De lente leek al vroeg te beginnen. Dit jaar hadden ze nauwelijks winter gehad, het was alleen maar een beetje koud geweest met ’s nachts soms heel lichte vorst. Margreet bedacht dat ze zelfs haar sjaal en muts niet eens uit de kast had gehaald. En nu was het half maart, en bloeiden er al bloemen die volgens haar herinnering meestal in april pas tevoorschijn kwamen.

Huib was de afgelopen weken veel in de schuur aan het werk geweest. De kledingkast voor Gloria was mooi geworden. Hij had er aan de ene zijkant een kledingstang aan gemonteerd, aan het uiteinde afgewerkt met een knop in de vorm van een vogel met uitslaande vleugeltjes en het kopje omhoog. Elke keer als Margreet er naar keek, voelde ze de vrijheid van een vogel die zo heerlijk door de lucht heen kon vliegen. De paar jurkjes die ze vanuit de kringloopwinkel had meegenomen had ze aan de stang gehangen aan hangertjes die Huib ook zelf gemaakt had, ’s avonds aan de eettafel. Hij had voor het model en de maat een klein hangertje uit de kringloopwinkel gebruikt. Margreet had hem geholpen om ze glad af te schuren, zodat er geen enkel jurkje aan zou kunnen haperen.

In de kledingkast had ze de stapeltjes beddengoed opgeborgen. In de open vakken van de commode lagen op de onderste plank wat kleine handdoekjes, washandjes, slabbetjes. Een bakje met veiligheidsspelden had ze veiligheidshalve in een la gedaan

Huib en Margreet hadden zich kort afgevraagd of ze papieren of katoenen luiers wilden gebruiken. Ze hadden besloten om te beginnen met katoenen en dan te kijken of hen dat goed beviel.

Nu lagen er twee flinke stapels katoenen luiers en een stapel plastic luierbroekjes in de commode. Annerieke had haar voorgedaan hoe ze de luiers kon vouwen en haar op een knuffelbeer geleerd hoe ze de luier om kon spelden. Ze hadden er zo’n plezier mee gehad, dat Margreet besloten had, dat de knuffelbeer die luier voorlopig maar om moest houden.

.

Terwijl Huib in zijn schuur werkte aan de sierlijke planken die het hekwerk voor de veranda van het pension zouden gaan vormen, was Margreet heerlijk ontspannen bezig met het wandkleed voor Lisa en Sjaak. Voor zichzelf had ze het de naam ‘Vuur in muziek’ genoemd.

Ze zag het helemaal voor zich, als een soort kampvuur. Onderaan op het wandkleed een stapel hout. Het vuur zou naar boven opklimmen en het hele wandkleed bedekken en allerlei muzieknoten zouden daarin dansen, verspreid over het hele doek, maar het meest in het onderste deel, alsof ze daarvandaan alle kanten op spatten. Ze genoot van het plaatje dat ze zich had voorgesteld.

Margreet was dankbaar voor de verzameling lappen stof en breigaren in de kringloopwinkel. Het was voor haar een walhalla van mogelijkheden. Ze had er geen moeite mee om stoffen die ze mooi vond, maar waarvan ze nog geen idee had waarvoor ze die ooit zou kunnen gebruiken, toch mee te nemen. Intuïtief wist ze welke ze ooit nodig zou hebben.

Voor het hout had ze al bruine en zwarte stof in huis. Voor het vuur had ze allerlei tinten geel en rood gevonden, en voor die aparte tint grijsblauw die je onderaan in vlammen ziet, had ze een lap organza ontdekt. Die zou ze gebruiken om muzieknoten te maken. Ze voelde zich inmiddels expert in het mengen van geel en rood, met behulp van lapjes en draden van ongeveer gelijke of juist contrasterende kleuren. Rode lapjes met draden van verschillende tinten geel. En ook andersom, gele lapjes met rode draden. Ze werkte vooral met kleine lapjes, of soms met kleine op wat grotere lapjes zodat ze ondanks dat ze bijna alleen maar met rood- en geel-tinten werkte, toch veel kleurnuances kon maken.

