Johan, Joke en Rosalie troffen de andere gasten op de veranda. Marieke lag nog languit op haar rug op de ligstoel, maar nam wel deel aan de gesprekken. Johan was blij dat ze op deze plezierige manier toch haar lichaam wat rust kon geven.

Zodra ze hen aan zag komen, wilde ze overeind komen, maar Johan gebaarde dat ze kon blijven liggen.

“Boeken!” riep ze vrolijk, terwijl ze gehoorzaam weer ging liggen.

Rosalie stond in tweestrijd. Aan de ene kant wilde ze heel graag naar Gloria, aan de andere kant was ze zo benieuwd naar de reacties op haar boeken.

“Oh Johan, ik wil ze zien!” riep Marieke.

Rosalie grinnikte en overlegde met Johan. “Zal ik haar ‘Eekje’ geven?”

“Doe maar,” zei Johan. Hij gaf haar haar haar eerste boek en volgde haar naar Marieke toe.

“Zal ik de rugleuning iets omhoog doen?” vroeg hij.

“Ja, graag lieverd, als ik helemaal plat blijf liggen, worden mijn armen moe van het boek. Dank je wel Rosalie! Heeft Johan je wel netjes betaald?”

“Nee, niet aan mij, maar aan Bert, want Bert zorgt voor het geld. Hij stuurt de winst naar mijn rekening,” legde ze uit.

“Handige man, die Bert. Is dat de vader van Jan?”

Rosalie knikte, keek van Marieke naar het boek en weer terug.

“Jij bent volgens mij benieuwd of ik jouw boek wel leuk vind,” raadde Marieke.

Rosalie knikte weer, gretiger dit keer.

“Ik vind de voor- en de achterkant in elk geval erg mooi. Een foto van een echte eekhoorn. Is dat een eekhoorn van hier?”

“Ja, ik heb die foto zelf gemaakt. Ik heb heel stil gezeten, de eekhoorn keek me steeds aan, soms met zo’n scheef koppie,” herinnerde ze zich.

“Super leuk…” verzuchtte Marieke. Ze sloeg de eerste bladzijde om, de tweede en begon het verhaal zachtjes voor te lezen.

“Harder, Marieke, we verstaan er niets van!” riep Marianne.

“Oh, gaan we een voorleeskring houden? Gezellig! Oké, ik zal even overnieuw beginnen, maar ik zal jullie eerst de kaften laten zien. Foto’s die Rosalie zelf gemaakt heeft, leuk he?”

Daarna sloeg ze de eerste bladzij weer open en begon voor te lezen. Het was doodstil om haar heen. Iedereen zat na een paar zinnen al helemaal in het verhaal van de lieve, slimme, dappere eekhoorn, die op zoek was naar nootjes voor haar wintervoorraad. In haar snelle sprongen van boom naar boom ontdekte ze een andere eekhoorn. Ze staarde de andere eekhoorn verbaasd aan en vroeg hoe ze heette. De ene heette Eekje, de andere Kee. Ze waren allebei een vrouwtje en ze werden de beste vriendinnetjes, eigenlijk meer dan vriendinnetjes, ze wilden de rest van hun leven bij elkaar blijven.

Het ontroerde Joke, hoe Rosalie via twee eekhoorntjes zulke diepgaande dingen als zielsconnectie ter sprake bracht, zielsconnectie tussen twee vrouwelijke eekhoorns. Joke dacht verder, over de vriendschap tussen Rosalie en Gloria. Dat was ook niet zomaar een vriendschap. Ze had er wel eens over nagedacht, over de verhalen die ze gehoord had. Hoe Rosalie, terwijl Margreet nog maar net wist dat ze zwanger was en het meisje nog helemaal niet kende, op haar afgekomen was, en zulke woorden over haar baby had uitgesproken had, dat ze mooi was, en dat ze haar zo lief vond. Zoiets, Joke wist het niet precies meer. En ze had gehoord over de dag van Gloria’s geboorte, waar Rosalie bij geweest was. En hoe de familie hen samen naast Margreet op het grote bed had aangetroffen en bijna geschokt was geweest door de manier waarop Rosalie en Gloria naar elkaar keken, elkaar overduidelijk echt zagen, alsof ze bij elkaar naar binnen konden kijken.

