Op uitnodiging van Annerieke brachten Sjaak en Lisa de nieuwe gasten voor de lunch mee naar de pensionskeuken. Ze hadden laat ontbeten en hadden nog niet veel trek, maar genoten van het samenzijn met de familie.

Alexander voelde zich een moment een vreemde eend in de bijt, maar werd volledig in de kring opgenomen. Er werden herinneringen opgehaald, er werd gelachen en er stroomden tranen.

Johan vertelde, dat er van de rechtszaak niet alleen in de kranten en op internet verslag was gedaan, maar dat het zelfs op het journaal was geweest. Hij had van collega’s, zowel bekende als onbekende, van dichtbij en vanuit het buitenland, reacties gekregen, ook vragen hoe dit allemaal op deze manier had kunnen gebeuren, hoe hij zo uit het bestaande gareel had kunnen stappen. Hij had zijn antwoord eenvoudig gehouden: “Doordat ik weer vanuit mijn hart ben gaan leven, mijn intuïtie ben gaan volgen. En daar heb ik geen seconde spijt van!”

Johan vertelde verder: “Veel rechters en advocaten hebben er moeite mee, vinden dat het niet kan zo. Maar het was apart om te lezen en te horen, dat er ook rechters en advocaten een verlangen bleken te hebben om hun werk ook zo te gaan doen. Ik heb al langer in de gaten dat er wereldwijd wat aan het veranderen is, dat mensen van binnenuit genezen, maar dat het zo sterk zou zijn, had ik nog niet verwacht.”

“Kennen jullie het verschijnsel dat je ziel kracht en licht uitstraalt via de herstelde gedeeltes van je ziel?” vroeg Huib.

Omdat niet iedereen knikte, legde hij het kort uit: “Waar jij in hersteld bent, op die punten zal je ziel kracht en licht kunnen uitstralen naar mensen met soortgelijke problemen. Johan had muren om zijn hart gekregen door de regels en de status van de rechtbank, maar die muren zijn verbrijzeld, en dat is een onderdeel van emotionele genezing. Nu hij daarvan hersteld is, straalt zijn ziel kracht en licht uit naar andere mensen die met soortgelijke muren rondlopen. Ik denk dat rechters en advocaten bijna standaard met zulke muren rondlopen. En samen, Johan en Ellen, hebben jullie in die rechtszaak enorm lopen stralen naar al die collega’s van jullie. Ik heb gevoeld hoeveel kracht er van jullie uit ging, via jullie woorden, via jullie houding, gewoon door wie jullie zijn. Daardoor konden die vijf verdachten ook zo doorbreken. Daarnaast waren wij er als familie en vrienden bij.

Al zulke dingen werken daarin mee. Mensen in de zaal, journalisten en fotografen, ze hebben het allemaal gezien, gehoord en gevoeld, zijn door kracht en licht geraakt. En al die miljoenen mensen die het via de media hebben gezien en gehoord, die hebben het ook ervaren. Dus jullie hebben in de rechterlijke wereld een beste aardbeving veroorzaakt!”

Ellen reageerde blij: “Het is gek, moeilijk voor te stellen hoe dat werkt, maar ik heb het gevoeld en nu jij het zo uitlegt, ervaar ik dat het klopt. Jouw uitleg bevestigt wat ik gevoeld heb.”

Ook Johan en Marieke knikten, hadden het net zo ervaren als Ellen.

Alexander keek bedenkelijk: “Ik was er niet bij, en het voelt heel raar wat ik nu ga zeggen, alsof ik teveel fantasie heb, maar ik heb tijdens de rechtszaak en de uitspraak veel aan jullie allemaal gedacht, en ik voelde iets alsof er kracht van mij uit ging naar jullie daar, alsof ik er zelf bij was en mee deed. Maar kan dat wel? Ik bedoel, omdat ik er niet bij was.”

“Dat kan niet alleen, het is gewoon zo gebeurd,” bevestigde Ellen de indruk van haar man. “Ik heb gevoeld dat je erbij was, niet lijfelijk, maar toch, je was erbij. Toen ik de verdachten ondervroeg, heb ik jouw aanwezigheid, jouw kracht, jouw licht ervaren. Ik had je dat meteen moeten vertellen, jammer dat ik daar niet aan gedacht heb. Maar echt, wat jij gevoeld hebt, was concreet, het gebeurde gewoon zo. En je hebt mij daarmee geholpen."

“Bijzonder, nooit eerder van gehoord,” mompelde Alexander.

