Beneden belde Elly aan. Met z’n drieën roffelden ze de trap af om haar binnen te laten. “Welkom Elly, leuk dat je er bent!” begroette Margreet haar.

“Ja, leuk om je weer eens te zien,” zei Huib, “alleen laat ik me niet verleiden om me aan te sluiten bij jullie dameskring, ik ga aan het werk in de schuur.”

Hij gaf Margreet een kus en vertrok.

“Wat bijzonder zeg, de zoon van Erik en Annerieke met jou zo samen te zien. Ha Lisa, leuk dat jij er ook bent. En wat een mooi huis hier, echt gezellig met al die natuurlijke kleuren! Straalt rust uit, die houtkleuren stralen rust uit.” Ze keek langzaam de kamer rond, waarna haar blik bleef hangen op het stuk muur dat nog kaal was. Ze hield haar hoofd schuin. “Ik wil me er niet mee bemoeien, maar weet je wat er op die muur leuk zou zijn, als afwisseling? Iets van een schilderij of een wandkleed met allerlei kleuren. Ik heb geen idee wat het voor zou moeten stellen, misschien wel helemaal niets, maar ik denk dat iets met allerlei kleuren heel mooi zou staan, als iets dat opbloeit of zo. Het hoeven niet persé felle kleuren te zijn, gewoon alle kleuren die je mooi vindt. Tjonge, wat zeg ik allemaal, sorry hoor, ik kom hier zomaar binnenvallen, voel je niet verplicht om er iets mee te doen!”

“Nou,” reageerde Margreet, “om eerlijk te zijn had ik al een plan voor die muur, inderdaad een wandkleed. Ik wil er zelf één gaan borduren, met draden van verschillende kleuren en dikte. En het was ook mijn idee, dat het niets hoefde voor te stellen, gewoon iets dat groeit terwijl ik borduur. Zoiets van elke steek kan gaan waarheen ik hem hebben wil. Het maakt gewoon niet uit. Dat komt aardig overeen met jouw idee toch?”

“Joh, dat is gewoon precies wat ik bedoelde!” riep Elly enthousiast uit. “Heb je de stoffenhoek in de kringloopwinkel al eens verkend? Ik heb gezien dat daar een grote lap stevig roomwit linnen bij ligt. Zal ik hem morgenochtend voor je apart leggen?”

“Graag! Morgen kan ik het niet ophalen, maar vrijdag denk ik wel.”

“Prima joh, ik doe er wel een briefje met jouw naam bij, dan weten de andere vrijwilligers ook voor wie het is. Als ik er dan niet ben, kun je er bij de kassa altijd naar vragen.”

“Super! Dank je wel! Heb je zin in koffie? Of liever thee?”

Ze kozen alle drie voor koffie. Terwijl Margreet naar de keuken ging en Lisa ging zitten, wandelde Elly een beetje rond om alles nog wat beter in zich op te nemen. “Ja, echt een prachtig huis, met een mooie inrichting,” zei ze nog een keer, toen Margreet met de koffie binnen kwam. “Het past hier ook helemaal hè, zo in het veld met het bos op de achtergrond!”

Margreet glimlachte: “Precies ja, ik vind het net een sprookje om hier te mogen wonen.” Ze zette de koffiemokken op tafel en nodigde Elly en Lisa uit om er zelf melk en suiker in te doen als ze dat wilden. Op een bordje had ze plakken ontbijtkoek met roomboter meegenomen, waar de dames gretig in hapten.

“Wat een verwennerij Margreet, ik heb nog lang geen honger, net gegeten, maar zoiets als dit gaat er makkelijk in.”

“Dat vind ik ook, dit verveelt me niet snel.”

“Nee, en vertel me nou maar eens over maandag. Jullie waren bij Martin op het bureau geweest, ja toch? Ik heb hem er verder niet naar gevraagd, hij mag daar toch niet over vertellen. Ik heb hem alleen verteld dat jullie me uitgenodigd hadden. Dat vond hij leuk voor me, even iets voor mezelf.”

“Heb je dat niet vaak?” vroeg Lisa.

“Nee, daar gun ik me de tijd niet voor. Altijd aan het werk, thuis en in de winkel. Martin zei maandagavond, dat ik niet langer slaaf hoefde te zijn, dat ik mocht gaan ontdekken wat ik zelf leuk vond. Het deert hem niet als thuis niet alles super schoon is. En dat wist ik niet eens meer…”

Elly staarde even voor zich uit, kwam toen weer met haar aandacht bij de jongere vrouwen terug. “Vertel maar wat je kwijt wilt, over je bezoek aan Martin.”