Joke vroeg zich af, of Rosalie beseft dat zij met Gloria waarschijnlijk dezelfde connectie had als die beide eekhoorntjes in haar verhaal…

Na twee hoofdstukken werd Marieke te moe om verder te lezen. “Vanavond op bed of anders morgen, dan ga ik verder lezen. Voorlezen kost me te veel moeite, merk ik. Maar wat ik nu gelezen heb, Rosalie, dat is een geweldig verhaal. Jij schrijft zoals ze denken, zoals ze voelen. Ik voelde me net alsof ik zelf ‘Eekje’ was… en dat is een goed teken!”

“Dat is mooi, daar ben ik blij om! Ik ga nu naar Gloria, anders moet ze veel te lang wachten!”

Ze rende weg, terwijl de anderen haar in stilte nakeken.

“Ik vroeg me daarstraks af…” begon Johan, “Rosalie was na de lunch met ons meegegaan. Was het ontdekkingscentrum vanmiddag dicht?”

“Dat vroeg ik ook aan Patrick,” vertelde Anton, “volgens hem maakt Rosalie heel veel overuren, en was het heel bijzonder dat ze nu na de lunch gewoon vertrok. Ze was zo in de ban van alles en iedereen, dat ze niet eens had opgeschreven hoe laat ze vertrok. Dat doen ze standaard, maar ze heeft er niet aan gedacht. Patrick heeft het voor haar gedaan en ons laten zien hoeveel uren ze vorige week had doorgebracht in het centrum. Dat waren veel meer uren dan ze als vijfjarige verplicht zou zijn volgens ons onderwijssysteem. En volgens Patrick heeft ze knetterhard gewerkt. Ze zit helemaal in het boekenschrijven, wil op het moment niets anders. Als vader vindt hij dat wel een beetje lastig, wat ik begrijp. Hij wil haar niet overvragen, maar tegelijkertijd besefte hij dat hij haar helemaal niets vraagt, dat ze dit uit zichzelf doet. Die drang heeft ze nou eenmaal. En aan de andere kant rent ze ook dagelijks naar Gloria, zit ze daar te spelen of samen wat te hangen in de kussens. Die twee… het is wat!”

Marieke knikte bedachtzaam: “Weet je wat voor malle indruk ik net kreeg? Dat ze in dit eerste boek, waarschijnlijk onbewust, over zichzelf geschreven heeft. Dat zij zelf Eekje is, en Gloria Kee. Ze zijn op zo’n diepe manier met elkaar verbonden. Het is niet alleen vanuit Rosalie, de manier waarop Gloria reageert is al net zo.”

Joke glimlachte en knikte: “Ik zat net hetzelfde te denken, terwijl jij voorlas. Het zou me niet verbazen als dat een diepe vriendschap voor het leven wordt!”

Ze stond op: “Ik vond haar boek prachtig, voor zover je nu gelezen hebt. Een kunstwerkje! En ik moest denken aan de digitale galerie. Ik ga nu naar onze kamer, even mijn laatste boek aan Annelies doormailen, dat had ik haar beloofd. Maar als jullie het met me eens zijn, dat Rosalie een pagina op de website van de galerie zou moeten krijgen, bespreek het dan maar met elkaar en met Huib of zo. Ik kom weer beneden als mijn boek verstuurd is. Tot zo, lieve mensen!”

Zo druk en vrolijk als deze lieve mensen meestal met elkaar omgingen, zo rustig en voldaan voelden ze zich nu. Ze hadden stuk voor stuk van het voorgelezen gedeelte genoten, waren helemaal in het verhaal meegegaan. En de suggestie van Joke kwam hen om die reden totaal niet vreemd over.

“Wat denken jullie,” vroeg Johan, “zal ik even naar Huib lopen om met hem te overleggen?”

Hij kreeg van iedereen bijval en liep met de vier boeken naar de Huibs werkschuur. Hij klopte op de deur, waarop Huib zich omdraaide en hem blij begroette.

“Ah, ik zie dat je de boeken al opgehaald hebt! Ik hoorde van Anton al geweldige verhalen over Jan, en over de drukkerij van zijn ouders.”

Huib klopte zijn handen af aan zijn werkbroek en nam het eerste boek van Johan over. Hij had niet eens door dat Johan niets zei, hij was direct al gefascineerd door de foto’s op de voorkanten en achterkanten van de boeken. Hij sloeg het boek van ‘Eekje’ open en begon te lezen. Johan leunde tegen de deurpost, zag hoe de ogen van Huib over de regels vlogen en hij helemaal opging in het verhaal. Pas toen hij het eerste hoofdstuk uit had, kuchte Johan.

