Woensdagochtend… vanavond alweer dansavond. Wat ging de tijd toch snel en wat gebeurde er veel! Margreet was net wakker en rekte zich eens flink uit. Ze voelde dat Huib naar haar lag te kijken. Ze draaide haar hoofd naar hem om en zag een guitige uitdrukking op zijn gezicht.

“Waar lig jij zo’n plezier over te hebben?”

“Om jou, hoe je wakker wordt, je helemaal uitrekt alsof je langer dan ik wil worden.”

Ze rolde in zijn armen en knuffelde zich tegen hem aan.

“Hmm eigenlijk bevalt het me wel dat we ongeveer even lang zijn. Dat was gisteren onder de douche op z’n zachtst gezegd handig!”

“Je brengt me op een idee Margreet, zullen we weer samen douchen?”

“Nee, even niet, als je ’t niet erg vindt…”

“En als ik het wel erg vind?”

“Dan nog niet, maar ik zou het wel vervelend vinden, ik wil je graag blij maken.”

“Ik ben blij, om jou, om onze relatie, en jij hoeft echt geen dingen tegen je zin in te doen om mij te plezieren. Je bent niet mijn slavin of mijn pleaser, je bent mijn… zoek zoek… ik wil een woord dat het precies aangeeft… ha, een ouderwets woord: je bent mijn wederhelft. Nee, zelfs dat woord klopt nog niet helemaal, het woord soulmate is misschien toch nog wel beter. Hoe dan ook, jij staat niet onder mij, we zijn gelijk, en we mogen gewoon samen genieten van het leven met elkaar. Heb je helemaal geen zin in douchen?”

“Nee, sowieso ben ik gewend om alleen ’s avonds te douchen. Het was achteraf gezien al heel wat toen we gistermiddag onder de douche belandden. Schema doorbroken! Dat beviel me best, dat moet ik eerlijk bekennen. Ik ben gewend me ’s morgens altijd even snel bij de wastafel te wassen, en zelfs dat lijkt op dit moment een beetje te veel van het goede. Ik ben moe en voel me niet echt lekker. Dat zal wel komen door die gezellige ouders van me… Je zou er beroerd van worden! Kom op, schop onder m’n kont, we gaan eruit, anders zijn we straks te laat voor het ontbijt.”

“Ja,” zei Huib met een dreigende stem, terwijl hij haar stevig vast bleef houden, “en dan krijgen we van Annerieke op ons kop!”

“Nee, doe normaal, dat zou zij helemaal niet doen! Maar ik wil haar niet laten zitten. En na ons ontbijt heb ik ook tijd nodig om de kamers te doen. Ik vind het fijn om daarmee klaar te zijn als de gasten weer boven komen. Huib, laat me los jong!” Ze gaf hem een kus en probeerde zich los te wringen.

Huib liet haar los, ze had gewoon gelijk natuurlijk, maar hij had het niet kunnen laten haar even te plagen met de stijl van haar ouders, door die op Annerieke te plakken. Haar ouders gaven haar voor alles op haar kop, Annerieke zou zoiets niet in haar hoofd halen. Nog een paar dagen, dan zouden ze verlost zijn van die kritiekverhalen!

Hij keek nog even hoe Margreet uit bed stapte, even wankelde alsof ze duizelig was, zich hervond en naar de badkamer liep. Hij stond zelf ook op, friste zich naast Margreet op en kleedde zich aan. Koffie! Lekker!

Margreet riep hem na: “Doe voor mij nog maar geen koffie. Ik heb meer zin in rooibosthee.”

Huib, halverwege de trap, fronste zijn voorhoofd. Ze is echt niet in orde. Zei ze gisteren niet hoe heerlijk ze het vond om samen met koffie te beginnen? Hij kon zich niet voorstellen dat ze zich zo beroerd voelde door haar ouders. Hopelijk kreeg ze geen griep.

