Ilse deed fluitend haar werk in huis. Ze had ten diepste een hekel aan huishoudelijk werk, maar als ze het maar lang genoeg had laten verslonzen, had het tenminste nut, en kreeg ze er meestal ook wel zin in.

Vanmorgen had ze er plezier in. Ze had nog geen idee hoe lang ze door zou gaan, maar voor dit moment was het gewoon een heerlijk rustig werk, een fijne afwisseling van haar favoriete werk achter de pc.

De keuken en de badkamer waren inmiddels schoon. Ze was bijna klaar met het toilet beneden, toen ze haar mobiel één keer voelde trillen.

“Even geduld jongelui, eerst even dit afmaken!” reageerde ze.

Zodra ze klaar was, keek ze wat er was binnengekomen.

“Aha, Sjaak en Lisa hebben een nieuwe clip gemaakt! Die gaan we maar even op de pc bekijken, met een kop koffie erbij.”

Ze liep naar de keuken, zette de mooie koffiemachine aan het werk en nam haar mok mee naar haar kamer. De pc stond standaard aan omdat ze er zoveel op bezig was. Ze zocht de mail van Sjaak en Lisa op, klikte hun bestand aan en ging er eens lekker voor zitten.

“Hmmm die muziek alleen al… en wat een mooie foto’s hebben ze er weer onder geplakt!” Ilse keek en luisterde verder zonder commentaar te geven. Ze voelde dat er van binnen van alles begon te rommelen, en dat er een verlangen naar meer, naar veel meer in haar opsprong. Het voelde, bedacht ze achteraf, alsof die rivier en al dat fontein-achtige van de muziek en de foto’s dezelfde vorm in haar aannamen.

Na afloop vroeg ze zich af wat er in haar aan de hand was. Ze was meer dan tevreden met haar werk, met haar deel van de woning en met Ineke als haar huisgenoot. Verlangde ze naar een soulmate? Nee, totaal niet eigenlijk, ze vond haar leventje wel best zo. Als ze haar soulmate ooit tegen zou komen, zou ze wel weer verder zien!

Maar wat was het dan wel, wat was dan datgene dat in haar zat te woelwateren? Ze had geen idee, maar besloot dat de clip in elk geval fantastisch was. Ze nam hem over op de website en stuurde de link ervan in een groepsmail naar alle kunstenaars.

“Wat is er verdorie met die website aan de hand? Het voelt anders, alsof het naar me blaast en duwt. Vreemd…”

Verder was er op dit moment niets te doen op de site. Ze besloot vast een beginnetje te maken met de voorbereiding voor het avondeten. Omdat Ineke op doordeweekse dagen altijd pas aan het eind van de middag thuis kwam, hadden ze afgesproken dat Ineke in het weekend, en Ilse op de overige dagen zou koken. En het huishouden vonden ze allebei een noodzakelijk kwaad. Soms pakte Ineke in het weekend wat op, maar meestal deed Ilse dat werk tussendoor. En ze voelden zich allebei prima relaxed en tevreden bij die regeling.

“Ach ja, dat had ik kunnen verwachten, even het eten voorbereiden terwijl ik net die clip doorgestuurd heb! Mijn mobiel maakt meteen weer overuren door alle reacties!”

Ze lachte, vond het helemaal niet erg, integendeel. Ze genoot van dit deel van haar werk! Ze las de verschillende reacties die al binnengekomen waren, en merkte dat ze niet de enige was die iets ervaarde op de website. Woorden als ‘krachtiger’, ‘die site straalt nog meer dan voorheen’ en ‘die site blies me al bijna omver voordat ik de clip ging luisteren’.

Doordat het een groepsmail was, las iedereen elkaars reacties, en reageerde daar weer op.

Ilse kreeg nog een andere mail, een losse, van Huib: ‘Kom vanmiddag rond vier uur hierheen, bij ons thuis, geen idee waarom, maar ik voel dat ik het je moet vragen, het lijkt belangrijk’.

Ilse was verbaasd, eerst die site die zo apart doet, nu deze vraag die meer een opdracht dan een vraag leek…

‘Is er wat mis?’ mailde ze terug.

‘Nee, absoluut niet, ik weet nog niet wat er is, maar het voelt positief. En dat voelt raar, iets wat je niet weet en het voelt positief. Zie je ’t zitten om rond vier uur te komen?’

