Terwijl Simon en zijn bouwploeg druk bezig waren om in de achtertuin het gebouw van het ontdekkingscentrum te bouwen, kwamen Patrick, Bea, Rosalie en Ineke regelmatig bij elkaar. Om alles goed op de website van het centrum te krijgen, besloten ze hun aantekeningen nog eens door te nemen en opnieuw te verwoorden.

Wat betreft hun visie, hun doel, waren ze kort en duidelijk:

Ons verlangen is, om mensen van de leeftijd van 4 tot 18 jaar de mogelijkheid te geven om binnen een gemeenschap van mensen zich te ontwikkelen tot de persoon die ze in wezen, in hun ziel, al zijn. We willen deze jonge mensen de kans geven om van binnenuit eigen mogelijkheden, talenten, verlangens te ontdekken en de bijbehorende vaardigheden te ontwikkelen. Daarnaast willen we deze mensen de gelegenheid geven basisvaardigheden te leren kennen, ervan uitgaand dat ieder dat op eigen leeftijd en eigen manier voor elkaar zal krijgen.

Onze taak als ‘begeleiders’ bestaat vooral uit het samenleven met onze jonge mensen. Als ze er om vragen bieden we hen hulp en materialen. Als wij zelf vanuit onze ziel indrukken voor hen krijgen, zullen we hen die voorleggen en samen besluiten of we daarmee verder kunnen.

Samen met onze jonge mensen zullen we verantwoordelijk zijn voor het reilen en zeilen binnen ons centrum. Wij als ‘begeleiders’ nemen hen, de ‘ontdekkers’ daarin net zo serieus als we onszelf nemen.

Ons centrum maakt dus geen gebruik van directeuren of besturen. Degene die de school leiden en besturen, zijn de ‘ontdekkers’ en de ‘begeleiders’ samen. Samen zorgen we voor besluitvorming en naleving, en lossen we mogelijke problemen op.

De grootste voordelen hiervan zien wij in het feit dat iedereen een eigen weg zal vinden, zichzelf zal ontdekken, en dat iedereen leert samenleven in de breedste zin van het woord.

.

“Zo, dat is een heel verhaal,” zei Rosalie.

“Begrijp je ook wat we opgeschreven hebben?” vroeg Patrick.

“Ja, omdat je het uitgelegd had. Ik wist niet wat directeuren waren, en wat een bestuur doet, maar nu denk ik dat ik het wel snap. Samen gaan we uitzoeken wat goed is voor ons allemaal. En dat is wat we nu ook doen. Ik ben nog maar vijf jaar, maar dat maakt dus niet uit, we doen het samen. Krijgt het ontdekkingscentrum trouwens ook een naam?”

Bea knikte: “Ja, we hadden al wel iets bedacht, maar ik ben er later over gaan twijfelen. Het voelt alsof het er heel dichtbij zit, maar het net niet is wat het zou moeten zijn. We hadden gedacht aan ‘Ik ontdek het zelf’. Hoe vind jij dat klinken, Rosalie?”

Rosalie dacht na met een frons op haar voorhoofd, voelde en proefde de naam: “Het lijkt erop, maar het is het niet, dat bedoel je toch?” En toen Bea knikte, ging ze verder: “Het zit dieper… ‘Ik ontdek mezelf’… het gaat niet alleen om de dingen die we leren, lezen, schrijven, rekenen en zo, maar vooral om mezelf te ontdekken, wie ben ik, wat wil ik, wat doe ik graag, wat kan ik. Ja… ‘Ik ontdek mezelf’… dat is alles wat bij mij hoort, het is meer en dieper.”

“Je hebt het, Rosalie!” riep Ineke uit, “je hebt echt begrepen waar het om gaat. Ik voel heel veel voor de naam waar Rosalie mee kwam.”

Patrick en Bea knikten en glimlachten, gaven elkaar een knipoog. “Wij ook, zie je wel, ook een vijfjarige kan prima meedoen met besturen als je luistert naar je binnenste.”

