Marianne was druk in de weer met haar correspondentie. Ondanks dat de stapels post en vooral de lijsten emailberichten wekelijks leken te groeien, bleef ze er kalm onder, liet ze zich niet opjagen.

Sinds Christian, van Soul-Journalistiek, haar geholpen had om hun website ‘Soul-Rechtspraak’ op te zetten, kopieerde ze berichten die binnenkwamen waaruit duidelijk bleek dat er tijdens de rechtspraak gewerkt was vanuit het innerlijk van de medewerkers, de rechter, de advocaat of zelfs beide advocaten, naar een pagina van hun website. Ze had verschillende pagina’s gemaakt, een visie-pagina, en een overzichtspagina van waaruit je naar de diverse berichten toe kon gaan.

Op de site zelf konden nog geen reacties geplaatst worden, maar was er wel een mogelijkheid om via email een reactie naar Marianne te sturen. Ze concludeerde vandaag dat die waslijst van reacties op website-berichten haar eigenlijk boven het hoofd groeide. Ze zocht op de website hoe ze het kon regelen dat mensen daar rechtstreeks konden reageren. Ook dat onderdeel bleek eenvoudig te plaatsen, zelfs onder elk bericht dat zij er zelf op deelde. Zo, dat scheelde een hoop werk!

Doordat ze al maanden alle correspondentie bijhield, had ze een behoorlijk goede indruk van de veranderingen die zich in de rechtspraak voordeden. Nee, de rechtbanken die onder de macht van de globalisten hadden gestaan, waren er nog steeds niet aan toe. Bizar eigenlijk, dat die juristen nog niet veroordeeld waren! Ook zij waren, naar haar idee, schuldig aan de genocide, de verwoesting van de economie en wat er allemaal nog meer geweest was, ja toch? Zij hadden recht gesproken wat krom was en wie recht gedaan had, de cel in gejaagd.

Ze dacht er niet lang over na, omdat ze verwachtte dat die juristen alsnog wel een keer veroordeeld zouden worden, of anders zelf van binnenuit zouden veranderen. Ze vond dat ze het eerste verdiend hadden, maar gunde hen ook het tweede. Nou ja, het ene sloot het andere niet uit!

Ze ging rustig door met haar werk, totdat Johan om de hoek keek om haar uit te nodigen voor een bak koffie. Ooit had hij zelf een koffiemachine aangeschaft, die terplekke de koffiebonen maalde. De geur alleen al, heerlijk!

“Zeg Marianne, weet je wat ik denk? Ik heb het idee dat er langzaamaan toch echt wel wat aan het veranderen is bij onze collega’s her en der in het land, en zelfs wereldwijd. Dat is al maanden zo, maar het lijkt in een stroomversnelling geraakt te zijn. Kun jij er de vinger op leggen waar dat door komt?” Johan had zelf wel een idee daarover, maar was benieuwd of zij dezelfde indruk had.

Marianne knikte. “Ik heb het ook gemerkt ja, en dat is vooral sinds we die website gemaakt hebben. Dat ding lijkt wel een explosie veroorzaakt te hebben. Ik ben vanmorgen begonnen om onder alle berichten die ik erop zet een mogelijkheid te geven om terplekke te reageren. Zoek maar ’s op, er wordt massaal op gereageerd! En daarnaast trouwens… onze site staat op de website van de galerie en op de site van Soul-Journalistiek. En dat zijn best drukbezochte sites, en ook nog eens heel krachtige sites, met mensen er achter die steeds sterker worden vanuit hun binnenste. Ik denk dat dat ook bekrachtiging geeft naar de juristen elders.”

“Precies, dat was mijn idee ook,” zei Johan, terwijl hij de overzichtspagina opzocht en een paar van Mariannes laatst geplaatste berichten aanklikte.

“Inderdaad zeg, heel veel reacties, en wat ik zo even snel kan zien, zijn ze allemaal positief en klinkt er een verlangen uit naar meer, naar meer kracht, meer van binnenuit. Mooi…”

.

Het was Christian niet ontgaan dat Marianne iets aan de site veranderd had. Ook hem vielen de reacties onder haar berichten op. Hij besloot de site in de gaten te houden. Er was al een interview geweest met Johan, Marianne en Ellen, maar misschien zou het interessant zijn om dat nog eens te herhalen. Hij voegde het toe als een optie, voor de bespreking van vanmiddag, en verwees daarbij naar ‘Soul-Rechtspraak’, met een kleine melding erbij: ‘let op reacties’.

