Tijdens de avondmaaltijd was het weer gezellig in de keuken. Het viel Sjaak mee, dat hij zich niet overdreven gespannen voelde. Hij luisterde naar de anderen en gaf zo nu en dan antwoord. Hij vroeg Margreet naar de Hortensia’s en de Lavendel, en aan Lisa of het gelukt was om een mooi bosje te plukken. Annerieke vertelde dat Sita de bloemen op hun kamer zo leuk vond, dat ze van Hortensia’s hield. Sjaak haakte daar op in, vertelde dat hij hen bij de Hortensia’s had ontmoet. Margreet legde uit hoe ze de bosjes Lavendel had opgehangen in de linnenkasten. En Lisa vertelde welke bloemen ze had gekozen en uiteindelijk over drie vazen had moeten verdelen omdat het te veel was voor twee vazen. Ze keek een beetje schuldbewust naar Margreet omdat ze een extra vaas had gepakt. Als reactie kreeg ze een knipoog en wist ze dat het in orde was.

Na de maaltijd hielpen Margreet en Huib Annerieke met de rondgang langs de gasten, om aan hen te vragen of alles naar wens was, en begonnen vervolgens af te ruimen.

Margreet kwam bij de tafel van de nieuwe gasten. Ze stelde zich aan beide mensen voor, waarop Sita haar vroeg: “Heb jij voor die mooie Hortensia’s in onze kamer gezorgd?”

Margreet knikte: “Ja, ik heb ze vanmiddag in de tuin geplukt, of geknipt eigenlijk. Ik zal elke morgen als jullie aan het ontbijt zijn, even op jullie kamer zijn om de standaard klusjes te doen en dan zal ik ook de bloemen verzorgen.”

“Weet je dat je ze ook kunt drogen als ze helemaal uitgebloeid zijn?” vroeg Sita.

Margreet knikte: “Dat is ook mijn plan, en dan zet ik ze in de hal en boven op de overloop in die dikke vazen die daar nu leeg staan. Ik heb die vazen net vanmiddag gekocht, ik was als een kind zo blij, die tinten…”

“Net als de oorspronkelijke bloemenkleur...” viel Cees, die de prachtige vazen gezien had, haar in de rede.

“Ja precies, dat vind ik zo geweldig!”

“En hebben we het goed begrepen dat jij de aanstaande schoondochter van Annerieke bent?” vroeg Cees verder.

“Dat klopt ja,” straalde Margreet, “ik ga trouwen met die jongeman die hier net ook liep af te ruimen, haar zoon Huib!”

“Ja ja, we kennen Huib wel, van een vorige keer dat we hier logeerden. Geweldig Margreet, een heerlijk vooruitzicht!” vond Sita.

Margreet knikte enthousiast en nam de lege borden mee. Ze zette ze op het aanrecht en deed verslag van haar gesprekje met Sita en Cees. Het deed Annerieke goed dat Margreet zo ontspannen contact met hen had gehad.

Na het eten bleef Sjaak nog even zitten. Huib had gezegd dat hij nog even iets in de schuur moest doen en was naar buiten gegaan. Sjaak keek toe hoe Annerieke en Margreet de vaatwasser vulden en de grote pannen met de hand afwasten.

Lisa was ook blijven zitten, zich afvragend wat er van haar verwacht werd. Omdat ze moeite had te ontdekken wat ze zou kunnen doen, vroeg ze: “Annerieke, kan ik misschien ook iets voor je doen?”

Annerieke schudde haar hoofd: “Nee hoor, zeker de eerste dagen niet, dan ga jij maar lekker doen waar je zin in hebt. Dat is wat je het hardst nodig hebt!”

“Ik heb wel zin om viool te gaan spelen, maar zou dat geen overlast geven naar de gasten?”

“Ik verwacht het niet, het is hier niet heel erg gehorig. Ik zal het zelf even in de gaten houden en de gasten her en der vragen of zij er last van hebben. Gewoon maar even uitproberen Lisa, geniet ervan!”

“Speel je al lang viool?” vroeg Sjaak.

