Woensdagavond dansavond…
Na de koffie verplaatste Huib met hulp van Anton alle tafels en stoelen naar de muren, zodat er een flinke ruimte ontstond in het midden van de eetkamer. De mannen gaven elkaar een high five en lachten.
“Ik heb er weer zin in,” zei Anton. “Alles is hier fantastisch, maar de dansavond is altijd weer de absolute topper. Ik zal de lantaarns even klaar maken en op de tafels zetten.”
“Prima, dan pak ik de stofzuiger bij zijn lurven!” reageerde Huib enthousiast. Ook hij genoot altijd van de dansavond. De sfeer… heerlijk ontspannen, overal om je heen vrolijke mensen.
Maar eerst was er nog even werk aan de winkel. Stofzuigen was makkelijk als alles aan de kant stond. Dat was ook een voordeel van de woensdagavond. Op alle andere avonden was Huib ook altijd degene die de stofzuiger door de eetkamer haalde, maar dan moest hij tussen tafels en stoelen door wroeten met dat ding. Nu kreeg de kamer zijn wekelijkse extra beurt. Wat er op andere avonden onverhoopt was blijven liggen, kon nu niet aan de stofzuiger ontsnappen!
De deur ging open. Margreet kwam binnen met een vaatdoek. Ze ging de tafels langs om ze nog snel even schoon te maken voordat de stallantaarns en schaaltjes erop kwamen te staan. Ze stond half gebukt over een tafel heen, toen Huib in de buurt kwam met de stofzuiger. Ze lette er eigenlijk niet op, totdat ze een stoot tegen haar heup voelde en een stap moest verzetten om te voorkomen dat ze viel.
“Hé! Wat doe jij nou?” riep ze verschrikt uit.
“Ik oefen voor vanavond, een beetje swingen, kijk zo.”
Hij liet de stofzuigerslang vallen, greep de vaatdoek uit haar handen en mikte die op een tafel, pakte haar handen en begon met zijn heupen swingend te dansen. Margreet keek hem met grote ogen en open mond aan. Ze had geen idee wat haar overkwam en wat hij van haar verwachtte, maar ze probeerde hem maar een beetje te volgen.
“Een beetje meer swingen met je heupen, Margreet. Gewoon heen en weer, doe me maar na.”
Ze probeerde het serieus, en… misschien was dat wel het grootste probleem, dat ze het té serieus probeerde. Het ging niet echt soepel, eerder stijf. Ze voelde zich er onhandig door.
“Leg je handen eens op mijn schouders, dan kan ik je beter leiden,” instrueerde Huib geduldig.
Margreet deed wat hij zei, legde aarzelend haar handen op zijn schouders, terwijl hij direct zijn handen op haar heupen legde. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij, maar Huib scheen daar totaal geen last van te hebben. Hij hielp haar te swingen, zoals hij dat noemde.
De spanning straalde van Margreets gezicht af. Ze concentreerde zich om het goed te doen, maar daardoor werd het juist lastiger.
“Ontspan je maar,” fluisterde Huib, “het hoeft niet perfect, het gaat om plezier. Laat je maar een beetje gaan.”
Margreet probeerde het, maar schrok op toen de deur open ging en Anton met de eerste stallantaarns binnen kwam. Hij bleef even staan kijken, een glimlach op zijn gezicht, en zette toen de lantaarns op de tafels. Hij liep naar de bar, zocht een CD en zette muziek op die bij rustig swingend dansen paste.
Huib en Margreet, allebei met hun aandacht nog volop bij hun danspogingen, keken verrast op.
“Droog dansen, zonder muziek, dat werkt toch niet Huib!” riep Anton. “Dat is alleen maar een beetje voetje verplaatsen en kontje wiebelen.”
