In de kinderkamer rook het naar verf, maar niet hinderlijk doordat Elly het raam de hele dag op een kier open hield. Elly begroette hen hartelijk. Ze was net klaar met een paar klaprozen en stond haar penseel schoon te maken.

“We hebben je bloemblaadjes uit de bruidssuite weer in het doosje gedaan. Rosanne en Angelique hadden ze in de la van een nachtkastje bewaard.”

Tegelijk keek Margreet naar de muur. “Oh wat gaaf, die klaprozen! Ik ben dol op klaprozen, en ik baal er altijd zo van dat ze maar zo kort bloeien. Maar hier blijven ze altijd mooi, geweldig!” Ook Annerieke en Lisa overlaadden Elly met enthousiaste kreten en complimenten.

“Ik word hier nog helemaal verlegen van…” bloosde Elly.

“Oh Elly, het is toch overduidelijk dat dit jouw talent is.” vond Annerieke.

“Ja, dat is zo, ik vind het geweldig om dit te doen. Ook elke dag wel een beetje spannend, maar vooral ontzettend leuk.”

“Geef je ons een seintje als het helemaal klaar is Elly, dan komen we het meteen weer bekijken!” drukte Annerieke haar vriendin op het hart.

“Dat zal ik doen. Ik vermoed over een paar uurtjes, ergens halverwege de middag denk ik.”

“Afgesproken, dan laten we je nu weer alleen met je werk, ik ga thuis nog even aan de slag.”

.

Annerieke ging terug naar haar eigen huis, terwijl Lisa en Margreet nog even bij Huib gingen kijken.

Lisa bekeek de website en reageerde: “Best apart, het is zo eenvoudig en overzichtelijk, maar hoe meer foto’s erop komen hoe mooier die website wordt.”

Huib was het met haar eens, en vertelde opgetogen dat hij net een opdracht van Simon had gekregen om meubels voor zijn werkkamer te maken.

“Hij is begonnen met verhuizen. Vandaag brengt hij de kleine dingen in verhuisdozen hierheen. Morgen wil hij proberen de meubels van zijn werkkamer hier te brengen. Eerlijk gezegd heb ik een beetje het idee, dat hij daar niemand bij heeft die hem helpt. Met die verhuisdozen is dat nog te doen, maar met meubels niet. Ik heb even overlegd met Sjaak. Als blijkt dat Simon inderdaad geen hulp geregeld heeft, gaan wij morgenochtend met hem mee om te sjouwen.”

Margreet en Lisa knikte blij. Lisa reageerde: “Fijn dat jullie dat voor hem willen doen. Hij heeft, denk ik altijd alles zelf moeten doen, misschien vindt hij het wel moeilijk om hulp te vragen.”

“Dat is inderdaad het probleem, dat ving ik daarstraks op toen ik langs hun huis liep. Dat bracht me op het idee om hem te gaan helpen en dat heb ik meteen aan Sjaak verteld. We hadden er samen eigenlijk nog wel schik van ook, dat we Simon gewoon voor een voldongen feit gaan zetten. Hij zal familie Bloemenhof leren kennen!”

.

Tegen twee uur was de muurschildering klaar. Elly besloot eerst haar spullen schoon te maken en in te pakken. Daarna liep ze naar beneden, waar Margreet de laatste hand legde aan haar breiwerk.

“Ben je al klaar?” vroeg Margreet, en toen Elly knikte: “Wil jij Annerieke en Simon ophalen? Dan haal ik Sjaak en Lisa op.”

Ze liepen samen naar buiten, waar hun wegen meteen al scheidden. Een paar minuten later was op Simon na de hele familie in de kinderkamer. Iedereen bewonderde het geheel en de fijne details.

“Die boterbloemen en madeliefjes, zo schattig.”

“En daar die seringen, je ruikt ze bijna!”

Huib en Sjaak stonden lachend te luisteren naar de enthousiaste kreten van de vrouwen.

