Terwijl ze naar het pension liepen, keek Huib op zijn horloge.
“We hebben nog een paar minuten, laten we het contract nog even doornemen en tekenen.”
Hij pakte haar hand en trok haar mee naar zijn ‘hok’.
Hij hield niet van ingewikkelde woorden in een contract, waardoor Margreet het vlot door kon lezen. Ze pakte de pen die ernaast lag en zette haar handtekening.
“Wat een dag!” straalde ze. “Kom, dan gaan we eten!”
Sjaak was al naar de keuken gegaan voor het avondeten. Hij wreef blij in zijn handen, hoe heerlijk was dit dat er gewoon voor hem gekookt was. Hij had altijd voor zichzelf willen zorgen, had zichzelf dat ooit opgelegd. Hij kon best een potje koken, niets bijzonders, maar goed genoeg. Hij had altijd gedacht dat hij het liefst op zichzelf was, liever alleen dan bij andere mensen. Hij had zich vanaf zijn kindertijd al helemaal niet prettig gevoeld met leeftijdsgenootjes om zich heen. Toen al was hij liever alleen geweest, en dat was nog steeds zo.
Behalve met zijn collega’s hier, Annerieke, Huib en nu ook Margreet, en soms met Anton en Joke als zij hier logeerden. Dit waren mensen die hij wel om zich heen verdragen kon, sterker nog, hij was van hun gezelschap gaan houden. Daarom was hij, tegen zijn eerdere weigeringen om hier koffie te drinken en te eten, in gegaan, had hij nu besloten dat het vast en zeker goed zou zijn om met hen samen te zijn.
“Fijn dat je er bent Sjaak,” zei Annerieke, “ga maar vast zitten hoor, ik breng alleen de laatste schaal nog even naar de eetkamer. Toen ze terug kwam, begon ze voor henzelf groenten, aardappels en vlees op tafel te zetten. Net toen ze de laatste schaal op tafel zette, kwam het jonge stel binnen. Annerieke keek hen even aan, en wist meteen waar ze mee bezig waren geweest. Het leek wel of er een wolk van sensualiteit om hen heen hing. Maar ze zei er niets over, dit was van hen, al maakte ze zich wel een beetje zorgen of het voor Margreet niet te snel was.
Ook Sjaak ervaarde iets speciaals, maar doordat hij zelf altijd afstand van mensen had gehouden, vooral van vrouwen… en dus geen seksuele ervaring had… dacht hij dat hij gewoon een verliefd stel zag, en dat vond hij mooi. Hij was blij voor hen.
“Ah, daar zijn jullie, goeie timing! Heb je je een beetje geïnstalleerd daar?” vroeg Annerieke aan Margreet.
Ze knikte: “Ja hoor, dat was zo gebeurd, zoveel spullen heb ik nog niet hier. Wanneer zullen we de rest ophalen Huib?”
“Dat zouden we volgende week kunnen doen. Dinsdagmiddag gaan we naar die winkel met edelstenen. Donderdag? Wat denk jij mam, is het voor jou haalbaar als wij donderdag zodra het werk hier klaar is, Margreets spullen gaan ophalen?” Hij keek Annerieke vragend aan.
“Donderdag? Dat lijkt me geen enkel probleem. Er is geen komen of gaan van gasten, dus het werk moet vlot klaar kunnen zijn, denk je ook niet Margreet?”
“Dat lijkt me wel. De route heen en terug is zo’n vier uren rijden. En in het huis van mijn ouders wil ik eigenlijk alleen maar snel de boel bij elkaar graaien en dan weer weg. Dan zoek ik hier op m’n gemak wel uit wat ik er verder mee wil, bewaren of weg doen. Dat moet niet veel langer dan een uur in beslag nemen. Als we nou wat brood meenemen voor op de heenweg, kunnen we vertrekken zodra ik de was opgehangen heb, denk ik. En dan zijn we op tijd weer thuis.”
“Dat komt vast goed, doe maar rustig aan,” adviseerde Annerieke.
Die avond, bij de koffie, ging alles even anders dan anders. Normaal kwamen Annerieke, Huib of Margreet hooguit heel even in de woonkamer om de koffiehoek klaar te maken en de taart te serveren. En meestal maakten ze even een kort praatje met de gasten over wat ze die dag hadden beleefd. Maar hun eigen koffie dronken ze standaard in de keuken.
Vandaag had Annerieke echter een verrassing georganiseerd. Ze had na het avondeten met Sjaak overlegd om koffie te drinken in de woonkamer bij de gasten. Ze had hem deelgenoot gemaakt van haar geheimpje dat ze een extra feestelijke taart had gemaakt vanwege de trouwplannen van Huib en Margreet. Verder wist nog niemand wat er aan de hand was.
