Bea en Patrick wilden zo snel mogelijk contact met de onderwijsinspecteur hebben. Om goed beslagen ten ijs te komen, besloten ze dat het belangrijk was om eerst alles zo duidelijk mogelijk te omschrijven, zodat ze dat de inspecteur onder zijn neus konden duwen. Wat ze laatst aan Huib hadden laten zien, was een globaal overzicht geweest, meer een brainstormachtig overzicht. Het belangrijkste had er misschien wel in gestaan, maar ze wilden alles nog een keer samen met Ineke doorlopen en er daarna een mooi geheel van maken. Wie weet wat Ineke met haar kennis en ervaring er nog aan toe zou kunnen voegen.

Bea wandelde naar Lisa en vroeg haar in welk huisje Ineke woonde en of ze daar zo langs kon gaan.

“Ja hoor, dat is op dit moment geen probleem, want er is geen bewaking. Ze zijn vrij om te gaan en te staan waar ze willen, en te ontvangen wie ze willen. Ze zullen geen mannen toelaten, tenzij ze hen heel goed kennen en vertrouwen, maar aangezien jij een vrouw bent, speelt dat punt ook niet.”

“Dat is ook de reden dat we besloten hebben, dat ik beter naar haar toe kon gaan, en niet Patrick. Ik weet wel dat Patrick haar geen kwaad zal doen, maar zij kent hem nog nauwelijks.”
Lisa glimlachte, terwijl ze met Bea meeliep richting De Schuilplaats. “Fijn dat jullie daar rekening mee houden, dat schept alleen maar meer reden voor Ineke om jullie allebei te vertrouwen.”

Ze kwamen bij het huisje links aan de voorkant van het complex. Lisa zwaaide toen ze zag dat Ineke opkeek. Ineke stond op en kwam al naar de deur.

“Ik ga weer,” zei Lisa, “ik kwam Bea alleen even de weg wijzen. En als het voor jou oké is als Bea een andere keer naar je toe komt, dan weet ze het nu te vinden.”

“O ja hoor, dat is geen probleem. Bedankt Lisa! Kom je binnen Bea?”

Bea ging naar binnen en Ineke liet haar met plezier haar huisje zien.

“Wat heerlijk knus, en dat bed… ik hoef je niet te vragen uit welke schuur dat bed komt. Huibs werk he?”

“Ja, dat klopt, en hier in de woonkamer hangt Margreets werk.”

Ineke liep voor haar uit en wees haar het kleine wandkleed.

Bea bekeek het van een afstandje, schudde een beetje met haar hoofd, alsof er een rilling door haar heen ging en zei: “Ik voel het, de kracht die ervan uit straalt.” En toen ze wat dichterbij ging kijken: “Ongelofelijk, het lijkt zo simpel, wat lapjes, draadjes en een paar parelkraaltjes. Zo simpel en tegelijk zo mooi en krachtig. Onvoorstelbaar toch? Heeft ze voor alle huizen zoiets gemaakt?”

“Ja, voor alle vier globaal hetzelfde. En iedereen wordt erdoor geraakt, ook mensen die ergens voor langs komen. Ik ben niet zo precies met schoonmaken, maar dit hou ik wel bij. Ik ga er heel geregeld met een zacht stoffertje overheen terwijl ik ertegen blaas, zodat de kleuren niet afzwakken door stof.”

“Kijk, zoiets zegt al genoeg. Dat zou je dus niet doen met iets wat je niet raakt!”

“Nee, ik ben echt geen poetser! Lisa heeft dat ook aangegeven, dat het prima is als ik het alleen een beetje bij houd, maar dat ik er geen groot werk van moet gaan maken. Ik ben hier om te herstellen, mezelf te ontdekken en daarna te kijken waarheen ik ga verhuizen. En dan is het vroeg genoeg om het even goed schoon te maken voor de volgende bewoonster. Ik ben er nog niet aan toe om te verhuizen, ik durf nog niet eens alleen naar jouw huis te lopen of naar een winkel te gaan.”

“Daarom ben ik ook naar jou toe gekomen. Patrick en ik willen graag de puntjes op de i gaan zetten, zodat we beslagen ten ijs komen bij de onderwijsinspecteur. Zou je ons daarbij willen helpen?”