Huib grinnikte, en Margreet voelde zich rood worden. Anton schudde grijnzend zijn hoofd en verdween, om even later weer met nog een paar stallantaarns binnen te komen. Hij bekeek het dansende paar, nog steeds in dezelfde houding en dezelfde beweging, maar veel meer ontspannen. Hij glimlachte, die CD was een goeie zet geweest! Er was nog maar één stap nodig, maar dat kon hij niet regelen: Margreet had haar hoofd nog een beetje hangen. Als ze de moed zou hebben haar hoofd op te tillen en Huib in zijn blauwe ogen te kijken… dan zou ze zien wat hij ook zag. Die kerel was smoorverliefd op haar. Anton grinnikte zachtjes: had hij het op de eerste dag al niet in de gaten gehad?
Het lied was afgelopen. Margreet stopte abrupt en probeerde zichzelf van Huib los te maken. Huib stond haar dat echter nog niet toe. Zijn ene hand schoof naar haar rug, zodat ze niet meteen weg kon lopen. Met de andere pakte hij zachtjes haar kin en bewoog haar gezicht omhoog zodat hij haar in de ogen kon kijken.
“Je deed het goed Margreet! Het was een goed idee van Anton om die CD op te zetten, dansen op muziek is veel fijner. Hoe vond jij het gaan?”
Margreet had moeite om Huib aan te kijken, zo dichtbij. Haar ogen dwaalden alle kanten op. Het hele gebeuren had haar terug geworpen in haar onzekerheid. Op deze manier een man aanraken, of door een man aangeraakt worden, dat had ze nog nooit meegemaakt. Het kwam te dichtbij, zo samen dansen, en dat vond ze eng. En dan die woorden van Anton, kontje wiebelen… Het had haar even van slag gemaakt, zo’n manier van praten was ze ook al helemaal niet gewend. Maar door de muziek was dat gelukkig snel voorbij geweest.
En nu, Huib keek haar aan, zo intens, dat ze het niet goed durfde om hem in zijn ogen te blijven kijken, alleen zo nu en dan, even in een flits, en dan weer wegkijken. Ze voelde zich mateloos ongemakkelijk!
Huib zag dat er binnen het tijdsbestek van een paar seconden veel door haar heen ging. Ze zei nog steeds niets.
“Margreet? Hoe heb je het ervaren?” herhaalde hij zacht.
Margreet keek hem even aan en zei, met een haperende stem: “Ik vond het lastig, ik heb het nooit eerder gedaan en jij duidelijk wel. Met muziek ging het inderdaad wel wat beter, toen kon ik me wel wat meer ontspannen, maar…”
Ze zweeg, hoe moest ze hem vertellen over de strijd die er binnen in haar woedde?
“Maar? Wil je me vertellen wat er gebeurde, wat je voelde?”
Margreet beet op haar onderlip en schudde ineens driftig haar hoofd. “Nee, nee! Sorry, ik kan het niet!”
Ze rukte zich los en rende de kamer uit, kwam weer terug, griste de vaatdoek van de tafel en verdween naar de keuken. Ze gooide de doek in de gootsteen, plofte op een stoel en begon gierend te huilen.
“Ik kan dit niet, ik kan dit gewoon niet,” riep ze totaal ontredderd tegen Annerieke. Met een frons op haar voorhoofd zette Annerieke een stoel schuin naast haar en ging erop zitten.
“Ik kan het echt niet, zo dansen! Huib wilde me net leren dansen, maar ik kan het niet, ik word er gek van! Ik voelde me zo raar, zo… ik weet niet eens hoe ik het moet omschrijven!”
Annerieke, hopend dat Huib voorlopig niet in de keuken zou komen, vroeg haar: “Wat gebeurde er dan?”
Margreet begon met horten en stoten en snikken tussendoor te vertellen.
“Hij bedoelde het goed hoor, maar ik kan dit niet, zo met mijn handen op zijn schouders en hij… hij met zijn handen op mijn heupen… ik weet niet, het was zo… zo…”
Ze zocht naar woorden, maar kon ze niet vinden.
“Intiem?” vroeg Annerieke.
“Ja, dat was het, intiem, alsof we een verliefd stelletje waren. En dat…”
“Was dat het probleem? Dat het leek alsof jullie verliefd waren?”
