Bert, Annelies en Cynthia werkten dagelijks rustig door in Soul-Drukkerij Bakker. Ze hadden het niet overdreven druk, maar verveelden zich ook zeker niet. Ze drukten en verkochten geen extreem grote oplagen, en bleven daardoor een klein bedrijf.

Bij de koffie begon Bert daar een keer over. “Moeten we niet proberen verder te groeien? Een grote drukkerij worden? Wat vinden jullie daarvan?”

Cynthia haalde haar schouders op: “Kunnen we rondkomen? Ja. Maken we winst? Ja, niet veel, maar we maken wat winst. Altijd handig als we een keer een machine moeten vervangen. Hebben we het naar ons zin? Ik wel. Als ik voor mezelf mag spreken, en ja, rustig maar, ik weet dat ik dat mag,” grinnikte ze, de opgestoken hand van Bert wegwuivend, “dan geniet ik eigenlijk wel van het kleinschalige. Ik heb er geen probleem mee dat we op dit moment maar twee schrijvers en twee makers van fotoboeken hebben. We produceren de mooiste boeken die we maar kunnen bedenken, en lopen hier niet tegen een groep half-bekende collega’s aan. Dit hier, zoals het nu is, is voor mij goed te overzien en voelt vooral als familie. Ja, ik voel me hier echt thuis!”

“Dat is fijn om te horen, Cynthia,” zei Annelies. “Ik kan het ook wel opmaken uit hoe je hier bezig bent, maar het is ook fijn dat je het zo ronduit zegt. En voor mij geldt eigenlijk hetzelfde. Ik zou het geen probleem vinden als we iets meer werk zouden krijgen, maar liever niet al te veel. Nee, groeien in aantal medewerkers hoeft voor mij ook niet.”

“Mooi, dan zijn we het daar helemaal over eens! Ik zit soms op internet te kijken, naar die grote drukkerijen, en ik zie het ook bij andere soorten bedrijven, en dat voelt vaak zo ongelofelijk onpersoonlijk. Net wat je zei, Cynthia, de kans is groot dat je je collega’s dan maar half kent. Eigenlijk zou ik het mooi vinden als bedrijven veel vaker kleinschalig zouden zijn…”

.

Dat verlangen hadden meer mensen. Mensen die in grote bedrijven werkten, en er steeds meer moeite mee kregen dat ze een heleboel van hun collega’s alleen maar van gezicht en soms van naam kenden, maar nauwelijks echt contact met hen hadden, omdat productie prioriteit nummer één was, en er flink doorgewerkt moest worden. Veel mensen hadden niet eens zo’n probleem met flink doorwerken, maar wel met het onpersoonlijke. Steeds vaker werden er klachten gehoord over eenzaamheid, mensen die zich verloren voelden.

De klachten kwamen binnen op allerlei adressen: bij huisartsen, bij de politie, bij de media. Ook het team van Soul-Journalistiek kreeg er over te horen en te lezen. Ze spraken er over tijdens de koffie.

“Ik kan het goed begrijpen, dat mensen het onpersoonlijk vinden, zich alleen voelen in de massa. Ik heb dat eigenlijk ook altijd wel gehad bij mijn vorige baan. Zoals wij het nu samen hebben, is voor mij groot genoeg. We spreken elkaar bij elke pauze, minstens drie keer per werkdag, en ik heb het gevoel dat we elkaar aardig goed kennen. We kunnen het financieel redden doordat we voldoende donaties binnenkrijgen, maar hoe doen andere bedrijven dat? Welke bedrijven kennen wij die juist klein gebleven zijn en toch standhouden?” vroeg Jeroen.

“Die drukkerij, Soul-Drukkerij Bakker. Daar werken volgens mij maar drie mensen,” dacht Eric.

“Patricia en Jonathan, die arts en die verpleegkundige, die tegenwoordig via mail werken. Feitelijk zijn ze geen bedrijf, maar toch, het kan blijkbaar uit,” zei Patrick.

“Het ontdekkingscentrum, daar werken nu nog maar drie begeleiders. Dat is ook geen bedrijf, maar we zijn gewend dat scholen groot zijn, nou ja, groot, in elk geval veel groter dan dat centrum,” reageerde Anneloes.

“De galerie groeit enorm, maar niet als bedrijf. Feitelijk is elke kunstenaar apart, op zichzelf. Dus als het om voldoende geld verdienen gaat, is dat blijkbaar ook mogelijk.”

