Nadat Lisa die ochtend de was had opgehangen, ging ze naar de zolderkamer waar ze maar zo kort gelogeerd had. Ze deed haar spullen in de dozen die ze nog op de zolderoverloop had laten staan. Sjaak zou zo komen. Hij moest nog één plant in de grond zetten, dan zou hij naar haar toe komen om te helpen sjouwen. Het was niet heel veel, en ook niet zwaar, dus ze dacht dat ze het wel lopend konden doen. Als de spullen van hier overgebracht waren, zou ze in de schuur kijken of daar nog dingen waren die ze ook al wilde verhuizen.

Ze hoorde Sjaak op de trap. “Lukt het allemaal?”

“Ja hoor, ik zat net te denken over mijn spullen die nog in de schuur staan, maar ik denk dat ik daar nu nog weinig van mee zal nemen, later pas, als de bovenverdieping klaar is. Ik zit er wel over te denken om de kledingdozen mee te nemen, dan kan ik uitzoeken wat ik weg wil doen. We zullen dus wel een paar keer op en neer moeten lopen. Ik kan dat anders ook wel zelf doen hoor, ik wil jou er niet mee opzadelen.”

Sjaak legde zijn handen om haar gezicht: “Kijk me eens goed aan, Lieske. Jij zadelt mij nergens mee op, niet met jezelf, niet met jouw spullen en ook niet met je hulpvraag. Dit is wat mensen voor elkaar doen als ze van elkaar houden. Dit is samen leven. En dit is mooi!”

Lisa keek in zijn ogen, zag de liefde die daaruit straalde, liefde voor haar, en beantwoordde met een nog iets onzekere glimlach. “Ik begrijp het… hier,” ze wees naar haar hoofd, “maar mijn gevoel snapt er nog niet veel van.”
“Eén ding tegelijk meiske, we zijn geen duizendpoten,” glimlachte Sjaak. “Heb je alles al ingepakt of heb je nog meer?”

“Nee, dit is alles, ik had niet veel mee naar boven genomen, alleen het hoogstnoodzakelijke.”

“Dat komt dan mooi uit, dan hoeven we nu niet veel mee te nemen naar beneden. Ik heb de bolderkar uit de schuur gehaald en in de droogruimte gezet, dat bespaart ons een hoop energie van heen en weer lopen en sjouwen.” Hij knipoogde naar haar. “Handige familie hier hè, van alle gemakken voorzien!”

“Echt wel,” glunderde Lisa, “eerlijk gezegd ben ik er stiekem heel blij mee, ik heb helemaal niet zoveel puf om een paar keer op en neer te lopen met dozen. Ik zou het wel gedaan hebben, omdat…”

“… omdat je altijd alles gedaan hebt, of het nou haalbaar en handig was of niet, de dingen moesten gewoon gebeuren.” vulde Sjaak aan.

“Hmm, dat is zoiets als een spijker op z’n kop slaan… je kent me al aardig…” mompelde Lisa, terwijl ze met de dozen naar beneden gingen. Uit de schuur haalden ze de dozen met kleding tevoorschijn, zetten die ook op de bolderkar en wandelden toen met de kar achter zich aan naar huis.

Ze zetten alle dozen in de woonkamer. Lisa keek ernaar: “We hebben nog een uur voor de lunch. Als ik nu eerst de spullen die ik op de zolderkamer had, opruim, dan zoek ik na de lunch die dozen met kleding wel uit.”

“Klinkt als een goed plan. Kijk maar hoe ver je komt, je hebt geen haast toch?”

“Nee, dat niet, maar ik hou niet zo van rommel. En die stapels dozen… die zien er uit als rommel.” Ze grijnsde naar Sjaak, die haar even met een schuin hoofd stond op te nemen.

“Dat kon nog wel eens meevallen. Volgens mij gaan we een keer ontdekken dat je er best van houdt als het wat rommelig is in huis. Maar goed, dat zien we later wel!”

Lisa keek hem met een vragend gezicht aan. “Ik kan me dat nog niet voorstellen, dus ik ga toch maar opruimen.” Ze opende de eerste doos. Stuk voor stuk, en verrassend rustig, gaf ze haar spullen een plekje, terwijl ze zich afvroeg of het zou kloppen, dat ze wel van wat rommel zou houden. Zou het opgelegd zijn, dat alles netjes moest zijn?

.

Na de lunch liepen Sjaak en Lisa terug naar huis.

Naar ons huis, had Sjaak nadrukkelijk gezegd toen Lisa hardnekkig ‘Sjaaks huis’ bleef zeggen. Met een guitig gezicht had ze naar haar hoofd en haar buik gewezen: “Verstand en gevoel hebben er ruzie over, die zijn het niet met elkaar eens.”