Margreet keek Annerieke met grote ogen aan. Het kwartje viel met een hoop gerammel. Wat ze gevoeld had, was meer dan alleen lichamelijk voelen dat er een paar handen op haar heupen hadden gelegen. Het had iets in haar wakker gemaakt, iets wat ze bij hun kennismaking ook al even had gevoeld, maar niet had herkend. Nu was het sterker geweest, hij was dichterbij haar geweest en ze hadden elkaar aangeraakt. Hij had haar wel eens eerder aangeraakt, maar dat had ze alleen als broederlijk ervaren. Ze had zich veilig gevoeld. Maar vanavond was het totaal anders!
Eraan terug denkend, herinnerde ze zich hoe ze gevoeld had dat er een warme stroom in haar buik ontstaan was. Een gloed die ze niet herkend had, simpelweg omdat ze dat nooit eerder ervaren had. Ze had wel eens verkering gehad, en die jongen had haar ook aangeraakt, meer dan haar lief geweest was, ze was bang geweest dat hij haar zou overweldigen. Maar al zijn aanrakingen hadden haar verder niets gedaan, er was toen geen reactie in haar lichaam geweest, geen warmte, niets!
Ze keek Annerieke aan en begon te vertellen, over die verkering, en over dat warme gevoel dat ze vanavond had gevoeld. “Denk je echt dat ik verliefd ben? Verdorie! Ik weet het zelf niet eens. Huib is een fijne man, en ik vertrouw hem tot nog toe zeker wel. Maar verliefd op hem?”
“Dat warme gevoel lijkt er wel op te wijzen Margreet, maar ik weet het natuurlijk niet zeker. Laat het rusten, ga er maar niet over lopen piekeren.” Lachend onderbrak ze zichzelf: “Alsof je dat tegen zou kunnen houden! Ik hoop dat het je lukt om voorlopig op de oude voet verder te gaan met Huib, dat je ontspannen kunt zijn als hij in de buurt is. Ik zal hem hier niets over vertellen. Als het zover is, kun je dat veel beter zelf doen. Meiske, het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat. Als je werkelijk verliefd op hem bent… weet je wat ik denk? Het zou wel eens anders kunnen liggen. Het zou wel eens kunnen zijn, dat je inderdaad niet verliefd bent, nog niet. En zeker niet zoals een pubermeisje, zo giechelig en zo. Het kon wel eens zijn dat je iets diepers hebt ervaren, een aanraking van ziel naar ziel. Ik weet het niet zeker, ik zeg zomaar wat ik denk… Je komt er wel uit Margreet, we zullen zien wat er van komt! Heb je nog wel een beetje zin in vanavond?”
“Nou… hooguit een heel klein beetje. Ik denk dat ik vooral aan de kant zal blijven zitten om te kijken wat iedereen doet. Een beetje afkijken hoe ze het doen.”
“Leuk bedacht, maar van afkijken leer je niet dansen hoor. Dansen leer je alleen door te doen, door je door je danspartner te laten leiden. Maar dat maakt niet uit, Joke, Antons vrouw, zit ook meer aan de kant dan dat ze danst. Misschien is het voor jou op dit moment wel even meer dan genoeg om toeschouwer te zijn. Probeer je hart maar te volgen! En als iemand je ten dans vraagt, en je wilt niet, zeg dan gerust nee. Je hoeft niets uit te leggen, nee zeggen of nee schudden is voldoende. Deze avonden moeten ontspanning geven en ons niet in kramp brengen!”
“Oké, ik ga het proberen!” En opgelucht ging ze verder op een ander onderwerp: “Kan ik je helpen met schaaltjes vullen?”
Annerieke knikte, wees haar op de stapel schaaltjes en de zakjes met zoutjes en pinda’s. Samen gingen ze aan de slag, deden pinda’s en zoutjes in schaaltjes, sneden kaas in blokjes en worst en komkommer in schijfjes en verdeelden die op borden. Ze brachten alles naar de danszaal en zetten ze op de tafels. Huib was in geen velden of wegen meer te zien, en eerlijk gezegd was Margreet daar voor dit moment blij om.
Maak jouw eigen website met JouwWeb