‘Wat past bij mij?’

‘Wat vind ik nou echt leuk?’

‘Wat zou ik de rest van mijn leven graag willen doen? ‘

Of zoals Olivia het zei: ‘waarin zou ik mij de hele dag in willen verliezen?’ Niet echt mezelf er in verliezen natuurlijk, maar bij wijze van spreken…

Katja kon de slaap niet vatten, doordat haar gedachten maar bleven ronddwalen rond deze vragen en daarbij ook rond de herinneringen aan Koos en Olivia, aan de diepe pijn waar ze doorheen gegaan was. Wat was dat heftig! Maar ondanks dat ze nu niet kon slapen, kon ze wel voelen dat ze van binnen een soort open gebroken was. Het leek gek, om het zo te noemen, maar het was de enige omschrijving die ze bij het gevoel kon bedenken.

Wist ze maar wat ze als kind leuk vond… Kon ze zich maar herinneren! Volgens Olivia zouden die herinneringen vanzelf terugkomen als ze emotioneel verder genas. Maar wanneer?

Katja dacht aan de pop die ze van hen gekregen had. De pop die ze morgen naar Bianca zou brengen met de vraag of zij er een jurk voor kon naaien die echt bij haar paste, zowel bij de pop als bij haarzelf. Zou Bianca dat kunnen zien, kunnen aanvoelen?

Ze had de foto’s die Bianca van haar werk op de galerie-website had laten plaatsen, gezien. Leuke foto’s die goed lieten hoe de jurkjes er van alle kanten uit zagen. Ze wist ook van de enorme prijzen die ze er voor vroeg en dat Bianca dat zelf moeilijk vond, maar dat ze de beredenering van Huib en Ilse wel begreep. Al het werk dat erin zat, al die uren… en het feit het kunst was, dat haar kunst rechtstreeks uit haar ziel kwam. Bianca had gezegd dat dat geld-dingetje nog een probleempje van een emotionele verwonding was. ‘Net als bij Olivia, die die 3D-bril te duur vond voor haarzelf, alsof ze het niet waard was’, dacht Katja, en ze grinnikte. Zou ze daar zelf ook last van hebben? Ze wist dat die poppenjurk haar een paar honderden euro’s zou gaan kosten, maar ondanks dat ze geen overdadig volle spaarrekening had, voelde dit wel goed. Ze beseft wel, dat haar ouders, de mensen die haar geadopteerd hadden nadat ze te vondeling gelegd was, het zonde van het geld zouden vinden. Ergens had ze die gedachte altijd met zich mee gedragen, maar blijkbaar was dat niet zo’n diepe verwonding bij haarzelf geworden. Ze lette altijd op, dat ze voorzichtig met haar geld om ging, maar als ze zeker wist, zoals bij de poppenjurk, dat ze iets wilde kopen, dan deed ze het ook. Welbewust, maar niet krenterig of uit angst kiezend.

Katja stond op. In bed blijven liggen terwijl haar gedachten maar rond maalden, vond ze drie keer niks. Ze besloot een groot glas thee te zetten en dan misschien op internet wat rond rommelen. Ze zette de laptop vast aan en ging theezetten.

Ondanks dat het donker was en ze niet kon slapen, voelde ze zich dankbaar, dankbaar en blij met dit huisje. Het was niet groot, maar groot genoeg voor nu. Later, als ze wist wat ze wilde, zou ze wel weer zien. En zo kwam ze terug bij de grote vraag, wat er nu eigenlijk bij haar paste, wat ze nou echt graag wilde gaan doen…

.

De volgende ochtend, na toch nog een paar uren geslapen te hebben, belde ze Bianca. Bianca was net buiten de was aan het ophangen, en daarna zou ze naar haar zolderkamer gaan. Ze vond het prima als Katja langs kwam.

Zo gebeurde het dat Katja met de pop over het landgoed naar het pension wandelde. Lisa, die met William in het pension koffie had gedronken en nu weer naar huis wilde gaan, stond in de droogruimte met Bianca te praten. Ze zagen Katja aankomen, met een pop.

“Volgens mij wordt dat een werkopdracht voor jou, Bianca,” “vermoedde Lisa.

“Ja, dat klopt, zoiets zei ze al door de telefoon. Ha Katja, is dat de pop waar ik voor mag gaan naaien?”

“Ja, dat is ze! Momentje, even William kijken hoor.” Ze legde haar hand op Lisa’s schouder: “En jou even groeten. Gaat het goed met je?”