Ellen kwam met een bijzonder nieuwtje: “Ik heb een verzoek gekregen van een vrouw, die jarenlang in een soortgelijke situatie heeft verkeerd als Lisa. Ze heeft me gevraagd of zij een aanklacht bij onze rechtbank, en specifiek bij Johan, kan indienen en of ik haar dan wil verdedigen. Ik heb met Johan overlegd en we hebben besloten voor haar te gaan knokken. Door dat overleg kwamen we tot de ontdekking, dat we allebei het verlangen hadden om vrouwen in dit soort ellende te gaan helpen. Marieke heeft besloten haar beveiligers daarbij beschikbaar te stellen als dat nodig is. We gaan een soort samenwerkingsverband aan, niet officieel hoor, gewoon alleen gegrond op onderlinge afspraak. Dat is voor ons voldoende, omdat het ons hartsverlangen is.”

Lisa had tranen in haar ogen toen ze reageerde: “Wat mooi, wat een doorbraak! En iets wat daarbij past, is ons opvanghuis. Simon heeft een schets gemaakt voor een huizengroep hier achter op het terrein, om zulke vrouwen op te vangen.”

Simon stond op: “Ik zal de schets even halen!”

Lisa keek hem glimlachend na: “Het wordt een mooi project. Niet alle vrouwen die bij jullie komen, zullen zo’n opvang nodig hebben, maar los daarvan zou ik eigenlijk graag betrokken zijn bij dit soort van jullie rechtszaken.”

Sjaak knikte: “Volgens mij is dat verlangen nieuw voor jou, maar het klikt bij mij. Het zou mooi zijn als we aanwezig mogen zijn bij die specifieke rechtszaken voor vrouwen met dezelfde moeilijkheden als Lisa had. Gewoon om hen te steunen, en om die kracht te laten stromen naar de slachtoffers, naar de verdachten, de andere aanwezigen. Dit voelt als een project dat alle inzet nodig heeft!”

Johan straalde: “Het voelt goed, heel goed. Dit teamwork hebben we keihard nodig. Ik vermoed dat we dieper en dieper een beerput ingaan. Die verdachten in jouw zaak, Lisa, waren al geen eenvoudige mannen, maar ik vermoed dat we uiteindelijk in steeds hogere kringen terecht zullen komen. De verhalen die rond gaan over politici, koningshuizen en miljardairs zullen toch niet zomaar uit de lucht komen vallen? Ik heb geen idee hoor, wat er allemaal van waar is, maar het zou me niet verbazen als we uiteindelijk in die regionen zullen belanden. Dus ja, we kunnen alle kracht van jullie beiden gebruiken!”

Vrolijk kwam Simon de keuken weer in en legde de schets op tafel. “Vertel jij maar Lisa, hoe het in elkaar zit.”

Terwijl Johan, Marieke, Ellen en Alexander zich over de tekening bogen, wees Lisa aan en vertelde wat het allemaal zou worden. Ze waren het er allemaal over eens, dat het er prachtig uit zag, dat het een perfecte plek zou worden voor zulke opvang.

Alexander legde zijn verlangen voor: “Ik ben van beroep veilingmeester, dus als er vrouwen komen die ik daarmee kan helpen, bel me dan maar. En ik wil hen ook graag helpen met verhuizen, als dat nodig is. Gewoon wat hand-en-span-diensten. Als er maar iets is, wat ik kan doen… Ik voel dat ik bij jullie team hoor, maar moet nog een beetje een weg zoeken hoe ik er handen en voeten aan kan geven.”

Ellen gaf hem een knuffel: “In de eerste plaats is die kracht uit jouw lieve ziel heel belangrijk voor dit project. En voor die praktische dingen weten we je te vinden! Ik in elk geval…” grijnsde ze.

“Ik ben benieuwd hoeveel jaren we dit complex voor dit doel nodig zullen hebben,” zei Johan nadenkend. “Zoals ik al eerder aangaf, krijg ik veel signalen van veranderingen bij mensen. Mensen voelen dat ze door emotionele pijn heen gaan en dat dat effect heeft, dat het hen ruimte geeft, dat ze veranderen. Soms hoor of lees ik zelfs dat ze beschrijven dat ze gaan ontdekken wie ze werkelijk zijn en dat dat heel verrassend is. Sommige mensen nemen ontslag, ervaren dat hun werk helemaal niet bij hen past, en gaan op zoek naar iets waar ze wel een klik mee hebben. Het gebeurt ook in de gevangenissen, en we zagen het bij jouw verdachten ook, Lisa, ze kwamen allemaal los van hun innerlijke gevangenis en dat is een geweldig begin van hun genezing. Ik ben benieuwd hoe lang het nog zal duren voordat misdadigers die nog niet veroordeeld zijn, zelf hun rotte bijl erbij neer gooien.”