“Jazeker, waar ik maar kan. Ik kan in elk geval meedenken. Willen jullie daar nu mee aan de slag?”

“Heb je er nu tijd voor en zin in?”

“Tijd heb ik hier eerder te veel dan te weinig, en zin… ja, ik vind het een beetje spannend, merk ik, maar ik heb wel zin om die boel samen met jullie op poten te zetten. Laten we even via de centrale woonkamer gaan, dan geef ik even aan de anderen door waar ik ben.”

Ze griste haar mobiel van tafel en stopte die in haar broekzak. Via de gang, waar ze haar schoenen aantrok en haar jas vast los aan deed, liepen ze naar de centrale kamer.

“Oké, er is niemand, maar we hebben hier een klein schoolbordje opgehangen voor dit soort mededelingen.”

Ineke pakte een krijtje en schreef op: ‘Ben naar Bea en Patrick, Lisa kent hen’ en haar naam eronder.

“Zo, als ze dan willen weten waar ik precies ben, kunnen ze dat altijd bij Lisa navragen. We gaan er daar via mijn voordeur uit.”

Ze sloot de deur naar de centrale woonkamer achter hen af, en deed ook buiten haar voordeur op slot. Ze liet het klosje aan de sleutel aan Bea zien: “Zo kregen we onze huissleutel: met het huisnummer en HOPE erop. Het was overweldigend, de ontvangst, dat vergeet ik nooit weer!

Zwijgend liepen ze richting het huis van Patrick en Bea. Toen ze daar bijna waren, vroeg Bea hoe ze het zwijgend wandelen ervaren had.

Ineke keek haar met een glimlach aan: “In het begin wat moeilijk, alsof ik het gesprek gaande moest houden, maar daarna kon ik me aan de rust overgeven. De omgeving werkt daarin ook wel mee, de omgeving ademt rust uit.”

“Mooi, ik geniet ervan, de rust hier,” antwoordde Bea, “fijn dat het jou ook lukte. Hier is het, ons heerlijke huis. De dag van de verhuizing naar hier behoort tot onze top tien dagen!”

“Ik weet niet waar je eerst woonde, maar met wat ik hier zie, kan ik het me levendig voorstellen! Wat heerlijk voor Rosalie, om hier op te groeien… en wat een immens grote tuin! Hoe houden jullie dat bij?”

“Niet, of eigenlijk nauwelijks. We laten het gaan. We hebben het er over gehad om het ontdekkingscentrum achterin de tuin te laten bouwen. Dan houden we nog tuin genoeg over, lijkt me.”

“Ik kan het me voorstellen, omdat het iets is wat bij jullie hoort. Net zoals Lisa en Sjaak De Schuilplaats op het landgoed hebben laten bouwen. Ik zie het nog niet helemaal voor me, maar ik krijg wel het gevoel dat dit wel eens de plek zou kunnen zijn.”

“Zullen we naar binnen gaan? Patrick zit vast te popelen, hij zou liefst vandaag al met bouwen beginnen,” lachte Bea.

“Dat kan ik begrijpen, als het je passie is… Hey Patrick, leuk dat jullie mij ook bij de voorbereidingen vragen. Vertel maar, wat gaan we doen?”

Patrick glimlachte: “Fijn dat je er bent Ineke, zullen we bij de computer gaan zitten, dan kan ik je laten zien wat we al hebben.”

Ineke las het overzicht door, bekeek de bouwschets die ze op papier gemaakt hadden en keek stralend op. “Dit is het gewoon, dit is het. Ik mis maar één punt, namelijk jullie ervaring met Rosalie, over hoe ze leert en hoe jullie daarmee omgaan.”

“Dat hebben we al wel beschreven, maar niet bij de informatie over het ontdekkingscentrum. We hebben een brief klaar gemaakt om ontheffing voor haar aan te vragen, ontheffing van de leerplicht. We hebben beschreven hoe ze zelf ontdekt en leert, en hoe ze zich op school gevoeld heeft in die paar maanden in onze vorige woonplaats.”