Lisa knikte naar Margreet: “Begin jij maar met jouw deel van het verhaal.”

Even later nam Lisa het van haar over, vertelde globaal hoe het leven met Henk voor haar geweest was, en dat ze nu tot rust mocht komen in het pension.

“Maar ja,” besloot ze met een stralende lach op haar gezicht, “die rust duurde maar even, want ik heb de liefde van mijn leven gevonden in Sjaak. Ken je hem? De tuinman?”

“Echt? Ja, ik ken hem wel, een verlegen maar vriendelijke man,” herinnerde Elly zich. “Dan rol je wel van het één in het ander, Lisa, maar zo te horen wel van iets kwaads in iets goeds.”

“Dat is zeker zo, ja,” bevestigde Lisa. “En verlegen is Sjaak niet meer zo hoor, hij is behoorlijk los gekomen.” En ze vertelde hoe ze elkaar in de afgelopen twee dagen gevonden hadden.

Elly knikte: “Ik kan me er aan de ene kant niets bij voorstellen, omdat jullie elkaar nauwelijks kennen. En toch voel ik dat het goed is, dat het echt is. Ik ben blij voor je! En voor jou Margreet, want volgens mij is het bij jou en Huib niet anders. Als ik jullie zie, voel ik dat soort magnetische veld ook gewoon, van die twee soul-magneten! En sinds maandag voel ik dat bij Martin en mij ook weer veel sterker. Eigenlijk was het er al die tijd al, maar er zat zoveel in de weg tussen ons beiden. Maar dankzij jullie verhaal komt daar nu ook verandering in.”

Elly keek even naar Margreet. Ze voelde iets, fronste haar voorhoofd, maar schudde het toen van zich af. Ze dacht dat ze het zich maar verbeeldde.

Die kleine interruptie was Margreet echter niet ontgaan. Ze vroeg er Elly naar.

“Nou, ik weet niet of ik er wijs aan doe om dat te vertellen,” aarzelde ze. “Dat komt later misschien wel, ik weet niet, we zien ’t wel!”

Ze wilde op iets luchtigs overstappen, maar Margreet hield nog even aan. “We hebben nog een nieuwtje Elly, ik ben zwanger.”

“Dus toch?!” riep Elly uit. “Dat was wat me net even van m’n stuk bracht, ik dacht een klein meisje te zien. Het ging zo snel, eerst dacht ik aan een zwangerschap, toen dat jij het misschien zelf zou zijn.”

“Hahaha, en toen schudde je je hoofd!”

“Ja, precies, ik schudde het van me af, het was even verwarrend. Gefeliciteerd Margreet, ik hoef je niet te vragen of je er blij mee bent, je straalt! Voel je je wel goed?”

“Op zich wel, ’s morgens niet helemaal lekker, beetje duizelig en misselijk, maar niet ernstig. Ik kan mijn werk in het pension gewoon doen, alleen een beetje rustig aan. En Lisa heeft me vanmorgen geholpen, dat scheelde best wel!”

“Ja, officieel wist ik nog niet dat je zwanger was, ik had alleen gemerkt dat je niet fit was, en… ik had iets opgevangen van een gesprekje tussen Huib en Annerieke, waardoor ik wel vermoedde dat je zwanger was.”

“O die rakkers, zij wisten het al, en ik maar denken dat ik grieperig werd!”

Margreet vertelde het hele verhaal in kleuren en geuren, van de indrukken van Huib, zijn moeder en haarzelf.

“Dus je hebt geen zwangerschapstest hoeven te doen?”

“Nee, apart he? Ik heb er ook helemaal geen behoefte aan, ik weet het gewoon zeker. Huib is al bezig met het maken van een commode, en vanmorgen heeft hij bij de doe-het-zelf-zaak al verf laten mengen voor de kinderkamer, voor de kozijnen en de deurposten, en ik denk ook voor de deur zelf. Wil je ’t zien?”

“Ja, leuk!” reageerde Elly. “Het is voor mij al weer zo lang geleden dat ik zwanger was. Mijn kinderen zijn de deur al uit, allebei getrouwd. Wie weet word ik binnenkort wel oma. Ik weet dat beide stellen graag kinderen willen en er geen behoefte aan hebben om te wachten tot later tijden.”

Boven keek ze rond in de kleine kinderkamer. “Mooi kamertje voor een kleintje, meer ruimte hebben ze in het begin niet nodig.”

