Het was aan Sjaak en Lisa voorbij gegaan, dat er geen gasten meer op het terrein waren. In overleg met Huib had Annerieke het enige stel dat zou komen na het vertrek van Marcel en Jannie opgebeld, om mee te delen dat ze om persoonlijke omstandigheden de komende week het pension moest sluiten. Ze had hen enkele adressen in de buurt gegeven, waarvan ze wist dat die nog ruimte hadden. Het echtpaar had hen sterkte gewenst met wat er ook maar aan de hand was en haar verzekerd dat het geen probleem was. Ze zouden wel wat anders vinden.
Tijdens de koffie hadden ze overlegd over de rechtszaak, wat er geregeld moest worden. Ze beseften dat de beide beveiligers die bij Lisa en Sjaak in huis waren, vrijwel zeker met hen mee zouden gaan. De beveiligers buiten zouden gewoon kunnen blijven.
Simon bedacht, dat de beveiligers misschien wel voor de koffie en de lunch van de bouwvakkers konden zorgen. “Even een keer geen taart, ze moeten het die dag maar even met ontbijtkoek doen,” vond hij.
Annerieke besloot alles even op papier te zetten, alles wat ze zou moeten regelen, zodat het werk in de bouw gewoon door kon gaan. Vervolgens overlegde ze met de beveiligers die er op dat moment waren. Zij vonden het niet alleen geen enkel probleem, maar waren vooral blij voor de hele familie dat de rechtszaak al zo snel zou zijn! Ze beloofden het aan Marieke en de collega’s door te geven.
Annerieke belde naar Lisa, vertelde haar dat ze donderdag allemaal mee zouden gaan, ja, ook Huib en Margreet, en Simon zou één van zijn mannen die dag de leiding geven. Ze vertelde dat de buitenwacht voor de bouwvakkers zouden zorgen. Alles was al in kannen en kruiken.
Ze overlegde met Lisa welke vrienden ze zou kunnen bellen om hen uit te nodigen en bood aan om Janny en Marcel te vragen of ze aan het eind van de dag bij hen zouden mogen eten. Toen ze het gesprek beëindigde, liet ze een huilende Lisa achter, huilend van blijdschap.
.
Zo gebeurde het dat Annerieke dat weekend nauwelijks iets te doen had. Ze had wel taart gebakken voor de familie en de beveiligers, maar voor het avondeten had ze iets gedaan wat ze nog niet eerder gedaan had. Ze had Huib erop uit gestuurd om een stapel pizza’s van allerlei soorten te halen. Huib, wetend dat zijn moeder van groenten hield, ging naar een supermarkt, waarvan hij wist dat ze daar terplekke pizza’s maakten die dik belegd werden. Hij telde even voor hoeveel mensen ze pizza’s nodig hadden, en bestelde evenzoveel pizza’s. Bij de pick-up stapelde hij ze in twee kratten en reed naar het pension, waar hij de pizza’s soort bij soort naast elkaar op het aanrecht legde. Hij had de beveiligers die vannacht zouden werken meegeteld, en ook de buitenwacht die morgenochtend zouden komen. Daarom schoof hij vier pizza’s in de koelkast, en legde een briefje voor die beide beveiligerteams bij het koffiezetapparaat. Hij ging weer naar buiten en liep naar het huis van zijn moeder.
“Hey mams!” riep hij al uit de verte, toen hij haar naar buiten zag komen. “Ik heb een stapel pizza’s gekocht. Ik heb vier verschillende pizza’s in de koelkast gelegd, voor de beveiligers van de buitenwacht die vannacht en morgenochtend werken. De andere pizza’s heb ik op het aanrecht gestapeld. Ze hoeven maar 10 minuten op 220 graden in de oven, zag ik op de stickers.
Ik had gedacht om zes pizza’s naar Sjaak en Lisa te laten brengen, ook twee voor de binnenwacht van vannacht. Die kan ze dan wel in de koelkast voor hen kan bewaren.
Annerieke keek hem wat wazig aan: “Sorry, ik overzie het niet. Regel het straks maar, als je wilt. Ik ben blij dat we een week vrij hebben, het is me allemaal een beetje te veel. Ik mis Sjaak en Lisa en ben wat gespannen over die rechtszaken. Ik ben gewoon een beetje van slag. En om eerlijk te zijn heb ik ook moeite met het afzeggen van de gasten die volgende week zouden komen. Dat voelt niet lekker, alsof ik hen tekort doe. Ik weet dat ik juist gekozen heb, en die mensen vonden het geen enkel probleem, maar toch voel ik me een beetje schuldig naar hen. Weer een herstelpuntje, denk ik.”