Apart, dacht hij terwijl hij in de keuken bezig was, hij had zich over zijn eigen gezondheid nooit zorgen gemaakt: werd hij ziek, dan werd hij ziek. En dan wist hij wel wat hij er aan moest doen. En nu Margreet ziek leek te worden, ervaarde hij onrust. Niet dat hij zich ernstig zorgen maakte, maar toch… Er kwamen vragen in hem op, of ze niet beter thuis kon blijven, weer in bed kon duiken, wat hij voor haar kon doen…

Ineens, totaal onverwacht en dwars door alles heen, wist hij wat er aan de hand was: ze was zwanger! Werkelijk? Zou dat het zijn? Het was met zo’n sterke zekerheid in zijn gedachten gekomen. Geweldig! Ze zouden ouders worden!

Zou hij een zwangerschapstest voor haar kopen? Nee, hij besloot dat aan haarzelf over te laten, zodat ze hem kon verrassen.

Margreet deed bewust rustig met aankleden, de trap aflopen. Ze voelde zich wiebelig, onzeker in haar lichaam, alsof de boel bezig was overhoop te gaan. Ze was blij dat ze voor de thee gekozen had. Alleen al de geur van Huibs koffie stond haar tegen.

Ze probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. Ze besloot straks haar werk gewoon te gaan doen, desnoods iets langzamer. Wel jammer trouwens, ze hield ervan om het zingend, neuriënd te doen, maar nu had ze het gevoel dat ze dan pas echt misselijk zou worden. Nou ja, dat zou wel weer overgaan, ze moest er maar doorheen, en dan vanavond wat eerder naar bed gaan. Niet naar de dansavond gaan? En misschien Elly zelfs afbellen voor de middag?

Huib zat haar te observeren, maar zei niets. Hij voelde zich blij, blij om hun kindje dat zich al zo vroeg aankondigde. Even later droomde hij weg, staarde langs Margreet heen naar buiten. In gedachten zag hij heel helder een schommel in de tuin, een schommel met een meisje erop. Ze had een zomerjurk aan, en haar lange, golvende blonde haren zwierden vrolijk mee in de wind. Ze keek blij, maar niet uitbundig, eerder dromerig en tevreden.

“Huib?” Hij schrok op van Margreets stem. “Jij was een eind weg in je gedachten! Waar ging dat allemaal over?”

Huib knipperde met zijn ogen en keek haar verbaasd aan. “Van alles en nog wat, er kwam van alles voorbij. Ik wil vandaag proberen die knoppen voor de lades af te maken, misschien kan ik ze vanmiddag al naar Daniëlle brengen.”

Ze wandelden op hun gemak naar de overkant, begroetten Annerieke, Sjaak en Lisa, en schoven aan aan de ontbijttafel.

Het viel Annerieke op, dat Margreet met lange tanden zat te eten. Ze kreeg met moeite een boterham naar binnen. Ze zag ook dat het haar iets leek te duizelen toen ze opstond… en ze ervaarde dezelfde indruk als Huib: Margreet is zwanger! Een brede glimlach kroop over haar gezicht.

Huib, die haar ongemerkt geobserveerd had, fronste zijn voorhoofd. Zijn moeder, die naar Margreet zat te staren en ineens zo begon te glimlachen… Zou zij het ook weten?

Na de maaltijd ging Margreet boven en Sjaak in de tuin aan ’t werk. Huib liep even bij zijn moeder langs en fluisterde naast haar oor: “Denk jij ook wat ik denk? Over Margreet?”

Annerieke keek hem verrast aan: “Als jij denkt wat ik denk wel ja…”

Ze schoten in de lach om hun raadselachtige conversatie.

“Volgend jaar eind van de zomer ongeveer? Bedoel je zoiets?” vroeg Annerieke, haar stem nog dempend.

Huib rekende even snel: “Ja, zoiets, half augustus of zo?”

“Dan denk ik ook wat jij denkt,” antwoordde Annerieke met een grijns. “Alvast gefeliciteerd papsie!”

