Terwijl de gasten aan tafel zaten te eten, liep Annerieke even langs de tafel waar Tanja en Nancy met hun ouders zaten. Ze ging tussen de beide meisjes in staan en legde haar handen op hun schouders.

Terwijl ze iets voorover boog en de meisjes om beurten aankeek, zei ze: “Ik heb eens nagedacht... zouden jullie het leuk vinden om me een keer in de keuken te helpen met taart bakken of koken?”

“Echt? Mag dat? Dat zou ik helemaal te gek vinden!” riep Nancy uit, terwijl Tanja enthousiast zat te knikken: “Ja, vooral taart bakken, dat lijkt me zo leuk!”

“Mooi, dan kom ik jullie binnenkort wel eens om hulp vragen!” Met een knipoog naar Robert en Rachel verdween Annerieke naar de keuken.

.

’s Avonds had Huib wat hout en gereedschap mee naar huis genomen. “Wat ga je daar dan mee doen?” vroeg Margreet zich verwonderd af.

“Die twee leuke meiden hebben me op een idee gebracht. Ze hebben niets gevraagd, niet gebedeld, maar wel heel duidelijk laten weten, dat de ene een zwevende eekhoorn heel leuk vindt, en de andere een springend konijn. Dus die ga ik vanavond maken. En toen bedacht ik, dat zulke diertjes ook wel leuk zou zijn voor de vitrine in ons pand in het dorp.”

“En voor de vensterbank in de kinderkamer?” vroeg Margreet.

“Dat is een goed idee, daar ook een leuke verzameling. Eigenlijk heb ik nu al meer dan genoeg werk. Ik ben blij dat de kasten voor de hobbykamer al klaar zijn. Het staat zo gezellig, hoe je die ene ingericht hebt met die mandjes. En rolletjes stof die zo los in de vakken liggen. Zo uitnodigend! Hoe gaat het eigenlijk met je wandkleed?”

“Goed, echt heel goed. Ik heb er zoveel plezier in,” zei Margreet, terwijl ze Huib meetrok naar de hobbykamer. “Kijk maar!”

“Ik had nooit gedacht dat het zoiets bijzonders zou kunnen worden,” zei Huib verbaasd. “Het lijkt zo simpel, met lapjes en draden, en dan zo’n resultaat. Dat zal echt leuk staan op die muur, heel speciaal! En wat heerlijk dat je het hier gewoon kunt laten liggen, dan kun je weer verder wanneer je er zin in hebt.”

“Ja, maar ik denk dat ik vanavond naar de eettafel verhuis, dan kom ik gezellig bij jou zitten.”

Huib glimlachte en kuste haar, terwijl hij haar teder tegen zich aantrok. “Weet je wat jij bent?”

“Nou?”

“Iemand die zo speciaal voor mij is, dat ik er even geen woorden voor kan vinden…”

.

De volgende morgen vonden Tanja en Nancy twee houten diertjes bij hun ontbijtborden, een zwevende eekhoorn en een springend konijn. Er lag een briefje bij de diertjes:

.

Zo handig

houten diertjes

ze springen nooit bij je weg!

Naar hoofdstuk 218. Uitspraak

Of naar de Inhoudsopgave