Annerieke had er om gelachen en had gezegd, dat die twee elkaar wel zouden leren begrijpen als ze emotioneel verder zou genezen. “Sterker nog, ze zullen als twee handen op één buik zijn, volkomen eensgezind!”

“Ook daarover zijn ze het nog niet eens, maar ik weet dat het klopt. Ik zie het aan jou en de anderen, dat jullie vanuit zo’n soort eensgezindheid leven, dus het moet mogelijk zijn!” had Lisa gereageerd.

Thuis pakte Lisa de eerste doos met kleding en zette die bij het bed. Toen ze hem opende, zag ze dat het de doos was waarin alle kleren zaten die ze had moeten gebruiken voor Henks vrienden. Ze haalde de eerste jurk eruit en legde hem op het bed. De tweede en de derde legde ze er naast. Ze staarde er naar, verstijfde… Ze voelde precies wat ze destijds gevoeld had. Het verlangen om de beste, de vurige vrouw te zijn voor Henk, maar ook de angst en de afkeer, de pijn en de frustratie van het misbruik en haar gevangen zitten in Henks web.

Zo vond Sjaak haar, nadat hij onrustig door de keuken en de woonkamer had lopen ijsberen. Verstijfd, versteend… Met grote, angstige ogen keek ze hem aan. Haar lippen gingen happend naar adem op en neer.

Sjaak keek naar de jurken op het bed, en begreep dat ze in een soort herbeleving beland was. Hij durfde het niet aan om uit eigen beweging zijn armen om haar heen te slaan. Hij wist niet of ze dan nog angstiger zou worden, of ze zou beseffen dat hij niet Henk maar Sjaak was, en dat ze bij hem veilig was. Maar zijn hart ging zo naar haar uit, hij wilde haar zo graag helpen.

Hij deed zijn armen uitnodigend open, zodat ze zelf kon kiezen of ze zich wilde laten troosten. Hij zag dat er een enorme strijd in haar gevoerd werd, een strijd om troost te accepteren of te weigeren. Haar handen reikten naar hem, maar trokken zich terug. Haar ene voet deed een stap in zijn richting, maar ging ook weer terug. Ze wilde wel, maar ze kon het niet. Het was hartverscheurend om te zien!

Sjaak voelde zich zo machteloos, wist niet wat hij moest doen. Plotseling ervoer hij een drang om de jurken van het bed te grissen, en hij gaf daar direct gehoor aan. Hij maakte er in zijn handen een grote prop van en hield hem Lisa voor. “Lisa, mag ik deze jurken bij de vuilnis doen?”

Wonder boven wonder zag hij haar gezicht ontspannen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond: “Jaaa…”

“Goed, dan doe ik dat nu meteen. Ik ben zo terug.” Sjaak liep naar de zijkant van het huis en smeet de verafschuwde jurken in de vuilnisbak. Het voelde alsof er een grote last van hem afviel.

Terug bij Lisa opende hij opnieuw zijn armen. Ze kwam, ze vluchtte naar hem toe en hij nam haar in stilte tegen zich aan.

Toen ze een heel eind tot rust gekomen was, vertelde Lisa dat er nog meer jurken en ook lingerie in die doos zaten. “Wil je me alsjeblieft helpen om alles te sorteren?”

Sjaak knikte: “Natuurlijk! Ik zal een rol vuilniszakken halen, dan kun je alles wat je kwijt wilt, daarin knikkeren.”

Zodra hij de eerste vuilniszak opende, haalde ze jurk na jurk uit de doos. Ze hield ze even voor zich, keek ernaar en maakte er net als Sjaak bij de eerste jurken gedaan had, een prop van en smeet hem met geweld in de zak die Sjaak voor haar open hield. Zo deed ze dat met elke jurk.

Na een paar jurken keek ze Sjaak glimlachend aan: “Het voelt goed, alsof ik die periode weggooi, van me af smijt.”

“Dat is een prachtig begin, Lieske, er zal nog wel meer komen, maar deze eerste stap doe je al geweldig goed!”

“Nou de lingerie… ik weet niet of ik die weg moet gooien,” zei ze, terwijl ze de eerste slipjes en bh’s op het bed legde, “misschien vind jij het juist wel leuk als ik ze ook voor jou gebruik.”

“Dat denk ik niet, mijn verlangen gaat naar jou uit, niet naar sexy lingerie. Mijn hart heeft het niet nodig dat je me ermee uitdaagt of verleidt. Jij bent zelf aantrekkelijk genoeg!”

“Oké,” knikte Lisa. Ze begon de lingerie op een stapel op bed te gooien. “Ik heb ook gewoon ondergoed hoor, dus dit sexy spul kan allemaal weg, als jij het echt zeker weet…”

“Helemaal zeker, gooi maar in de vuilniszak! Deze lingerie is verbonden aan jouw misbruikverleden, dat mag je echt helemaal uit je leven bannen.”