‘Ik zal er zijn, ik ga nu vast avondeten voorbereiden, zodat we na afloop kunnen eten.’

‘Beter idee: kom hier eten, vraag Ineke ook maar. Ik ga meteen even met Margreet overleggen of we de BBQ weer eens aan gaan doen.’

‘Ja, als je zo gaat beginnen… daar zeg ik geen nee tegen! Ik zal even berichtje doen naar Ineke dat we bij jullie eten! Ik zal er in elk geval zijn, rond vieren.’

Ze kreeg nog een duimpje terug, waarna ze een kort berichtje naar Ineke deed.

‘Vanavond bij Huib en Margreet eten, kom je ook?’

‘Gezellig!’

‘Dacht ik ook!’ schreef Ilse terug.

En naar Huib: ‘Ineke komt ook’

‘Toppie! Margreet heeft ook zin in BBQ…’

Ilse ging weer terug naar haar kamer, bekeek alle antwoorden van de groepsmail. Veel van de antwoorden vermeldden iets over het krachtveld rond de site, maar niemand leek te begrijpen wat er aan de hand was. Ze zou er vanmiddag wel even met Huib over babbelen.

.

Omdat Ilse wist dat Ineke lopend naar haar werk was gegaan, ging ze zelf met de auto naar Bloemenhof, zodat ze na afloop samen naar huis konden rijden. Ze hadden geen van beiden problemen meer met buiten lopen als het licht was, maar als het schemerde of donker werd, vonden ze het geen van beiden prettig.

Ze was een beetje vroeg, maar ze wist dat zoiets bij Huib en Margreet nooit een probleem was. En als ze onverwacht niet thuis zouden zijn, zou ze wel op hun veranda wachten.

Natuurlijk waren ze wel thuis. Sinds de geboorte van Gloria en het heerlijke werk dat Huib en Margreet hadden, waren ze gewoon bijna altijd thuis. Het was hun lust en hun leven, vakantie hadden ze niet nodig, aan verjaardagen en soortgelijke feestdagen deden ze niet, en daarmee spaarden ze een hoop tijd uit voor de dingen die er in hun leven echt toe deden.

Margreet zat met Gloria op schoot, hielp haar om iets te eten.

“Hey dames,” begroette Ilse hen beiden. “Bewaar je ook nog een beetje voor mij, Gloria?”

“Iesse!”

“Ja, bewaar maar wat van dat lekkers voor Ilse! Ilse lust dat ook wel!”

“Mij!”

“Oh, is dat van jou… nou, dan heeft Ilse pech!”

“Als je echt zin hebt in fruit, pak dan maar van de schaal in de keuken,” zei Margreet.

“Misschien best een goed idee…”

Ilse liep de kamer uit en kwam even later terug met een appel. “Wil jij zelf niet, Margreet?”

“Nee, ik heb al gehad. Als ik voor Gloria wat fruit klein maak, neem ik daar zelf ook meteen van. Oh kijk, daar komen Maurice en Jacqueline, gezellig!”

“Moest ik daarom hierheen komen?” vroeg Ilse.

“Geen idee, moest je komen dan?”

“Ja, mailtje van Huib, kom vanmiddag rond vier uur, weet niet waarom, maar voelt belangrijk. Apart he?”

Margreet had naar Maurice en Jacqueline gewenkt dat ze binnen konden komen, en zo kwamen ze even later de kamer binnen.

“Ha Margreet, komt het uit, dat we even komen buurten? Ik zie dat je al visite hebt…” En toen Margreet glimlachend knikte: “Hoi, ik ben Jacqueline, en dit is mijn man Maurice.”

“Ik ben Ilse, we hebben met elkaar gemaild over… uhm… die bruidsjurk van Maureen, die hebben jullie gekocht toch?”

“Ja, dat klopt, wat leuk om even te zien wie er achter die mailwisseling zat,” lachte Jacqueline. “Je doet het goed trouwens, alles rond die website. Je hebt het helemaal in de vingers, en ook helemaal onder controle. En dat lijkt een perfect talent, maar die controle is geen talent, het is een harnas dat om je heen gesjord is tijdens jaren van misbruik. Je had geen controle meer over je leven, hebt allerlei dingen, meest onbewust, besloten en gedaan om die controle terug te krijgen, heel begrijpelijk, maar het is een harnas geworden. Dat harnas gaat uit, helemaal uit, het zit je in de weg, het moet uit, en het gaat uit, helemaal.”