Rosalie knikte: “Dat is zo, ik luisterde door te kijken, ik zag die woorden voor me, en zag dat ‘het zelf’ veranderde in ‘mezelf’. Zo simpel! En het voelde goed, ik begrijp ook waarom dit beter is.”

“Inderdaad, en dat kon je ook goed vertellen! Kun jij dat nog veranderen op de computer, Patrick?”

“Ik denk het wel, en anders maak ik gewoon een nieuwe!”

“Wat had je gemaakt op de computer?” vroeg Rosalie nieuwsgierig.

“Een soort naambord voor boven of naast de voordeur, en voor boven de mailtjes, misschien in folders, en op de website natuurlijk!”

“Laat ’s zien!”

“Hij komt eraan, ah, daar is het fotobewerkingsprogramma al, en het juiste bestand… ja, deze had ik gemaakt.”

Patrick klikte op de tekst, en kon simpelweg letters verwijderen en de juiste toevoegen. “Hoe vinden jullie hem zo?”

“Mooi,” zei Ineke, die zich nog herinnerde waarom Patrick voor die golfbewegingen gekozen had.

“Ja, echt mooi,” antwoordde Rosalie, “golven van de zee, elke dag anders, sommige dagen gaat het makkelijk, andere dagen moeilijk, maar dat is niet erg, het water blijft wel stromen…”

“Dat was precies wat wij in gedachten hadden,” reageerde Bea.

“Ja, en nog wat,” kwam Rosalie er tussendoor, “sommige ontdekkers zullen meer de lage golven nemen, en andere de hogere. Sommigen kunnen meer leren dan anderen. Of, wat ook kan, ze leren gewoon andere dingen dan andere ontdekkers. Ikzelf wil meer van lezen en schrijven, omdat ik dat geweldig vind! Andere mensen zullen misschien liever iets met verf gaan doen, schilderen… Gloria gaat schilderen… misschien gaat zij wat minder doen met lezen en schrijven dan ik. Maar dat is niet erg, als ze maar kan doen wat bij haar past. Dus ja, die golven zijn geweldig, past overal bij! Wie gaat dat bord voor bij de voordeur maken? Huib?”

Ineke lachte: “Jij bent het bewijs, dat kinderen volop mee kunnen doen! Goed idee ook om aan Huib te vragen. Kunnen we hem niet vragen om iets in 3D te maken, verdikkingen in het hout, zodat het echt op golven lijkt? En dan de naam erin branden of zo?”

“Lijkt me prachtig,” zei Patrick, terwijl hij hun kleine kringetje rondkeek, en omdat iedereen enthousiast knikte: “Zal ik hem meteen even bellen?”

“Jaaaaaaa en vraag of hij straks voor mij een knuffel aan Gloria geeft!”

“Doe ik!” Patrick belde Huib, gaf hun verzoek door en kreeg een enthousiaste reactie.

“En dan nog wat Huib, als je Gloria zo weer ziet, wil je haar dan een knuffel namens Rosalie geven?... Fantastisch, bedankt!”

“Hij doet dat heel graag voor je Rosalie! En het bord gaat hij ook maken, een flinke uitdaging, maar dat vindt hij juist leuk. Zo, weer wat geregeld! En nu, wat nog meer? O ja, de financiën, het geld. Karel heeft al een ‘starterskapitaal’ overgemaakt, waarmee we de bouw en de inrichting kunnen betalen. Ik heb opgezocht bij andere particuliere scholen hoeveel ouders per kind betalen. Dat komt op ongeveer vierhonderd euro per maand. Voor de basisschooljaren zelfs ongeveer het dubbele. Dat zal voor sommige ouders prima te doen zijn, maar als je meerdere kinderen hebt of moet rondkomen van een laag salaris of een uitkering, wordt het lastiger. Ik heb gisteren gebeld met de afdeling van de onderwijsinspecteur en kreeg Anita aan de telefoon. Ze vertelde dat ouders die voor ons centrum kiezen maar kunnen aantonen dat ze een te laag salaris daarvoor hebben, dat ze een oudertoelage of bijdrage kunnen aanvragen. Dat zou betekenen dat ouders voor de basisschooljaren ook rond de vierhonderd euro per maand moeten betalen in plaats van ongeveer achthonderd euro. En verder wist ze van andere particuliere scholen, dat als ouders daarvoor kozen, ze vaak ook besloten om bijvoorbeeld niet op vakantie te gaan, om zo geld uit te sparen voor de school van hun kinderen. Ze vond het bedrag dat ik noemde, vierhonderd euro per maand, trouwens erg meevallen. Ze vroeg zich af of we het daar wel mee zouden redden. Ik vertelde haar, dat het feit dat we zelf samen met de jongelui de school zouden leiden en besturen ook een heleboel geld zal uitsparen. Ze bevestigde dat dat inderdaad zo zou zijn. En haar slotconclusie vond ik wel mooi: ‘jullie worden een soort samenleving binnen de samenleving’. En ze wil graag contact houden, zo nu en dan komen kijken. Lijkt me niet verkeerd!”