“Precies,” zei Jeroen, “blijkbaar is het mogelijk om klein te werken en toch financieel rond te komen, er gewoon goed van te kunnen bestaan. Ik vraag me af waar het geheim in zit, hoe ze dit voor elkaar krijgen…”

“Zal ik ze eens langs bellen of mailen?” vroeg Anneloes. “Gewoon vragen hoe ze dat voor elkaar krijgen?”

“Dat zou ik fijn vinden, als jij je daar op wilt richten. Dan kunnen we misschien een beeld krijgen waarmee we anderen kunnen helpen. We horen je conclusies wel, Anneloes!” Jeroen knikte haar vriendelijk toe en stak zijn duim op.

.

Annelies ging er mee aan de slag. Ze probeerde de mensen die ze ernaar wilde vragen, eerst telefonisch te bereiken. Als dat niet lukte, stuurde ze hen een emailbericht. Ze had leuke gesprekken met de mensen die ze via de telefoon te pakken kreeg en fijne contacten via email met anderen. Ze voelde gewoon dat deze mensen tevreden waren met hoe het ging, blij waren met waar ze mee bezig waren. Per persoon of bedrijf schreef ze in Word wat de mensen aangaven, wat naar hun idee de oorzaak was waardoor ze het goed vonden zoals het was, hoe ze het ook financieel konden redden.

Na een paar dagen vatte Anneloes het samen in een apart tekstbestand en kwam met beide overzichten naar de bespreking bij de lunch.

“Er zijn verschillende redenen waardoor mensen het financieel redden om alleen of met een paar collega’s te werken. De meeste van de kunstenaars werken alleen. Sommige van hen leven van de opbrengst van hun werk, waarbij ze aangeven dat hun werk over het algemeen niet goedkoop is, doordat er bij de meeste van hen veel tijd in gaat zitten om hun werk te maken. Ze hebben onderling afgesproken dat ze hun werkuren bijhouden, zodat ze dat in hun prijs eerlijk kunnen doorberekenen. Het nadeel van hogere prijzen is natuurlijk dat minder mensen tot kopen overgaan. Die klacht krijgen ze ook geregeld. De meeste mensen begrijpen wel hoe ze tot die prijs gekomen zijn, en hebben daar ook geen commentaar op, maar geven dan wel aan dat ze het zelf gewoon niet kunnen betalen. Dat geeft bij sommige kunstenaars wel wat tweestrijd, wat twijfel of je daar wat aan kunt doen. Ze hebben met elkaar afgesproken, dat als ze van binnenuit zeker weten dat ze iemand een lagere prijs zouden mogen laten betalen, ze die vrijheid ook hebben om dat te doen. Maar dat levert natuurlijk weer minder geld op voor henzelf. Sommigen geven aan dat ze er prima van kunnen rondkomen, doordat hun partner ook een inkomen heeft. Anderen geven aan, dat ze er net van kunnen rondkomen, en dat geen probleem vinden omdat ze ongelofelijk genieten van het werk dat ze doen, dat ze blij zijn dat ze ontdekt hebben wat ze echt graag doen en dat ze mensen er blij mee maken. Ik heb ook met Koos en Olivia gesproken, die die mooie fotoboeken bij Soul-Drukkerij Bakker uitgeven. Vooreerst is het een welkome aanvulling op hun pensioen. Ze zijn vervroegd met pensioen gegaan om dit werk te kunnen doen, het werk waar ze zich helemaal in uitleven.

Dat is sowieso een belangrijke basis die ik bij veel van de mensen met wie ik contact gehad heb, gehoord of gelezen heb. Het werk doen dat bij je past, met de collega’s met wie je echt contact hebt. Die basis is voor veel mensen dus iets wat met hun diepste wezen te maken heeft, waardoor ze er met een innerlijke tevredenheid, met grote blijdschap mee bezig kunnen zijn.

Terug naar het financiële… Bert van de drukkerij gaf aan dat ze het er laatst over gehad hadden, over die vraag of ze groter wilden. Zij waren het erover eens dat het goed was zoals het was. Ze hebben het fijn met elkaar. En wat het financiële betreft, gaf hij aan dat ze met kleine winst draaiden, genoeg om in nood een machine te kunnen vervangen. Ze zouden het niet erg vinden om iets te groeien, maar ze zijn er niet naar op zoek. Ze werken inderdaad met drie personen. Hun gebouw is volgens hem trouwens ook een reden waardoor ze het redden. Het is weliswaar nieuw, maar super eenvoudig. Ook geen dure inrichting en zo, geen glitter en glamour.