“Jij ook, omaatje! Ik ben benieuwd wanneer ze er achter komt.”

“Ja, of wanneer jij het niet meer voor je kunt houden!”

Hij gaf haar een speelse por en hielp haar met opruimen. Geen van beiden was zich bewust van het feit dat Lisa nog aan tafel had gezeten en hun gefluister had gevolgd. Ze had niet veel verstaan, maar wel het woord ‘augustus’ en hun wederzijdse felicitaties, en ze had hun blijdschap gezien.

Augustus? Lisa was niet dom, ze rekende snel uit, negen maanden na nu, ja, dat zou augustus zijn. Het had er dus alles van weg, dat Margreet zwanger was. Hoe dan ook, ze zag er niet fit uit vanmorgen.

Stilletjes stond Lisa op, en besloot haar te gaan helpen. Ze zou niets zeggen over wat ze had opgevangen, ze besefte dat het voor Margreet veel leuker zou zijn als ze haar blijde bericht zelf kon vertellen. Zou ze er wel blij mee zijn? Zo goed kende ze haar eigenlijk nog niet. Ze hadden nooit gesproken over moederschap, maar eerlijk gezegd leken Huib en Margreet haar een geweldig stel ouders. Als ze zoveel liefde in zich hadden voor elkaar, zouden ze hun kinderen daar zeker in laten delen.

Terwijl ze zich bij Margreet aansloot en haar met het werk hielp, gingen haar gedachten naar Sjaak. Zou hij een goeie vader zijn? Ze kon zich voorstellen hoe hij zijn kinderen mee de tuin in zou nemen. Hij zou hen misschien wel een eigen tuintje geven, voor bloemen, of voor groenten. Hij zou met hen leven, hen op een natuurlijke manier opvoeden…

Ze riep zichzelf tot de orde. Dat ze er gisteren al aardig van overtuigd was geraakt dat Sjaak en zij bij elkaar hoorden, in hun ziel al aan elkaar geklonken leken, wilde nog niet zeggen dat ze daar al klaar voor was! Vandaag zou ze beginnen met het invullen van de officiële echtscheidingsformulieren, de algemene gegevens en vervolgens opschrijven waarom ze wilde scheiden. Als ze straks hier klaar waren, zou ze dat meteen gaan regelen. Misschien kon ze het voor de koffie al wel voor elkaar hebben, zodat ze na de koffie de formulieren bij Ellen zou kunnen inleveren. Ze had alleen geen auto en geen fiets… misschien kon ze van iemand een fiets lenen? Of wandelend er naar toe gaan, zo ver was het niet naar het dorpscentrum waar Ellen haar praktijk aan huis had. Het was wel fris, maar droog en een beetje zonnig… ja, ze besloot er een heerlijke wandeling van te gaan maken!

.

Huib was na zijn onderonsje met Annerieke naar zijn werkschuur gegaan. Hij zag een meubel voor zich, en dat moest hij gewoon tekenen. Onder het papier legde hij een bureau-mat op zijn werktafel, zodat zijn potlood geen last zou hebben van alle putten en groeven in de tafel, en begon te tekenen. Precies zoals hij het voor zich had gezien, tekende hij een lage kast. Hij voelde aan zijn eigen lichaam hoe hoog hij ongeveer moest worden. Als hij op deze commode de baby zou verschonen, zou hij geen last van zijn rug krijgen. En Margreet was ongeveer even lang, dus dat was mooi makkelijk, dit zou ook de juiste hoogte voor haar zijn. Hij schreef de maten erbij en staarde naar zijn schets.