“Ik heb hem gekocht in de tijd dat ik Henk nog niet kende, eerst een viool en een poosje later ook een cello. Ze zijn allebei elektrisch, maar ik speelde altijd zonder versterking omdat Henk het een herrie vond. Ik heb nooit les gehad, ik heb geprobeerd alles zelf uit te vinden. Ik kan nog niet zo goed vibreren, weet je wel, dan laten ze de vingers die de snaren indrukken, een heen en weer gaan, waardoor de klank voller, mooier wordt. Maar zover ben ik nog niet. Ik heb eerst wel op internet opgezocht hoe het moest, hoe andere mensen het deden, maar besloot toen mijn eigen weg erin te vinden. Dat was heel nieuw voor me, ik was altijd erg afhankelijk van wat andere mensen zeiden en deden. En ik was gewend om alles precies te doen zoals het hoorde. Maar ik had gewoon geen zin om elke dag te oefenen, te oefenen, te oefenen. Ik wilde er gewoon plezier in krijgen. Dat heeft wel een tijdje geduurd. In het begin was het best lastig om er plezier aan te beleven, mensen noemen vioolspel niet voor niets kattengejank. Maar het gaat nu zoveel beter, ik vind het nu fijn om te doen.”

“Gaaf!” reageerde Sjaak. “Ik speel zelf piano, ook een elektrische, of eigenlijk een digitale, waarin de klank van verschillende bekende vleugels zijn nagebootst. Ik gebruik er maar één, die vind ik gewoon mooi. En verder gaat het me erom wat ik speel en hoe ik speel. Ik speel niet van bladmuziek, ik heb net als jij zonder les gewoon zitten uitproberen, en op een gegeven moment was het zover dat ik een melodie die ik in gedachten kreeg, zo na kon spelen. Meestal krijg ik maar een klein stukje van een melodie. Dat blijft zich dan in mijn gedachten herhalen… en dan ga ik dat spelen, en al spelend groeit het uit. In het begin was het een warboel, zat er geen lijn in. Dat begint nu meer en meer te komen. Het is een geweldige uitlaatklep voor me! Maar Lisa, ik hou je niet langer op, ga maar genieten van je viool! Ik ga weer ’s op huis aan.”

“Kom je vanavond hier koffie drinken, Sjaak?” vroeg Annerieke.

Sjaak dacht even na… “Dat kon ik wel eens doen ja, ik voel me hier best op m’n gemak.”

Annerieke glimlachte naar hem: “Fijn joh, tot straks dan maar!”

Lisa stond ook op, maar had nog even een vraag aan Annerieke: “Margreet vertelde dat ze boeken van je leende…”

Annerieke vulde haar aan: “En dat leek jou ook wel wat? Je hebt groot gelijk, maar die boeken die Margreet van me leent, zijn wel heel verslavend. Heb je eenmaal iets van Nora Roberts gelezen, dan wil je ze allemaal lezen! Maar dat is geen probleem, want ik heb ze allemaal, bijna allemaal, ik heb niet alle detectives, maar de romans heb ik wel allemaal. Ik ben bijna klaar, Lisa, als je wilt kun je zo met me mee lopen om er een paar uit te zoeken.”

Even later liepen ze samen richting haar huis. Lisa voelde zich overweldigd door de grote, volle boekenkast en was verbaasd dat er zoveel boeken van die ene schrijfster waren. Ze vroeg zich af waar ze moest beginnen. Annerieke maakte haar een beetje wegwijs: “Deze groep hier, dit zijn allemaal series. En vanaf hier heb ik de losse titels gezet. In de series is nogal eens sprake van legendes, volksverhalen en magie. Als je daar van houdt, moet je dus in die hoek zijn.”

Lisa was verrast: “Daar heb ik nog nooit iets over gelezen! Heeft ze dat gewoon verwerkt in een verhaal? Of zijn het meer documentaires?”

“Nee, allemaal verhalen, allemaal heerlijk leesbaar. Ik heb bij verschillende boeken wel vaak aantekeningen gemaakt, omdat ik anders niet alles wat ik voor het lezen van het verhaal nodig had, kon onthouden. Heb je pen en papier op je kamer?”

“Ja hoor, dat heb ik vanuit huis meegenomen vanmorgen. Vanmorgen nog maar… wat is er veel gebeurd vandaag! En het belangrijkste van alles… ik ben uit een kooi ontsnapt!”

“Ja joh, en nou mag je leren vliegen!”

“Precies ja, Margreet zei al dat ik een vrije vlinder zou worden.”

Annerieke lachte: “Margreet heeft ondertussen al een beetje ervaring! Hou je er wel rekening mee, dat je kooi-tijd nog niet helemaal voorbij is? En dan bedoel ik niet eens de scheidingsprocedure, maar meer het feit dat je van binnen zo verwond geraakt bent, en vast bent komen te zitten in die gevangenis-overtuigingen. Dat ben je niet meteen nu al kwijt. Dat gaat wel komen hoor, en als je door een diepe periode heen gaat, mag je ons altijd om hulp vragen, ons bellen. Ik weet zeker, dat ieder van ons je er graag doorheen wil helpen.”