“Verrassend goed, we zijn helemaal gewend aan het leven met dit manneke erbij. En lichamelijk gaat het met mij ook goed,” antwoordde Lisa. “Maar ik moet eerlijk zeggen, dat ik wel wat meer rust nodig heb, dus ik laat jullie samen voor jullie werkoverleg. Ik ga thuis even pauze nemen. Als ik dat doe, dan gaat het dus goed. Ik moet nog niet denken dat ik alles net zo goed aan kan als voor die tijd.” Lisa lachte: “En dat is prima! Ik ga weer!”

Katja keerde zich naar Bianca: “Mooi is dat, dat ze zich zo aanpast aan de nieuwe situatie, ook op zichzelf let en de rust neemt die ze nodig heeft. Krijg jij dat wel voor elkaar, met je werk hier?”

Bianca knikte: “Het lukt eigenlijk best goed. Mijn naaiwerk is op een bepaalde manier ook een rustpunt voor me. En Julian en ik rommelen lekker om elkaar heen. Ik bedoel, dat hij nog genoeg slaapt om ondertussen hier mijn werk te doen. Zullen we even naar boven lopen? Julian is van de juiste timing, hoor maar!”

Bianca pakte haar mobiel: “Ik heb een App die bij de babyfoon hoort, en die reageert zodra Julian geluid maakt.”

“Grappig, hij ligt zo leuk te wauwelen!” lachte Katja.

“Dat is precies het juiste woord ervoor, wauwelen. Ik zou wel eens willen weten wat hij allemaal tegen zichzelf zegt…”

Boven opende ze de kamerdeur, terwijl ze tegen Julian bleef doorpraten.

“Hey kerel van me, wat lig je allemaal te vertellen?”

Julian straalde naar Bianca, maar keek Katja vervolgens fronsend aan alsof hij zich afvroeg waar zij nou weer vandaan kwam.

“Ik ben een vreemde vogel voor jou, Julian, waar komt die nou weer vandaan gevlogen?” vroeg Katja.

Julians mond ging aarzelend open tot er ineens een stralende lach op zijn gezicht verscheen en hij met armen en benen begon te spartelen.

Katja schoot in de lach: “Hij is makkelijk vrolijk te houden, zo te zien!”

“O ja, hij is een heerlijk kereltje. Ik ga hem even verschonen en voeden. Vertel jij ondertussen gerust waar je voor gekomen bent. Dat heeft vast met die pop te maken.”

“Klopt ja,” zei Katja, “Ik ben gisteren met Ilse op pad geweest naar een echtpaar dat hier wel eens gelogeerd heeft. Ken je die fotoreportage in de woonkamer? Ja? Nou, die is van hen, van Koos en Olivia. Sjaak en Lisa hebben wat clips gemaakt van hun eigen muziek en foto’s van dat echtpaar. Koos en Olivia hebben die meerdere keren bekeken en beluisterd en zijn daardoor, volgens eigen zeggen, van binnen schoon gespoeld. Die clips raakten hen enorm, lieten de tranen stromen en… daardoor is van binnen het één en ander gebeurd waardoor ze nu allebei met zekerheid weten wat hun verlangen is voor de rest van hun leven, wat ze willen gaan doen. Dat heeft alles met computers te maken, dus echt een projectje voor Ilse om hen daarmee op gang te helpen. Ik ging met haar mee voor de gezelligheid, en ik ben bij die mensen door een stevig stuk proces heen gedonderd. Het was machtig heftig, en de aanleiding was een vraag van Olivia, wat mij raakte op de site van de galerie. Ik zei dat jouw poppenjurken me zo raakten, dat jij het voor elkaar kreeg om die eenvoudige poppen om te toveren tot prinsesjes, tot… hoe zei ik dan nou, o ja, tot de mooiste meisjes van de wereld. En toen zei ze dat dat zo belangrijk is voor al die meisjes en vrouwen die zich lelijk voelen en nauwelijks in de spiegel durven te kijken… Wat zij niet kon weten, was dat ik ook zo ben. In de spiegel kijken is altijd een ramp geweest. Ik kon het niet. En hoe zij het zei, het was alsof ze met een stel pijlen in mijn buik schoot. Het deed pijn, en het begon te roeren in mijn buik. Er gebeurde van alles, een enorme emotionele ellende, alles tegelijk voor mijn gevoel. Iedereen liet me met rust, ik zat daar maar met mijn koffie, en achteraf was dat goed, ik ben er diep doorheen gegaan. Niemand heeft dat stuk proces onderbroken. En daarna gaf ik aan dat ik een pop zou gaan kopen, en aan jou zou vragen of je er een jurk voor wilde maken. Olivia liep weg en kwam met deze pop terug. Ze zei dat ze hem allang weg hadden willen doen, maar dat ze ergens zeker wisten dat hij nog moest blijven. Nou ja, nu mocht hij weg, met mij mee. En ik kom jou dus vragen of jij haar wilt aankleden met een jurk waarvan jij denkt dat hij bij de pop en bij mij past. Zoiets als dat die pop met die jurk een soort afspiegeling van mij worden. Snap je hoe ik het bedoel?”