“Och sorry, ik zat er helemaal in!” verontschuldigde Huib zich.

“Dat zag ik, en dat verbaast me niets. Marieke heeft net een eind voorgelezen aan alle gasten, gezellig op de veranda. Doodse stilte, ook toen ze stopte. Daarna kwam Joke met de mededeling dat ze vond dat er op de digitale website een pagina voor Rosalie beschikbaar moet komen, omdat het kunst is. Wat vind jij?”

“Wat ik vind? Ik kan me wel een klap voor de kop verkopen dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Ze heeft hiervoor al zoveel korte verhalen geschreven, zo onwijs goed. Ik heb er geen moment bij stilgestaan dat onze galerie ook een plek voor haar zou kunnen zijn. Boeken… waarom zouden boeken geen kunst zijn? Woordkunst, geweldige woordkunst! Alsjeblieft, en bedankt voor jullie meedenken. Ik ga direct een bericht sturen naar Bert en Annelies, nee, ik bel hen op, om te vragen of ik ze nu kan komen ophalen. Wat heb je voor vier betaald?”

“Dertig euro,” antwoordde Johan.

“Dertig maar? Veel te weinig, dit is veel meer waard! Nou ja, het zijn natuurlijk dunne boeken, misschien dat dat er ook mee te maken heeft. Ik bel ze, ga ze halen als dat kan, stuur ondertussen een bericht naar Ilse, die de site beheert, en stuur haar later foto’s van de boeken. En ik ga toch eens met Bert en Annelies overleggen of het niet net wat duurder mag worden, een tientje per boek of zo… Johan, sorry, ik sta mijn hele stappenplan aan jou te vertellen, echt mateloos interessant natuurlijk… hahaha, ga maar lekker terug joh, ik ga het regelen, nu meteen!”

Johan lachte, sloeg hem vriendschappelijk op zijn schouder. “Geweldig dat je zo enthousiast bent. Succes met onderhandelen!”

.

Huib liep naar Margreet, overlegde kort met haar en na haar blije reactie, belde hij met Bert. Hij kon meteen komen, het voordeel van het werk aan huis!

Hij vertelde Bert over het voorlezen van Johans vrouw, dat iedereen het ermee eens was om Rosalie een pagina op hun digitale galerie te geven, omdat haar boeken schrijverij pure woordkunst was, en dat hij zich afvroeg, waarom de boeken maar 7,50 euro per stuk kostten.

“Ik ben het bij voorbaat met je eens, dat ze wat betreft de inhoud goud waard zijn, maar in de eerste plaats kun je niet met hoge prijzen beginnen. Ze moet eerst een kring van lezers krijgen. En in de tweede plaats zijn het dunne boeken. Ik heb het er met haar ouders over gehad, hen voorgerekend dat ongeveer de helft van de opbrengst voor Rosalie is, en zij vonden dat voorlopig meer dan genoeg. Bij elke koop maak ik op de pc een factuur, die krijgt de klant ook mee. En aan het eind van de maand telt het programma op hoeveel er verkocht is, en wat de winst voor de schrijver is. En dat bedrag maak ik dan naar haar over. Als ze dankzij jullie website meer gaat verkopen, kunnen we eventueel met haar ouders overleggen om de prijs iets te verhogen, maar het zou me verbazen als ze daarmee akkoord gaan…”

“Waarom niet? Omdat ze een kind is?”

Bert knikte: “Dat heeft er wel mee te maken, dat klopt, daar had Bea het wel over…”

Huib had de neiging om daar op in te gaan, maar zag dat er iets tot Bert doordrong, en wachtte op wat hij er van vond.

“Eigenlijk…” begon Bert, “eigenlijk is dat heel tegenstrijdig met hun visie voor het ontdekkingscentrum. Iedereen is gelijk, leeftijd maakt niet uit, toch? Wacht even Huib, ik bel hen even.”

Waar Huib bij stond, deelde Bert zijn ontdekking met Bea, zijn twijfel over de onlogische gedachtegang. Hij stelde voor om de prijs toch te verhogen naar tien euro, omdat de kunst van deze schrijfster dat gewoon verdiende. Even later stak hij zijn duim omhoog, waarop Huib grijnsde.

