De volgende ochtend, na haar werk, bleek Julian nog heerlijk te slapen. Bianca besloot zelf te proberen foto’s te maken van haar poppenjurken. Ze legde de grootste van haar twee poppen op haar bed en trok haar voorzichtig de Nederlandse variant van een Spaanse dansjurk aan. Ze borstelde het haar van de pop en maakte er een vlecht in.

Ze zette de pop rechtop op haar tafel, een beetje voor het raam, zodat ze niet tegen het buitenlicht in hoefde te fotograferen, maar wel van dat licht kon profiteren. Ze maakte verschillende foto’s, waarbij ze de pop steeds een kwartslag draaide. Zo kreeg ze foto’s van alle kanten. Tot slot maakte ze nog foto’s van de jurk, plat op tafel gelegd. Ze had geen idee hoe Huib dit wilde gebruiken voor de website, maar hij had in elk geval genoeg foto’s om uit te kiezen!

Ze was bijna klaar met de drie jurkjes die ze al had, toen Julian wakker werd. Hij huilde nog niet, lag heerlijk wat geluidjes te maken, zodat Bianca nog even kon afmaken waarmee ze bezig was. Ze deed de beide poppen en hun jurkjes in een tas en legde die bij de luiertas. Ze had met Huib afgesproken, dat ze in principe na de koffie naar hun huis zou gaan om met de website aan de slag te gaan. Dan zou ze Julian en beide tassen meenemen.

Ze haalde Julian uit zijn ledikant, knuffelde hem en terwijl ze hem verschoonde, vertelde ze hem over de foto’s van de poppen. Hij luisterde met een ernstig gezichtje, wisselde af met een vrolijke lach en trappelende benen en zwaaiende armen.

“Het is een heel werk kereltje, maar ik vind het leuk! En waar heb jij zin in vandaag? Wil jij wel in de box van Gloria spelen straks? Zullen we eerst bij Annerieke wat gaan drinken en dan naar Gloria?”

Julian maakte een kraaiend geluid. Het maakte hem allemaal niets uit, hij had plezier met hoe zijn leventje nu was, dicht bij Bianca, en soms op schoot bij Simon of één van de anderen. Hij kreeg aandacht van allerlei kanten en was een heerlijk, blij kereltje.

Bianca nam hem mee naar beneden, zette haar tassen in een hoek en ging zitten. Simon gaf zijn personeel in het weekend bijna altijd vrij, waardoor hij vanmorgen ook aanwezig was.

“Kom maar bij mij, Julian,” zei hij meteen en strekte zijn armen naar hem uit.

“Prima, voed jij hem meteen even?” reageerde Bianca ad rem.

“Hmm, dat wordt lastig… Tank eerst maar even je buikje vol bij je moeder, jongen, dan vis ik je daarna wel op!” Simon gaf Bianca een knipoog en stond op om de koffiepot te pakken. “Ga jij maar even zitten, vrouwe, je loopt je benen nog uit je lieflijke gatje!” zei hij tegen Annerieke, terwijl hij haar een vriendschappelijke tik op haar achterste gaf.

Bianca schoot in de lach. “Mooi stel zijn jullie!”

“Mooi stel?” vroeg Annerieke quasi verontwaardigd. “Hij is de malloot hier, ik niet! Maar dat neemt niet weg, dat ik best moe ben, dus ik volg je instructies graag op Simon.” Ze plofte neer op de dichtstbijzijnde stoel en nam een beker koffie van hem in ontvangst.

Hij schonk ook koffie voor Bianca en hemzelf in en zette de koffiepot op zijn plaats. Hij legde een arm om Annerieke’s schouders en vroeg haar: “Ziek aan het worden? Of zit je iets dwars?”

Hij pakte de stoel naast haar en ging zitten.