“Hebben jullie daarbij ook beschreven hoe ze zich onder de kinderen en bij de juf voelde, hoe haar contacten daar waren, en hoe ze hier contacten legt met iedereen met wie zij wil?” vroeg Ineke. “Daar hameren ze met gemak op, die sociale contacten, die zouden zo broodnodig voor een kind zijn, voor iedereen. Ik heb inmiddels wel ontdekt, tijdens mijn stage en precies tegengesteld hier, wat het betekent om contacten te moeten leggen of de mogelijkheid te hebben om zelf te kiezen met wie je contact wilt. Waarom zou je vriendjes moeten maken met kinderen met wie je dat niet wilt, met wie je geen klik hebt? Hier heeft ze geweldige contacten. Ze wordt serieus genomen in plaats van gekleineerd en ze geniet er volop van.”

Bea knikte: “Je hebt gelijk, dat moeten we nog beschrijven, dat is echt een belangrijk punt. Hebben jullie trouwens al zin in koffie?”

Patrick en Ineke knikten gretig. “Lekker,” zei Ineke, “kan ik je ermee helpen?”

“Niet echt, maar als je het gezellig vindt, mag je gerust meelopen naar de keuken,” stelde Bea voor.

“Dan probeer ik vast te beschrijven wat Ineke net zei. Bedankt voor je inbreng, dit is echt cruciaal!”

De dames vertrokken naar de keuken, waar Bea de koffiemachine aan het werk zette.

“Heerlijk, dit apparaat maalt de bonen zelf! Ik geniet van het geratel en straks van de geur,” lachte Ineke.

“Ja, lekker he, ik ben ook blij dat we dit ding voordelig op de kop hebben kunnen tikken. Via Marktplaats, die tweedehands website. Maar even iets heel anders. We willen proberen beide punten in één gesprek bij de onderwijsinspecteur aan te kaarten, zowel Rosalies vrijstelling als de opzet van het centrum. Zou jij daarbij willen zijn? Om te luisteren, te observeren en waar nodig aan te vullen?”

Ineke knikte bedachtzaam. “Ja, op zich wel, al zal dat ook weer spannend zijn. Maar eigenlijk is dat alleen maar goed, zo kom ik met jullie hulp wel uit mijn schulp. Laat maar weten wanneer jullie gaan, dan ga ik mee.”

“Fijn, dan halen we je wel op, dat is denk ik het makkelijkste.”

“Ja, graag. Ik bedenk nog wat: hebben jullie al een naam voor het centrum bedacht?” vroeg Ineke, terwijl ze met volle mokken naar Patrick teruggingen.”

“Nee, dat is ook een goeie opmerking,” zei Patrick. “Als we een naam hebben, een naam waar we echt alle drie een klik mee hebben, kunnen we die erbij zetten.”

“Ik kreeg ‘De Ontdekking’ in gedachten,” vertelde Bea, “maar volgens mij zijn er ook basisscholen die al zo heten. En die vervolgens voor een groot deel de vooropgezette plannen volgen. Dus daar wil ik ons centrum niet aan linken!”

“Volgens mij zit Ineke ergens op te spinzen,” zei Patrick.

Ineke knikte: “Dat klopt, door wat Bea net zei over ‘De Ontdekking’… Ik kreeg dit in gedachten: ‘Ik ontdek het zelf !’…met een uitroepteken er achter… Weet je, een school heeft volgens mij nooit een naam die uit een zinnetje bestaat, dus zelfs zoiets simpels zou ons kunnen onderscheiden. En dat zinnetje geeft meteen aan, waar het om gaat. Ik zat zelfs nog even te denken aan ‘Ik kan het zelf’, maar dat is zo’n eigenwijze peuter-uitspraak, die niet altijd positief opgepakt wordt.”

Terwijl ze sprak, keken Patrick en Bea elkaar aan. Ze zagen allebei dat de ander een glimlach kreeg, en een beetje knikte.

“Volgens mij heb je de juiste naam gevonden,” zei Bea, “even proeven… ‘ik ontdek het zelf !’… met licht dansende letters op de gevel, niet strak zoals het hoort. Licht dansend vanwege het plezier dat kinderen hebben in zelf ontdekken. Kun je zoiets maken op de computer, Patrick?”

“Dat lijkt me niet moeilijk,” dacht Patrick, “dat zou ik met een programma voor fotobewerking wel voor elkaar moeten krijgen. Zal ik meteen een stukje proberen?”

Hij draaide zich meteen enthousiast om naar de computer en startte het programma.

