Aan tafel vertelde Lisa aan Huib over de twee planten die ze gekocht had. “Zou je voor mij van wat resthout twee onderzetters daarvoor willen maken? Zoiets grappigs, grilligs als die koffietafel die je voor Sjaak gemaakt hebt?”

Huib keek haar aan, geamuseerd. Hij had meteen toen ze binnenkwamen al gevoeld dat er meer in de lucht hing tussen die twee dan alleen maar wat vriendschap. Net als bij Margreet en hemzelf ging het bij hen blijkbaar ook snel. Verwarrend aan de ene kant, omdat ze nog maar net aan haar echtscheiding begonnen was. Mooi aan de andere kant, ze zou de liefde van Sjaak hard nodig hebben om door de shit van haar vorige relatie heen te komen.

Huib knipperde met zijn ogen, alsof hij zichzelf wakker wilde schudden. “Sorry, ik was even ver weg in mijn gedachten. Die onderzetters, leuk idee, die maak ik straks meteen wel voor je.”

“Ach joh, het heeft geen haast, misschien wil je eerst andere dingen doen?”

“Nee hoor, ik maak ze tussendoor even voor jou. Het doet me plezier om dat voor jou te doen!”

Lisa vond het lastig, ze kon niet zo goed begrijpen dat iemand zijn eigen dingen opzij wilde zetten om eerst iets voor haar te doen. Daar was het weer, dat gevoel van minderwaardigheid, op de laatste en de laagste plaats te staan. Ze baalde ervan. Net was ze nog zo blij geweest om Sjaak, en nu zakte ze weer in die depressieve put. Wat moest ze doen om daar weer uit te komen?

Haar gedachten schoten heen en weer, en ze begon oppervlakkiger te ademen. Sjaak, die meer voelde dan wist wat er in haar omging, sloeg zijn arm om haar heen. Hij zei niets, knikte haar alleen maar toe toen ze even schichtig naar hem keek.

Huib voelde ook aan dat er wat gaande was, maar besloot haar maar even aan Sjaak over te laten. Hij vertelde aan Margreet, dat Daniëlle verwachtte dat ze de knoppen volgende week klaar zou hebben, en dat hij de potten verf al in de kinderkamer had gezet.

Margreet lachte: “Moet je je voorstellen, we hebben nog maar net een relatie, hebben we het al over een kinderkamer. Maar… die potten zijn zeker dicht? Hoe kan ik dan de kleur zien? Moet ik wachten totdat je gaat schilderen?”

“Nee hoor, al zal het er dan wel echter, levendiger uitzien. Maar die verkoper heeft een etiket uitgeprint van exact de kleur van de verf, en die heeft hij bovenop de potten geplakt. Hij en ik waren het er over eens, dat het een prachtige kleur geworden was.”

“Ik ga straks meteen even kijken!”
“Mag ik het ook al zien?” vroeg Annerieke.

“En ik?” kwam Lisa, weer een beetje ontspannen geworden, er achteraan.

“Natuurlijk,” zei Margreet, “ja toch Huib?”

“Allicht, we horen bij elkaar, ik doe niets liever dan jullie erbij betrekken.”

“Dan kom ik ook kijken,” bromde Sjaak, “enne… elkaar betrekken, bij elkaar horen en zo…”

Hij keek Lisa aan, alsof hij met zijn ogen toestemming wilde vragen. Ze knikte hem bemoedigend toe, waarop hij verder ging: “Ik wil jullie bedanken dat jullie Lisa in ons midden hebben opgenomen. We hebben allebei ervaren dat er een soul-connectie tussen ons is, of zoals Lisa het tegen mij verwoordde: het voelde alsof een paar sterke magneten ons naar elkaar toe trokken. Allebei hadden we besloten onszelf nog niet toe te staan om verliefd te worden, vanwege Lisa’s echtscheiding. Alles op z’n tijd, zeg maar. Maar het was voor ons allebei niet tegen te houden. Die klik van onze beide zielen heeft een vuur ontbrandt, en… nou ja, we houden van elkaar!”

Hij keek Lisa aan alsof hij wilde vragen of het klopte. Ze voelde hem haarfijn aan, wat ze in een flits als heel bijzonder ervaarde.