“Moeten de ouders dan elke maand vierhonderd euro betalen, of doen ze dat in één keer, per jaar?” vroeg Ineke.

“Ik denk elke maand, anders wordt het bedrag in één keer wel heel veel,” dacht Rosalie.

“Ik denk dat je gelijk hebt, Rosalie, anders is het bijna vijfduizend euro in één keer. Dan moeten ouders wel heel bewust sparen. Dan kunnen ze net zo goed per maand betalen, dan is dat beter voor hen te overzien.”

“En wie gaat nakijken of ze dat wel elke maand doen?” vroeg Rosalie.

“Ik had gedacht om met automatische incasso te gaan betalen. Dan geven de ouders de bank toestemming om elke maand dat geld van hun rekening af te halen en op de rekening van ons centrum te storten. Maar ik denk, dat ik het zelf wel elke maand een keer zal nalopen. Toch nog handig dat ik altijd gewerkt heb in de financiële administratie!”

Patrick zag dat Rosalie begrijpend knikte. “Allemaal mee eens om de betaling maandelijks te laten doen?”

Ook Bea en Ineke knikten. Patrick omschreef het kort, zodat het straks op de website kon komen.

“Hebben jullie verder nog algemene dingen of financiële zaken die vermeld moeten worden?”

Rosalie sprong op: “Klopt het dat we de spullen voor in het centrum van het geld van Karel gaan kopen?”

“Dat klopt ja, dat moet daar makkelijk van kunnen!”

“Mag ik dan ook mee om uit te zoeken?”

“Dat mag je zeker! We kunnen wel alvast beginnen op internet. Wat gaan we op de vloer leggen, wat doen we met de muren, wat voor soort meubels.”

“Mooie meubels, gewoon een beetje huiselijk, zoals hier,” vond Rosalie.

“Dat zeker, maar ook praktisch. Wie wil schrijven, heeft een tafel met een goede stoel nodig. Maar een boek lezen is juist fijn op een bank of een luie stoel.”

Ze schoven hun stoelen rond de computer, en gingen samen op zoek naar ideeën. Ze besloten voor de meubels eerst een paar keer bij de kringloopwinkel rond te kijken, en dan verder nieuwe spullen aan te schaffen.

“Per kamer,” bedacht Ineke, “elke kamer net een andere stijl, zodat de kamers wel op elkaar aansluiten maar toch net iets anders zijn.”

“En licht hout, zoals van Huib, dat vind ik mooi, dat is nooit somber!” vulde Rosalie aan.

Na hun speurtocht op internet, spraken ze af dat ze de volgende dag zouden beginnen met een rit langs bedrijven in de buurt, en als ze daarna nog puf hadden, een bezoek zouden brengen aan de kringloopwinkel om lekker even rond te snuffelen.

Rosalie besloot de vergadering met een blije opmerking: “Ik hoor er helemaal bij, ik ben klein in mijn lijfje, maar van binnen net zo groot als jullie, en daar ben ik blij mee!”

Naar hoofdstuk 53. De inrichting kan beginnen!

Of naar de Inhoudsopgave