Huib voegde er aan toe: “Elly, het is echt een plaatje. Hier zullen we keer op keer nieuwe elementen in zien, of opnieuw verrast zijn over wat we al eerder gezien hebben. Het is zo echt, zo levend. Weet je heel zeker dat je hier geen geld voor wilt vragen? Ik bedoel, behalve materiaal heb je hier ook heel veel uren in zitten.”

“Nee Huib, echt niet! De onkosten van de materialen zijn mijn cadeau aan jullie en aan jullie baby. En het werk is voor mij een feest geweest, een herontdekking van wat ik het allerleukste vind. In de toekomst ga ik natuurlijk wel geld vragen voor mijn muurschilderingen, maar voor deze niet. Het feit dat ik het mocht doen, heeft me meer dan genoeg opgeleverd.”

Margreet draaide zich naar haar om: “Daar ben ik zo blij mee Elly, voor jouzelf, dat je dit weer op gaat pakken, dat je het zo leuk vind. Ik voel helemaal met je mee, het is zo herkenbaar!”

Elly legde een arm om haar schouder en trok haar even tegen zich aan. “Ja he, ik vind dat voor jou ook zo fijn. En jij Lisa, met je muziek en je strijd voor vrouwen. Je staat wat die vrouwen betreft nog maar aan het begin, maar je hebt wel gevoeld wat je wilt. Eigenlijk wij allemaal he, volgens mij hebben wij allemaal onze weg al aardig gevonden. Bijzonder...”

Huib kwam even tussendoor met iets anders: “Sjaak, zullen wij de commode even uit de werkschuur ophalen en hem hier op z’n plek zetten?”

“Ja, doen we, dan kunnen we meteen het geheel zien!”

In de schuur haalde Huib snel een doek over de commode. “Ik had hem al schoon gemaakt, maar in deze ruimte is het altijd een stofbende!” De mannen grijnsden naar elkaar, pakten de commode naast de poten vast en brachten hem naar huis. De trap op was even een zware klus, maar dat waren ze snel vergeten toen hij tegen de muur stond op de plek die Huib had afgetekend. Hij haalde een gummetje uit zijn broekzak en gumde de lijntjes die hij op de muur gemaakt had, voorzichtig weg.

“Zo, dit is het dan… nog wat spullen erin, de baby erop, en het plaatje aan deze kant van de kamer is compleet!”

Iedereen schoot in de lach. “Die baby laat nog wel even op zich wachten,” dacht Lisa, “Margreet heeft nog steeds geen bol buikje.”

“Gelukkig niet, ik zit nog in de eerste maand, die ukkepuk is nog zo klein! Maar zonder dollen, het is wel een prachtig geheel! Ik ben er echt heel blij mee! En nou is het klaar. Voelt dat voor jou niet leeg, Elly? Of heb je al ergens een nieuwe opdracht?”

Elly glimlachte: “Nee hoor, ik heb geen nieuw werk in de planning, zo snel gaat dat nog niet. Volgende week ga ik lekker rustig aan doen. Ik mag vast wel een paar boeken van Annerieke mee nemen?” Vragend keek ze haar vriendin aan, en toen Annerieke instemmend knikte, ging ze verder: “Dan ga ik thuis rustig aan de boel weer op orde brengen en heerlijk veel lezen. En ik denk dat ik ondertussen wat zakelijke dingen ga regelen, een email-adres voor op de website, en een opzet voor een factuur, en een overzicht van de onkosten die ik voor muurschilderingen in rekening ga brengen. Dat laatste lijkt me nog best een lastige klus.”