“Ja Sjaak, zo is het helemaal. Wie had dat kunnen bedenken?”

Hij pakte haar hand en gaf er een vlinderlichte kus op. Lisa voelde een spoor van tintelingen door haar lichaam gaan. Wat was dat nou? Dit had ze nog nooit meegemaakt! Zo bijzonder, zo fijn…

Ze kreeg geen kans om er verder over na te denken. Aan alle kanten werden ze omhelsd en op de schouder geklopt, gefeliciteerd en overweldigd door blijde reacties.

Annerieke bleef daarna als enige staan, blij en verwonderd de kring rond kijkend. “Ongelofelijk lieve schatten, we hadden verwacht dat dit een moeilijke week zou worden, maar de enkele akelige momenten die er waren, vallen in het niet bij alle blijdschap die er nu is. Wat ben ik dankbaar voor jullie allemaal, mijn lieverds!”

.

Terwijl Margreet en Lisa de was gingen afhalen, ging Huib naar de schuur om onderzetters te zagen. Hij maakte net zulke grappige vormen als de koffietafel, en schuurde de randen af, zodat er geen splinters aan zouden zitten. Even overwoog hij de bovenkant en onderkant ook licht te schuren en te lakken, maar dat had hij met Sjaaks tafel ook niet gedaan. Sjaak en hij waren er over eens geweest, dat het het mooist was als hout gewoon zichzelf kon laten zien. Zelfs olie hadden ze achterwege gelaten. Ach, als de onderzetters na verloop van tijd lelijk zouden worden, kon hij zo weer nieuwe maken.

Huib wist dat Lisa straks naar Margreet zou gaan voor het bezoek van Elly. Daarom legde hij de onderzetters met een briefje, waarop hij “voor Lisa” had geschreven, op hun koffietafel. Ze zou ze daar wel vinden.

Net toen hij weer naar buiten wilde gaan, kwamen de vriendinnen binnen. Margreet kwam met een huppeltje snel naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een vluchtige knuffel. “Love you darling!” riep ze uit.

Lisa stond er lachend bij, denkend aan haar eigen liefde voor Sjaak. Het leven lachte haar toe, voor het eerst in haar leven en dwars door alle depressieve vlagen heen.

“Love you too Greetje! En Lisa, de onderleggers zijn klaar, ik heb ze op de koffietafel gelegd,” vertelde Huib. Lisa liep snel naar de woonkamer en pakte de onderzetters. “Wat snel Huib! En wat heb je ze leuk grillig gemaakt, dank je wel!”

“Graag gedaan deerne, zullen we nog even boven naar de verf kijken?”

Samen met Margreet liep Lisa hem achterna naar boven, naar de kinderkamer. Boven snelde Margreet vooruit en pakte een blik van de grond.

“Oh, wat een mooie kleur!” riep ze uit. “Zo lief, prachtig voor een babykamer!”

Lisa deelde in haar enthousiasme: “O ja, zo’n zacht kleurtje… jullie hebben groot gelijk dat je niet dat standaard roze kiest, dat vind ik zo zuurstok-achtig! Dit is pas echt mooi, zoiets zou ik zelf ook kiezen als ik…”

Ze schoot in de lach: “Nee zeg! Ik loop niet een klein beetje hard van stapel!” Huib en Margreet lachten met haar mee. Huib sloeg zijn arm om haar schouders: “We zijn blij voor je meisje, echt, je gaat volgens mij een prachtige toekomst tegemoet met die tuinman van ons!”

Lisa straalde: “Ja, dat geloof ik ook, al kan ik het me nog maar moeilijk voorstellen. Ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets moois als dit mag beleven, zo’n oprechte liefde. Ik ben benieuwd hoe dat in de praktijk gaat uitwerken. Spannend, dat wel, maar ik ben nu in het diepe gestapt en ik ben vastbesloten te leren zwemmen!”

Margreet lachte om haar vergelijking: “Nog een beetje koud hoor, om te zwemmen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.”

Naar hoofdstuk 83. Elly komt langs

Of naar de Inhoudsopgave