In gedachten zag hij hun kleine meidje daar al liggen, een stralende lach op haar gezichtje, omdat papa lekker gek tegen haar deed. Even stond hij zichzelf toe van het tafereeltje te genieten, maar ging toen snel verder, schatte de juiste breedte en diepte en schreef de maten in de schets. Twee lades voor kleine spulletjes, twee kastvakken daaronder voor spuugdoekjes, luiers en rompertjes en dat soort spul. Het liefst wilde hij die kastvakken open houden, dat stond zo leuk, en je kon dan makkelijk pakken wat je nodig had. Alleen… die kleine meid zou een peuter worden, gaan kruipen… en er dan waarschijnlijk veel plezier in beleven om alles eruit te plukken. Dat zou niet handig zijn. Toch besloot hij geen deurtjes te maken, de kast open te houden. Als ukkepuk later de boel overhoop zou gaan halen, kon hij die deurtjes er altijd nog in maken.

Hij bekeek de schets nog eens op zijn gemak. Hij besloot er aan de voorkant in plaats van pootjes van die afgeplatte ballen onder te plaatsen. Aan de achterkant zou je daar niets van zien, daar waren eenvoudige pootjes goed genoeg. Maar van die mooie ballen aan de voorkant, dat zou de commode iets extra’s geven. Hij tekende ze er vluchtig onder. Daarna berekende hij hoeveel hout hij nodig zou hebben. Hij keek naar zijn voorraad restanten hout. Hij hield van licht hout, kocht voor zichzelf en voor het pension altijd hetzelfde hout. Dat bleek nu wel handig te zijn, want zijn voorraad restanten leek vrijwel zeker groot genoeg om de hele commode uit te maken. Super handig! Alleen die houten ballen, daar moest hij nog blokken hout voor gaan kopen.

Een volgende vraag kwam in hem op. De kamer was behangen met afwasbaar gebroken wit behang. Eigenlijk wilde hij hier met Margreet over praten, samen besluiten, maar er kwam een sterk idee naar boven voor de kozijnen en de deurposten, en misschien zelfs de deur. Hij wist weliswaar zeker dat hun kindje een meisje zou zijn, maar wilde niet in het vaste stramien van ‘meisje, dus roze’ stappen. Het idee dat hij had, was om door een pot witte verf een klein beetje roze en een klein beetje blauw te laten mengen. Als hij het goed had, zou je dan een soort wit met een licht lila gloed krijgen. Hij dacht aan de Hortensia’s, en aan die dikke vazen die Margreet gekocht had. Die kleuren vond ze prachtig. Hij kon nog niet besluiten of hij er daadwerkelijk zelf mee aan de slag zou gaan, maar hij zou in elk geval een paar van die potten verf laten mengen in de doe-het-zelf-winkel.

Dat was een mooie klus voor vanmiddag, nu zou hij eerst de knoppen voor de bureau-lades maken. Dan kon hij vanmiddag ook naar Daniëlle om ze daar af te geven. Dat bracht hem meteen op een andere idee. Hoe zou Margreet het vinden als hij voor de lades van de commode dezelfde knoppen zou maken en daar licht-lila edelstenen in zou laten zetten? Hij grinnikte om zichzelf. Hij was zo druk met het verzamelen van ideeën voor de kinderkamer, dat het wel leek of de baby volgende maand al geboren zou worden.

Hij borg de tekening van de commode op in zijn grote map, waarin hij alle schetsen bewaarde, en begon een voorraad blokjes voor de knoppen te zagen. Met een grove vijl maakte hij een klein dik pootje en vijlde hij de randjes weg, om het uiteinde om te vormen tot een bolletje. In het bolletje maakte hij het holletje waarin Daniëlle de edelsteen zou bevestigen. Hij zou het nooit voor elkaar krijgen om de knoppen exact hetzelfde te maken, maar juist dat vond hij leuk aan zijn werk. Het moest handwerk zijn en blijven! Machines waren er alleen voor het grove werk, maar de hand van de meester, zoals zijn vader altijd bij hem had gezien en geprezen, en waar hij zelf ook het meest van genoot, moest zichtbaar blijven!

Naar hoofdstuk 79. Margreet ontdekt dat ze zwanger is

Of naar de Inhoudsopgave