Huib glimlachte, herkende het gevoel: “Dat zal het wel zijn ja, het is niet fijn om nee te zeggen, zeker niet als je eerst al ja gezegd hebt. Zie je het wel zitten om komende week de boodschappen en het avondeten te blijven verzorgen? Als het nodig is, kunnen Margreet en ik gerust even inspringen hoor! Alleen de taarten… tja, dat kan ik niet overnemen, maar een tijdje zonder taart lijkt me ook geen probleem.”
Annerieke schudde glimlachend haar hoofd: “Nee, dat zie ik wel zitten. Ik vind koken en bakken juist leuk. Misschien heb ik ook gewoon een beetje last van de ommekeer, dat er straks ineens geen gasten zijn, dat ik niet voor hen hoef te zorgen. Ik moet zo omschakelen, het voelt alsof mijn hele wereld ineens op z’n kop staat. En ik had vanmorgen het gevoel dat ik zoveel voor die dag van de rechtszaak moest regelen. Dat viel achteraf ook wel mee. Ik heb de mensen die we wilden uitnodigen, opgebeld. De reacties waren zo fijn!
En moet je je voorstellen, de komende week, dat we ’s avonds hier met z’n vieren eten, met alleen de beveiligers in de eetkamer. Eigenlijk kunnen ze wel bij ons in de keuken eten, vind je ook niet? Donderdag gaan ze ook koffie drinken en lunchen met de bouwvakkers. Dat hebben ze nog niet eerder gedaan, we hebben hen steeds apart gehouden. Dat zouden we vanaf maandag of zo best kunnen veranderen. Ik zal het met hen overleggen. Pfff, ik voel me gespannen. Het gaat allemaal prima lukken, maar het voelt gewoon gek, heel erg gek.”
Huib knikte: “Het is ook een vreemde situatie. Die bouwvakkers erbij, de beveiligers die hier continu rondlopen, Sjaak en Lisa in huis opgesloten. En nou ook geen gasten. Het voelt niet alleen als de wereld op z’n kop, de boel staat gewoon echt op z’n kop. Maar als het een beetje meezit, gaat dat snel veranderen. Heeft Lisa jou ook gebeld over die email van de rechter?”
“Ja, wat een geweldige man! Ik ben zo blij voor haar dat deze rechter haar zaak gekregen heeft! Het komt vast goed…”
“Laten we daar maar van uitgaan,” vond Huib, terwijl ze de keuken in gingen.
“O wauw, wat een mooie pizza’s. Die zijn echt goed belegd! Wil jij vast de pizza’s voor Sjaak en Lisa en hun beveiligers laten brengen?”
Huib bracht ze naar de mensen van de buitenwacht. Eén van hen bracht ze meteen naar Lisa en meldde later dat zijn collega die ze in ontvangst had genomen, helemaal blij was met de pizza’s.
Tijdens het avond vertelde Annerieke aan Simon, Huib en Margreet dat ze Joke en Elly had gebeld over komende donderdag, om hen en hun mannen uit te nodigen.
“Ik heb hen globaal verteld wat die rechter naar Lisa gemaild had. Zij vond het allemaal heel bijzonder, konden zich ook niet voorstellen dat dit een standaard manier van schrijven was. Ik vertelde hen dat we eerst een soort kennismakingsgesprek met de rechter zouden hebben, en daarna vijf samenkomsten met de verdachten. Ze komen allemaal! En ik heb ook al met Janny overlegd. Haar reactie was zo lief. Ze dacht dat we dan aan het eind van de dag wel zin zouden hebben in een maaltijd bij hen thuis. Dus ik zei, dat ik haar dat net wilde vragen. Ze vond het een perfect idee, dan konden we nog even napraten. Ze heeft ons allemaal uitgenodigd, ook Anton en Joke, Elly en Martin, en de mensen van de beveiliging die die dag met Lisa en Sjaak meegaan. Zelfs de rechter en de advocate, als ze zin hebben kunnen mee komen. Gewoon iedereen die bij de rechtszaak bij ons hoort. Zo leuk! Dus na al het gedoe in de rechtbank kunnen we heerlijk bij hen ontspannen.”
Simon sloeg zijn arm om haar heen en gaf haar een stevige kus op haar mond. “Wat ben je toch een geweldige vrouw! Dank je wel, schat, dat je alles zo mooi geregeld hebt!”
Huib en Margreet lachten en vielen hem bij. Ze omhelsden haar, en vertelden hoe fijn ze het vonden dat ze donderdag alle rechtszaken samen met Lisa en Sjaak konden doorbrengen.
Annerieke keek vermoeid het kleine kringetje rond. “Het doet me allemaal meer dan ik gedacht had. Niet alleen de akelige dingen die er zijn, maar ook de mooie. Die email van de rechter, de reactie van die gasten die ik moest afzeggen, de gesprekjes met onze vriendinnen, en vooral jullie, jullie reacties. Dit is de beste familie die ik me kan voorstellen!”
Maak jouw eigen website met JouwWeb