Bianca keek haar aan, met tranen in haar ogen. “Ja, ik begrijp het heel goed. En weet je waarom ik zo emotioneel word? Om je verhaal, heftig maar prachtig, maar vooral omdat ik de stof al in huis heb! Ik was laatst weer bij de kringloopwinkel, zag die stof en wist dat ik hem mee moest nemen. Hetzelfde met prachtig garen, zowel een iets dikker garen als een dun naaigaren. Ik heb het meegenomen met het idee dat ik wel zou zien voor welke jurk het zou zijn.”

Met Julian in een schone luier op haar arm opende ze de kast, trok de rol stof er tussenuit en gaf hem aan Katja. Ze trok een grotere bak onderuit de kast naar voren en haalde er een goudkleurig garen uit, dat wat dikker was dan naaigaren, en uit de bak ernaast een naaigaren van dezelfde kleur.

“Heel eenvoudig, zoals ik het nu voor me zie. Een witte jurk, en als die klaar is, ga ik er met dit draad versieringen op maken. Ik zie nog niet precies voor me hoe die versieringen er uit gaan zien, maar dat komt wel. Ik ga ze in elk geval maken van dat iets dikkere garen, en vastzetten met het dunne. Die witte stof is satijnlinnen, linnen in een satijnbinding, ziet er best chique uit, vind ik. En dat garen… ik weet niet wat het voor spul is.”

Ze ging zitten en legde Julian aan de borst.

Katja streelde stilletjes de stof en voelde aan de goudkleurige draad. “Apart, het voelt een beetje ruw, lijkt wat op raffia, maar het is wat anders. Maakt niet uit, het ziet er mooi uit. Wit met goud…”

Ze legde de draad in een kringelende vorm op de stof. “Het staat mooi op elkaar, inderdaad eenvoudig, maar echt mooi,” fluisterde ze.

“Wit, omdat je geen schuld hebt. Mooi speciaal wit, omdat jij mooi en speciaal bent. En goud… omdat er goud in jou is. Goud, echt goud, kan een vaste vorm hebben, maar als je het warm maakt, wordt het steeds meer vloeibaar en kun je het zelf een andere vorm geven. Ik weet niet echt iets over jou, maar ergens heb ik het gevoel dat je iets heel speciaals wilt doen, iets wat ook te maken heeft met een materiaal dat een vaste vorm heeft. Door het te verhitten kun je het anders vormen of zelfs aan elkaar plakken. En de vaste stukjes, goh, die zijn van zichzelf lelijk, gebroken, en jij gaat er iets moois van maken, iets wat heel is en wat mooier is dan die stukjes hadden kunnen bedenken. Goeie genade, wat zeg ik nou toch allemaal? Klinkt dat voor jou als vette onzin of heb je er een klik mee?”

Katja keek haar aan met ogen zo groot als schoteltjes en haar mond open gezakt. “Ik weet het weer… ik weet het… ik weet het weer!”

Bianca keek haar stomverbaasd aan en vroeg wat ze bedoelde.

“Olivia vroeg me wat ik als kind graag deed. Ik zei dat ik er zo van baalde dat ik daar totaal geen herinnering meer aan had. Ik had dat verdrongen of zo, ik weet niet…”

“En toen is er bij Olivia van alles gebeurd, ben je de diepte door gegaan. En nu komt er iets boven? Een herinnering?”

