Lisa grinnikte in zichzelf om hun dagindeling, terwijl ze naar binnen ging en de deur achter zich op slot deed. Hun dagindeling was zo standaard, van ontbijt naar koffie, van koffie naar lunch, van lunch naar avondeten, van avondeten naar koffie met taart, en vandaar tot de nacht. Het leek wel een harnas, maar het voelde niet zo. Ze wist dat ze met een gerust hart een keer weg kon blijven, om wat voor reden dan ook. Eigenlijk vond ze het heerlijk om haar nieuwe familie een paar keer per dag om zich heen te hebben.

Ze pakte haar mobiel en zocht het praktijknummer van Ellen op. Via haar secretaresse kreeg ze haar aan de telefoon. Ellen klonk blij, blij om haar weer te spreken. Even was Lisa daar stil van, het raakte haar. Maar toen kwam ze snel terug bij het onderwerp waarvoor ze belde. Ze vertelde kort wat ze gedaan had met de opnames die ze in Henks huis had gevonden, van de rituelen die ze ontdekt had en vertelde dat ze een rechtszaak tegen de daders wilde beginnen. “Kun jij me daarbij helpen, Ellen?”

“Poeh, het is nogal wat! Ik weet niet of ik dat kan, ik ben eigenlijk meer advocaat van de simpele dingen, zoals rechtszaken bij echtscheidingen.” Ze grinnikte: “Moet je mij horen, simpele dingen, je moest eens weten hoe gemakkelijk die in een persoonlijke oorlogsvoering kunnen omslaan! Maar jouw onderwerp is bepaald niet mijn specialisatie. Aan de andere kant voel ik me er enorm toe aangetrokken, ik weet niet waarom, het brengt me eigenlijk even in verwarring. Weet je wat, zal ik vanavond bij je langs komen om er rustig over door te praten? Dan heb ik de rest van de dag voor mezelf de tijd om tussen de bedrijven door er achter te komen, waarom ik me aangetrokken voel tot jouw rechtszaak. Komt jou dat uit, vanavond?”

“Graag, dat zou ik heel fijn vinden,” antwoordde Lisa blij. “En als het voor jou duidelijk wordt, dat je mijn advocaat moet zijn in die zaak, dat zou ik echt super vinden! Eerlijk gezegd hoop ik daar op. Maar laat je niet daardoor over de streep trekken hoor, je moet het echt voor jezelf zeker weten dat je je hierop moet storten, anders kun je me beter een collega van je aanraden.”

“Je bent een leukerd, Lisa! En dat bedoel ik in alle oprechtheid, ik vind je echt leuk! En ik zal je advies opvolgen, ik ga er achter zien te komen of ik hiermee aan de slag moet gaan. In elk geval zie je me vanavond wel verschijnen. Is een uur of 7 voor jou een goeie tijd? Of liever wat later?”

“Doe maar 7 uur, dat komt prima uit. En dan nog wat anders. Alexander zou die veiling doen van de inrichting van Henks huis. Grappig trouwens, ik zie dat huis altijd als het huis van Henk, terwijl ik er zelf toch ook een paar jaren gewoond heb. Blijkbaar heb ik me er minder thuis gevoeld dan ik in die tijd dacht! Maar terug naar Alexander… Een agent van hier en een agent van de regio daar zijn er over bezig om politiebescherming voor me te regelen. Maar ik denk dat Alexander ook gevaar kan lopen. Die papieren van die rituelen liggen vrijwel zeker nog in het kantoor van Henk, en die daders weten dat ook wel, neem ik aan. Voel je aankomen waar ik naar toe wil?”
“Zonder twijfel! Als ze horen dat Alex die inboedel gaat veilen, zullen ze op de één of andere niet zo prettige manier proberen die papieren in veiligheid te brengen, en dat zal dan ten koste van Alex’ veiligheid gaan. Ik zal hem er op wijzen, en hem aanraden ook politiebeveiliging te regelen.”