Ik heb ook gebeld met Bea van het ontdekkingscentrum. Zij vertelde dat er iemand is, die een flinke spaarpot had, en die vanuit die spaarpot heel veel gedoneerd had om het ontdekkingscentrum te kunnen bouwen en inrichten. En als ze nieuwe dingen voor een kind moeten aanschaffen, zoals laatst een tweedehandscamera voor dat meisje, voor Sita, dan kunnen ze altijd een beroep op die man doen. Bea vermeldde nadrukkelijk dat de persoon in kwestie anoniem wilde blijven. Het was een zielsindruk voor hem geweest dat hij dit mocht doen, en daarom doet hij het! Ze krijgen de komende tijd trouwens een paar nieuwe ontdekkers erbij, dankzij de veranderingen in onderwijsland.

Ik heb contact gehad met twee kunstenaressen, Katja en Maureen. Zij wonen samen in een grote villa. Ze slapen boven en hebben beneden behalve een woonkamer nog vier werkkamers, waarvan ze er twee gebruiken voor hun werk, en twee sinds kort voor een schijnbedrag verhuren aan andere kunstenaars die geen opslagruimte voor hun werk hadden. Waarom een schijnbedrag? In de eerste plaats omdat ze dat op hun hart hadden en in de tweede plaats omdat ze het geld niet nodig hebben. O ja, die villa, die hebben ze kunnen kopen en kunnen laten opknappen, dubbel glas en zo, doordat één van hen een gigantische erfenis had gehad. Ze hebben besloten om het schilderwerk aan het huis zelf bij te houden, elk jaar een deel. Dat scheelt arbeidsloon en ze vinden het best leuk om te doen.

Die arts en die verpleegkundige, Patricia en Jonathan krijgen giften. Patiënten die hen mailen schrijven regelmatig in de trant van: ‘anders had ik de dokter moeten betalen, nu betaal ik het jou’. Daarnaast heeft Anton, Patricia’s partner, een eigen bedrijf, ook niet overdreven groot, maar aanzienlijk groter dan bijvoorbeeld Soul-Drukkerij Bakker, en daar hebben ze een ruim inkomen uit. Joke, de partner van Jonathan, verdient best wat door de verkoop van haar boeken, maar dat is net als het giftensaldo dat Jonathan krijgt, ook geen stabiel inkomen. Ze weten dat ze in geval van nood zouden kunnen aankloppen bij Anton en Patricia. Het zijn twee bijzondere stellen. Twee paar soulmates, maar ze lijken soms meer een kwartet te vormen, als een bijzonder vriendengroepje.

Ik heb alle antwoorden per persoon of per ‘bedrijf’ uitgetypt in een overzicht. Dat kan ik eventueel in de groepsmail zetten, als jullie dat willen. Daarnaast heb ik een samenvatting gemaakt van wat mensen als redenen opgeven waarom het voor hen oké is dat ze in het klein werken. Wat het meest naar voren kwam, was wat ik de basis noemde, namelijk dat je doet wat bij je past, waardoor ze een innerlijke rust en blijdschap ervaren. Ik denk, als we hierover een artikel gaan schrijven, dat we dat moeten benadrukken, dat dat uit dit onderzoekje als belangrijkste naar voren is gekomen. Het tweede is dat mensen geen behoefte meer hebben aan een dure werkomgeving. Hou het simpel! En tot slot de inkomsten… die komen voor een deel uit eigen werk, maar soms ook vanuit andere bronnen, het salaris van een partner, een erfenis, en niet te vergeten donaties. En over die donaties heb ik meerdere keren gehoord dat mensen donaties gaven omdat ze in hun hart of ziel een soort drang, een verlangen ervaarden om te geven. Dat is voor ons herkenbaar. Op die manier ontvangen wij ook donaties.

Eigenlijk denk ik dat in al die drie punten het leven vanuit je innerlijk een rol speelt, een grote rol. Bij het eerste punt is dat de basis, doen wat bij je past, wat je graag doet. Bij het tweede punt, dat benadrukte Bert, kwam dat tot uitdrukking in eenvoud, omdat luxe niet echt iets toevoegt aan de tevredenheid, de blijdschap die men al ervaart. En bij het derde punt merkte ik regelmatig dat mensen van binnenuit wisten wat ze moesten doen, ook financieel, zowel in het doneren, als ook in wat ze wel of niet moesten bouwen of kopen. Het volgen van wat je in je innerlijk ervaart is dus in dit alles cruciaal.”