“Goed, ik ga het veranderen. Er zijn al een paar klanten geweest die de oude prijs betaald hebben, dat kan ik natuurlijk niet meer terugdraaien, maar vanaf nu maak ik er tien euro van. Ik ga het meteen veranderen in de pc. Ze gaan straks als zoete broodjes voor tien euro per stuk over de toonbank!”

Hij sloot het gesprek af en legde zijn mobiel bij de computer. “Straks even veranderen. Ik ben blij dat je ervoor langs kwam, Huib, bedankt!”

“Graag gedaan, maar je mag de prijs nu meteen veranderen, want ik wil ze alle vier kopen voor een eerlijke prijs. Kan dat of is dat te veel werk?”

“Welnee, dat kan prima, momentje…”

Bert ging achter de computer zitten en haalde het bestand van Rosalie tevoorschijn. Bij elk boek veranderde hij de prijs naar tien euro en sloeg de gegevens op.

“Zo, klaar voor gebruik. Alle vier de boeken? Ik maak even een factuur, dan kan ik meteen zien of het systeem goed werkt!”

Hij vinkte de vier titels aan, en gaf opdracht tot het maken van een factuur. De factuur verscheen op het scherm, en daarop bleek dat de prijzen inderdaad veranderd waren.

“Dat is voor mij ook nieuw, maar het werkt! Even een uitdraai maken…”

Even later overhandigde hij de vier boeken en de factuur, terwijl Huib het geld met zijn bank-App overmaakte.

“Super, ik ga regelen dat ze op de website komen!”
.

Huib belde onderweg naar Ilse, vertelde haar, dat ze een nieuwe pagina aan mocht maken voor een boekenschrijfster.

“Ben jij het daar ook mee eens, dat boeken schrijven kunst is?”

“Absoluut, woordkunst! Heb je al iets van die schrijfster gelezen?”

“Ja, één hoofdstuk en ik was verkocht! Ik kreeg het aangereikt door Johan, je weet wel, de rechter. Johan en Marieke, en nog een paar bekenden logeren hier deze week. Marieke had een eind voorgelezen uit het eerste boek, en toen was één van hen gekomen met de zekerheid dat dit op de site thuishoorde.”

“Moet ik nog even een groepsmail doen?” vroeg Ilse.

“Tja, dat hebben we wel steeds gedaan, maar eerlijk gezegd… wacht, zal ik je even een klein stukje voorlezen?”

Hij wachtte niet eens op antwoord, maar begon al rustig verder lopend, voor te lezen. Na het eerste hoofdstuk stopte hij.

“En? Wat vond je ervan?” vroeg hij aan Ilse.

“Om stil van te worden! Als je toch zo kunt schrijven… Hoe heet die schrijfster?”

“Rosalie van Gelder, je kent haar wel, de hartsvriendin van Gloria,” antwoordde Huib met binnenpret.

“Wat??? Dat meen je niet! Die lieve kleuter? Schrijft ze zo geweldig goed?! Ach ja, eigenlijk zou het me niet moeten verbazen, dat kind leeft volledig vanuit haar ziel. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo ongelofelijk zuiver daarin is. Weet je wat Huib, stuur me de foto’s, de samenvatting en de prijs op, dan ga ik het zodra ik dat heb, regelen. Super tof man, ik ben hier blij mee, dit voelt als een doorbraak op het gebied van kinderen serieus nemen. Hahaha je zou Ineke hier moeten zien, die staat me echt aan te kijken met zo’n gezicht vol vraagtekens. Ik ga het haar nog niet vertellen, ze heeft de rest van ons gesprek niet gehoord. Pas als ik alles klaar heb, laat ik het haar als eerste zien, en daarna stuur ik die groepsmail als kennisgeving.”

“Zet je het dan ook op de accounts van de galerie op de sociale media?” vroeg Huib voor de zekerheid.

“Zeker weten, dat is de vaste route die ik altijd doorloop. Foto en tekst op de site en dan direct naar de socials. Komt goed, ik zie je foto’s en tekst tegemoet! Bedankt Huib!”

“Graag gedaan, ik ben er blij mee!”

Naar hoofdstuk 71. Lezen!

Of naar de Inhoudsopgave