“Dat is wat ik bedoelde,” antwoordde Lisa, “alleen anders dan je in gedachten hebt. Martin, die agent van hier, die adviseerde voor Alexander een privé-bureau voor beveiliging in te schakelen, omdat er nogal eens verkeerde types bij de politie-beveiliging kunnen binnendringen, infiltreren noemde hij dat.”

“Daar heb ik ook wel van gehoord ja, die hebben een opleiding tot beveiliger gevolgd, kennen daardoor de kneepjes van het vak, maar gebruiken dat voor de verkeerde kant, voor de daders. Als die in zo’n groepje beveiligers terecht komen, is het slachtoffer allesbehalve veilig! Ook dat zal ik aan hem doorgeven. Maar jij dan? Hoe gaan ze dat dan bij jou oplossen?”

“Ha, leuk dat je dat vraagt,” reageerde Lisa, “terwijl ik het je vertelde, vroeg ik me dat ook af. Ik zal Martin zo even bellen om te vragen of hij al meer weet. Eerlijk gezegd voel ik voor mezelf ook meer voor beveiligers van een privé-bureau. Zekerheid is gewoon niet in te bouwen… he, waarom zeg ik dat nou? Dat kwam zomaar ineens in mijn gedachten.”

“Het klopt wel wat je zegt, maar hoe gevaarlijker de situatie is, hoe belangrijker het is om zoveel mogelijk onzekerheid proberen uit te sluiten. Lisa, ik ga Alex meteen bellen, vraag jij het Martin maar eens na. Ik hoop dat je me vanavond meer kunt vertellen!”
“Goed, ga ik doen. Tot vanavond Ellen!”

Lisa beëindigde het gesprek, zuchtte een paar keer diep en plofte op de bank neer. Toen toetste ze het nummer van de politie in en vroeg naar het bureau waar Martin werkte. Ze werd doorgeschakeld en vroeg of ze Martin kon spreken. Dat lukte niet, want hij was onderweg ergens naar toe.

Geen probleem, dacht Lisa, hij heeft me ook zijn mobiele nummer gegeven, ik zal wel even kijken of ik hem daarop kan bereiken.

Even later kreeg ze Martin te pakken. Ze vertelde dat ze Ellen had gesproken en dat Ellen zich had afgevraagd, of ze niet beter een privé-bureau voor beveiliging kon inhuren.

Martin grinnikte: “Je moest eens weten, Lisa… ik ben op dit moment op zo’n bureau. Toen het gisteren na het gesprek met Marcel in mijn gedachten schoot, wist ik meteen bij wie ik terecht kon. Ik heb het deze dame hier net voorgelegd, en ze is bereid voor je aan het werk te gaan. Wacht, ik geef je haar even mijn mobiel, dan kan ze je vast uitleggen wat ze kwijt wil.”

Lisa kreeg een paar tellen later een vriendelijke vrouwenstem te horen: “Hallo Lisa, bijzonder dat je net op dit moment belt! Ik heet Marieke van Velzen. Martin heeft me net in grote lijnen de situatie geschetst, van de afgelopen periode, en van je situatie op dit moment en je plannen voor een rechtszaak. Ik ken je niet, maar ik voel door zijn verhaal dat je bijzonder dapper bent, een sterke vrouw, dwars door alles wat je meegemaakt hebt heen! Ik zou je graag willen ontmoeten om samen te ontdekken wat je nodig hebt en wat ik je kan bieden. Zullen we binnenkort afspreken, dat ik naar je toe kom?”

Lisa liet het even tot zich doordringen. Dapper noemde die onbekende vrouw haar. “Dapper? Zo had ik het nog niet bekeken. Ik zie mezelf meer als vastberaden, ik wil dat er recht geschiedt, voor mezelf, maar vooral voor alle vrouwen in dezelfde soort omstandigheden. Maar goed, dat maakt niet uit, misschien ben ik ook wel dapper.” Lisa grinnikte: “En over een afspraak, dat zou ik fijn vinden. Ellen, die misschien mijn advocate gaat worden, komt vanavond om 7 uur. Denk je dat het handig is om dat te combineren?”

“Even denken… is het haar eerste overleg met jou?”

“Ja, ik heb haar alleen door de telefoon heel globaal verteld wat er aan de hand is.”

