Annerieke was blij dat Huib en Margreet samen kwamen. “Hoe ging het?” vroeg ze aan Margreet. Margreet pakte een scherp mesje en begon de prei die op het aanrecht lag, te snijden. “Zo groot ongeveer?” vroeg ze. Annerieke knikte: “Ja, prima, en kiep de stukjes maar in het water. Meestal was ik de groenten eerst, maar bij prei zit er vaak zoveel aarde tussen de bladeren, dat wassen pas zin heeft als je ze gesneden hebt. Trouwens, het wassen gaat nog makkelijker als je de prei eerst in de lengte doorsnijdt, en dan pas die stukjes.”

Margreet begreep het, zag voor zich hoe het in het water zou werken, en sneed de ringetjes die ze net gesneden had nog een keer door.

“Hoe het ging… heel dubbel eigenlijk. Het was weerzinwekkend hoe mijn moeder zo ongeveer alles bekritiseerde en veroordeelde, hoe ze over Huib en jou sprak… echt akelig! Maar ik voelde me zoveel sterker dan een paar weken geleden toen ik nog bij hen woonde. Ik wilde zeggen ‘toen ik nog thuis woonde’, maar er is achteraf gezien nooit een thuis geweest daar. Maar goed, ik was best aardig in staat om te reageren, ja toch Huib?”

“Best aardig? Je deed het verrassend geweldig! Echt lieverd, ik ben trots op jou, zo onwijs trots! Ze heeft ze op een rustige manier keer op keer lik op stuk gegeven en uiteindelijk heel duidelijk omschreven waarom ze totaal geen zin had om de middagen gezellig met hen door te brengen.”

Annerieke en Margreet schoten in de lach van de manier waarop hij die laatste woorden ‘gezellig met hen door te brengen’ uitsprak. De tranen liepen Margreet over de wangen. “O ja, zo gezellig!” bauwde ze Huib na, “je zou er bijna zin in krijgen!” Met haar mouwen droogde ze haar tranen, en nahikkend van de lach ging ze verder met de prei. “Dat was nou precies wat ik nodig had, er gewoon even keihard om lachen!”

Annerieke had haar beste beentje voorgezet om een mooie taart te bakken. Hij zag er prachtig uit, en uit ervaring wist ze dat de smaak voortreffelijk was. Uiterlijk rustig, maar van binnen een beetje gespannen, deelde ze taartpunten uit, reageerde vriendelijk op wat de gasten zeiden. Ze vond het heerlijk om haar gasten op deze manier te verwennen.

John deed verrast toen hij haar taart zag delen. “Is er iemand jarig?”

Annerieke glimlachte: “Ik vind het fijn om mijn gasten te verwennen, en ik hou van koken en bakken. En daarom bak ik elke dag een taart voor jullie! Ik hoop dat hij jullie goed smaakt!”

“Elke dag? Dan moet ik thuis weer aan de lijn gaan doen!” mopperde Mieke.

“Dat zou kunnen,” bedacht Annerieke, “maar als u er nu van genieten kunt, zal het makkelijker zijn om volgende week wat rustiger aan te doen, toch?”

“Nou, als jij denkt dat het zo simpel ligt! Jij hebt zeker geen last van dik worden, nou, ik wel. Het is een hel om elke keer die kilo’s weer kwijt te moeten raken!”

Annerieke besloot haar niet te vertellen, dat zij zelf ook jaren had gehad dat ze makkelijk dik werd en dat ze ermee geworsteld had. Apart trouwens, ze had er de laatste paar jaren steeds minder last van gehad. Feitelijk volgde ze al lange tijd geen enkel dieet meer. Ze genoot gewoon van wat ze at en dronk, en verder niet. Ze liep door naar het zitje waar Anton en Joke zaten. Anton knipoogde naar haar en plaagde: “Jij taart etende dikkont! Ik doe lekker met je mee!”

“Anton, dat zeg je toch niet?!” protesteerde Joke.

“O jawel, dat zegt hij wel,” lachte Annerieke, “Joke, ik ken hem niet zo goed als jij, maar goed genoeg om te begrijpen hoe hij het bedoelt.”

“Je had die mensen net moeten horen tijdens het avondeten,” zei Joke zachtjes, “overal commentaar op. Trek het je niet aan Annerieke, de hersenen en de mond van die vrouw staan op standje super-negatief, ze kan gewoon niet anders. Echt erg, je zult als man met zo’n vrouw getrouwd zijn… of hun dochter zijn… arme Margreet! Ik hoop dat ze het trekt deze week!”

“Het is niet makkelijk voor haar Joke, maar ze doet het goed. Zij en Huib hebben me verteld over hun bezoek bij hen thuis. Margreet heeft prima stand gehouden. Ik hoop alleen dat de andere gasten hier er niet al te veel last van hebben.”

“Tijdens de maaltijd hadden ze dat wel, maar ze waren toen nog nergens op voorbereid. Stel voor stel kwamen ze bij ons, om te vragen of het nou aan hen lag. Hahaha, moet je voorstellen! Natuurlijk lag het niet aan hen! We hebben iedereen aangeraden er zo weinig mogelijk op te letten, liever te focussen op elkaar en op andere gasten met wie ze goed overweg kunnen. Ik vond het wel bijzonder dat ze bij ons kwamen voor bevestiging…”

“Zie je wel hoe fijn het is dat jullie besloten hebben nog een week te blijven? Jullie zijn super!”

Annerieke ging naar de keuken terug, besluitend zo weinig mogelijk met Margreet te delen over het gedrag van haar ouders. Margreet vroeg er echter meteen naar. Annerieke lachte naar haar: “Je moeder heeft grootse plannen voor volgende week…”

Margreet viel haar in de rede: “Lijnen zeker?”

“Precies!”

Naar hoofdstuk 

Of naar de Inhoudsopgave