Ze zag dat Ilse haar met grote angstogen aankeek.

“Je voelt je onbeschermd, je voelt je zichtbaar, je voelt je te zichtbaar… Maar zonder dat harnas gaan al die verwondingen die daaraan ten grondslag liggen, veel sneller genezen.”

Jacqueline ging naast haar op de bank zitten en pakte haar hand. Ze voelde hoe Ilse de grip op haar lichaam, op haar bewustzijn dreigde te verliezen.

“Laat je maar gaan, het is goed, ik heb je vast, er overkomt je niets, echt niets, behalve allerlei goeds.”

Ilse zakte tegen haar aan, was zich even niet helemaal bewust meer van waar ze was en wat er gebeurde. Huib, die net binnenkwam, werd door Margreet gewaarschuwd. Hij ging stil op de hoek van de eettafel zitten, keek glimlachend naar Ilse. Hij begreep nu waarom het belangrijk was dat ze gekomen was…

Ilse kwam rustig weer bij, keek verbaasd om zich heen.

“Wat was dit? Harnas weg?”

“Een stevig stukje bevrijding en genezing, lieve meid! Het zal misschien even wennen zijn, maar je mag echt zonder controle verder, meer op je eigen innerlijke stem gaan vertrouwen, en op je gevoel, je intuïtie. Het zal even wat tijd kosten, maar doordat je nu door z’n heftig stuk heen bent gegaan, zal het veel sneller en ik denk ook beter en dieper gaan dan dat het zonder dit heftige stuk gegaan zou zijn. Hahaha, ik breek mijn tong bijna over die zin. Begrijp je wat ik bedoel?” vroeg Jacqueline.

“Ja, ik denk het wel. Als ik zelf door had moeten gaan, door stukken proces heen, dan had het langer geduurd, was het waarschijnlijk veel moeizamer gegaan dan nu jij dat harnas afgebroken hebt. Klopt dat?”

Jacqueline knikte, waarop Ilse zich naar Huib keerde: “Was het dit waarom ik moest komen?”

“Joh, ik wist echt nergens van, ik kreeg alleen heel sterk de indruk dat je rond vier uur hier moest zijn. Ik wist helemaal niet dat Maurice en Jacqueline zouden komen… maar welkom, beste mensen! Top dat jullie zo ontzettend veel werk verrichten in jullie vakantie. Het gonst van de berichten in en rond Bloemenhof over wat er onder jouw handen gebeurt!”

Jacqueline glimlachte. “Niet alleen mijn handen hoor. Ik ben wel degene die het voortouw neemt, maar onderschat de rol van Maurice niet!”

Ze stond op en ging op haar hurken voor Margreet zitten.

“Jij hebt met iets soortgelijks te kampen, Margreet. Huib, neem jij je dochter even over? Margreet, jij hebt een enorme last op je schouders, een last van intimidatie, manipulatie, controle en veroordeling. Met zo’n juk op je schouders, wat niet alleen een juk is dat er los op ligt, maar dat zich helemaal in je vastgezet heeft, zou het logisch zijn als je zelf precies eender zou gaan leven, andere mensen op dezelfde manier zou gaan behandelen. Maar… de liefde, de echte liefde, de zielskracht van hier, van Huib vooral natuurlijk, maar ook in het algemeen van de familie Bloemenhof, heeft dat juk al zover losgemaakt, dat je in staat bent om meer vanuit je ziel te leven. Dat is fijn, maar je leeft voor een groot deel nog vanuit een kramp, doordat dat juk er nog ligt, en deels nog vast zit. Je kunt er mee door blijven modderen, en dan zal dat kreng zeker verdwijnen, want je herstel gaat door, zonder twijfel, maar vandaag mag dat juk ook in één keer van je afglijden. Alle uitsteeksels en banden die eraan zitten en in en om jou vast zijn komen te zitten, komen los, en als ze allemaal los zijn, glijdt het juk van je af. Alles los…”

Jacqueline legde haar beide handen op Margreets schouders, en kon haar daardoor opvangen toen ze voorover viel. Ze streelde haar haren.

“Moeder zijn terwijl je zelf een moeder hebt gehad die geen moeder maar een tiran voor je was… dat is een kunst die je niet zomaar voor elkaar kunt krijgen. Maar vanaf nu zal het beter gaan, en ik zal je straks vast een leuke tip geven, een tip waar je tot nu toe waarschijnlijk niets mee kon, maar die je nu wel aankunt, denk ik. Een tip waar Gloria blij mee gaat zijn!”