“Misschien valt het mee,” dacht Huib. Hij haalde zijn meetlat uit zijn broekzak en mat de muurschildering op. Hij rekende snel uit hoe groot het oppervlak was. “Kijk Elly, dit is het oppervlak. Als je voor dit oppervlak nou eens opschrijft hoeveel onkosten je aan materiaal gehad hebt en hoeveel uren je er ongeveer aan gewerkt heb. Die uren vermenigvuldig je met je uurloon… en daar tel je je materiaalkosten bij op. Dan heb je de totaalprijs voor het oppervlak dat je in deze kamer geschilderd hebt. Vervolgens kun je een standaardprijs per vierkante meter uitrekenen. En dat neem je dan als basis om bij elke nieuwe opdracht de prijs te kunnen bepalen, een basisprijs dus. Je kunt dan voor jezelf een lijstje maken met de prijzen van verschillende oppervlaktematen, een halve vierkante meter, twee vierkante meter. Maar op de website hoef je alleen maar je basisprijs per vierkante meter te zetten.

Als iemand je een opdracht wil geven voor een muurschildering, meet hij zijn muur op en berekent dan aan de hand van jouw basisprijs op de website, hoeveel een muurschildering hem gaat kosten. Als hij voor zichzelf akkoord gaat met die prijs, geeft hij jou de opdracht en reken jij voor jezelf nog een keer na wat het geheel moet gaan kosten. Als jullie het daar met elkaar over eens zijn, maak je een offerte, waarin je kort de opdracht omschrijft, met de maat van de muur en de basisprijs erbij, en tot slot de totaalprijs. Zodra de klant die offerte getekend heeft, staat het vast. Op de offerte, en ook op de rekening, zet je dus alleen het totaalbedrag, geen opsplitsing van uurloon en materiaalkosten. Begrijp je hoe ik het bedoel?”

“Jazeker, dat gaat me zeker helpen, dank je wel! Denk je trouwens dat het gek is als ik voor elke nieuwe opdracht nieuwe potjes verf reken en toch met de oude begin?”

“Dat lijkt me niet meer dan logisch! Je zou best elke keer met nieuwe potjes verf kunnen beginnen, maar dan heb je straks je hele huis vol staan met halfvolle potjes. Dat is ook één van de redenen waarom je geen omschrijving van je materiaalkosten op je offerte en je rekening moet zetten. Het is jouw taak om er iets moois van te maken, verder niet!”

Elly schoot in de lach: “Ja, dat is wel zo, maar ik vind het best lastig om zo zakelijk met mensen om te gaan. Het is allemaal niets voor mij, maar als ik inderdaad werk met twee lijstjes naast elkaar, één voor uurloon en één voor materiaalkosten, en ook een standaard maak voor een offerte en een rekening, dan moet het wel goed komen.”

Sjaak stond mee te denken terwijl Huib uitleg gaf. Nu vroeg hij aan Elly: “Kun je dat zelf? Die offerte en die rekening op de computer in elkaar zetten, zodat je later alleen maar de prijzen en gegevens van de opdrachtgever hoeft in te vullen? Anders wil ik je gerust helpen hoor, ik heb dat zelf ooit geleerd op mijn opleiding.”

“Oh echt? Zoiets op een opleiding voor hovenier? Nou ja, die moet zulke zakelijke dingen natuurlijk ook leren. Bedankt voor je aanbod, Sjaak, als het me niet lukt, kom ik er voor bij je terug!”

“Daar houd ik je aan,” knipoogde Sjaak.

“Je gaat je de komende week dus niet vervelen,” glimlachte Margreet.

“Nee, zeker niet! En we houden contact, voor de gezelligheid en voor de zakelijke kant, de website. Ik zie er een beetje tegenop, maar toch heb ik er zin in. Eigenlijk een soort eigen bedrijfje oprichten.”

“Goed dat je dat zo zegt, we moeten waarschijnlijk ook BTW mee gaan rekenen. En ik denk dat het goed is als we ons eerst in laten schrijven bij de Kamer van Koophandel.” Huib keek Elly en Margreet aan: “Zal ik daar komende week werk van maken? Opzoeken hoe dat in elkaar zit?”

“Graag, dan laat ik dat nog even open in de opzetjes die ik ga maken. Ik denk dat ik het in Excel ga doen, ik heb daar eerder mee gewerkt, en dat beviel me prima.”

