Hoewel Fiona er aan het eind van de week nog steeds moeite had met het feit dat ze blijkbaar zo blokkeerde dat ze standaard als een blok in slaap viel zodra Alex haar streelde, kon ze het verstandelijk wel accepteren. Wat ze op dit moment nog veel moeilijker vond, was dat de vakantieweek voorbij was, dat zij naar haar eigen huis zou gaan, en Alex naar Ellen. Hoe zou hij haar aantreffen, wat zou het met hem doen? En daarnaast… ze wilde hem eigenlijk geen dag meer missen!

Zwijgend pakten ze hun tassen in, terwijl ze vanuit de andere kamers een heleboel gekwebbel en lachen hoorden. Met de dichte tassen bij de deur van hun kamer, keken ze elkaar aan.

“Wat voelt dit raar,” zei Alex, “alsof dit het einde is… Maar ik verzeker je dat dit het begin is, ik wil niets anders dan met jou samen verder!”

Zijn stem klonk bijna wanhopig. Fiona had met hem te doen, hij moest thuis door van alles heen, en ze hadden allebei nog geen idee wat dat zou inhouden, hoe Ellen eraan toe zou zijn. Ze legde haar handen op zijn schouders en keek hem aan.

“Mijn huis staat voor jou open, Alexander, ik verlang naar het moment dat je bij me komt wonen, echt… elke dag zonder jou, voelt nu al als een dag te veel.”

“Ik verlang nu al naar jou, om de rest van mijn leven met jou samen te zijn. Ik hou contact met je en ik beloof je dat ik zo snel als maar mogelijk is mijn boeltje naar jou toe verhuis.”
“Liever gisteren dan vandaag,” grinnikte Fiona, “maar hou ook rekening met Ellen. Zorg dat je het goed af kunt sluiten met haar, voor zover dat van jou afhangt.”
“Dat zal ik zeker proberen. Eerlijk gezegd voel ik me een beetje benauwd daarover, ik heb geen idee hoe ze eraan toe is. Ik heb haar nooit pijn willen doen, maar ik kon niet anders… bah, dat is de enige nare kant van alles!”

Fiona ging tegen hem aan staan, haar armen om zijn middel. Ze ging op haar tenen staan om hem een kus te geven. “Het komt goed, haar eerste reactie was al goed. En de pijn die het haar doet, daar zal ze zelf doorheen moeten, net zoals ik door mijn pijn rond mijn huwelijk met Daniël heen moest. Daar kon hij me niet in helpen.” Ze grinnikte. “Dat zou ik ook niet willen, moet je je voorstellen…”

“Je hebt gelijk! Kom meiske, lieverd, we moeten naar beneden, we moeten gaan, het is niet anders.”

.

Terwijl Fiona met haar eigen auto wegreed, reed Alex met Johan, Marieke en Marianne mee. Joke en Anton en de Bloemenhof-familie hadden op hun eigen hartelijk manier afscheid van hen genomen, en zwaaiden hen nu uit. De achterblijvers voelden de zwaarte waar Alex nu doorheen ging, heftig moeilijk. Samen hoopten ze dat het allemaal mee zou vallen!

.

Johan zette Alexander af bij zijn huis. Hij nam kort afscheid, waarbij de anderen hem sterkte wensten. Alex haalde zijn tas uit de kofferbak en zwaaide naar de wegrijdende auto. Met een diepe zucht liep hij naar de voordeur en ging naar binnen. Hij haalde Joke’s boek, dat hij voor Ellen gekocht had, uit zijn tas en liep verder. Hij trof haar in de keuken, onzeker. Een week geleden nog zou hij haar, in de hoop haar te kunnen bereiken, omarmd hebben, maar hij besefte net op tijd dat dat nu geen optie meer was.

Hij noemde haar naam: “Ellen…”

Ze keek hem aan en fluisterde: “Alex… ik heb hier zo tegenop gezien, tegen jouw thuiskomst. Ik weet dat het goed is zoals het is, maar het is toch ontzettend zwaar!”
Alex knikte en vroeg: “Hoe ben je deze week doorgekomen?”

