Margreet ontdekte die ochtend dat ze haar werk prima kon doen in een jurk, en dat ze zich er thuis in voelde. Ze besefte, dat dat niet zozeer aan die jurk lag, maar vooral aan hoe ze zelf tot leven was gekomen.

Ze was bijna klaar. Ze stond over de badrand in de laatste badkamer gebogen om die van binnen schoon te maken. Doordat ze neuriede, hoorde ze niet dat er iemand binnen kwam. Ineens kreeg ze een tik op haar achterwerk en werd ze aan haar heupen vast gepakt. Toen ze zich verschrikt omdraaide, werd ze door Henk bij haar bovenarmen gepakt. Hij trok haar stevig tegen zich aan, terwijl hij haar begon te zoenen.

“Ik zou wel eens willen ervaren wat je van Huib geleerd hebt,” gromde hij tussen twee zoenen door. Met zijn onderlichaam duwde hij tegen haar aan en zijn handen gingen over haar rug heen en weer, en greep uiteindelijk haar borsten. “Klein maar fijn,” gaf hij als commentaar. Hij deed een poging om de rits van haar jurk open te maken, maar een intense woede gaf Margreet ineens onverwachte kracht. Ze gaf hem met haar knie een flinke dreun tussen zijn benen, en duwde hem woest van zich af. Doordat hij van pijn in elkaar dook, was ze in staat langs hem heen te glippen. Ze rende naar beneden, naar de eetkamer, waar ze Lisa bij de pols greep en haar mee trok naar de keuken.

Lisa was volkomen overdonderd, en vroeg haar wat er aan de hand was.

“Henk,” hijgde Margreet in de keuken, “hij probeerde zich aan me te vergrijpen. Zoenen, knijpen, mijn borsten pakken, hij wilde weten wat ik van Huib geleerd had.”

“Joh, ben je niet in de war?” schrok Lisa, “Henk is bepaald geen makkelijke man, maar dat?”

Margreet draaide zich om: “Zit mijn rits nog helemaal dicht?”

“Nee… hij is een stuk open.”

Annerieke staarde verbijsterd naar de jonge vrouwen. “Weet je het zeker dat het Henk was?”

“Ja natuurlijk! Ik weet nu alleen niet wat ik moet doen, het enige wat in me opkwam, was dat Lisa het moest weten. Hij is al zo denigrerend tegen jou, maar als hij dit soort dingen vaker doet… ik vond gewoon dat je het moest weten, dat je moest weten dat hij andere vrouwen… ik weet niet of ik de enige ben… en zo woest, zo bruut!”

Lisa knikte bedachtzaam: “Zo behandelt hij mij ook vaak, ik dacht eigenlijk dat dat normaal was, ik wist niet… ik heb geen vergelijking, ik weet alleen dat mijn vader bij mijn moeder net zo deed en mijn moeder leek dat normaal te vinden.”
“Lisa, lieverd, het is niet normaal. Als een man van een vrouw houdt, zoekt hij naar wat haar goed doet, waar zij van geniet. Huib wilde het zelfs geen vrijen of seks noemen, maar had van zijn vader geleerd dat het gaat om ‘de liefde bedrijven’.”

Ze keek Annerieke aan, die knikkend bevestigde dat Erik er inderdaad zo over gesproken had.

Annerieke zag dat Lisa op instorten stond en sloeg haar armen om haar heen. “Meiske, jij bent een vrouw, geen vod, geen slaaf, en al zeker geen seksslaaf. Ik zou zo graag zien dat jij gaat leven, echt leven. Dat is zo anders dan geleefd worden door een ander mens. Snap je wat ik bedoel?”

Lisa knikte. “Ja, ik snap het wel, maar hoe? Ik weet niet hoe!” fluisterde ze verward.