“Is sexy lingerie dan verkeerd Sjaak?”

“Och, het heeft niet met verkeerd te maken, ik wil eigenlijk helemaal niets indelen in goed en fout. Maar het heeft jou wel kwaad gedaan, het heeft jou niet laten zien wie je bent, maar het heeft jou aan Henk en aan buitenstaanders ten toon gesteld als een seksobject. En dat ben je niet, je bent zoveel meer! Draag maar gewoon waar je je comfortabel bij voelt.”

Lisa gooide de hele stapel lingerie in de vuilniszak. Sjaak keek naar de andere dozen. “Wil je nog verder gaan? Of liever een andere keer?”

“Liever later,” dacht Lisa, “voor nu… ik… ik wil zo graag weten… ik wil…”

“Zeg het maar meiske, wat wil je weten?”

Lisa zuchtte diep: “Hoe zou seks er volgens jou dan uit moeten zien? Wat zou jij dan met mij willen doen?”

Sjaak dacht even diep na, zich afvragend hoe hij die vragen wilde beantwoorden. “Weet je wat ik lastig vind? Ik neem het je niet kwalijk hoor, ik begrijp waar je vraag vandaan komt. Maar wat ik lastig vind, is je vraag wat ik met jou zou willen doen. Ergens roept dat een gevoel bij me op, dat ik iets bij jou zou moeten doen om zelf bevredigd te worden. Is dat ook wat je bedoelt?”

Lisa knikte verlegen: “Ik denk het wel, want daar gaat het toch om, dat ik jou bevredig?”

Sjaak pakte haar hoofd met zijn beide handen en keek haar liefdevol aan. “Dat is wat je geleerd hebt, ik begrijp hoe je denkt. Hoe ik er zelf over denk…” Even keek hij nadenkend schuin omhoog, en liet zijn ogen toen weer in haar ogen landen.

“Lisa, ik heb geen ervaring. Er is nooit een meisje of een vrouw geweest die iets met mij wilde, behalve die groep oud-klasgenoten over wie ik je verteld heb. Maar die situatie was niet normaal. En van mij uit… Ik heb geen relaties gehad. Ik was een outsider, van kind af aan al. Ik hoorde nergens bij, werd gepest, en werd mensenschuw. Ik zou dus niet eens in staat geweest zijn om een meisje te vragen. En ik wilde het ook niet, omdat ik nooit een meisje of een vrouw ben tegengekomen aan wie ik mezelf wilde geven. Die diepe connectie was er gewoon niet. Ik heb er nooit een besluit over genomen, het werd gewoon mijn houding: leven, afwachten, wie weet of mijn soulmate ooit op mijn pad zou komen, dat zou ik dan wel weer zien.

En nu, nu ben jij er, mijn soulmate. De diepe klik was er, en liefde groeide in een ongelofelijk tempo. Dus je bent mijn eerste liefde, mijn enige liefde, mijn alles. En hoe het in de praktijk gaat werken met seksualiteit, dat weet ik niet, daar wil ik heel eerlijk over zijn.

Wat ik wel weet, is dat ik liever niet praat over seks hebben of vrijen, maar over de liefde bedrijven. Het lijkt maar een woord, en dat lijkt onbelangrijk, maar het is de intentie die er achter zit. Ik heb jou lief, met alles wat in me is, en als wij lichamelijk contact gaan hebben, dan wil ik zoeken naar hoe ik jou een plezier kan doen, hoe ik jou blij kan maken, hoe ik jouw hart kan raken door mijn aanrakingen.

Nogmaals, ik heb geen ervaring, ik weet er niets van. Maar dit weet ik dus wel, en dit is waar het ten diepste om gaat: door alles wat ik doe, wil ik jouw hart raken, jou liefhebben. Kun je daar wat mee, met dat antwoord?”

“Ik vind het een beetje moeilijk, omdat ik dit totaal niet ken, maar ik voel vaag aan wat je bedoelt, je intentie, zeg maar. Dus ja, in die zin kan ik er wel wat mee. En dan zullen we in de praktijk wel zien, hoe dat is… Maar de andere kant… ik hou ook van jou, hoe kan ik jou dan blij maken?”

“Dat weet ik ook niet. Ook dat zullen we moeten ontdekken. In elk geval ben ik al blij met jouzelf, gewoon omdat je er bent, omdat je bestaat, en omdat jij ook van mij houdt.”

“Maar hoe gaan we het ontdekken dan?”

“Ik denk… stapje voor stapje…”

Naar hoofdstuk 102. Eerste verkenning

Of naar de Inhoudsopgave