Hij hoorde een kort lachje. “Och, vreselijk verdrietig, verschrikkelijk boos, wanhopig, al dat soort ongein. Tussendoor heb ik een paar keer met Anton contact gehad. Hij heeft me geholpen door te luisteren, en dat was goed. Ik ben trouwens niet boos op jou geweest hoor, daar voelde ik totaal geen reden voor. Als ik terug denk aan onze jaren samen, dan kan ik alleen maar denken dat het klopt dat we niet bij elkaar pasten. Ondanks dat heb jij zoveel moeite gedaan om mij te bereiken, emotioneel, lichamelijk. Het klinkt gek, maar ik heb niets te klagen over onze jaren. Andersom heb ik ook gedaan wat ik kon, denk ik…”
Alex onderbrak haar: “Dat heb je zeker, absoluut…”

“Maar we hebben het gewoon niet he, wat jij met Fiona hebt, dat hebben wij nooit gehad. Ik heb nog nooit zoiets ervaren, zo diep, zo intens. Ik stond erbij en ik keek ernaar, en voelde me door de grond zakken. Jij hebt daar geen schuld aan, en Fiona ook niet. Jullie zijn lieve, fijne mensen, allebei, dat heb ik me afgelopen week heel duidelijk gerealiseerd, dat heb ik ook bij haar gevoeld. Ik denk alleen dat ze behoorlijk kapot is, ik hoop dat je dat ook in de gaten hebt…”

“Ja, dat heb ik ook gevoeld, gemerkt in haar manier van reageren. Het is niet makkelijk…”

“Nee, dus je rolt van een huwelijk waarin die echte connectie miste in een relatie met een heleboel verwonding. Lijkt me inderdaad ook niet makkelijk. Met andere woorden, we gaan allebei een nieuwe periode in, een nieuwe periode die niet alleen maar makkelijk en fijn is. Hoe wil jij verder gaan? Was je van plan om hier nog te blijven wonen, voorlopig, of…?”

Ellens stem haperde, ze kreeg het niet voor elkaar om Fiona’s naam nog een keer uit te spreken. Alex vond het lastig, wist hij maar wat goed was voor Ellen. Hij besloot zijn twijfel gewoon uit te spreken: “Als het aan mij ligt, als ik alleen met mezelf te dealen had, zou ik nu mijn spullen pakken en verhuizen. Maar ik heb ook met jou te maken en ik wil rekening met je houden. Wat heb jij nodig? Wat is goed voor jou?”

Ellen glimlachte: “Dat is nou precies hoe ik jou altijd ervaren heb, met de focus op mij. En ik realiseer me nu, dat ik het geaccepteerd heb als normaal, als gewoon, terwijl het eigenlijk best bijzonder is. Dank je wel Alex, voor die focus op mij, al die jaren… en voor nu denk ik dat het voor mijzelf het beste is, als je bij Fiona intrekt, als dat bij haar ook kan. Ik vind het moeilijk als je hier je spullen moet gaan inpakken, maar dat is zoals het is, daar kunnen we niet omheen. Maar blijf hier niet wonen voor mij, dat zou alleen maar extra moeilijk zijn. Elke keer dat je hier wilt komen om je spullen verder in te pakken, moet je hier gewoon kunnen zijn, al zou ik het fijn vinden als je het vooraf even aangeeft als je komt. En buiten dat moeten we de echtscheiding nog regelen. Ik heb op internet gekeken, en ontdekt dat als we het samen voor elkaar kunnen krijgen, dat dat heel simpel mogelijk is. Er zijn op internet zelfs opzetjes te vinden, als leidraad voor de verdeling van de spullen. Ik wil niet dat je mij alimentatie gaat betalen, ik heb een goeie baan, waar ik me helemaal in thuis voel en die me een prima salaris oplevert. Ik zou het wel fijn vinden als we op de één of andere manier iets kunnen doen met de materiële dingen, het huis, de inboedel. Het is van ons samen, en ik wil hier graag blijven wonen, dus ik zou je uit willen kopen, zoiets. Maar hoe, daar moeten we samen uit zien te komen, liefst zo snel mogelijk.”

Ze zuchtte diep, verward van haar lange relaas. Alex keek haar aan: “Ellen, is het voor jou in orde als ik nu een begin maak met inpakken, en dan vanavond vertrek?”

Ellen knikte. “Graag! Neem jij de grijze auto? Ik ben gek op die witte… als je het niet vervelend vindt?”