Annerieke wist niet dat Joke vanuit het raam van hun gastenkamer de verhuizing gadegeslagen had, en begrepen had dat de jongelui gingen samenwonen. Ze had besloten haar ontdekking alleen met Anton te delen en samen te genieten van hun geluk, maar er verder nog met niemand over te praten. Ze keken uit naar het moment dat het jonge stel zelf zou vertellen van hun keuze voor elkaar.
Die avond zaten alle gasten al gezellig met elkaar te praten. Sommigen met hun partner, anderen betrokken ook andere stellen erbij om hun ervaringen van die dag te delen. De sfeer was ronduit gemoedelijk, zoals vrijwel altijd het geval was. Sjaak zat naast Anton en voelde zich best op z’n gemak.
Huib en Margreet kwamen binnen met de koffie en een thermoskan gekookt water voor de theeliefhebbers. Iets later kwam Annerieke, met een prachtig versierde taart. Joke zag hem als eerste en riep het uit: “Ooooh wat mooi, Annerieke, wat een bijzondere taart! Het lijkt wel feest!”
Huib en Margreet keken verbaasd om. “Wat een verrassing Wat is die mooi!” stamelde Margreet. En Huib viel haar bij: “Oh mam, wat ben je toch een lieve stiekemerd!” Hij gaf haar een stevige zoen op haar wang en woelde met zijn hand even kort door haar krullen.
Toen keek hij Margreet aan en zei: “Ik heb zo het idee dat we hier iets te vertellen hebben, wat denk jij?”
Haar gezicht werd verlicht door een stralende lach: “Ik denk het ook Huib… wil jij het vertellen?”
Hij grijnsde, knikte en pakte haar hand: “Lieve mensen, er zijn van die dingen die te groot en te mooi zijn om voor jezelf te houden. Daarom willen wij jullie graag vertellen dat wij besloten hebben om te gaan trouwen.”
Ze kregen spontaan een staande ovatie. De gasten kwamen naar hen toe om hen te feliciteren en Margreets ring te bewonderen.
Lisa omhelsde Margreet: “Wat ben ik blij voor jullie, jullie zijn zo’n speciaal stel!”
Ook Joke feliciteerde hen en met een ondeugend gezicht voegde ze er aan toe: “Ik dacht vanmiddag al, wat lopen die twee te zeulen met die kar… Ik keek net uit het raam en zag jullie gaan. Nu begrijp ik het, zo fijn voor jullie!”
Margreet lachte: “Oeps, betrapt!” Joke kneep haar zachtjes in haar schouder en ging weer naar haar stoel.
“Gaan jullie allemaal weer zitten, lieve mensen, dan breng ik de taart rond. En Huib, Margreet, het lijkt me leuk als wij voor een keer ook hier koffie drinken.” Huib en Margreet knikten, zij waren de oorzaak van de feestelijke sfeer, dus ze wilden er graag nog even bij blijven.
Annerieke stond klaar, met de taartschep in haar hand, probeerde in te schatten of de kust veilig genoeg was om te gaan serveren. Huib hield haar nog even tegen. Hij pakte snel zijn mobiel en maakte een foto van de taart. En nog één van zijn moeder naast de taart. Hij wenkte Margreet en gaf zijn mobiel aan Annerieke, die van hen beide met de taart een foto maken.
“Zo, die taart is vereeuwigd… Ga je gang mams, hij is geweldig! Nu willen we weten hoe hij smaakt!”
Margreet verwonderde zich over deze spontane actie en het resultaat ervan. Veel mensen houden een receptie als ze zich verloven, officieel met uitnodigingen en cadeautjes, buffet en gebak en weet ik wat al niet meer. Ze had het meerdere keren meegemaakt, maar er zelden echt van genoten. Zoveel mensen die ze niet kende, met wie ze niets had…
Maar hier ontstond een soort receptie, simpelweg door het lieve idee van Annerieke. Ze genoot volop van hun feest, samen met haar collega-familie. Ja, zelfs Sjaak, bedacht ze, terwijl ze glimlachend naar hem keek, hij hoorde er ook zo helemaal bij, als een soort oudere broer. Ze was blij voor hem, dat hij zich zo op zijn gemak voelde en met de gasten mee praatte, terwijl ze smulden van de taart. De gasten… nee, niet echt familie, maar op Henk na was ieder van hen in die korte tijd dat ze hier waren, wel in een zekere mate met hen verbonden geraakt. Sommigen, Anton en Joke, waren in het verleden zelfs al goede vrienden van de familie geworden en hadden haar ook direct in hun hart gesloten. Ze hoorde erbij, en dat was niet alleen een zinnetje van een paar woorden, ze voelde het ook zo. Ze was dankbaar, bijzonder dankbaar voor al deze mensen die binnen twee weken haar leven volkomen veranderd hadden.
Maak jouw eigen website met JouwWeb