’s Middags bleken de collega’s zijn optie al doorgespit te hebben, door zelf op ‘Soul-Rechtspraak’ te gaan kijken. Het had ook hen verrast hoeveel mooie reacties er gekomen waren.

“Ik heb dat bericht gelezen, dat er vanuit Arizona een verzoek om samenwerking was gekomen, samenwerking via een internationale website,” meldde Jeroen, terwijl de anderen herkennend knikten. “Eigenlijk zou je Marianne even moeten helpen, Christian, om de site uit te breiden, meer mogelijkheden te geven. Het zou mooi zijn als bezoekers van de site op de overzichtspagina al een keuze kunnen maken voor een land waarvan ze berichten willen zien. Een soort zoekopdracht. De overzichtspagina kan gewoon hetzelfde blijven, maar raakt door de overdosis berichten uiteindelijk overvol, waardoor het onoverzichtelijk wordt. Als de berichten gedocumenteerd kunnen worden per land, kan ieder die alleen van zijn eigen land de berichten wil bekijken, bij een soort sub-overzichtspagina van zijn eigen land terecht. Begrijp je hoe ik het bedoel?”

Christian knikte: “Ik denk het wel. Je hebt dan dus enerzijds een overzicht van alle berichten, wereldwijd. En anderzijds een mogelijkheid om je eigen land te kiezen, waardoor je op een sub-overzicht komt, waar alleen alle berichten van jouw land staan. Dat zou betekenen, dat Marianne bij haar berichten ook een mogelijkheid moet hebben om erbij te zetten uit welk land het bericht komt, zodat het op het juiste sub-overzicht terecht komt. Ik ga het even uitpuzzelen, ik weet zo uit m’n hoofd niet hoe dat werkt, maar daar kom ik wel achter!”

“Nog even wat anders over die vraag uit Arizona om een internationale website te maken. Op zich is dit al een soort internationale website, het heeft alleen slechts één persoon die alle berichten erop plaatst. Zouden jullie het een goed idee vinden om rechtbanken die hun eigen dingen willen posten, of dat door een coördinator als Marianne willen laten doen, om hen de link van de editor van de website te geven? Dat zou Marianne een hoop werk schelen.”

“Daar heb ik ook al over zitten denken, maar ik betwijfel of dat nu al kan, of de tijd daar al rijp voor is,” antwoordde Anneloes. “Voor mij voelt het als toekomstmuziek, misschien al in de nabije toekomst, maar nog niet echt voor dit moment.”

Ze keek de kring rond, hoorde bevestigende reacties.

“Ik zal het meenemen als een indruk voor de toekomst als ik Marianne ga helpen om de site te veranderen,” zei Christian.

Na hun overleg belde hij Marianne meteen op om te vertellen wat ze net besproken hadden.

“Oh, dat zijn allebei fantastische ideeën. Ik vond het de laatste dagen al niet prettig meer, dat die overzichtspagina zo snel aangevuld werd. Elke kwartier plaats ik minstens één bericht, meestal wel twee, soms zelfs drie. Het is om gek van te worden, zo onoverzichtelijk. Het zal niet lang meer duren voor bezoekers van de site gaan klagen dat ze berichten die ze net nog gelezen hadden niet meer terug kunnen vinden! Dat idee van een sub-overzicht op basis van de landen van herkomst lijkt me geweldig. En ik zit me al pratend ook af te vragen of we een zoekopdracht op de site kunnen maken. Ik noem maar wat, iemand wil alle berichten over een bepaald type rechtspraak, of zelfs over een heel specifieke rechtszaak nalezen, dat ze dat dan via de zoekopdracht kunnen vinden.”

“Lijkt me ook een goed idee! En wat vind je van het idee om andere rechtbanken in de toekomst de link van de editor van de website te geven, zodat ze hun eigen berichten er op kunnen plaatsen?”

“Op dit moment zeker niet, en in de toekomst… ik weet het niet, Christian, ik heb eerder het gevoel dat ik het prettiger zou vinden als ik er een collega bij zou krijgen, die me kan helpen om door de brij heen te komen zonder regelmatig overuren te hoeven maken.”

“Ik denk dat dat helemaal niet zo’n gek idee is, Marianne. Overleg dat eens met Johan en bericht die mensen uit Arizona even hoe we er mee bezig gaan, dat we er inderdaad een internationale website van gaan maken, maar de regie bij jou en een eventuele nieuwe collega houden, zodat de site overzichtelijker wordt en blijft.”

