Lisa was blij dat Margreet en Huib vol verhalen zaten over hun dag. Bijzondere verhalen over een pizzabakker en een kleutermeisje, ontroerend en leuk. Zelf kon ze volstaan met het feit dat ze haar spullen van zolder verhuisd had en een deel van haar dozen met kleding. En toen Margreet vroeg of ze nog plannen voor de avond had, kon ze zeggen dat ze verder ging met uitpakken. Margreet gaf aan dat ze dat zelf ook zou gaan doen.

Huib had nog te melden dat hij Simon had gebeld. Simon had het in de maand december niet druk. Hij zou met wat andere bouwlieden overleggen, zodat ze zo snel mogelijk een begin zouden kunnen maken. Hij kon morgenavond langs komen, om met Sjaak en Lisa en met Margreet en hemzelf hun bouwideeën te bespreken.

Sjaak reageerde: “Ik zal straks met Lisa overleggen wat we belangrijk vinden, en dan een bouwschets maken. Is dat voor jou ook oké Lisa?”

Lisa knikte: “Laten we dat maar doen ja, en terwijl jij onze ideeën uitwerkt in een schets, ga ik ondertussen verder met uitpakken en opruimen.”

“Heb je je viool en cello ook meegenomen?” vroeg Annerieke aan Lisa.

Lisa knikte enthousiast: “Jazeker, de cello heeft een plekje naast de piano gekregen en de viool voorlopig op een handdoek op de piano. Ik zal nog eens kijken of ik er een kleedje voor kan vinden.”

 “Ik ga morgenochtend na de koffie, als ik de was heb opgehangen, naar de kringloop, zin om mee te gaan?” vroeg Margreet.

Lisa fleurde op van het vooruitzicht. Glunderend knikte ze: “Doen we, gezellig! Misschien zien we Elly nog wel!”

“Elly komt vanavond bij mij, onze oude vriendschap ophalen,” reageerde Annerieke.

“Leuk voor je, mam, Elly is een leuke vrouw!” vond Huib.

Annerieke knikte bevestigend, ze keek er naar uit, een avondje samen met haar vroegere vriendin.

.

Na het opruimen ging ieder zijns weegs, behalve Huib, hij bleef nog een beetje dralen. Hij had Margreet gevraagd alvast richting huis te lopen, hij zou zo wel komen.

“Nou, zeg het maar, wat je op je hart hebt,” begon Annerieke.

“Hmm, je hebt me door! Het is kort en krachtig, en ik weet verder niet over wie het gaat, maar het kwam daarstraks zo sterk in mijn gedachten dat pa zou willen dat je gelukkig blijft mam, en dat dat ook zou mogen betekenen dat je een nieuwe relatie begint als je de juiste man tegen komt. Dat had ik op m’n hart, verder mag je er zelf mee puzzelen.”

Annerieke, vertrouwd met de zekerheden die Erik en Huib vanuit hun binnenste kregen, lachte hem vriendelijk toe, bedankte hem dat hij het met haar gedeeld had. “Ik zou op dit moment nog niet weten wie dat eventueel zou kunnen zijn. Ik ga er ook niet naar speuren, niet bij elke vrijgezelle man mezelf afvragen of die het zou zijn.”

“Nee, natuurlijk niet,” viel Huib haar in de reden. “Het gaat erom, dat àls je de juiste man tegen komt, je niet aan pa hoeft vast te blijven houden. Hij was de ware, maar misschien niet de enige. Snap je hoe ik het bedoel?”
Annerieke legde glimlachend haar handen op de schouders van haar zoon: “Dat heb je perfect verwoord, ik begrijp je helemaal, en ik dank je ervoor, dat je me bij voorbaat al toestemming geeft.”

“Mams, ik denk dat dit verder gaat dan toestemming, het gaat niet om mijn toestemming, die heb je niet nodig. Het gaat om jouw keuze om een relatie aan te gaan met wie je die speciale klik hebt, of krijgt.”

“Ik voel het verschil, fijn dat je me zo aanspoort, dat je mijn geluk voor ogen hebt.”

“Goed, dan ga ik nu, ik ga alvast een begin maken met de commode.”

“Leuk, maak er maar weer wat moois van! Tot straks met de koffie!”

Huib liep eerst even naar huis om Margreet te vragen of ze nog ergens hulp bij nodig had. “Nee, denk ik niet, ik ruim de laatste paar dingen op en ga dan breien. Wat wilde jij gaan doen?”

“Een begin maken met de commode, dus als je me nodig hebt, kun je me in de schuur vinden.”

“Wat was er trouwens net aan de hand? Waarom bleef je achter in de keuken?”

“Ik had een heel sterke indruk voor ma…” Huib deelde wat ze besproken hadden.

“Denk je dat ze zo snel al weer een relatie aan durft?”

“Lieverd, ik heb geen idee, het kan ook nog wel maanden duren. Maar ik denk, dat ze op haar manier, door bewust door de pijn en het verdriet heen te gaan, al heel veel verwerkt heeft over pa’s ongeluk en overlijden. Ze zal hem altijd op een bepaalde manier blijven missen, verwacht ik. Dat zal voor mij ook wel zo zijn. Ik denk wel dat het op een gegeven moment meer een herinnering dan een gemis wordt. Ook voor haar…”

“Dat zou maar zo kunnen,” antwoordde Margreet. “Ik heb alleen niet het idee dat het nog maanden gaat duren. Nou ja, ik was ook totaal niet toe aan een relatie. Ik had een andere reden dan Annerieke, maar evengoed is het een wonder dat wij nu al samenwonen en een baby verwachten. Dus wie weet…”

“Geen maanden? Waar doel jij op?”

Margreet lachte: “Wacht maar af, ik zeg niks!”

Huib trok een gek gezicht: “Gemeen hoor… Dan ga ik maar naar mijn houthol! Tot straks lieverd!”

Margreet schonk hem een handkus en ging aan de slag met haar verhuisdozen. Tot nu toe viel het haar mee. Achteraf gezien had ze nauwelijks emotionele binding met al die spullen.

Toen ze klaar was, klapte ze de laatste verhuisdoos in en zette die tegen de muur in de hobbykamer. Die konden ze straks wel meenemen naar de schuur van het pension.

Naar hoofdstuk 104. Als een opgejaagd dier

Of naar de Inhoudsopgave