Verdwaasd keek Margreet haar aan toen ze overeind kwam. “Tip? Gloria?”

“Ja, een leuke, ik heb hem niet van mezelf, maar van Karel, onze zoon. Als je Gloria iets te eten wilt geven, neem haar dan op schoot aan de eettafel of zo, en wikkel een badlaken om haar heen, onder haar armen langs, en laat haar lekker zelf eten. Ja, het zal geknoei geven, maar haar kleren blijven vrijwel zeker schoon. En reken maar dat de kans groot is dat ze het prachtig zal vinden!”

Er ontsnapte een snik uit Margreets keel, toen ze woorden gaf aan wat ze zelf altijd te horen had gekregen: “Kijk uit, niet knoeien, wees voorzichtig, eet eens netjes, wat doe je nou dan weer?” bauwde ze haar moeder na.

“Ja, dat is de shit die de tiran over je heen gestort hebt. Daardoor was het voor jou lastig, misschien wel onmogelijk om zelf op dit soort ideeën te komen. Geen probleem, dat dametje is nog zo ongelofelijk jong, en je houdt zielsveel van haar, dus het belangrijkste heeft ze al binnen. Je bent niet schuldig, Margreet, je hebt niets fout gedaan, je was alleen maar vastgelopen in al die tirannenshit! En nu heb ik best zin in koffie, Huib, mag ik zo brutaal zijn?”

“Als jij dat brutaal vindt… ja hoor, dat mag je! Jij ook Maurice? En Ilse? Margreet liever thee? Ook koffie? Prima meiske, blijf maar even zitten, ik regel het wel.”

Jacqueline plofte naast Ilse op de bank, gaf haar een zachte klap op haar been en vroeg: “En hoe gaat het nu met je?”

“Hmm beetje gewalst, maar zowaar niet onplezierig, eigenlijk wel lekker losjes!”

Glimlachend keek ze Jacqueline aan. “Misschien kunnen jullie me helpen met een vraag waar ik vandaag mee zit. Ik heb een clip van Sjaak en Lisa op de website van de galerie gezet, die site waarop je de bruidsjurk van Maureen gevonden had.”

Jacqueline knikte.

“Het viel me op, en verschillende ander van onze kunstenaars viel het ook al op, dat die website, zodra we hem open gezet hadden, ons omver leek te willen blazen, tegen ons aan leek te duwen. Er zat iets van een enorme druk achter. Hebben jullie een idee wat dat kan zijn?”

Maurice grinnikte. “Ik vermoed dat wij dat op ons geweten hebben. Maandagavond hebben we alle pagina’s van de site bekeken, echt alle. Ook alle kunstwerken aangeklikt. Prachtig, al die foto’s! Maar goed, terwijl we dat deden, hebben onze zielen enorm hard kracht en licht naar de site, naar de kunstenaars en hun werken zitten stralen. Het is nog een wonder dat we die site niet platgebrand hebben!” grijnsde hij.

“Aha, vandaar… is het voor jullie oké als ik dat even in de groepsmail als antwoord doorgeef?” vroeg Ilse.

“Natuurlijk, het is iets heel normaals, al zijn we het in deze wereld nog niet zo gewend,” antwoordde Jacqueline.

“Fijn,” glimlachte Ilse, “ik doe het meteen even.”

Ze begon te typen in de groepsmail: ‘Even over die druk, die kracht die we op de website ervaren… Hier op Bloemenhof logeert een echtpaar, Maurice en Jacqueline, die heel krachtig vanuit hun ziel bezig zijn. Ze hebben alle pagina’s van onze site, en elk kunstwerk apart, zitten bekijken, terwijl hun ziel er kracht en licht naar straalde. Het is die kracht die we op de site ervaren.’

Ze stopte even met typen en vroeg: “Klopt het dat, doordat jullie naar de site, naar elk werk afzonderlijk jullie zielskracht hebben zitten stralen, dat dat genezing geeft naar de kunstenaars, waardoor ze nog beter vanuit hun ziel kunnen gaan werken?”

“Dat klopt,” reageerde Maurice, “en zelfs de mensen die op de site komen om rond te neuzen, iets te kopen of wat ook maar, zullen daar profijt van hebben, makkelijker door stukken van hun genezing heen komen.”