“Goed idee, dat zal ik zeker doen. Ik had hun vraag al even apart gelegd, omdat ik nog niet wist hoe ik erop wilde antwoorden. En kun jij me helpen om die mogelijkheid om een land te kiezen op de overzichtspagina erop te krijgen?” vroeg ze.

“Jawel, maar ik denk dat ik dat het beste in een weekend kan doen, want er zal een heleboel omgegooid moeten worden. En het lijkt me niet verstandig als ik dat ga doen terwijl jij berichten toe wilt voegen. Zou jij komend weekend kunnen?”

Marianne dacht even na: “Volgens mij wel, maar ik zal het zo voor de zekerheid nog even met Jeroen overleggen. Wil je hier werken of bij ons thuis?”

“Als het voor jullie geen probleem is, zou ik het liever bij jullie thuis doen. Je hoeft er niet de hele tijd bij te zijn, maar je bent dan wel in de buurt als ik je iets moet vragen.”

“Ik begrijp het, en het is wel zo gezellig! Eet je ’s avonds mee?”

“Daar zeg ik geen nee tegen, dus ja graag!” lachte Christian. “Als Jeroen geen bezwaar heeft voor zaterdag, zal ik dan rond negen uur komen? Of is dat te vroeg..."

"Negen uur is prima. Ik laat je zo nog even weten of het voor Jeroen oké is.”

“Laat maar,” reageerde Christian, “die lieverd van jou komt hier net binnen wandelen. Zeg schat-van-Marianne, komt het jou uit als ik zaterdag vanaf negen uur bij jullie thuis aan de website kom werken en op uitnodiging van jouw lieverd ’s avonds blijf eten?”

Vreemde geluiden bereikten Marianne door de telefoon, van Jeroen die Christian overviel met roofdierachtig gebrul, beantwoord door Christian, die net deed of hij Jeroen met kussen overlaadde om hem tot rust te brengen.

“Zo, hij doet weer normaal, kreeg het zelfs uit zijn lieflijke bek dat het goed is als ik dan kom,” zei Christian, “Hoe hou je het uit, Marianne, met zo’n leeuw in huis?!”

“Ach, als het nodig is, sla ik ook mijn poten uit en trek ik mijn bek open, dan bindt hij wel in. We zijn aardig aan elkaar gewaagd hoor,” lachte ze.

“Goh, en ik dacht dat jij zo zachtaardig was…”

“Dat ben ik ook, ik ben gewoon wat er op het moment nodig is.”

“Super handig! Ik hoop dat ik die ommezwaai zaterdag eens mee mag maken, ik ben wel benieuwd hoe dat er uit ziet!”

Lachend beëindigden ze hun gesprek.

.

Christian stond klokslag negen uur op de stoep, en ging met een mok koffie naast zich meteen aan het werk. Marianne bleef even kijken wat hij deed, maar was al snel de draad kwijt.

“Ik ga even in de keuken aan de slag,” zei ze, “dus als je me nodig hebt, kun je me daar vinden.”

Ze had zin om een uitgebreide Chinese rijsttafel te maken, had alle ingrediënten al in huis en begon stuk voor stuk de verschillende hapjes en sausjes voor te bereiden. Alles wat klaar was, zette ze afgedekt in de koelkast, zodat ze het vanavond alleen nog hoefde op te warmen.

Ze genoot hiervan. Jaren geleden had ze ovenschalen in allerlei maten gekocht, maar ze nauwelijks gebruikt. Verschillende hapjes en sausjes die ze nu had klaar staan, zou ze vanavond zo in de oven kunnen schuiven, terwijl ze de rijst kookte, en wat eieren bakte.

Ze grinnikte, ze besefte dat ze veel te veel maakte. Ze zouden hier met gemak twee keer van kunnen eten. Ze waste af en ging naar de woonkamer, even kijken bij Christian. Hij liet kort merken dat ze hem beter niet kon storen, omdat het ingewikkelder was dan hij had gedacht.

Ze liep naar de bank, waar haar handwerkmand naast stond. De laatste tijd had ze niet echt veel tijd en energie meer gehad voor macramé, maar nu wel, en daar besloot ze eens goed van te gaan genieten. Waar ze mee bezig was, was een nog totaal onbekend geval. Ze had geen idee hoe het eruit zou komen te zien, waar het op zou lijken. Ze wist alleen dat ze er plezier in had om er mee bezig te zijn.

