Het rook heerlijk in de keuken. Annerieke had hun maaltijd al op de grote eettafel gezet. Huib en Margreet schoven aan en Huib nodigde Margreet uit om op te scheppen zoveel als ze wilde. Margreet hield van rode bieten, maar ze had ze nog nooit zo mooi in een schaal gezien. Annerieke had schijfjes gesneden met hulp van haar keukenmachine, en ondanks dat de schijfjes niet keurig in het gelid lagen, natuurlijk niet, zag het er feestelijk uit. Ze schepte op, rode bieten, stukjes augurk, gebakken aardappelen en een hamburger.

“Die hamburger is gewoon rundergehakt met heel kleine stukjes ui, kruiden en specerijen, goed gemengd en met een hamburgerpers in de juiste vorm gemaakt. En dan gewoon lekker bakken in een koekenpan met flink wat roomboter.” Annerieke moest lachen om het fronsende gezicht tegenover haar, één en al verbazing. “Een hamburgerpers, ken je hem niet?” Ze stond op, graaide in de gootsteenbak en hield de hamburgerpers omhoog: “Dit is mijn schatje, onmisbaar hulpmiddel in deze keuken…, vind ik. In elk geval zijn de hamburgers er mooi mee geworden, vind je ook niet?”

Margreet knikte enthousiast, terwijl ze een stukje proefde. “En lekker ook, beetje pittiger dan ik gewend ben, maar daardoor juist heerlijk!”

Genietend at ze verder. Die Annerieke, ze kon er wat van, een echte keukenprinses. Stilletjes hoopte Margreet dat ze op het gebied van koken en bakken wat van haar kon leren. “Het is allemaal zo lekker, ik ben jaloers op jou Huib, met een moeder die zo kan koken…”

“Hmm,” at Huib zijn mond leeg, “en bakken, vergeet dat niet!”

Het dessert was klein, een puddinkje. Annerieke vertelde dat ze dat met opzet klein hield, zodat iedereen ’s avonds nog zin had in een stukje taart bij de koffie.

Margreet glimlachte: “Slim van je…”     

Annerieke grinnikte: “Niet zozeer slim, ik ben gewoon wijzer geworden door de ervaring dat mensen bomvol zaten en geen zin meer hadden in mijn heerlijke taart. Toen dat een paar keer gebeurd was, wist ik dat ik iets moest gaan aanpassen. Ik ben trouwens makkelijk met die taart hoor, wie een half taartpuntje wil, kan het krijgen zoals hij het hebben wil. Meestal een zij trouwens,” zei Annerieke lachend, “het zijn bijna altijd vrouwen die vinden dat ze niet een hele punt meer moeten nemen. Ze kloppen dan op hun buik om te laten zien dat ze te dik worden. En hun mannen… hoe vaak die dan niet hetzelfde doen om te laten zien dat er nog best een hele punt taart in past! Ach ja, het is maar hoe je het bekijkt. Ik wil die vrouwen niet kwetsen, ze mogen nemen wat ze willen, al denk ik wel dat veel van hen ten diepste na een half stukje spijt hebben dat ze niet een hele hadden genomen.”

“En dan komt het ook wel eens voor dat ze alsnog de andere helft erbij pakken,” vulde Huib aan.

“Ja, dat klopt, en gelijk hebben ze. Ik vind dat zo leuk. Als ik in de buurt ben, kijken ze vaak zo schichtig. Dan geef ik ze maar een vette knipoog. En, Margreet, heeft het je gesmaakt?”

“Ja, zeker weten! Ik denk dat ik snel andere kleren moet gaan maken, ik groei hier vast dicht! Het is gewoon echt top, een weet-ik-hoeveel-sterren-restaurant!”

Annerieke stond op, boog voor Margreet: “Dank u wel mevrouw, dat is het beste compliment van vandaag! En nou ga ik even bij de buren kijken of alles naar wens is.

Via een tussendeur ging ze naar de grote eetkamer, waar ze tussen de tafeltjes doorliep en alle complimenten in ontvangst nam. Iedereen had voldoende gegeten, dus ze nam meteen een paar schalen mee terug. “De dames en heren zijn verkwikt en aanmerkelijk aangedikt,” grapte ze in de keuken. “Het is altijd zo fijn om te horen dat ze gesmuld hebben. Ze zitten nog even uit te buiken, maar ik ga het buffet vast opruimen.”

Annerieke ging weer naar de eetkamer, en kwam weer terug met een paar schalen. Huib volgde haar voorbeeld en Margreet, die niet achter wilde blijven, stond ook op om naar de eetkamer te gaan. Samen werkten ze alle bijna lege schalen, borden en bestek naar de keuken, waar Annerieke de restjes begon te verzamelen. “Als ik veel over heb, maak ik er voor de volgende dag soms een salade van, voor onze lunch. Maar nu er weinig over is, neem ik het straks mee naar huis. We hebben kippen, en die zullen smullen van dit feestmaaltje!”

“Dat moet je een keer zien Margreet,” zei Huib, die de keuken in kwam met de laatste schalen. “Ongelofelijk hoe blij die kippen zijn! Ik kreeg trouwens net een vraag van één van de gasten, Anton Veth… of jij mijn vriendinnetje was.”

Margreets wangen kleurden in snel tempo rood. “Ik heb even getwijfeld of ik het zou bevestigen,” plaagde Huib, “maar ik ben toch maar eerlijk geweest, heb gezegd dat je ons team kwam versterken.”

Om Margreet niet nog meer in verlegenheid te brengen, verzweeg hij, dat Anton gemeend had dat ze perfect bij hem zou passen… Hij had als reactie alleen maar wat gelachen. Het had hem geraakt, maar hij had er geen antwoord op geweten. Diep van binnen had hij het gevoel, dat Anton de spijker op zijn kop had geslagen, maar dat wilde hij eerst zelf uitpuzzelen. Voor zover er wat uit te puzzelen viel…

Annerieke zette de vaatwasser open. Margreet begon te helpen met inruimen. “De pannen en schalen was ik altijd met de hand af,” zei Annerieke. “Tegen de tijd dat de vaatwasser klaar is, staan de pannen en schalen al lang in de kast.” Margreet pakte een theedoek van de haak, en zag dat Huib met een grijns stond toe te kijken. “Ik had het al gedacht, door jou kan ik op mijn lauweren gaan rusten… in mijn geweldige kantoor… dames, ik groet u, ik ga mijn administratieve achterstand proberen verder weg te werken!”

“Goed plan Huib, succes ermee!” Annerieke schonk hem een handkus en begon aan de afwas. Margreet, met een snelle glimlach naar Huib, gooide de theedoek over haar schouder, spoelde een vaatdoek uit en maakte de eettafel schoon. Ze kreeg meteen een compliment van Annerieke: “Fijn, dank je, laten we dat ook maar even in de eetkamer van de gasten doen. Volgens mij zijn ze allemaal wel vertrokken naar de woonkamer of hun slaapkamer.”

Annerieke wees Margreet op de wasbak in de eetkamer, een beetje achter een gordijn verstopt. “We hebben dat gordijn er voor gehangen, omdat we zo’n wasbak niet leuk vonden staan in een eetkamer. Maar hij is wel erg handig voor de schoonmaak of als er een ongelukje gebeurt”.

Samen werkten ze de tafels langs, controleerden of alles verder in orde was en begonnen aan de afwas. Margreet vond het gezellig, ze voelde zich al minder een vreemde in huize Bloemenhof!

Naar hoofdstuk 7. Haar eerste avond

Of naar de Inhoudsopgave