“Helemaal prima,” glimlachte Alex, “ze rijden allebei best, ik kan me met allebei goed redden, dus neem jij gerust die witte! Wanneer zal ik terug komen voor alles wat we moeten regelen?”

“Ik heb komende week nog geen afspraken… zullen we er morgen maar meteen mee beginnen?”

“Hoe laat?”

“Kom maar rond een uur of tien, dan ben ik hopelijk wakker genoeg…”

Alex knikte: “Ik zal er zijn, dan bespreken we eerst hoe we het willen hebben, en dan ga ik daarna verder met inpakken.”

“Hoe eerder het geregeld is, hoe beter. Goh, het lijkt wel of ik je een schop na geef, de deur uit schop of zo, maar zo rot bedoel ik het niet.”

“Dat weet ik toch, Ellen, maar het is fijn als we de praktische dingen zo vlot mogelijk geregeld hebben. Uiteindelijk moeten we allebei door onze verwerking heen, maar dat kunnen we niet toch niet samen doen…”

“Verwerking? Jij ook?” vroeg Ellen verbaasd.

“Ja, wat dacht je! Jaren ben ik met jou samen geweest, jaren ben je deel van mijn leven geweest. Ik laat ook iets achter, ik laat iemand achter, en ik vind dat niet makkelijk. Ik kan mijn gevoelens nog niet echt ordenen, dat is nog echt een warrige boel, maar dat komt wel goed. Ik ben blij voor je dat je bij Anton een luisterend oor gevonden hebt.”

“Ja, hij is echt als een vader, een goede vader…”

.

Alex ging in de schuur op zoek naar dozen, vond een stapel verhuisdozen van jaren geleden. Hij begon ze te vullen met zijn kleding, met zijn administratie, met allerlei persoonlijke spullen. Hij besefte dat hij niet alles in één keer mee kon nemen, besloot de dozen die hij morgen zou ophalen, in zijn werkkamer waar hij zijn administratie en correspondentie altijd had bijgehouden, te laten staan, zodat Ellen ze vanavond niet hoefde te zien. Hij keek naar de kasten, die wilde hij wel graag meenemen. Hij besloot dat nog even aan Ellen te vragen, voordat hij vertrok.

Ellen vond het vanzelfsprekend, ze hoorden niet bij hun huwelijk maar bij zijn werk. “Kijk daar eerst maar of je ze kwijt kunt, en als dat kan, neem ze dan komende week maar mee.”

Alex knikte, laadde de grijze auto vol met verhuisdozen, groette Ellen en beloofde nogmaals morgen om tien uur present te zijn.

Ellen keek hem na toen hij weg reed, uit haar leven weg reed.

.

Fiona voelde dat ze van binnenuit straalde sinds ze van Alex een berichtje had gekregen dat hij er zo aan kwam. Maar aan de andere kant was er een zekere onrust in haar. Ze kende Ellen niet, en al helemaal niet hoe ze in deze situatie zou zijn.

Zodra Alex binnenstapte, vroeg ze hem naar haar.

“Ze heeft het zwaar, maar ze heeft ook goed nagedacht. Ze beseft dat het zo goed is, dat jij en ik die connectie hebben die zij en ik nooit gehad hebben. Ze vindt het fijn dat ik zo snel mogelijk al mijn spullen verhuis, dus dat wil ik komende week proberen. Ze wil geen alimentatie en ze wil mij betalen voor het huis en de spullen die ik achterlaat.”

Ze liepen samen de woonkamer in… De tranen sprongen hem in zijn ogen terwijl hij rondkeek. “Dit is thuiskomen zeg, thuis bij jou, thuis in dit huis. Het voelt zo goed!”

Ze omhelsden elkaar, en terwijl hij haar aankeek, sprak hij verder: “Ik heb wel een praktisch vraagje. Heb je in dit huis ook een plekje over waar ik de administratie en correspondentie van mijn werk kan doen, en de spullen daarvan kan bewaren?”

“Kom maar mee, er zijn meerdere kamers boven die niet in gebruik zijn, maar dat zijn meer slaapkamers. Hier beneden heb ik een andere kamer, misschien kunnen we daar samen wat mee.”

Ze nam hem mee naar een enorm grote kamer, met grote ramen en een glazen pui naar de tuin, met een open haard en aparte hoeken.