Tussendoor maakte ze wat broodjes klaar. Christian was nog volop met de website aan het stoeien en at daar terplekke zo nu en dan een paar happen. Jeroen at bij Marianne op de bank en pakte daarna haar macramé-werk. Hij legde het op de bank, verschoof her en der wat onderdelen en keek haar toen aan met een vragend gezicht. “Zie je wat dit is? Dit is jouw website. Dit centrum hier is jouw werkplek, het centrale punt. Van hieruit, pakweg Arizona, komen berichten naar het centrum, en die worden niet alleen vanuit hier gelezen, maar van overal en nergens, dat zijn die verschillende ‘slierten’ die van de ene plek naar de andere lopen. Er zijn overal lijntjes tussen de landen, of tussen de rechtbanken, maar deze grotere schijf hier is jouw werkplek, het centrum van waaruit de verandering in rechtspraak begon. Je zou kunnen overwegen om een skippybal te kopen en dit hele gebeuren er omheen te knopen. De skippybal is dan de aarde, al die schijven vormen de landen, en al die slierten de lijnen waarmee de rechtbanken van verschillende landen met elkaar verbonden zijn.”

Lachend keek hij haar aan. “En jij? Wat zie jij er in?”

Ze glimlachte: “Ik zag er niets in, maar wat jij nu aangeeft, vind ik helemaal geweldig. Weet je wat, ik ga straks meteen naar het dorp om te kijken of ik een skippybal op de kop kan tikken, zodat ik er daadwerkelijk omheen kan werken.”

“Als jij nou ’s verder gaat met knopen, dan ga ik er wel even één halen. Ik heb laatst zo’n ding in de etalage van de speelgoedwinkel gezien.”

“Graag, ik heb een hekel aan winkels…”

“Weet ik, en je houdt van macramé, dus ga daar maar lekker mee door!”

Jeroen stond op en liep naar buiten, terwijl Marianne verder ging met knopen. Verstandelijk wist ze dat Jeroen het graag voor haar deed, maar ergens knaagde het een beetje aan haar, dat ze het niet zelf deed. Het voelde een beetje alsof ze hem er mee opzadelde, terwijl ze heel goed wist dat hij het zelf had voorgesteld. Wat konden gevoelens toch krom zijn…

.

Tegen het eind van de middag had ze al een heel eind geknoopt rond de blauwgroene skippybal die Jeroen gekocht had. Ze liet haar werk op de skippybal liggen, toen ze naar de keuken ging om het eten verder klaar te maken.

Christian liet ondertussen aan Jeroen zien, hoe ver hij gekomen was. Het was hem in eerste instantie tegengevallen hoeveel hij overhoop moest halen, maar toen hij eenmaal op gang was, doorzag hoe hij het het beste kon doen, vond hij dat hij toch wel heel ver gekomen was.

“Ik denk dat ik er na het eten nog even mee door ga, dan is het maar klaar. Dan kan Marianne er maandag weer volop mee aan de slag.”

“Jaag jezelf niet over de kop joh, als je liever morgen verder gaat, is dat voor ons geen enkel probleem.”

Christian grinnikte: “Maar voor mij wel, want als ik morgen de hele dag vrij heb, kan ik de hele dag met iemand op pad…”

“Vertel! Heb je een bijzondere jongedame ontmoet?”

“Nee, een hond, ik zou morgen op een hond passen, en die houdt van wandelen, dus als het weer een beetje meewerkt, gaan we er morgen een eind op uit,” glimlachte Christian. “Nee, die jongedame… ik heb besloten om net als jij te wachten op mijn soulmate, mijn echte soulmate. Geen gedoe met vrouwen met wie het wel aardig klikt of zoiets. Of echt, diepgaand, of helemaal niets!”

“Wijs besluit, Chris,” zei Jeroen, terwijl hij zijn hand op Christians schouder legde. "Een relatie zonder zielsconnectie is ten diepste een relatie zonder relatie…”

“Dan kun je beter alleen zijn. Ik voel me daar sowieso niet beroerd onder. Hé, wat is dat voor een skippybal-bekleding? Heb jij dat gemaakt, Marianne?” vroeg hij haar toen ze net met de eerste schaal binnen kwam.

“Ja, dat is mijn hobby, ik heb ook een pagina op die galerie-site, alleen staat er bij mij nog niet heel veel op, omdat ik er niet zoveel tijd voor heb.”