“Als je dat programma al kent, is dat zeker handig!” vond Sjaak.

“Ja, gewoon even een standaard opzet maken, en dat elke keer kopiëren voor een nieuwe opdracht. Kind kan de was doen!”

“Dat doet me ergens aan denken…” zei Margreet. “Ik ga de was in het pension maar eens ophangen en de volgende lading beddengoed in de machines doen.”

“En ik help je even, misschien kunnen we de was van de handdoeken al wel afhalen.”

Lisa en Margreet namen met een vrolijke groet afscheid van Elly en vertrokken naar het pension.

.

Huib haalde zijn mobiel tevoorschijn en maakte foto’s van de commode en de muurschildering. Samen met de anderen ging hij naar de computer om ze op de website te zette. Hij downloadde ook de foto’s van Elly en overlegde met haar welke ze wilde gebruiken voor de website. De gekozen foto’s voegde hij samen tot twee collages, een collage van het proces en een collage van het eindresultaat. Hij plaatste beide op haar pagina en plaatste de foto waarop ook de commode erbij stond, onder de collages. Die laatste foto zette hij ook op zijn eigen pagina onder zijn collages van de commode.

Sjaak, Annerieke en Elly bewonderden hoe Huib alles had opgezet, en ook in zijn computer alles georganiseerd had, hoe hij mapjes had gemaakt om foto’s en teksten per persoon in te bewaren.

“Het ziet er mooi overzichtelijk uit, Huib. Ik heb nooit geweten dat je ook in die dingen zo handig was!” Annerieke was oprecht verbaasd.

“Indirect heb ik dat van pa geleerd, toen ik de administratie van het pension moest gaan uitzoeken. Door de manier waarop hij het opgezet had, kreeg ik het idee om dat hier ook zo te doen. Alles is goed terug te vinden. Het enige wat ik lastig vind, is om het systeem vol te houden. Als we volop in het werk komen, en dat verwacht ik wel, ik heb vanmorgen al een paar opdrachten van Simon gekregen voor zijn werkkamer, en ik moet ook voor hier thuis nog een kast maken, en bloembakken voor het pension, dan wordt het veel. En dan denk ik, mezelf kennende, dat ik gemakkelijk de boel een beetje laat versloffen. Dan kan het maar zo zijn, dat ik de foto’s en de rekeningen even tijdelijk ergens parkeer. Dan staat alles dus wel op de computer, maar door elkaar. Aan de andere kant, als ik er dan een keer een paar uur voor ga zitten, dan is het ook een kwestie van alles in één keer opruimen naar de verschillende mapjes en de foto’s op de juiste pagina’s plaatsen. Ja toch? Het gaat vast wel goed komen!”

Ze lachten om zijn nonchalance. Dat was nou Huib ten voeten uit: heel goed in organiseren, maar toch nonchalant, of eigenlijk gewoon ontspannen. Annerieke wist, dat het tot dan toe altijd goed gekomen was en verwachtte dat het hem nu ook wel weer zou lukken. Ze pakte hem bij zijn schouders: “Je bent een mooie! Ik vertrouw je hoor, het gaat helemaal goed komen! En ik ga nu maar eens naar het pension. De nieuwe gasten kunnen zo komen en ik moet tussendoor in de keuken aan de slag, anders hebben we vanavond geen eten. Tot straks jongelui!”

“Ja, tot straks, jongedame!” schertste Huib naar zijn moeder.

“En ik ga eens op huis aan. Even mijn spullen halen.” Elly ging naar boven, haalde haar tassen op, groette Huib en liep naar haar auto. Ze ademde de frisse lucht diep in. Het werken met verf was fantastisch, maar na afloop die frisse lucht insnuiven, was ook heerlijk. Tevreden stapte ze in haar auto, zwaaide naar Sjaak, die weer in de tuin aan de slag ging, en reed naar huis.

Naar hoofdstuk 160. Nieuwe gasten

Of naar de Inhoudsopgave