Bianca kreeg even het gevoel, dat ze beter ergens anders kon gaan koffiedrinken, zodat zij samen er over konden praten. Annerieke zag haar onrust, begreep wat er in haar omging, en zei: “Blijf maar rustig zitten, ik heb geen geheimen voor je. Ik heb vannacht gedroomd over Erik, en in die droom miste ik hem zo verschrikkelijk! En toen werd ik wakker, lag jij naast me. En ik ben er sinds dat moment van van slag. Het is zo dubbel, ik ben zo blij met jou Simon, maar ik mis Erik, al was het maar in die droom. Het voelt als verraad naar jou, alsof jij niet goed genoeg zou zijn. Snap je wat ik bedoel? Jij bent meer dan goed voor mij, ik weet dat je heel veel van me houdt, en dat is helemaal wederzijds. Waarom dan toch nog… waarom mis ik Erik daar dan dwars doorheen?”

Simon keek haar even vertwijfeld aan, dacht na met een diepe frons in zijn voorhoofd. “Het raakt mij ook eigenlijk wel. Ik vind het aan de ene kant helemaal niet gek dat je hem mist, want al ben je wel diep door dat rouwproces heen gegaan, je kunt hem toch niet uitwissen? Aan de andere kant, ondanks dat onze liefde diep en wederzijds is, voel ik door je verhaal ineens mijn oude jaloezie terugkomen.” Hij keerde zich even naar Bianca: “Ik hield jaren geleden al zielsveel van Annerieke, ervaarde een diepe zielsconnectie en verlangde zo naar haar, maar ze was gelukkig getrouwd met Erik. Dat was op z’n zachtst gezegd heel pijnlijk, heel moeilijk!” Hij vervolgde naar beide vrouwen: “En nu vertel je dit, en raakte me dit in mijn pijn van die jaren. Niet omdat ik bang ben dat jouw verlangen naar Erik sterker is dan jouw liefde voor mij. Ik heb ergens het gevoel dat het daar niet eens om gaat, maar hoe het wel zit, weet ik ook niet. Het doet gewoon pijn, echt heel erg pijn.”

Annerieke keek hem verdrietig aan: “Dat spijt me zo, ik wilde je helemaal geen pijn doen! Al begrijp ik aan de andere kant wel, dat het je pijn doet… wat lastig is dit!”

Bianca keek van de één naar de ander, voelde aan wat er in hen omging en gaf daar woorden aan: “Annerieke, kan het zijn, dat bij jou iets achter dat schuldgevoel werd aangeraakt door die droom, een wond die iets te maken heeft met een ander geen pijn willen doen, de één niet boven de ander willen stellen, zoiets, terwijl daar in de praktijk eigenlijk helemaal geen sprake van is? En kan het daarnaast zijn, dat je met je verhaal Simon in die diepe wond van jaloezie en wat daar waarschijnlijk nog meer achter gezeten heeft, geraakt hebt, waardoor die wond nu een eindje verder kan genezen? Sorry, ik zeg maar wat er in me opkomt. Ik heb jullie allemaal geobserveerd de afgelopen tijd, en jullie verhalen over dat proces gehoord en er zelf ook het nodige van meegemaakt. Zou het zoiets kunnen zijn, wat ik net dacht?”

Simon keek haar met betraande ogen aan: “Je hoeft geen sorry te zeggen, Bianca, zeker niet als je spijkers op koppen slaat. Jouw innerlijke stem begint zich steeds duidelijker te laten horen en geeft hier volgens mij precies aan wat er aan de hand is. Wat denk jij daarvan, Annerieke? Mijn deel klopt in elk geval!”

Annerieke knikte, opgelucht: “Mijn deel ook, je had het echt goed in de gaten Bianca. Eigenlijk gingen zulke gedachtes sinds onze relatie vaker door me heen dan me lief was. Gedachtes waarin ik jou, Simon, met Erik vergeleek, gedachtes waarin ik me daarover schuldig voelde… Dat zal wel een soort voorwerk geweest zijn, en nu heeft die droom er even flink het operatiemes in gezet! Pfff, heftig!”