Anneloes zuchtte diep. “Sorry, dat was een lang verhaal, en dat laatste was volgens mij domweg herhaling…”

“Het was vooral een geweldig overzicht,” vond Eric. “En ik moet eerlijk zeggen dat het me raakt, ondanks dat het me helemaal niet verbaast, dat de ziel de basis is in deze dingen. Het is onze eigen basis, waarom we hier aan dit werk begonnen zijn, op deze manier. En we zijn daar niet de enige in. Dat wisten we al, maar het is ontzettend mooi om te horen dat het ook bij zoveel andere mensen zo is, dat zij het ook zo ervaren, ook als het gaat om zoiets als geld… Geld, dat zoveel eeuwen de bron van macht en positie geweest is. Mensen lijken er niet echt meer om te geven. Natuurlijk, je hebt het nodig, maar je hoeft het niet te verzamelen. En als je het toch verzamelt, dan gebruik je het gewoon om andere mensen, zoals bij het ontdekkingscentrum, te helpen. Ja, echt mooi! Een hele verbetering!”

“Wil jij er zelf een artikel over schrijven, Anneloes?” vroeg Jeroen.

Anneloes knikte: “Graag zelf, het was leuk om dit onderzoekje te doen, dus ik ga het met plezier samenvatten in een artikel! Zal ik er verwijzingen naar de websites bij doen? De websites van de mensen die ik gesproken heb?”

“Lijkt me een goed idee, misschien zelfs in je tekst een link verwerken naar interviews die we met die mensen gedaan hebben. Kijk maar, maar er wat moois van!”

.

Van het één kwam weer het ander. Ideeën werden doorgegeven, en vooral de kracht die van de verschillende mensen en bedrijven uitging, werd voortgestuwd door het artikel van Anneloes. Ze vertaalde het in het Engels en gaf lezers aan het begin van haar artikel de mogelijkheid om de Engelse versie te kiezen.

Tineke kreeg al snel reacties binnen, van mensen die bedankten, mensen die vragen stelden, mensen die zich niet voor konden stellen dat het haalbaar was. Ze maakte, zoals ze altijd deed, standaardantwoorden, die ze vaak via kopiëren en plakken als antwoord kon sturen. En de berichten waarbij ze daarmee niet kon volstaan, die beantwoordde ze persoonlijk. En in haar correspondentie schuwde ze het niet om mensen aan te sporen naar hun innerlijke stem te luisteren en regelmatig ook om de door Anneloes bijgevoegde links te gaan bekijken.

“Tineke, heb jij enig idee wat het belang van jouw werk is?” vroeg Anneloes, die even naast haar stond te kijken naar hoe ze te werk ging.

“Om eerlijk te zijn heb ik daar wel eens twijfels over. Jullie zijn degenen die de artikelen en de interviews naar buiten brengen. Dat lijkt belangrijker, maar ik voel dat mijn werk net zo belangrijk is. Ik zet de puntjes op jullie i, ik duw nog een beetje door, en straal mijn zielskracht met de mailtjes mee. Meestal gaat dat laatste ongemerkt, maar soms kan ik een druk ervaren als ik een bericht probeer te beantwoorden, net alsof ik ergens doorheen moet breken. De persoon aan de andere kant zal dat dan wel nodig hebben…”

Tineke keek naar Anneloes op, zag dat ze glimlachte. “Ik ben blij dat je dit doorhebt, dat je het voelt. Jouw werk is net zo belangrijk als het onze! En door het persoonlijke contact misschien op een bepaalde manier nog wel belangrijker. Ik ben benieuwd of je op mijn artikel ook reacties krijgt van mensen die van baan of misschien wel van soort werk veranderd zijn.”

“O ja, goed dat je ’t zegt,” reageerde Tineke, “ik heb er al twee gehad van mensen die ontslag genomen hebben, omdat ze in hun hart allang wisten dat ze eigenlijk iets heel anders wilden doen, en dat jouw artikel net dat zetje geweest was dat hen hielp om de stap te nemen. Zal ik zulke berichtjes even in Word kopiëren en per dag naar jou toesturen?”

“Super plan, dank je wel Tineke, ik kijk er naar uit!”

Tineke verzamelde die berichten, en merkte dat de lijsten van reacties zo ongeveer elke dag langer werden. En ze bleven komen, wekenlang, zelfs maandenlang.

.