“Ik ben benieuwd hoe dat er uit gaat zien, hoe ik dat ga ervaren… spannend!” Lisa keek weer naar de boekenkast. “Ik denk dat ik deze serie ga proberen, ‘Templeton House’, over dromen… ik heb als kind dromen gehad, verlangens voor de toekomst… misschien helpt het me om deze serie te lezen. Kan dat?” Vragend keek ze Annerieke aan.

“Dat kan maar zo. Neem gerust de hele serie tegelijk mee. En als je het bij nader inzien toch geen fijne boeken vindt, kom ze dan maar ruilen voor een paar losse romans of zo. Net wat je wilt!”

“Dank je wel!” zei Lisa, terwijl ze de andere boeken van de serie erbij pakte. Even aarzelde ze, toen sloeg ze haar vrije arm om Annerieke heen. “Dank je wel, je bent als een lieve moeder voor me!”

“Je moest eens weten, ik had zo graag meer kinderen gehad, maar dat was medisch gezien niet meer mogelijk. Dus ik moest maar blij zijn met Huib, en dat was ik ook hoor, zeker weten, ik ben dol op die kerel, maar ik vond het jarenlang met vlagen heel moeilijk dat ik niet meer zwanger kon worden. En nu, in twee weken tijd heb ik er ineens twee dochters bij gekregen. Eerst Margreet en nu jij! Wat een rijkdom!” Ze trok Lisa even dicht tegen zich aan. “Veel plezier met je muziek en je boeken!”

Sjaak zag dat het al bijna acht uur was, koffietijd in het pension. Koffie met taart van Annerieke, altijd heerlijk! Hij pakte zijn winterjas en ging naar buiten. Terwijl hij op z’n gemak over het gras sjokte, hoorde hij ineens Lisa’s viool. Onder haar raam bleef hij staan, luisterend. Het was een onbekende melodie, een melodie die hem raakte. Een melancholieke melodie, afgewisseld door felle streken van de strijkstok, alsof ze haar pijn eruit schreeuwde. De tranen sprongen in zijn ogen. Hoe was het mogelijk, hetzelfde wat hij altijd deed op de piano, deed zij nu op haar viool. Hij kon gewoon horen, voelen wat zij voelde en op haar viool uitspeelde.

Hij merkte Huib en Margreet pas op toen ze al vlakbij waren. Ze zeiden niets, maar gingen naast hem staan luisteren. Pas toen Lisa stopte, ontsnapte er bij Sjaak een diepe zucht: “Wat was dat mooi! Recht uit haar hart, denk je ook niet?”

Zo stiekem mogelijk veegde hij met zijn zakdoek de tranen uit zijn ogen.

Huib legde zijn hand op Sjaaks schouder: “Net wat je zegt, ze liet haar viool haar eigen pijn eruit schreeuwen. Het voelde echt heel pijnlijk, maar wel op een mooie manier. Laat haar de boel er maar lekker uit gooien op die manier. Voor haar goed, voor ons mooi! Ik ga naar binnen mensen, het is me te koud om hier langer stil te staan!”

Samen liepen ze naar de achterdeur. Ze hingen hun jassen op in de wasruimte, verwisselden hun schoenen voor de sloffen die ze daar neer hadden gezet, en liepen richting de keuken.

Voor de keukendeur aarzelde Sjaak. Hij liet het jonge stel vast naar binnen gaan, maar wachtte zelf op Lisa, die hij op de zoldertrap naar beneden hoorde komen. Lisa was verrast dat ze hem daar zag staan.

“Ik heb even op je gewacht,” zei Sjaak, “om je te zeggen dat het zo ongelofelijk mooi was wat je speelde. Ik heb buiten even staan luisteren… je speelde je hart uit, heftig. Maar daar hou ik van, dat doe ik zelf ook graag. Voor mezelf… vind ik dat eigenlijk het mooiste, het is echt, van binnen uit, als een schreeuw.” Onbewust had hij zijn hand op haar schouder gelegd. “Ga daar mee door Lisa, het helpt als de pijn te heftig wordt.”

Op dat moment werd hij zich bewust van zijn hand op haar schouder. Hij trok hem snel terug en probeerde luchtig: “Koffie met taart, kom!”

Maar Lisa hield hem tegen: “Wacht even, even maar, dank je wel voor je woorden, Sjaak. Het raakte me wat je zei, het is ook zo, ik werd overweldigd door pijn en frustratie, maar het uitschreeuwen via mijn viool was voor dit moment genoeg om er op een goeie manier doorheen te komen. En nou wel koffie en taart!” liet ze er lachend op volgen. Ze opende de keukendeur en stapte naar binnen, met Sjaak in haar kielzog.

Naar hoofdstuk 60. Gezellige samenwerking

Of naar de Inhoudsopgave