Ze keek op toen ze een beweging bij het voorraam zag. Het was Lisa die daar uitbundig met twee armen stond te zwaaien. Margreet schoot in de lach en wenkte dat ze binnen kon komen. Ze was benieuwd hoe haar reactie op het wandkleed zou zijn. Even later stond Lisa naast haar, met grote ogen en een open mond kijkend naar het begin van haar werk.

“Wordt dit ons wandkleed?”

Margreet knikte: “Lijkt het je wat, deze kleuren?”

“O ja, absoluut! Ik vraag me alleen af hoe je verder gaat. Wordt het hele wandkleed één groot vuur?”

“Ja, allemaal vuur, maar wel met een verrassing erin. Ik ga er muzieknoten doorheen verwerken met dit grijsblauwe organza. Muzieknoten die opstijgen in de vlammen. Ik heb het wandkleed ‘Vuur in muziek’ genoemd. Maar je mag er natuurlijk altijd een andere naam aan geven.”

Ze keek op naar haar vriendin, die zoveel voor haar betekende, en zag dat de tranen over haar wangen biggelden. Margreet legde haar hand op Lisa’s arm: “Wat gebeurt er, Lisa?”

“Het is zo gaaf! Zo ongelofelijk gaaf! Volgens mij was het op de eerste dag dat ik bij Sjaak ging wonen, dat hij zag dat er vuur in mij was, en dat hij voelde dat het naar buiten wilde breken. Als ik viool of cello speel, en vooral als Sjaak meespeelt, ervaar ik dat dat vuur naar buiten komt. Ik ben er zo blij mee Margreet, dat je dit idee gekregen hebt, om het wandkleed zo te maken!”

Margreet slaakte een zucht van opluchting en lachte naar haar: “En daar maak jij mij weer blij mee!”

Ze stond op om Lisa te omhelzen. In de omhelzing begon Lisa over iets ander te praten: “Ik kwam je iets vertellen, Margreet, een nieuwtje. Sjaak weet het al, maar verder nog niemand. In het begin van onze relatie hebben Sjaak en ik één keer de liefde bedreven. Het was zo bijzonder, zo liefdevol als hij mij behandelde. Dat kende ik niet, het was zo anders dan wat ik gewend was… nou ja, je weet wel. Maar de tweede keer blokkeerde ik, en dat is een paar weken zo door gegaan. Tot een paar weken geleden, toen lukte het weer, en begon ik er ook steeds meer van te genieten. En vanmorgen…” Lisa liet Margreet los en legde haar hand op haar buik en keek haar stralend aan.

“Denk je dat je zwanger bent?” vroeg Margreet met ingehouden adem.

“Ja, ik denk het niet, ik weet het wel zeker. Ik voel me prima, mankeer niets, maar ik wist het vanmorgen toen ik wakker werd. Ik wist het gewoon, met een ontstellende zekerheid. Ik heb het meteen aan Sjaak verteld, waarop hij vertelde dat hij wist op welke datum het verwekt was, precies een week geleden. Hij had het toen gevoeld, alsof er een explosie plaats vond toen we allebei klaar kwamen. Ik had nog nooit zoiets gehoord, en dat zei ik ook tegen hem. Hij moest zo lachen! Hij zei dat het voor hem ook volkomen nieuw was, hij vond ook dat het ongeloofwaardig klonk. Juist omdat hij dit gevoel ook niet kende, had hij het niet aan me verteld, maar het wel in zijn mobiel gezet. Hij heeft gewacht tot ik zou weten dat ik zwanger was, en liet me vanmorgen zijn berichtje in zijn mobiel pas lezen. Een explosie, vuur, muziek, jouw wandkleed. Het komt allemaal bij elkaar en het hoort helemaal bij ons, bij Sjaak en mij!”

