Ineke werd dankzij haar wekker op tijd wakker, stond op met een gevoel van blijde verwachting, wetend dat ze vanmorgen Annerieke mocht helpen met taarten bakken. Nou ja, eigenlijk zou ze Annerieke niet helpen, ze zou zelf een taart bakken.

Ze hield haar ontbijt eenvoudig met een schaaltje yoghurt met muesli en een mok koffie. Zo, ze kon er tegenaan!

Het enige waar ze tegenop zag, was de korte wandeling naar het pension. Ze had niet aan Annerieke gevraagd of ze op de uitkijk wilde gaan staan. Ze had dat bewust niet gedaan, omdat ze een stap verder wilde gaan, een stap dichter naar haar vrijheid, maar nu het zover was, vond ze het razend spannend. Voordat ze de deur uit stapte, besloot ze door het gevoel van spanning, van angst heen te gaan, echt te voelen wat er in haar gebeurde.

Het duurde maar tien minuten, maar wat was het heftig! Toen ze merkte dat het afzakte, besloot ze de stoute schoenen aan te trekken. Met haar jas los aan stapte ze naar buiten, sloot de deur af en ging op pad. Met een hand hield ze haar jas een beetje dicht. Ze liep stevig door, regelmatig links en rechts kijkend.

Wat vervelend toch, dat het misbruik begonnen was in een mooi gebied, waar ze de struiken in getrokken was. Diezelfde kerel had haar meegenomen en als prostituee te werk gesteld. Maar het was begonnen in een gebied dat zo mooi was als dit landschap. Het was zo tegenstrijdig geweest: zoiets vreselijks, begonnen in zo’n prachtige omgeving…

Ze was blij toen ze bij het pension was aangekomen. Annerieke had haar verteld, dat ze aan de achterkant zo naar binnen kon gaan, aan de achterkant bij de droogruimte. Die was niet moeilijk te vinden, en de deur zag ze ook direct. Ze trok hem open, schoot naar binnen en deed de deur snel weer dicht. Hijgend van het snelle wandeling en de spanning, bleef ze even staan, leunend tegen de jassen die aan de kapstok hingen. De volgende deur ging open en Lisa en Sjaak kwamen de wasruimte binnen, zagen haar staan en begrepen dat ze door een moeilijk stuk heen gegaan was.

“Hey Ineke, ben je helemaal alleen gekomen?” vroeg Lisa.

Ineke knikte: “Ja, voor het eerst, na een angstaanval, maar ik ben er, even bijkomen!”

“Dappere vrouw,” zei Sjaak.

“Echt wel,” vond Lisa, “en het was niet zomaar een angstaanval he, dit was weer een stukje verder in je proces. Een nare aanraking en daarna een stukje genezing. Daar gaat het nare gevoel op het moment niet van weg, maar het is goed om het te gaan beseffen,” legde Lisa nog een keer uit.

“Dat had ik ook wel door, maar evenzo goed was het heftig. De ellende is begonnen in zo’n mooi gebied als dit, zo confronterend!”

“O ja, dat snap ik, enge boel! Maar eigenlijk wel goed.”

“Ja ja ja,” lachte Ineke, “elke confrontatie is weer een stapje verder!”

“Och, sorry, ik vertel zulke dingen ook wel vaak he?” zei Lisa.

“Ja, heel vaak, maar ik denk dat we dat ook nodig hebben, anders hebben we het gevoel dat we verzuipen in onze gevoelens! Dus bedankt Lisa, blijf het maar herhalen… Ik ga Annerieke maar ’s opzoeken, na die deur rechtdoor, zo de keuken in, ja toch?” vroeg Ineke.

“Klopt! Veel plezier met je volgende ontdekkingstocht!” bemoedigde Sjaak haar, “en als je nog eens op ontdekking wilt in de tuin, geef je het maar aan.”

“Dat zal ik doen!” lachte Ineke.

Ze trok haar jas uit, controleerde haar schoenzolen en liep door naar de keuken.

“Ha Ineke, leuk dat je er bent! Heb je er zin in?” verwelkomde Annerieke.

“O ja, ik ben zo benieuwd of ik zoiets ook kan, zulke lekkere, mooie taarten bakken… Het water loopt me al bijna in de mond!”

Annerieke grinnikte. “Ik ben bijna klaar met het opruimen van de ontbijtspullen van de gasten. Ik heb het recept op tafel gelegd. Vooral voor de eerste keren dat je een recept volgt, is het handig om het van te voren te lezen. Dan weet je een beetje wat je gaat doen. Kijk het maar vast door.”

Ineke ging zitten en pakte het gelamineerde recept. Handig, gelamineerd, dan bleef het lang goed, al zou je er van alles en nog wat op spetteren.