“Ja, iets heel geks, en het klopt helemaal met wat jij zegt. Ik had een glazen schaaltje kapot laten vallen, overal scherven op de grond. Ik heb ze bij elkaar geveegd, een kleuter was ik. Ik sneed in m’n vinger, moeder kwaad, ik moest voorzichtiger doen. Maar ik ging door, met de bloedende vinger in m’n mond en de veger in mijn andere hand. Ik pakte een bakje en deed alle wat grotere stukjes daarin. De rest heeft mijn moeder weggegooid. Ze deed een pleister om mijn snee en liet me alleen. Ik begrijp nog niet dat ze me dat bakje niet afgepakt heeft. Ze zal wel gedacht hebben, dat ik ervan zou leren me niet weer te snijden. Dat heb ik ook niet gedaan, ik heb er heel voorzichtig mee zitten spelen aan tafel. Ik was geboeid door de schitteringen die het licht erin maakte, begon er een beetje mee te puzzelen, bij elkaar te schuiven, deels over elkaar heen te leggen. Ik heb toen sterke lijm gepakt en ging de stukjes aan elkaar plakken. Ja echt, zo klein als ik was. Moeder natuurlijk weer kwaad, ik had een beetje lijm gemorst. Geen probleem, heb het er af gekrabbeld, maar als je het wist kon je er nog een klein stipje van zien. En zij wist het, had me ermee bezig gezien, en dus zag ze dat stipje en was ze kwaad. Nou ja, zo precies was ze dus, maar het glimmende van dat glas, en er zo mee puzzelen, iets moois proberen te maken uit brokstukjes, scherven. Weet je waar ik nu zin in heb? Om naar de kringloopwinkel te gaan en allerlei dingen van doorschijnend glas te kopen en een veilige bak om ze daarin kapot te slaan met een hamer of zo. Maar dan heb ik wel scherven, maar weet ik nog niet hoe ik ze aan elkaar moet maken. Met die sterke lijm was het niet echt mooi geworden. Jij had het over heet maken, beetje laten smelten. Als het zachter wordt, dan zouden twee stukjes aan elkaar kunnen plakken… Joh, ik zie kunstwerken voor me, van glas, opgebouwd uit scherven. Net als mijn leven, opgebouwd uit scherven die weer mooi samengevoegd worden als ik verder genees, en dan wordt het resultaat zelfs mooier dan ik me nu kan voorstellen. Ik moet gaan uitzoeken hoe ik hoekjes van dat glas kan verhitten, zodat het smelt. En dan gaan uitproberen hoe ik de hoekjes van twee stukjes tegelijk, tegen elkaar aan kan smelten zodat ze aan elkaar blijven zitten. Ik moet denken aan zo’n soldeerbout. Zou je daarmee glas veilig kunnen smelten?”

Bianca grinnikte: “Ik heb er geen verstand van, maar het zou me niet verbazen. Zoek het maar eens na op internet.”

“Dat ga ik zeker doen! En een boodschappenlijstje maken! Weet jij of er hier in het dorp een hobbywinkel is? Of een doe-het-zelf-zaak?”

“Zover heb ik nog niet gekeken,” antwoordde Bianca, “maar ik weet zeker dat Huib je daarbij kan helpen. Misschien weet hij ook wel wat over mogelijke technieken.”

“Dat zou kunnen, al is hij natuurlijk altijd met hout bezig, dat is wel even wat anders dan glas!”

Bianca lachte: “Ja, dat is waar! Maar nog iets wat even anders is… ik zat er al tegenaan te hikken. Ik weet nog niet hoeveel de jurk gaat kosten, dat hangt vooral af van de uren die ik eraan werk. Het materiaal reken ik eigenlijk niet eens, komt toch allemaal van de kringloopwinkel.”

Katja knikte: “Ik heb je prijzen gezien op de website, best hoog, maar ook terecht! Ik heb er al over nagedacht, en ben toch gekomen met dit verzoek, dus maak jij je maar niet druk over die prijs. Ga ook niet expres snel zitten werken, werk gewoon zoals je het altijd doet, en maak er maar weer iets moois van, dan betaal ik je met plezier!”

Bianca zuchtte opgelucht. “Fijn, dank je wel… echt een dingetje hoor, dat geld, niks voor mij! Maar het zal wel wennen. Je bent mijn eerste klant joh, als de jurk klaar is, gaan we dat vieren, vind je ook niet?”

“Goed plan, ik doe mee!” reageerde Katja vrolijk, terwijl ze opstond. “Ik ga naar huis, voorstudie maken over glasbewerking!”

Bianca lachte om de deftige manier waarop ze het zei. “Doe dat, ik wens je veel succes en vooral veel plezier! Ik ga straks met jouw jurkje aan de slag. De jurk waar ik mee bezig was, mag wachten, daar heb ik toch nog geen koper voor!”

“Leuk leuk leuk! Ik ben zo benieuwd!”

Met een kusje op Julians voorhoofd en een korte omhelzing voor Bianca nam ze afscheid en ging naar huis.

Lisa zag haar vanuit haar woonkamer lopen, en was verrast over de verandering die er in Katja had plaatsgevonden. Het was zo zichtbaar!

Naar hoofdstuk 43. Katja gaat aan de slag

Of naar de Inhoudsopgave