Op een dag gaf Jeroen aan, dat hij een nieuw onderzoek wilde starten en keek daarbij naar Anneloes. “Het zou me niet verbazen als dit ook weer net wat voor jou is. Het gaat om een onderzoek naar bedrijven die kleiner worden, misschien wel tegen een faillissement aan zitten, en tegelijkertijd naar nieuwe bedrijven. Ik zou het fijn vinden als jij of iemand anders uit onze groep contact wilt opnemen met zulke bedrijven, om erachter te komen wat de reden, de oorzaak is.”

“En hoe ze het ervaren, wat het met hen doet, en wat de financiële gevolgen zijn,” vulde Anneloes aan. “Het zal waarschijnlijk even een zoekpartij zijn om zulke bedrijven te vinden, maar op zich lijkt het me een leuke opdracht. Helemaal in het verlengde van dat artikel dat ik een paar maanden geleden geschreven had, over je bedrijf klein houden en zo.”

“Precies, daarom dacht ik ook aan jou,” grijnsde Jeroen.

“Werk aan de winkel, Tineke, eerst voor mij, maar waarschijnlijk daarna weer voor jou. Het is ongelofelijk mensen! Tineke heeft vanaf het begin, een paar dagen nadat ik dat vorige artikel geschreven had, alle berichten van mensen die een nieuwe weg insloegen, voor me in een Word-bestand gezet, elke dag opnieuw. Ik heb ze bewaard, in een apart mapje. Als je de lijst van dagelijkse bestanden alleen al onder elkaar ziet staan, dan kun je aan de ruimte die ze innemen al zien hoe de bestanden elke dag groeien. Al een paar maanden lang krijgt Tineke dagelijks steeds meer van zulke reacties. Dus het heeft heel wat teweeggebracht!”

Tineke sprong daarop in met een slim idee: “Die reacties zou je eens na moeten lopen, Anneloes. Ik denk dat je er een heleboel van kunt gebruiken om nu navraag bij te gaan doen. Ik heb de emailadressen er standaard bij gekopieerd, dus je kunt ze met gemak benaderen!”

Anneloes straalde: “Tineke, echt een geweldig idee! Dat ga ik doen! Ik kan gewoon teruggrijpen op hun eigen reacties… handig!”

Anneloes begon met alle mensen die in de afgelopen tijd gereageerd hadden, een algemeen bericht te sturen:

‘Korte tijd geleden hebt u gereageerd op mijn artikel over kleine bedrijven en mensen die zelfs alleen werkten. U schreef dat u ander werk was gaan doen, iets wat meer bij u paste. Ik zou het fijn vinden om van u te horen hoe het nu met u en uw werk gaat. Daarbij denk ik vooral aan termen als voldoening en plezier, hoe u het organiseert en daarnaast of u het financieel ook redt. Het doel van Soul-Journalistiek is om erachter te komen hoe mensen de laatste tijd leven en werken, en daarover wil ik namens ons team een artikel gaan schrijven dat ook weer op de website zal verschijnen. Ik hoop dat u me met uw persoonlijke informatie kunt helpen!’

Daarnaast benaderde ze ook bedrijven waar het duidelijk minder mee ging, bedrijven die kleiner werden en er grote twijfels over hadden of ze nog wel verder konden.

Ze dacht ook aan het bedrijf waar Patricia het over gehad had, het bedrijf van haar partner Anton. Ze belde hem op, om te vragen hoe het met zijn bedrijf ging, een bedrijf dat toch redelijk groot was. Namen werknemers bij hem ook ontslag? Gingen ze ander werk doen? Anton legde haar uit, dat zijn bedrijf inderdaad een poosje kleiner was geworden. Het had bij hem niet meer te maken met het onpersoonlijke van de grote hoeveelheid medewerkers. Dat was in het verleden wel zo geweest, maar hij had ruim een jaar geleden een verlangen gekregen om zijn personeel echt te leren kennen, niet alleen als werknemers, maar ook als personen.

“Dat heeft een grote verandering teweeggebracht,” vertelde hij. “De sfeer werd beter, de mensen voelden zich gehoord, gezien. In overleg met hen heb ik het bedrijf opgesplitst in verschillende afdelingen. Elke afdeling heeft specifieke taken en maar een gering aantal medewerkers. Het voordeel daarvan is dat ze elkaar ook beter hebben leren kennen. En ja, het bedrijf is dus een poosje iets kleiner geworden, er zijn mensen vertrokken. Maar dat was gelukkig niet omdat de sfeer niet fijn zou zijn, maar omdat ze ontdekten welk werk ze veel liever wilden doen en daar ook mogelijkheden voor zagen. Voor hen in de plaats heb ik inmiddels wel andere mensen gevonden, dus het bedrijf is er uiteindelijk niet kleiner door geworden. Sterker nog, we zijn wat gegroeid. Maar door de kleinere afdelingen, de goeie relaties onderling is het hier goed werken.”

