: “Doe gewoon wat je moet doen, wat je wilt doen. Ik zag dat jullie hier beneden slapen, en dat jullie je niet echt kunnen afzonderen. Wij zullen jullie gewoon met rust laten en ons hier zo stil mogelijk gedragen. Is het voor jullie een probleem als we zo nu en dan wat te eten of te drinken halen uit de keuken?”

“Nee joh, dat moeten jullie zeker doen, zet gewoon koffie of thee, pak maar wat je nodig hebt. Doe maar of je thuis bent, per slot van rekening ben je dat ook een beetje voor de komende weken,” zei Sjaak. “Eerlijk gezegd verwacht ik, dat wij door de situatie sowieso niet zo diep zullen slapen. En dat is ook niet erg, we hebben toch geen werk te doen.”

“Dat kan ik me voorstellen, maar probeer je rust in elk geval wel te nemen, je hebt het hard nodig om straks fit in de rechtszaal te komen!” Petra wenste hen een goede nacht, waarop Julian hen toeknikte als bevestiging dat hij hen dat ook wenste.

Naar hoofdstuk 194. Koffie en taart

Of naar de Inhoudsopgave