“Dat is het zeker, dat kan ik aan jullie allebei wel zien. En ik wil dat je weet dat het mij heel veel doet, dat ik hier gewoon getuige van mag zijn. Het is zoiets persoonlijks tussen jullie beide, en ik mag daar gewoon bij zijn…” snufte Bianca. Julian liet haar borst los, voelend dat er wat aan de hand was. Hij keek haar met grote ogen aan.

Bianca lachte naar hem: “Geeft niet hoor Julian, ik moet soms even huilen, maar dat is helemaal niet erg, het is echt goed. Zal ik jou eens even de andere kant geven?”

Julian lachte alweer, terwijl ze hem omdraaide, en dronk gretig verder.

“Prachtig kereltje, en zo mooi, jullie samen. Jullie voelen elkaar, zo overduidelijk,” deelde Simon wat hij ervaarde.

Bianca glimlachte, en keek naar Julian, die haar soms vanuit zijn ooghoeken een beetje in de gaten hield.

.

Zodra ze haar beide mokken koffie op had en Julian bij Simon een paar boertjes gelaten had, stond ze op. “Ik haal even mijn jas uit de wasruimte, we gaan naar Huib voor die website. Ik heb vanmorgen al foto’s gemaakt en ik ben heel benieuwd hoe we verder gaan!”

“Leuk voor je,” zei Annerieke, “je hebt prachtige poppenjurken gemaakt en ik ben blij voor je dat Huib je erbij haalt op die website. Het lijkt wel een digitale galerie!”

Simon lachte: “Wie weet komt er ooit nog eens een echte galerie!” Hij onderbrak zichzelf. “Dat voelde even heel apart, dat was niet zomaar een ideetje, het zou me niet verbazen als er ooit een echte galerie zou komen. Zie jij het voor je Bianca, een galerie met werk van Huib en Margreet, van Elly, van jou… en nog veel meer… iets groots… in een heel bijzonder gebouw… ik zie het gebouw niet voor me, maar ik voel dat het iets heel speciaals is, en ik denk dat ik graag zal helpen om het te bouwen. Een megaproject, wow!”

Simon staarde stilletjes voor zich uit.

Bianca keek naar Annerieke: “Als dit geen idee vanuit zijn binnenste is, dan weet ik het niet meer!”

Annerieke schoot in de lach: “Precies, wat leuk dat jij het ook zo ervaart! Ik geniet van elke nieuwe stap die we maken, en elke keer lijkt het sterker en groter te worden. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat die echte galerie nog wel een poos op zich zal laten wachten. Eerst mogen we verder emotioneel genezen, en daardoor nog sterker worden, keer op keer duidelijker weten wat we kunnen en willen doen. En ondertussen werken jullie allemaal aan creatieve dingen, maken jullie een soort voorraad, die later tentoongesteld kan worden. Die website lijkt een soort voorbereidende galerie te zijn. Jullie mogen er alvast wat mee spelen, zoiets.”

“Ik denk dat het zoiets is,” zei Simon.

Bianca knikte: “Ja, dat lijkt er wel op. Vinden jullie het goed als ik het straks met Huib en Margreet deel?”

“Natuurlijk, dat moet je zeker doen!”

“Oké, ik ga even mijn jas pakken…”

Even later kwam ze terug, terwijl ze de knopen van haar jas dicht deed. Julian zag haar binnen komen en strekte zijn armen naar haar uit.

“Wil jij graag met Bianca mee, kerel?” Simon gaf hem een kus op zijn wangetje en gaf hem aan Bianca. Bianca glimlachte naar hem en zei: “Bedankt, jullie allebei, voor alles van daarnet… tot later!”

“Tot later, fijne tijd daar!”

Naar hoofdstuk 24. De digitale galerie breidt zich uit

Of naar de Inhoudsopgave