Ze las de ingrediënten, de werkwijze, en staarde naar het plaatje. De taart op die foto was van een professionele taartenbakker, en zij was een beginneling. Ze had nog nooit een taart gebakken, hoe zou ze dan zoiets moois voor elkaar krijgen?

Annerieke zag haar kijken, met een lichte frons boven haar ogen.

“Hij ziet er ingewikkeld uit he?”

“Ja, en zo mooi… van een echte banketbakker!”

“Dank je, het is een foto van een taart die ik zelf gebakken heb!” lachte Annerieke.

“Echt waar?” Ineke was helemaal verbaasd. Nou ja, jij hebt het ook al zo vaak gedaan. Ik nog nooit…”

Annerieke glimlachte, herkende het gevoel, het gevoel bij voorbaat dat je zoiets toch niet voor elkaar zult krijgen, en het gevoel dat daar meestal aan vast zit, dat je dus niet goed genoeg bent… Ze deed de laatste dingen in de vaatwasmachine en zette hem aan het werk.

“Zeg Ineke, ik had zo gedacht, als we allebei een half aanrecht gebruiken, en de tafel als extra, om even iets weg te kunnen zetten of zo? En het recept kunnen we hier in het midden achter de kraan tegen de muur zetten, dan kunnen we er allebei op gluren. En wat ik verder nog had bedacht… ik denk dat het handig is om samen op te werken. Op elkaar wachten als de ander iets meer tijd nodig heeft. Lijkt je dat een goed idee?”

“Ik vind het lastig, Annerieke, ik knal er met m’n kop tegenaan, dat jij zoveel ervaring hebt, en ik niets. Jouw resultaat op die foto is perfect, maar dat ga ik toch niet voor elkaar krijgen? De grafiek van mijn minderwaardigheidsgevoelens vliegt omhoog, het ziet er niet uit!”

“Dat is een lastige plek om te zijn. Zullen we eerst een kop koffie nemen? Dan kun jij even de tijd nemen die je nodig hebt.”

“Ja, doe maar, dan neem ik even de tijd om er doorheen te gaan… Tweede sessie vandaag, vanmorgen thuis al, angstaanval vanwege mijn keuze om helemaal alleen hierheen te komen. Daar ben ik goed doorheen gekomen, dus dit moet ook lukken!”

Ineke bleef aan tafel zitten, haar hoofd ondersteund door haar handen. Annerieke zette een mok koffie voor Ineke neer en legde even een hand op haar hoofd.

“Het komt goed, ga er maar even doorheen,” fluisterde ze.

Ineke knikte, nippend van haar koffie.

Het duurde meer dan een half uur, maar Annerieke maakte geen haast, vond dit belangrijker dan alles af te jakkeren. Ze merkte, hoe haar benen in brand leken te staan en ze zo nu en dan pijnscheuten in haar hartstreek ervaarde. Ze wist dat de genezen delen van haar ziel even overuren draaiden, door hun kracht uit te stralen naar Ineke. Het voelde niet prettig, maar ze accepteerde het, wist dat het Ineke zou helpen.

.

Toen Bianca koffie kwam drinken in de keuken, trof ze Annerieke en Ineke aan. Ze waren vrolijk, Ineke vooral opgelucht. Het was goed gegaan, haar eigen taart was bijna net zo mooi gelukt als die van Annerieke, en ze had er uiteindelijk plezier in gehad. Annerieke had haar heerlijk haar gang laten gaan, had niet veel gezegd, maar had haar de gelegenheid gegeven naar haar werk te kijken en haar na te doen. Deze manier van begeleiden voelde anders dan tijdens haar uur met Sjaak in de tuin, maar Ineke had ervaren dat het goed was. Ze voelde dat ze mocht zijn zoals ze was en mocht proberen. En ze was echt bijzonder verrast dat het zoveel eenvoudiger bleek te zijn dan ze had gedacht.

“Ik vond dit leuk werk,” vertelde ze aan Bianca, “maar niet zoals Annerieke het leuk vindt. Zij leeft zich erin uit, dat zou ik niet kunnen. Blijkbaar is het niet mijn ding, maar het is voor een keer echt leuk om te doen. En het resultaat staat in de koelkast op te stijven.”

Annerieke trok de koelkast open. Bianca zag de taarten staan. “Knap werk, Ineke, ik zie bijna geen verschil. Mag ik vanavond een stukje van de jouwe proeven?”

Eigenlijk bedoelde ze het een beetje plagend, maar Ineke ging er serieus op in: “Dat komt wel goed, want ik breng hem vanavond naar Margreet, voor jullie vergadering van de kunstenaarsgroep.”

“Yeah, die avond kan nu al niet meer stuk!” joelde Bianca.

Naar hoofdstuk 34. Vergadering over de digitale galerie

Of naar de Inhoudsopgave