Annerieke had besloten die middag even rust te nemen met een boek. Ze had een groot glas thee gezet, haar boek gepakt en zich op de bank genesteld met een heerlijk warm kleed over zich heen. Maar in plaats van te gaan lezen, bleef ze stil zitten, met haar glas in haar handen op het nog dichtgeslagen boek.
Ze dacht aan Simon, liet haar gedachten dwalen naar de vorige avond. Wat was het bijzonder geweest. Dit had ze werkelijk niet kunnen bedenken. Zo kort na Eriks overlijden…
Ze vergeleek de beide mannen, de mannen van haar hart. Ze voelde, dat ze met Erik een dieper contact had gehad, alsof ze vaak al van elkaar wisten wat ze dachten voordat het uitgesproken was. Ze kenden elkaar gewoon, van haver tot gort. Ze begreep dat het die diepe zielsconnectie was die ze met hem had gehad, en vroeg zich af of je maar met één persoon op zo’n diepe manier een connectie zou kunnen hebben.
Toch was de zielsconnectie met Simon ook geweldig. Die klik was er gewoon. En verder was het waarschijnlijk een kwestie van tijd. Ze zouden elkaar steeds beter leren kennen en gaan aanvoelen.
Ze concludeerde dat het goed was zoals het was, Simon was Erik niet, en dat was prima. Ze glimlachte, een glimlach die door heel haar wezen heen trok. Ze ervaarde een diep geluk, was intens dankbaar dat ze dit tweede geluk ontvangen had.
Annerieke pakte haar boek, en zocht de pagina op waar ze gebleven was en verdiepte zich weer in het verhaal. Ze zat er al snel weer helemaal in, zo sterk zelfs, dat ze schrok van haar mobiel, toen die via het alarm liet weten dat het tijd voor haar was om naar de keuken te gaan. Met het verhaal van het boek nog helemaal verweven in haar denken en gevoel, stond ze op, drapeerde het kleed op de hoek van de bank en bracht haar glas naar de keuken. Zo in zichzelf gekeerd wandelde ze naar het pension.
.
Margreets alarm was al iets eerder afgegaan, omdat ze voordat ze Annerieke in de keuken zou helpen, eerst de was wilde afhalen en opruimen. Ze legde haar breiwerk in de leuke mand naast haar stoel en bracht de mok van Huib en haar eigen glas naar de keuken. Elly kwam net naar beneden met de vraag of ze zin hadden om haar werk van vandaag te bekijken.
“Jazeker,” zei Huib, en ging samen met Margreet achter Elly aan naar de kinderkamer. Met open mond staarden ze naar de wand.
“Ooooh,” was het eerste dat Margreet kon uitbrengen, “moet je die vlindertjes zien.” Ze ging er wat dichter bij staan om de details te bekijken. “Wat een secuur werkje is dit geweest Elly! Zoveel details!”
“Dat was mijn proces van de afgelopen dagen,” antwoordde Elly. “In het begin durfde ik niet zo precies te werken, maar nu wel, en dat komt goed uit, juist omdat ik nu bezig ben met kleinere vogels en met vlinders. Het was zo leuk om te doen, echt, ik heb een fantastische dag gehad!” Ze straalde: “En ik had verwacht dat ik nu doodmoe zou zijn, maar ik voel me helemaal niet moe, integendeel. Ik bedacht net, dat dat waarschijnlijk komt, doordat ik hier bezig ben met wat ik werkelijk superleuk vind om te doen. Wat denken jullie, klopt dat?”
Huib en Margreet knikten allebei. “Als ik met dat wandkleed of mijn vest bezig ben, word ik ook niet moe. Van het werk in het pension soms een beetje, al dat valt eigenlijk ook best mee.”
“Bij mij net zo,” vulde Huib aan, “ik kan uren bezig zijn met houtbewerking, maar word er niet echt moe van. Soms voel ik mijn spieren, maar nooit ernstig. Maar vandaag ben ik alleen maar bezig geweest achter de computer. Ik merk dat me dat op een vreemde manier wel een beetje moe maakt, maar dan meer in mijn hoofd. Ik voelde het soms trekken en duwen in mijn hoofd, vooral toen ik bezig was met het verder bedenken van hoe ik de website zal indelen, wat ik overal aan teksten wil plaatsen, wat er nodig is, wat handig is, wat mooi is. Waarschijnlijk was dat mijn procespunt van vandaag.”
“Tja, het is ook niet bepaald het werk dat je gewend bent, het is helemaal nieuw, dus het zal best wat anders van je vragen dan bij houtbewerking. Daar moet je natuurlijk ook plannen maken, overzichten, tekeningen en zo, maar toch anders, denk ik,” dacht Elly.
“Ja, het idee is hetzelfde, maar het werkt inderdaad behoorlijk anders. De bouw van een meubel organiseren is toch wel iets anders dan een website in elkaar zetten. Toch vind ik het wel leuk om te doen, leuker dan de administratie van het pension. Het pension is geweldig hoor, maar dat was meer Eriks werk. Die administratie is niet meer dan een noodzakelijk kwaad. Ik ben blij dat ik er nu helemaal in zit, dat ik nu weet hoe het werkt en het me maar heel weinig tijd meer kost.
Maar waar wij drieën nu mee bezig zijn, heeft echt met mijn eigen passie te maken, en tegelijk ook met jullie passie, en daar geniet ik ook van. Vinden jullie het leuk om even te kijken hoe het tot nu toe geworden is?”
De vrouwen knikten instemmend en gingen met hem mee naar beneden. Huib liet hen de werkpagina waarop hij bezig was, zien. Vervolgens zette hij alle pagina’s aan en liet hen zien hoe het er uit zou komen te zien als de site online zou gaan.
“Kunnen andere mensen nu zien wat je er al op gezet hebt, nu je de pagina’s aan gezet hebt?” vroeg Elly.
“Ja, dat kan, maar niemand zal het zien, want niemand zoekt ernaar, niemand weet dat deze site bestaat. Dat is nog zoiets, we zullen op social media aan de slag moeten, op Twitter en Facebook of zo. Ik weet dat je bovenaan een bericht kunt vastzetten. Daar kunnen we dan de link naar de website aangeven, en kort omschrijven waar het over gaat. En elke keer als er iets nieuws op de site komt, kunnen we het ook op social media melden. Ik ben benieuwd hoe we dat gaan ervaren. Ik denk dat we alle drie een eigen account op social media nodig hebben, dan kunnen we ieder ons eigen werk persoonlijk aanprijzen.”
“Er komt nogal wat bij kijken, Huib,” zei Margreet, “maar het komt vast goed! Ik ga er nu vandoor, lieve mensen, ik moet aan ’t werk!”
“En ik loop met je mee die kant op,” kondigde Elly aan. “Tot morgen Huib!”
“Tot morgen Elly, tot zo Margreet!”
Maak jouw eigen website met JouwWeb