“Wat is dit een bijzondere kamer! Wat heb je hier in het verleden mee gedaan?”

“Niets, we hadden wel plannen om er een extra woonkamer van te maken, maar het kwam er gewoon niet van. Daarom is het hier verder niet ingericht. En het afgelopen jaar ben ik er niet aan toegekomen, maar ik heb het verlangen om hier te gaan boetseren, ruimte te maken om te werken, en ruimte om mijn kunstwerken op te slaan. Maar dan heb ik kasten nodig. Ik heb bij Katja en Maureen kasten gezien die ik mooi vind. Ze zijn zwart, maar niet van die standaard recht toe recht aan kasten, ze zijn in de Rococostijl, met tierlantijnen, leuke versieringen, net anders dan wat er nu meestal gemaakt wordt. En jouw kasten, hoe zijn die?

“Ook zwart, maar wel van een strakke stijl, vooral praktisch. Ik denk, dat we hier een prima gezamenlijke werkruimte zouden kunnen maken. Als we het prettiger vinden, kunnen we een verplaatsbare wand neer zetten.”

“Krijg jij je klanten altijd aan huis?” vroeg Fiona.

“Nee, eigenlijk nooit. Ik heb contact via telefoon, maar vooral via mail. En fysiek contact heb ik altijd op de plaats van de veiling, waar de te veilen spullen staan.”

“Dan hoef je denk ik geen scherm te plaatsen. Misschien een grote plant, een paar grote planten, niet echt als scherm, maar om toch een beetje je eigen hoek te creëren. Kijk maar wat je fijn lijkt.”

“Maakt het voor jouw kunstwerken uit tegen welke kant je kasten wilt zetten om ze te bewaren?”

“Op zich denk ik dat het niet uitmaakt, ik zat zelf te denken aan die lange wand. Als de zon hier volop naar binnen schijnt, kunnen we de zonneschermen uit doen. Die zijn groot en stevig, met een licht doek. Het houdt net het felle licht van de zon tegen. Als ik ooit iets met kleuren ga doen, wat ik nu nog niet verwacht, maar als… dan is dat lichte doek ook perfect, het geeft geen verkleuring.”

Alex knikte, genoot van haar, van haar enthousiasme. Hij wees naar de hoek rechts van de toegangsdeur: “Zal ik daar mijn werkplek maken? Voorlopig met mijn huidige meubels, maar als ik jou zo hoor, over die Rococostijl… Het zou me niet verbazen als ik daar ook iets mee ga doen! Hoe dat praktisch moet, weet ik niet, hoe ik dan mijn spullen erin kwijt kan, maar dat zien we nog wel. Ik kom vast op veilingen wel eens wat tegen, dan kunnen we meteen bepalen of we het willen aanschaffen. En je idee van die planten spreekt me ook wel aan, of twee van die leeuwenbeelden, als bewakers van mijn domein.”

Fiona schaterde om het malle idee, maar was toen ineens serieus: “En waarom niet? Wat denk je van zo’n marmeren voet, en dan een beeld erop?”

“Dat lijkt me geniaal! Maak jij het beeld? Dan ga ik op zoek naar die voet!”

“Zo goed ben ik nog niet, maar we zouden zulke marmeren voeten ook kunnen gebruiken om er een paar kleine beelden op te plaatsen.”

“Mogelijkheden genoeg, maar voor nu… ik heb dorst, heb je misschien wat drinken voor me? Dan denk ik dat ik daarna vast wat spullen ga opruimen. Je mag me boven ook even wegwijs maken…”

“Komt wel goed, de kledingkasten zijn super ruim, voor de helft leeg, dus daar kun je alles alvast kwijt. En ook in de badkamer is wat kastruimte over, ik zal je zo een rondleiding geven, maar eerst koffie, of liever wat anders?”

“Doe maar koffie, ik haal alvast wat uit de auto.”

De voordeur bleef goed open staan. Hij opende een autodeur en haalde er een verhuisdoos uit, bracht hem naar binnen. Toen Fiona de koffie klaar had, had hij al drie dozen in de woonkamer gezet.

“Nog drie te gaan, na de koffie!”