“Maar wat er op staat, is mooi,” vond Jeroen. “En als er ooit een tijd komt dat rechters niet of nauwelijks meer nodig zijn, kun je er de hele dag mee bezig zijn. En met alle kinderen die we dan hopen te krijgen.”

“O ja, stapels!” lachte Marianne, terwijl ze naar de keuken liep.

Christian schudde zijn hoofd. “Wat zijn jullie toch een heerlijk stel!”

“O ja, dat zijn we zeker!” bevestigde Jeroen. “Ik ga de andere helft van dat heerlijke stel even helpen om het eten hierheen te brengen. Loop je even mee? Ik heb zo het vermoeden dat Marianne ons een uitgebreide maaltijd gaat voorschotelen.”

“O ja, zeg, moet je zien, die schaaltjes in de oven! Neem jij even borden en bestek mee?” vroeg Jeroen aan Christian, terwijl hij hem wees waar hij dat kon vinden. “Dan pak ik even twee doeken om een ovenschaal vast te kunnen pakken zonder blaren op mijn handen te krijgen.”

.

De gedekte tafel zag er werkelijk feestelijk uit met al die verschillende schaaltjes.

“Hoe heet dit ook alweer?” vroeg Jeroen, terwijl hij naar een schaaltje gemalen kokos met pinda’s wees.

“Dat is seroendeng, heerlijk om erbij te doen of over de rijst heen te strooien,” zei Marianne. “Feitelijk is het lekker bij al die verschillende hapjes, vind ik.”

“Heb je dit allemaal zelf gemaakt?” vroeg Christian verbaasd.

“Nou, de kroepoek komt gewoon uit een zak, maar de rest eigenlijk wel. Ik ben er vanmorgen mee begonnen toen ik merkte dat je mij niet nodig had. Het vlees heeft heerlijk lang staan sudderen, waardoor het lekker mals is. En satésaus is heel eenvoudig met pindakaas te maken met een beetje water, uitgeperste knoflook, sambal en ketjap. Dan kun je het net zo pittig maken als je zelf wilt. Ik heb er stukjes kipfilet bij gebakken, dan heet het saté ajam. Ik heb er op zich geen verstand van hoor, maar ik heb recepten gevolgd en er heerlijk van genoten. Dit is nu de tweede keer dat ik zo’n rijsttafel gemaakt heb. We hebben het ook een keer gegeten met Johan en Marieke. Toen heeft het me wel heel wat hoofdbrekens en tijd gekost om het allemaal uit te zoeken, maar het was heerlijk! Daarna heb ik alle recepten bij elkaar verzameld, op mijn eigen manier op kaartjes geschreven, zodat ik het voor de voorbereidingen van vandaag veel makkelijker vond dan de eerste keer. Daardoor had ik heerlijk tijd over om met macramé bezig te zijn.”

“Ik vond dat het er leuk uit zag, zo op die skippybal. Moet het ook iets voorstellen, of is het meer iets abstracts?” vroeg Christian.

“Ik was eerst zomaar lekker bezig, had geen idee wat het zou moeten worden. Maar Jeroen zag er ons project in, de verbindingen tussen allerlei rechtbanken over de hele wereld. Daarom heeft hij die skippybal gehaald. Mijn macramé-werk wordt een netwerk om die bal heen, met die grote vlek als centrale punt. Dat zijn wij, dat is onze website! Ik ben zo benieuwd joh, hoe de site er uit gaat zien…”

“Ik heb, als alles goed gaat, nog ongeveer een uur nodig. Dan kan ik het je daarna allemaal laten zien, en ook hoe je al je nieuwe berichten kunt toevoegen. De link van de website is hetzelfde gebleven, dus iedereen die de oude site kende, kan de nieuwe versie ook gewoon vinden. Hij ziet er alleen heel verrassend anders en veel professioneler uit!”

.

’s Avonds, onder het genot van een mok koffie, liet Christian alles aan Marianne en Jeroen zien, zowel de bezoekersversie als de editorversie, waar Marianne het meest mee te maken zou krijgen.

“Het is de eenvoud van de oude website, maar het ziet er veel mooier uit. De eenvoud om mee te werken, bedoel ik. Net zo simpel als voorheen, heerlijk! Christian, hier ben ik echt heel blij mee! Gekke vraag misschien, maar word jij vanuit jullie groep hiervoor betaald?” vroeg Marianne.