Anneloes kreeg enorm veel reacties op haar emailberichten, en probeerde een overzicht te maken van alle antwoorden die ze kreeg. Dat viel nog niet mee, het was zo ongelofelijk veel!

Wat ze echter na het verwerken van tientallen reacties wel merkte, was dat ze het heel eenvoudig kon samenvatten. Veel mensen deden hun nieuwe werk met veel meer plezier dan in hun vorige werkkring. Sommigen werkten nu alleen, anderen met een paar collega’s. Verschillende mensen waren tegen financiële obstakels aangelopen, maar hadden, volgens haar advies en de adviezen van Tineke, geluisterd naar hun innerlijke stem, waren hun intuïtie gevolgd en hadden de obstakels daardoor kunnen omzeilen of neerhalen.

Anneloes vatte alles samen binnen het team en benadrukte: “Het mooiste is, dat er zoveel meer blijdschap is dan in het vorige onderzoek. Zoveel mensen hebben hun plek gevonden, op z’n minst hun tijdelijke plek.”

“Klinkt geweldig mooi, Anneloes, en als je denkt dat je er klaar voor bent, zou ik zeggen: schrijf je artikel!”

Anneloes glimlachte: “Dat ga ik zeker doen, met veel plezier!” Ze begon er diezelfde dag mee, kon aan het eind van de dag het artikel in het Nederlands en Engels op de website plaatsen en op de sociale media aankondigen.

In haar artikel legde ze de achtergrond van haar onderzoek uit, dat het eigenlijk een logisch vervolg was op haar artikel van een paar maanden geleden, waarbij ze de link van dat artikel deelde.

Ze vertelde in dit nieuwe artikel, dat ze vooral mensen benaderd had die een poosje geleden, naar aanleiding van dat vorige artikel, hadden aangegeven dat ze ander werk gingen zoeken of gevonden hadden. Veel mensen waren iets totaal anders gaan doen, iets wat beter bij hen paste, iets waar hun hart naar uit ging, en niet zelden iets wat ze eigenlijk altijd al hadden willen doen. Dat werk dat bij hen paste, gaf hen plezier, een diepe voldoening en tevredenheid.

Sommige mensen werkten nu alleen, anderen hadden een paar collega’s gevonden. Niet zelden waren ze bij het zoeken van de juiste collega’s ook afgegaan op hun intuïtie. Datzelfde gold regelmatig voor financiële beslissingen die genomen moesten worden, financiële obstakels die door het volgen van hun innerlijke stem en intuïtie omzeild werden of overwonnen waren. Verschillende mensen waren verrast door anderen, die hen financieel gingen steunen, eenmalig of voor langere tijd, waardoor ze verder konden. Die steun biedende mensen hadden daarin ook hun hart gevolgd, hadden geweten wie ze moesten steunen, met welke bedragen, en voor hoe lang.

Anneloes schreef, dat ze ook grotere bedrijven had benaderd, waarbij ze het verhaal van Anton deelde.

Een ander opvallend punt dat ze deelde, ging over de verschillende bedrijven die worstelden met vertrekkende werknemers. De meeste bedrijfsleiders hadden daarop zich wel begrip voor, begrepen waarom mensen iets anders gingen doen, en gingen zich daardoor ook afvragen hoe dat bij henzelf zat, wat zij zelf eigenlijk echt graag wilden.

Ze naderde het einde van haar artikel door het samen te vatten als een enorme verschuiving die er gaande is en dat dat betekende dat onze economie behoorlijk geschud wordt, maar naar haar idee niet op een negatieve manier, integendeel. Uit vrijwel alle reacties die ze binnen het kader van dit onderzoek gekregen had, was gebleken dat de ziel van de mensen precies wist wat ze nodig hadden om een vervuld leven te leiden, werk te doen waar ze innerlijk diep tevreden en voldaan over waren.

Samenvattend besloot ze, vooral voor wie nog op zoek was:

.

Je ziel weet het

Je ziel weet alles wat je nodig hebt, ook financieel.

Luister…

Voel…

En volg de indrukken die je krijgt!

Naar hoofdstuk 112. Alles wordt nieuw in de financiële wereld

Of naar de Inhoudsopgave