Terwijl ze koffie dronken, heerlijk dicht tegen elkaar aan op de bank, zei Fiona: “Dit huis he, daar heb ik een goed betaalbare hypotheek op. Ik werk nog bij de boekhandel, en in combinatie met de alimentatie die Daniël nog betaalt, kan ik daar prima van leven. Als jouw salaris erbij komt, valt die alimentatie wat mij betreft af, maar dan hebben we nog meer dan genoeg, neem ik aan. Waar ik aan dacht, was dat idee van Ellen. Ik zou het fijn vinden als ze daar gewoon kan blijven wonen, zonder dat het haar verder wat kost. Ik herinner me nog te goed hoe heerlijk dat voor mij was toen Daniël dat op die manier voor mij besloot. Hij had alle recht om me te laten betalen voor dit huis, maar hij wilde dat niet. Hoe sta jij daarin?”

“Ik ben ontzettend dankbaar dat jij exact hetzelfde denkt als wat ik onderweg in gedachten had gekregen. Ik heb toen geen beslissing genomen, omdat ik vond dat ik het ook met jou moest overleggen. En nou begin jij er zelf over, met dezelfde oplossing… Geweldig! Ik heb haar beloofd dat ik morgen om tien uur bij haar zou zijn, om de papieren rompslomp te regelen en de rest van mijn spullen te verhuizen. Dan zal ik het haar vertellen. Ik denk trouwens, dat ik even een aanhangwagen moet huren voor die kasten…”

Zijn mobiel ging af. “Huib, met Alex!”

“Hey Alex, ik wilde even vragen… ga je binnenkort al verhuizen naar Fiona?”

“Ja, ik ben nu bij haar, heb al pakweg zes verhuisdozen meegenomen. Morgen hoop ik de rest bij elkaar te kunnen schrapen.”

“Mooi, ik heb het adres van Ellen, Sjaak en ik komen je wel even helpen met onze pick-up. Tenminste, ik neem aan dat je ook wel wat groter spul mee moet nemen?”
“Ja, ik zei net tegen Fiona, ik moet een aanhangwagen huren voor de kasten van mijn werk…”

“Laat maar zitten, we komen je helpen. Hoe laat komt het beste uit?”

“Man, Huib, jullie zijn geweldig! Ellen en ik zouden eerst de papieren van de echtscheiding regelen, vanaf tien uur. Geen idee hoe lang we daarvoor nodig hebben, maar ik ga er van uit dat we dat wel voor twaalf uur rond hebben.”

“Dan zijn we rond twaalf uur bij jou, kun je desnoods nog dozen inpakken. Heb je genoeg verhuisdozen? Anders neem ik er een paar van hier mee.”
“Dat is niet nodig, ik heb er genoeg. Goh, echt ontzettend fijn, tot morgen dan maar!”

“Zie je!”

“Komt Huib je morgen helpen?” vroeg Fiona.

“Ja, en Sjaak ook, allebei met een pick-up. Dat voelt echt gaaf, ze staan echt achter ons, en ook achter Ellen, ik heb absoluut niet het gevoel dat ze haar zullen buitensluiten.”

“Zeker niet, ze waren allemaal, zowel de gasten als de vaste bewoners op Bloemenhof, allemaal duidelijk overtuigd dat er geen sprake is van schuld. Jullie hebben elkaar aangetrokken op grond van zelfde soort verwondingen, dacht Anton, en het zou me niet verbazen als dat inderdaad zo is. Ik herken het zelf eigenlijk ook.”

“Wat ben ik dan dubbel blij met dat stuk genezing dat we allebei in het afgelopen jaar meegemaakt hebben! Daardoor herkenden we elkaar, voelden we die connectie!”

.

De volgende morgen was Alex om tien uur bij Ellen en stortten ze zich op de echtscheidingspapieren.

“O ja, voordat we de boel gaan invullen,” begon Alex, “Ik wil graag dat jij hier blijft wonen zonder daarvoor te hoeven betalen. Laten we uit elkaar gaan zonder geld uit te wisselen, dan is het al heftig genoeg allemaal, oké?”

“Weet je wel hoeveel geld je dan misloopt?” vroeg Ellen verbaasd.

“Nee, vast een geweldig bedrag, maar ik wil het niet hebben, ik heb het niet nodig.”

“Nou, ik vind het nogal wat… En krijg je dan geen problemen met Fiona? Weet zij ervan?”