“Als het voor haar oké is, dan kom ik vanavond ook. Zo’n eerste overleg is vaak nog wat algemeen, maar aan de andere kant is het misschien ook goed om elkaar alvast te leren kennen. Al heb ik het vermoeden dat ik Ellen al ken. Is het Ellen Hendriks?”

“Ja, die is het!” reageerde Lisa verrast.

“Geweldige meid was ze, en dat zal ze vast nog wel zijn! Toen we op de middelbare school zaten, leerden we elkaar kennen doordat we met elkaar mee reisden. En daarna hebben we samen een begin met een rechtenstudie gemaakt. In het eerste wat algemenere jaar zaten we bij elkaar, daarna ging ik de richting van beveiliging op en zij werd advocaat. Weet je wat, zal ik haar zelf even bellen over vanavond?”

“Goed idee, heb je haar nummer nog?”

“Misschien wel, maar ik weet niet of ze die nog gebruikt. Geef me het nummer van haar kantoor maar even.”

Marieke krabbelde het nummer van Ellens kantoor dat Lisa haar doorgaf, op een notitieblokje.

“Mooi, bedankt! Als ik haar te pakken krijg, vraag ik zelfs haar privé nummer wel even. Goed om dit oude contact weer op te pakken, als zij dat ook wil. Zullen we zo afspreken dat als je niets van me hoort, je me vanavond wel ziet verschijnen?”

Lisa vond dat een prima plan en gaf haar het adres van Bloemenhof en de beschrijving naar hun huis door. Ze voelde zich blij en opgelucht toen ze het gesprek afrondde. Het leek wel alsof de juiste personen bij elkaar kwamen om deze zaak op te pakken!

Ze schrok op, toen Margreet op het raam klopte. Was het nu al weer tijd voor de koffie? Ze pakte haar jas en ging naar buiten.

“De tijd vliegt als je mooie dingen meemaakt!” groette ze Margreet, en vertelde haar wat er gebeurd was.

Margreet trok dezelfde conclusie als zij zelf gedaan had: “Het voelt of de juiste mensen naar elkaar getrokken worden om jou te steunen. Alsof ze van binnenuit een seintje krijgen, dat ze dat moeten doen.”

“Nou de rechter nog,” bedacht Lisa, “we hebben wel een eerlijke rechter nodig. Ik heb wel eens gehoord dat er daar niet veel van rondlopen.”

“Had je dat wel verwacht van agenten, beveiligers en advocaten?” vroeg Margreet. “Daar zit ook gespuis bij, van die duistere gasten met verkeerde bedoelingen. Houd de moed er maar in Lisa, laten we er maar van uitgaan dat we een eerlijke rechter krijgen. Misschien kan Ellen wel iets regelen. Tot nu toe lijkt het in elk geval of je een muur van de juiste personen om je heen krijgt.”

Lisa knikte bedachtzaam en verzuchtte blij: “Zo lijkt het inderdaad, bijzonder!”

.

Lisa had haar koffie nog maar net op, toen haar mobiel begon te zingen. “Ik neem hem wel even in de wasruimte,” zei ze tegen Sjaak en liep daar snel naar toe.

“Ha Lisa, je spreekt met Alexander. Ellen belde net, vertelde wat er gaande was. Heftig allemaal! En bedankt dat je ook aan mijn veiligheid gedacht hebt. Ik ga dat straks even regelen. John, die makelaar, heeft zijn foto’s al gemaakt. Ik had de sleutels al bij hem opgehaald, maar heb hem net toch nog even gebeld over de situatie. Hij gaat ook achter een privé-beveiliger aan, voor de momenten dat hij met kijkers naar dat huis gaat. Hij vroeg zich wel af hoe de kijkers er op zouden gaan reageren, of het hen niet zou afschrikken. Tja, dat weet ik natuurlijk ook niet, dat moeten we maar afwachten. Hij is in elk geval op de hoogte. En vanavond gaat Ellen naar jou toe, begreep ik. Dan ga ik vanavond verder met de voorbereidingen van de veiling. De puntjes op de i zetten! Oh sorry Lisa, ik zit maar te ratelen. Hoe gaat het ondertussen met jou?”