Margreet vertelde, waar ze de commode en een hogere kast in gedachten had. “En daar waarschijnlijk planken om wat speelgoed op te zetten. Alleen deze muur bij de commode is nog kaal. We weten nog niet precies wat we hier mee willen.”

Elly staarde naar de muur. Margreet zag het, en met de herinnering aan haar indruk over het wandkleed voor de woonkamer in gedachten, wachtte ze af.

Toen Elly haar aankeek, vroeg Margreet: “En?”

Elly schoot in de lach: “Je had me door hè? Weet je, ik keek er naar, en kreeg het woord VRIJHEID, als een woord met grote hoofdletters op de muur. Ik vond het maar raar, dat is niet leuk voor een baby of peuter. Het woord vervaagde en ik zag een heleboel vogels en vlinders. Allerlei soorten, een paar bestaande, maar de meeste waren fantasie-vogels en fantasie-vlinders. Allerlei kleuren, net als met dat wandkleed voor de woonkamer. Gewoon iets fijns dat opvalt binnen de zachtheid van de omgeving. Beneden een zachtheid van natuurlijke tinten, hier de zachtheid van gebroken wit en die verf die Huib heeft laten maken. Ja, ik had het etiket al gezien, het is een mooi fijn kleurtje.” Elly wachtte even, ze wilde eigenlijk graag weten hoe Margreet het vond, het idee van die vogels en vlinders. Ze zag dat Margreet tranen in haar ogen kreeg.

“Het beeld dat je zag, is perfect. Huib en ik verlangen er naar onze kinderen in ons leven mee te nemen. We willen het niet zien als opvoeden, maar als samenleven, en hen vrij laten zijn, vrij om te worden wie ze zijn. Ik weet nog niet hoe dat in de praktijk gaat werken, ik ken het niet uit ervaring, maar Huib wel. We komen er wel uit.”

Ineens kreeg Margreet een indruk en vroeg Elly ernaar: “Kun jij schilderen, Elly? Ik bedoel, schilderen wat je net zag, die vogels en vlinders?”

“Ja,” knikte Elly, “dat is één van de dingen die langzaamaan naar de achtergrond verdwenen zijn. Op de kinderkamers van mijn zoon en dochter heb ik nog wel geschilderd, maar later niet meer, ik gunde me er de tijd niet voor.”

“Zou je het weer willen oppakken?” vroeg Margreet.

Lisa stond er stilletjes bij, verwonderd hoe alles weer in elkaar paste.

Elly knikte: “Ja, eigenlijk komt het nu ineens stormenderhand weer boven, bijna als een vulkaan! Zou ik het hier mogen doen, wat ik net zag hier schilderen? Als je het niet wilt…”

Margreet viel haar in de rede: “Ik zou het geweldig vinden als je dat wilt doen! Je hebt er nog alle tijd voor, de baby komt pas in augustus. Bedenk maar wat je nodig hebt, dan koop ik dat voor je. Of we gaan het samen kopen, als je dat leuk vindt.”

“Dat zou ik zeker leuk vinden, maar… mag ik de spullen kopen? Als een cadeau voor jullie kindje?”

“Is dat niet veel te duur?” twijfelde Margreet.

“Nee, dat is het zeker niet,” antwoordde Elly resoluut. “Jullie samen hebben mij mijn leven weer terug gegeven. Niet letterlijk, maar toch op een bepaalde manier wel. Als jij zover bent, Lisa, dan wil ik het voor jou ook graag doen. Als je wilt… Hahaha, nou loop ik wel hard van stapel, doe maar rustig aan, je hebt nog genoeg te ontdekken in je nieuwe leven, en wie weet hoeveel ellende je nog te verwerken hebt. Nou ja, komt tijd, komt verf!”

Lisa schoot in de lach om die veranderde uitdrukking. “Geweldig, zulke woordspelingen! Ik geniet van zulke dingen, zulke humor, woordspelingen, plannen, het is allemaal zo onwijs leuk! En ja, ik zal nog van heel veel moeten herstellen, geen idee hoe dat in de praktijk zal zijn…”

“Ik ook hoor. Gelukkig hebben we goeie kerels aan onze zijde, Lisa!”

“Echt wel, ik kan het soms nog niet geloven!”

“Je zult wel moeten,” waarschuwde Elly quasi dreigend, “waag het niet die man door je vingers te laten glippen!”

“Nee, dat wil ik zeker niet, dan zou ik ook mijn geluk door mijn vingers laten glippen!”

Naar hoofdstuk 84. Annerieke komt ook

Of naar de Inhoudsopgave