De gasten hadden per stel hun eigen plannen gerealiseerd vandaag. Stuk voor stuk voelden ze de behoefte om over de film van de vorige avond te praten, en ze besloten daar deze dag rustig de tijd voor te nemen, op hun kamer, tijdens een wandeling, in een restaurantje. Voor hen allemaal was het een dag van rust en ruimte. Onderwerpen die aansloten bij het thema van de film borrelden geregeld op.
Soms werden er keuzes gemaakt, keuzes die diep gingen.
.
Rosanne en Angelique besloten de afwijzing van familie en vrienden te accepteren als iets dat goed voor hen persoonlijk en ook goed voor hun relatie was. Ze zouden samen door de pijn en het verdriet, door de teleurstelling heen gaan, en ondertussen voor ogen houden dat ze dat deden om emotioneel te genezen en nog meer zichzelf te worden. Ze voelden een verlangen groeien om zelf herstel te kunnen brengen aan mensen in soortgelijke situaties. Ze wisten nog niet hoe, maar ze waren ervan overtuigd dat ze daar wel ideeën voor zouden krijgen.
.
Samuel en Rebecca besloten, in overleg met Annerieke, nog een week langer te blijven, zodat ze alle tijd zouden kunnen nemen om hun verdriet te verwerken en een wat langere tijd alleen op zichzelf en elkaar aangewezen konden zijn, in deze omgeving die hen zou sterken in hun proces. Ook zij herkenden dingen uit de film in hun eigen leven, en namen die mee in hun gesprekken. Rebecca ontdekte, dat ze het fijn vond om kernwoorden op papier te zetten, als een soort brainstorm, een spinnenweb van gedachten, van onderwerpen die in hun gesprekken langs kwamen. Ze kochten een schetsboek in het dorp, waarin zij haar spinnenwebben maakte. Samuel ontdekte in zichzelf dat hij meer wilde schrijven, meer in verhaalvorm. Hij besloot op zijn tablet een soort dagboek bij te houden, en daar ook vragen, verlangens en gemaakte keuzes in te verwerken.
.
Cees en Sita, die al best bekend waren met de manier van leven die Annerieke en Erik hen voorgeleefd hadden, ontdekten dat ze toch nog best wel op allerlei punten vast zaten in het systeem van deze wereld, en dat dat hen belemmerde om in echte vrijheid te leven. Waar ze allebei vooral mee bezig waren, was de vraag wat zijzelf nou eigenlijk echt leuk vonden om te doen, wat werkelijk bij hen paste. Ze hadden allebei een baan voor vier dagen per week en dat voelde soms als een last. Stel nou dat ze totaal geen verplichtingen meer zouden hebben, wat zouden ze dan willen doen? Ze overwogen zelfs om eerder met pensioen te gaan, om hun plannen te kunnen verwezenlijken. Alleen… ze kwamen er nog niet helemaal achter welke plannen dat zouden zijn. Ze wisten van zichzelf dat ze allebei veel humor hadden. Maar om daar bijvoorbeeld iets mee te doen in de vorm van theater of zo, dat zagen ze helemaal niet zitten. Maar wat dan wel? Op dit moment kwamen ze er nog niet uit, maar dat ervaarden ze niet als een probleem. Misschien was er eerst meer herstel nodig en zouden daarna de ideeën zo naar boven ploppen. Ze besloten het proces maar gewoon te volgen, dag bij dag te leven, en zo lang ze hier waren van elkaar en de omgeving, en ook van de andere gasten te genieten. Ze vonden het wel heel bijzonder dat de keuzes die de jongere stellen hadden gemaakt, zoveel te weeg hadden gebracht, ook voor henzelf. Neem nou die filmavonden, dat was hier nog niet eerder gebeurd. Ze waren dankbaar, voor de hartelijkheid en de flexibiliteit van het team hier, voor de gastvrijheid, ook bij Huib en Margreet.
.
Theo en Renate trokken vandaag weer op met Alan en Frida. Ze hadden een diepe klik met elkaar, die voor een deel veroorzaakt werd door hun keuzes om hun religie achter zich te laten en te zoeken naar innerlijke leiding. Terwijl ze een lange wandeling maakten en tussendoor hun lunch gebruikten in een restaurant, bespraken ze alle dingen die in hun gedachten boven kwamen, gedachten die vooral te maken hadden met het religieuze systeem waarin ze geleefd hadden. Frida had er geen enkele moeite mee om daar tussen te zitten, in tegendeel, ze vond het zo bijzonder dat ze met de drie anderen kon delen van haar eigen ervaringen, volledig los van religie. Toen ze tegen het eind van de middag terug kwamen, waren ze vol van alles wat er besproken was. Vol in pijnlijke zin, omdat het allemaal gevoelig was geweest, maar ook vol op een hoopvolle manier. Hun verwachtingen voor de toekomst waren gegroeid in een tempo dat ze niet voor mogelijk gehouden hadden! Gespannen verwachtingen, verlangens naar echt leven!
Maak jouw eigen website met JouwWeb