“Zij kwam ermee, ik had het zelf ook al bedacht, maar voor ik het met haar kon overleggen, begon zij er al over, dus wat ons betreft is het helemaal in orde,” antwoordde Alexander.

“Dat… eh… dat vind ik wel heel bijzonder… bedankt! En bedank Fiona er alsjeblieft ook voor, ik kan het amper pakken, maar volgens mij ben ik er heel blij mee!”

“Waarom zou jij je in de schulden moeten steken, terwijl wij samen een stap gemaakt hebben, jij en ik, zoveel jaar geleden, een stap die achteraf niet fout was of zo, maar waar we nu een punt achter zetten. Ik kan lekker in dat prachtige huis dat Fiona blijkt te hebben, gaan wonen en jij moet je krom gaan betalen? Nee Ellen, dat is niet hoe we dit oplossen.”

Ellen wapperde even met haar hand en fluisterde: “Sorry, even sprakeloos…”

“Dat mag, best lekker rustig,” grinnikte Alex, terwijl hij naar haar knipoogde.

.

Twee uur later had Alex behalve het invullen van de papieren ook al een uur inpakken achter de rug. Alle losse spullen die hij wilde meenemen, waren ingepakt. Het wachten was op de beide pick-ups.

Op het moment dat hij ze hoorde aankomen, liep hij de trap af om open te gaan doen, maar Ellen was hem voor.

“Jullie hier?” vroeg ze verbaasd.

“Ja lieve vriendin, we komen die knakker even helpen de boel snel te verhuizen, dan hoeven jullie niet onnodig lang in elkaars gezelschap te verkeren terwijl de situatie niet echt vrolijk is. Tenminste, dat neem ik aan…” zei Huib.

“Och, we hebben geen ruzie, maar het is inderdaad best heftig,” antwoordde Ellen.

“Precies, en dat moeten we niet langer rekken dan nodig is,” reageerde Sjaak, “en ik moest je nog even een knuffel geven van Lisa, mag ik die belofte even inlossen?”

Hij deed zijn armen wijd, Ellen deed een stap naar voren en verdween in zijn omhelzing. Het eenvoudige gebaar zorgde ervoor, dat de dammen doorbraken. De tranen die ze sinds gisteren had teruggedrongen, kwamen nu allemaal tevoorschijn. Sjaak gebaarde naar Huib en Alex, dat ze maar vast moesten beginnen. Ze slopen de trap op, en kwamen even later met de eerste kast beneden. Ellen was inmiddels weer een beetje gekalmeerd, en bedankte Sjaak.

“We blijven vrienden, Ellen, je ligt er niet uit of zo. We staan achter Alex en Fiona, maar ook achter jou. We begrijpen hoe de situatie in elkaar zit en kunnen ons ook wel voorstellen hoe het voor jullie moet voelen. Nou ja, ik wil er maar mee zeggen, dat jij net zo goed als de anderen welkom blijft. Je kunt ons altijd bellen of mailen, of langskomen, net wat je wilt, oké?”

“Fijn, echt fijn. Ergens wist ik wel dat jullie er allemaal zo in zouden staan, maar ik heb er toch wel over lopen tobben…”

“Snap ik, daarom wilde ik het even gezegd hebben. Ik ga die kerels daar eens even helpen. Mannen, doen jullie de kasten, zal ik de dozen doen?”

“Ja, pak ze maar, bovenaan de trap links, eerste kamer!”

“Komt goed!”

Een uurtje later zat alles veilig in de pick-ups en de auto, en was het tijd om te gaan. Alex keek Ellen aan. Hij hield zijn armen wijd en vroeg: “Mag ik je een afscheidsknuffel geven?”

Ellen twijfelde een seconde, liep op hem af en sloeg haar armen om zijn middel.

“Het is goed, Alex, moeilijk maar goed. Wees gelukkig met Fiona, maak haar gelukkig! Als we meer weten over de scheidingsprocedure, nemen we wel weer contact op, goed?”

“Komt goed, Ellen, pas goed op jezelf!”

Ze glimlachte: “Dat beloof ik je…”

Ze had uiteindelijk zelfs de moed om de drie wagens uit te zwaaien.

Naar hoofdstuk 76. Soul-Drukkerij

Of naar de Inhoudsopgave