“Je zult zelf een keuze moeten maken, maar ik kan niet anders dan je aanraden om van hem te scheiden. Als je om woonruimte verlegen zit, mag je gerust hier de zolderkamer gebruiken, en we kunnen ook wel wat spullen voor je opslaan op zolder en in de schuur. Maar jij moet de keuze zelf maken.”

Lisa knikte weer, dacht kort na. “De maat is vol, voor mij is de maat vol. Ik heb afgelopen week naar jullie gekeken, naar jou Margreet, en Huib, en ook naar Anton en Joke en de andere gasten, en ik voelde me een vreemde eend in de bijt. Ik begon er naar te verlangen dat ik ook zo’n relatie zou hebben. Ik wist alleen niet wat ik er aan kon doen en hoe ik verder zou moeten.”

Ze sprak zachtjes, omdat ze bang was dat Henk door de deur heen anders haar stem kon horen. “Het is doodeng, maar toch is het op dit moment niet moeilijk om die keuze te maken. Als je het goed vindt, zou ik graag hier blijven. Ik weet voorlopig geen andere plek om naartoe te gaan. Hoe ik dan mijn spullen moet halen, weet ik niet, maar ik kan gewoon niet meer met hem mee naar huis.”

Op dat moment ging de keukendeur open en kwam Huib binnen. Hij keek verbaasd naar de vrouwen, direct beseffend dat er iets niet in orde was.

Annerieke keek hem aan: “Huib, even snel zonder verdere uitleg. Kun jij zo samen met Anton, Joke en Lisa naar het huis van Lisa, zodat Lisa daar samen met jullie haar spullen kan inpakken. Ze blijft hier, ze kan de zolderkamer gebruiken. We zullen je later wel vertellen wat de aanleiding was tot dit besluit, maar Lisa kan echt niet bij hem blijven. En ze wil dat ook niet langer.”

“Komt goed,” antwoordde Huib, “we gaan samen met je op pad, Lisa. Mams, heb je Anton en Joke al gevraagd?” Annerieke schudde haar hoofd.

“Ga ik wel even doen.” Huib liep de keuken al uit, verward doordat hij niet helemaal begreep wat er aan de hand was, maar ook vastberaden omdat hij een diepe noodzaak voelde.

Hij vond Anton en Joke in de eetkamer, in gesprek met Henk. Henk draaide zich om naar Huib: “Waar is Lisa?” vroeg hij bot.

Huib keek hem met een gespeeld vragend gezicht aan, haalde zijn schouders op en richtte zich tot Anton en Joke: “Ik heb jullie hulp nodig, kunnen jullie even meekomen?”

Anton en Joke zagen aan het gezicht en de houding van Huib, dat er iets aan de hand was, voelden dat het urgent was, en gingen direct met hem mee, Henk vertwijfeld achterlatend.

In de keuken werden Anton en Joke kort ingelicht, waarna ze Lisa mee namen naar Henk. Ze trilde van de spanning, maar haar stem was vast toen ze tegen hem zei, dat ze niet langer bij hem bleef, maar dat ze een scheiding zou aanvragen. Ze vertelde hem ook dat ze nu direct met Huib, Anton en Joke naar huis zou gaan om haar spullen te halen.

Voordat Henk van zijn verbazing bekomen was, had ze zich al omgedraaid en verliet ze met haar escorte de eetkamer. Anton en Joke gingen zonder veel woorden met haar mee naar boven, naar haar gastenkamer. Daar pakten ze haar spullen bij elkaar en brachten die naar de zolder. Dat Henk hen achterna kwam, en woedend tegen hen begon te praten, negeerden ze alle drie.

Het drong tot Henk door dat het serieus was. Hij besefte, dat hij Lisa kwijt was. En vreemd genoeg uitte zich dat niet, zoals standaard het geval was, in een woede-uitbarsting. Toen het groepje weer naar beneden ging, sloot hij zich op in de gastenkamer, plofte op het bed neer en barstte in huilen uit.

Naar hoofdstuk 53. Nieuwe plannen

Of naar de Inhoudsopgave