Lisa wist heel goed hoe Margreet de eerste maanden van haar zwangerschap had ervaren. Margreet had haar alles verteld, over de beelden, de indrukken die ze over hun dochtertje gekregen hadden, over hun zekerheid dat ze gewoon verder kon leven zonder verloskundige en dat ze geen kraamhulp hoefde te regelen. Ze had ook over haar gedachtentreintjes van twijfel en aanvechting verteld. Maar Lisa wilde het allemaal nog een keer horen. Daarom zette Margreet voor hen beiden een glas sterrenmixthee en gingen ze samen op de bank zitten.

Lisa vuurde vragen op Margreet af, waarop Margreet alles nog een keer vertelde. Ze had er plezier in, ze was zo blij voor Lisa en Sjaak. Op het moment dat Margreet vertelde dat ze gezien had dat hun dochtertje kunstschilder zou worden, viel Lisa haar ineens in de rede: “Ons zoontje gaat iets in de bouw doen, mooie grote gebouwen tekenen, echt heel speciale, niet zomaar een blok beton.”

Ze sloeg haar hand voor haar mond: “Een prachtige galerie voor Huib, voor jou, voor jullie dochter, voor Elly, voor muziek van Sjaak en mij, voor andere kunstenaars. Het wordt een paradijs van creativiteit, Margreet, het wordt zo speciaal, nergens op de wereld bestaat er zoiets moois. En ons zoontje gaat dat tekenen, bouwen, of laten bouwen. Ik denk dat hij het gaat laten bouwen, hij is meer de creatieve geest er achter. Hij zal Simon en zijn makkers wel vaak nodig hebben in de toekomst!”

Lisa trilde over haar hele lichaam, huilde en straalde tegelijk, en ze bleef maar herhalen: “Het is zo mooi, hij ziet het allemaal voor zich en tekent het gewoon! Zo mooi, zo ongelofelijk mooi!”

Margreet voelde de diepte van deze plotselinge indruk die Lisa gekregen had.

“Alles komt bij elkaar, Lisa. Sjaak en jij, jullie muziek, en al die anderen om jullie heen met zoveel creativiteit. Het groeit, het bloeit, het wakkert het vuur aan voor onze kinderen. Tjonge, dit ben ik van mezelf ook niet gewend, dat ik zo ineens zulke woorden krijg. Het voelt alsof we elkaar versterken, kan dat, denk je?”

“Dat kan zeker, dat hebben we tijdens die rechtszaak immers ook ervaren.” Lisa haalde de herinnering daaraan naar boven: “Marieke wist dat ze erbij moest zijn als versterking voor Johan. En Alexander heeft veel aan ons gedacht en daarmee Ellen versterkt. Weet je nog dat we daar over gepraat hebben?”

Margreet knikte: “Ja, nou je ’t zegt! En dat werkt dus blijkbaar niet alleen tussen soulmates, maar ook binnen onze groep, want wij versterken elkaar nu ook. Jij hebt het begin van het wandkleed gezien, vraagt mij om opnieuw te vertellen over hoe ik de afgelopen maanden ervaren heb en je krijgt ineens zulke sterke indrukken, en ik even later ook! Je zag het echt helemaal voor je hè, die galerie van jullie zoontje?”

“Ja, en zo helder! Ik zag het gebouw groeien, in snel tempo, met heel veel glas, en jullie werk verscheen erin, niet als losse afdelingen, niet een afdeling wandkleden en een afdeling hout, maar alles door elkaar, en ook dat werkte versterkend. De mensen die ik er tussendoor zag lopen, keken hun ogen uit, werden zichtbaar blij en enthousiast.”

Stil zaten de jonge vrouwen bij elkaar, en verwerkten de indrukken die boven waren gekomen…

Naar hoofdstuk 233. Rosalie

Of naar de Inhoudsopgave