Lisa schoot in de lach: “Goed hoor, eigenlijk wonderbaarlijk goed. Ik ervaar geen angst, en de mensen hier op het terrein lijken ook niet bang te zijn. Ik heb alle informatie die de rechter nodig heeft, verzameld op de laptop. Ik ga nog even een USB-stick kopen, zodat ik daar alles op kan zetten voor de rechtbank.”

“Klinkt goed! En daar ben ik blij om! Ik weet niet wanneer we elkaar weer spreken, dus ik wens je nu alvast veel succes voor die rechtszaak. Laat die klootzakken maar hangen!”

Lisa schoot in de lach, waarop Alexander zich verontschuldigde: “Sorry Lisa, dat was misschien even grof, maar ik vind het ook echt klootzakken.”

“Je hebt helemaal gelijk, Alexander, ik ben alleen nog niet zo gewend dat mensen zulke woorden gebruiken. Eerlijk gezegd doet het me goed, je laat ermee zien hoe je je voelt over de situatie. Dus bedankt! En jij succes met de veiling!”

“Bedankt Lisa, fijne dag verder!”

“Jij ook!”

Terwijl ze haar gesprek beëindigde, liep ze terug naar de keuken voor nog een bak koffie. Margreet spoorde haar aan om de anderen ook te vertellen hoe het vandaag allemaal verlopen was, hoe de juiste mensen bij elkaar leken te komen. Lisa glimlachte en bracht verslag uit, ook van haar gesprekje met Alexander. De anderen vonden het ook leuk hoe hij zijn gevoelens over de situatie verwoord had.

“Mooi Lisa, echt heel mooi hoe het tot nu toe verloopt. Ik hoop dat Ellen het gaat doen, ik denk dat ze de juiste persoon is om jou te verdedigen,” vond Annerieke.

Huib knikte, hij had hetzelfde idee.

Lisa sprak met Margreet af, dat ze vanmiddag met haar mee zou gaan. “Ik heb een USB-stick of iets soortgelijks nodig, om alles voor de rechter op te zetten. Zou er een winkel in het dorp zijn waar je zoiets kunt kopen?”

“Ik heb ze laatst bij de Action gezien,” herinnerde Margreet zich. “Maar weet je dat er ook internet-programma’s zijn waarmee je zulke grotere bestanden kunt doorsturen?”

“Ja, dat weet ik wel, maar ergens heb ik het gevoel dat ik dat niet moet doen. Niemand mag de gegevens krijgen, en op internet wil er nog wel eens wat mis gaan.”

“Ik begrijp het, je hebt gelijk. Slimme zet van je!”

“Slimme dame, slimme zetten!” lachte Sjaak, “Ik houd van mijn slimme dame met haar slimme zetten!”

Terwijl ze hun mokken op het aanrecht zetten, lachte iedereen met hem mee.

“Je bent een bofkont Sjaak!” zei Huib, “Maar houd er wel rekening mee, dat ik een nog grotere bofkont ben!”

“Als we nou zo gaan beginnen,” deed Simon een duit in ’t zakje, “ik ben de allergrootste bofkont, vergeet dat niet!”

Hij trok Annerieke in zijn armen en begon haar gepassioneerd te zoenen. De jongeren deden net alsof ze dat maar een rare, vieze toestand vonden en gingen er joelend vandoor.

“Zo, die zijn weg, we hebben het rijk alleen,” fluisterde Simon.

“Jaja, maar verder dan dit ga ik niet, niet hier in de keuken!” Annerieke klonk heel gedecideerd.

Simon liet haar los, grijnzend. “Niet hier? Zullen we dan maar naar huis gaan?”

Annerieke keek even naar de taart, die al aardig afgekoeld was. Ze zette hem in de koelkast.

“Goed, laten we het ijzer maar smeden nu het heet is,” zei ze ondeugend. Verlangend naar elkaar lieten ze het pension achter zich en gingen op weg naar huis!

Naar hoofdstuk 171. Mijn ziel is als een bron, een fontein

Of naar de Inhoudsopgave