“Denk je dat het helemaal gaat stoppen? Misdaad en zo?” vroeg Lisa verbaasd.

Johan knikte bedachtzaam: “Ik kan het niet bewijzen, maar het voelt wel zo. Op de één of andere manier lijkt de duisternis die mensen altijd geleid heeft, geen vat meer op ons te hebben, niet meer te bestaan of zo. Er zit alleen nog een heleboel ellende in de mensen zelf, en dat is nu langzaam aan het genezen. Dat is een golfbeweging die op en neer gaat over de hele wereld, en er komen meer en meer berichten dat mensen emotioneel genezen en los komen van hun overtuigingen. Als je op social media zit, probeer het dan maar eens een poosje te volgen, de berichten. Je zult zien en voelen dat er wat gaande is. En ja, daarom vraag ik me af, wanneer we tot onze verwondering zullen merken, dat we dit prachtige wooncomplex dat jullie gaan bouwen, niet meer voor opvang nodig hebben.”

Lisa haalde haar schouders op: “Dat zou alleen maar mooi zijn. Dan kunnen we het altijd nog aan andere mensen verhuren of er een tweede pension of Bed & Breakfast van maken. Ik voel wel dat het een verlangen in me oproept. Ik weet uit die korte ervaring van het wonen bij Sjaak, wat emotionele genezing met een kapot mens doet. Ik ben nog niet helemaal hersteld hoor, nog lang niet, maar het gaat steeds beter met me. Ik kan vrijwel elke dag van het leven genieten, en dat is echt nieuw voor me!”

Simon keek haar liefdevol aan: “Je bent een prachtige vrouw, Lisa, ook van binnen, en dat komt steeds meer naar buiten. En wat het opvanghuis betreft... Zodra mijn mannen klaar zijn met jullie huizen, kunnen ze met dit opvanghuis aan de slag. De offerte heb je al ondertekend, en daarom ben ik alvast begonnen met het regelen van de fundering. Ze komen woensdag al om de fundering te leggen, Lisa, het gaat volgende week al vorm krijgen!”

Ellen keek hem met een verbaasd gezicht aan: “Heb je ook al een bouwvergunning dan?”

“Ja, dat is allemaal heel snel gegaan. Het is een voordeel, dat ik het allemaal zelf leid en doe, alles van begin tot eind. Daardoor heb ik al goeie connecties op het gemeentehuis, en dat scheelt een hoop. Toen ze hoorden met welk doel Lisa dit huis wilde bouwen, waren ze helemaal enthousiast. Ze gaven bijna direct toestemming. Dus alles is geregeld, we kunnen zo beginnen. De aanbouw bij het huis van Huib en Margreet schiet al goed op. De drie bouwvakkers die daaraan werken, willen maar wat graag daarna met het opvanghuis aan de slag.”

Even keek hij Lisa aan: “Ze hebben nu, dankzij de kranten, wel door wat er aan de hand geweest is. Hun reacties waren bijzonder, ze zijn trots op jou en willen heel graag voor je bouwen.

Weet je, bouwvakkers zijn vaak ruwe mannen, vooral ruw in hun taal, maar ook zij zitten in een proces waardoor ze steeds meer hun hart laten zien. Ik heb nooit moeite gehad met dat ruwe, ze mogen van mij ruw zijn. Maar vaak kwam het vanuit verwonde zielen. De laatste tijd, vooral sinds ze hier werken, zie ik ze steeds verder veranderen, komt hun ruwe taal nog steeds voor, maar zoals gisteren, toen ik hen vertelde over het opvanghuis, toen ervaarde ik daar juist hun kracht in, in hun ruwe woorden. Ze gaan ervoor, zijn vurig op een ruwe manier. Wat Johan zei, dat het als een golfbeweging over de wereld gaat, dat zie ik met mijn mannen ook gebeuren, vooral sinds ze hier werken. Maar ja, hier wordt ook wel heel veel kracht en licht uitgestraald.”

Marieke schoot in de lach en riep uit wat er in haar gedachten kwam: “Gevaarlijke zone, hoog stralingsgehalte!”

Naar hoofdstuk 227. Januari

Of naar de Inhoudsopgave