“Even uitproberen hoor, ik weet niet of het lukt zoals ik in gedachten heb. Ik ken ook nog niet alle mogelijkheden…” Zijn stem zweefde weg, doordat hij iets ontdekte, waarvan hij vermoedde dat hij het zou kunnen gebruiken. Hij klikte het bijbehorende icoontje aan en typte: Ik ontdek het zelf !

De letters verschenen in een golfbeweging op het scherm.

Ze waren het met elkaar eens, dat dit perfect de golfbeweging aangaf waar mensen, dus ook kinderen zichzelf vaak in bevinden. De ene dag heb je meer zin in wat je gaat doen, de andere dag minder. De ene dag lukt alles met gemak, de volgende dag met moeite of zelfs helemaal niet. En het had ook dat licht dansende in zich, wat Bea in gedachten had. Een mooie, natuurlijke golfbeweging!

Patrick sloeg het bestandje even op en begon te experimenteren met lettertypes. Hij plaatste er een paar onder elkaar, zodat ze het verschil konden zien.

“Dames, hebben jullie een voorkeur?”

Bea en Ineke keken elkaar aan en schoten in de lach. “Ik vind die slordige geweldig! Dat accentueert dat de ontwikkeling niet perfect hoeft te verlopen, en zeker niet volgens een vast patroon,” meldde Ineke.

“Precies wat ik dacht,” reageerde Bea, “weg met dat stijve! Het is leesbaar, en niet echt slordig. Ik bedoel, dat er niet in gekrast is of zo. Waarom vinden we altijd dat alle letters keurig in het gelid moeten staan?”

“Geen idee! Meiden, jullie zijn geweldig! We doen deze, en ik zet de beschrijving erbij in de brief die we gaan opstellen.” Patrick glunderde.

“Als een kind zo blij,” fluisterde Bea tegen Ineke.

“Geef hem eens ongelijk, volgens mij gaan we ons allemaal jonger voelen als we meer onszelf worden. Ze hebben het wel eens over ‘ouwe zielen’, maar volgens mij is dat niet wat wij worden!”

Bea schaterde! “Emotionele genezing, de beste verjongingskuur van deze eeuw! Patrick, jij bent goed met dat programma, kun je daar niet een mooie prent van maken? Een reclameprent?”

Patrick schoot in de lach: “Jullie zijn echt gestoord, prettig gestoord! Maar heel even serieus: ik denk dat ik alles heb voor een concept. Ik ga vandaag nog proberen om dat concept helemaal op orde te krijgen. Zal ik het daarna naar jou doorsturen, Ineke? Dan kunnen we het allemaal even doornemen en misschien nog aanvullingen of wijzigingen opperen. Heb jij een emailadres, Ineke? En zo ja, mag ik dat van je hebben?”

“Ja natuurlijk,” lachte Ineke blij, “dit voelt zo goed, voor mijzelf ook. Gewoon tussen mensen kunnen zijn, me veilig voelen en plannen maken voor zoiets moois. Ik hoop echt dat het doorgaat.” Ze noemde haar emailadres, dat Patrick direct aan hun email-contacten toevoegde.

“Zo, geregeld! En fijn, echt fijn dat je je hier veilig voelt! Ik hoop het concept vandaag nog naar je toe te kunnen sturen! Heeft Bea je trouwens nog verteld, dat we overwegen om een bouwvergunning voor achter in onze tuin aan te vragen? Het is praktisch, minder tuinonderhoud, waar we toch allebei al niet echt van houden, er is ruimte genoeg, lekker dichtbij…”

“Ja, Bea wees het aan. Het voelde even vreemd, maar ik besef dat dat weer zo’n vaststaand iets is, van wat er wel of niet hoort. Zoiets hoor je eigenlijk niet in je tuin te bouwen, maar ik realiseerde me meteen, dat de Bloemenhof familie precies hetzelfde gedaan heeft. Hun landgoed is natuurlijk nog veel groter, maar ze hebben er toch maar een klein dorpje op gebouwd voor ons! En dat voelt eigenlijk heel natuurlijk. En nu ik dit vertel, merk ik dat het ook heel natuurlijk voelt, als jullie het centrum hier zouden bouwen.” Ineke knikte, als om haar woorden te bekrachtigen.

Bea glimlachte: “Superfijn, dan zijn we het daar ook allemaal over eens!”

Naar hoofdstuk 26. Muziek opnemen

Of naar de Inhoudsopgave