“Ja hoor, ik mag gewoon mijn werkuren hiervoor opgeven, en dan word ik uit de donaties betaald. Die lopen de laatste tijd goed op, zodat onze lonen vaak ruim boven het minimumloon uit komen, dus ik heb niets te klagen!” glimlachte Christian. “En ik vind dit leuk om te doen, vooral als ik over de struikelpunten heen ben. Dan zie ik de site groeien en opbloeien en kan ik er echt van genieten. Heb je nog vragen?”

“Nee joh, alles is helemaal helder! Reuze bedankt, ik ben er echt heel blij mee!” zei Marianne glunderend.

“Anders ik wel! Dit is weer een stap verder, mensen, een stap verder naar een totaal herstelde maatschappij! Ik ga er vandoor, bedankt voor je goeie zorgen!” Christian deed zijn jas los aan en met een vrolijke armzwaai liep hij naar buiten.

.

Terwijl Marianne in haar vrije tijd regelmatig werkte aan haar macramé-kunstwerk rond de skippybal, en op de rechtbank met nog meer plezier haar werk deed, deed de website zijn werk. Het netwerk breidde zich snel uit. De kracht die ervan uit ging, ging van continent naar continent, van land tot land, van rechtbank naar rechtbank. Juristen over de hele wereld spraken erover, verlangden naar meer en hielpen elkaar om het juk van alle systemen die in de rechtbanken gegolden hadden van elkaar af te breken. Rechters, advocaten en al hun medewerkers gingen met meer plezier naar hun werk, deelden via Marianne op de website de geweldige resultaten die ze boekten, en doken in steeds diepere beerputten, die blijkbaar nog steeds bestonden.

Zo veranderde het rechtssysteem en de medewerkers daarvan, via een eenvoudig opgezette website, in een rechtsspraak vanuit de ziel, een rechtsspraak die mensenlevens veranderde in de goede zin van het woord.

Slachtoffers en daders merkten het verschil, werden geraakt door de zielskracht van rechters, advocaten, baliemedewerkers, bewakers. Bewakers merkten het verschil in de gevangenissen waar ze verdachten ophaalden en terugbrachten.

Zielskracht stroomde verder, gevangenissen in, naar de psychiatrische afdelingen waar heel wat daders terecht kwamen. Het bijzonder was, dat die psychiatrische afdelingen ook beïnvloed werden door de website van ‘Geneeskunst, een uiting van onze ziel’. Waar psychiaters in eerste instantie sceptisch waren geweest, merkten ze steeds meer verschil bij zichzelf en bij de mensen die ze behandelden. Het duurde lang voordat ze konden verklaren wat er gebeurde, maar al lang voor die tijd waren ze blij met wat er gebeurde, zonder zich nog langer zorgen te maken over hoe het allemaal in elkaar zat.

.

Er kwam een moment, dat Marianne het gevoel had dat de stroom berichten minder werd. Ze begon zich er zorgen over te maken en sprak er met Johan over.

“Het is toch niet mogelijk dat de zielskracht en het werken van binnenuit gaan afnemen?” vroeg ze verward.

“Dat lijkt me ook niet,” antwoordde Johan met lichte binnenpret. “Hoe zou dit komen? Hebben ze geen zin meer om hun ervaringen te melden of zou er wat anders aan de hand zijn?”

Marianne proefde in zijn toon iets, waardoor ze alert werd. “Iets anders aan de hand?... Bedoel je dat er minder rechtszaken zijn?”

Een brede glimlach verscheen op Johans gezicht: “Ja joh, ik weet nog niet hoe het er uiteindelijk uit gaat zien, maar het lijkt er nu op, dat we bezig zijn onszelf overbodig te maken.”

“Overbodig… zou kunnen. Als iedereen zo bezig is te genezen en vrij te komen… Ja, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Weet je wat, dan word je gewoon dorpshoofd, ga je in de poort zitten, net als eeuwen geleden, en dan komen mensen met hun vragen bij jou en geef jij hen antwoord,” zei Marianne met een ondeugende grijns.

Johan lachte: “Ik zie het al helemaal voor me! Wil jij dan mijn rechterhand zijn?”

“Nee, het spijt me, als het zover komt, ga ik me helemaal aan mijn stapel kinderen en mijn macramé-werk wijden!” reageerde ze vrolijk, terwijl een diep verlangen in haar opborrelde.

Naar hoofdstuk 108. Alles wordt nieuw voor misbruikte mensen

Of naar de Inhoudsopgave