Ilse knikte, typte de uitleg die Maurice gegeven had er achteraan en verzond haar antwoord. Al snel kreeg ze verschillende reacties. Ze grinnikte en vatte na het lezen van een serie antwoorden samen: “De kunstenaars reageren allemaal positief, vragen of ik jullie wil bedanken als ik jullie zie. Dus bij deze bedankt!”

Huib kwam binnen met de koffie. “We willen straks in de tuin gaan eten, de barbecue aan zetten…” hij grijnsde even, “en niet alleen aan zetten, maar ook gebruiken. Het is niet een echte barbecue trouwens, meer een soort brede, platte wok.”

“Een skottelbraai?” vroeg Jacqueline.

“Ja precies! Zin om hier te eten?”

“Zin wel, maar Annerieke rekent ook met eten op ons…” twijfelde Jacqueline.

“Ik ken Annerieke iets langer dan vandaag, ik kwam haar op de dag van mijn geboorte al tegen en was meteen verliefd! Ik weet zeker dat ze het geen probleem zal vinden. Maar het is wel handig om even te melden, zal ik dat even voor jullie doen?”

Ze lachten om zijn verhaal en Jacqueline knikte. “Graag!”

Huib stuurde Annerieke een berichtje en kreeg vrijwel direct een duimpje terug en ‘fijne tijd samen!’ Hij gaf hen haar reactie door met een grote grijns en zei: “Dan ga ik met mijn koffie even de keuken in, het vlees voorbereiden. Allerlei groenten hebben we al klaar, broodjes ook, dus ik ben over een paar minuten weer terug. Tot zo!”

Hij verdween naar de keuken, waar hij het gekochte vlees op de snijplank legde en in kleinere stukken sneed, zodat straks niemand lang op een stukje vlees zou hoeven te wachten.

Margreet kwam de keuken binnen. “Kan ik je niet even helpen?”

“Ja, graag, door je armen om me heen te slaan en jezelf te laten fungeren als een letterlijke ruggensteun. Dat lijkt me de beste hulp!”

Margreet glimlachte en voldeed met plezier aan zijn verzoek.

“Ik weet niet wat ik voel,” vertelde ze, “ik weet alleen dat het goed voelt, losser, vrijer. Ik ben zo nieuwsgierig wat ik er in het dagelijks leven van ga merken! En die tip van Jacqueline, heb je dat gehoord, om Gloria zelf te laten eten, even een badlaken om haar heen binden, dan wordt hooguit dat badlaken vies. Best handig, dan kan zij genieten van haar eten, van het zelf doen, vingers vies maken en aan de doek afsmeren. Veel meer plezier voor haar en ze ontdekt meteen hoe ze zelf kan eten. En we hoeven haar niet weet-ik-hoe-vaak om te kleden zodat ze er aan het eind van de dag nog een beetje gezellig uitziet!”

Huib was het helemaal met haar eens: “En ik denk dat als jij ziet hoe ze er mee om gaat, dat het voor jou ook veel leuker zal zijn, echt genieten van haar eigenwijze gepruts. We gaan het straks meteen proberen, oké?”

“Ja, leuk! Ik zal vast een badlaken ophalen. Red je het zonder mij, met je rug?” vroeg ze plagend.

“Ja, beter dan net! En dat is geen grapje. Ik had een beetje last van mijn rug, alsof mijn spieren niet veel zin meer hadden om me overeind te houden. Maar toen jij me omhelsde, voelde ik een kracht vanuit jou door mijn ruggengraat gaan, en ik heb nergens last meer van!”

“Wow, geweldig! Zou dat komen door wat Jacqueline gedaan heeft? Ja, dat moet wel,” beantwoordde ze haar eigen vraag, “wat zij gedaan heeft, gaf mij bevrijding en een stuk genezing, en daardoor kan mijn ziel weer krachtiger stralen! Super gaaf!”

Margreet ging naar de badkamer, haalde een paar badlakens op en legde die in de wasruimte op de plank boven de wasmachine.

“Ik heb ze daar even in de wasruimte boven de wasmachine gelegd, een paar badlakens, dan hoeven niet elke keer als we een schone nodig hebben, naar boven.”

“Slim van je! We maken het leven zo makkelijk mogelijk om ons zo veel mogelijk te kunnen richten op wat we werkelijk belangrijk vinden!”

“Zo is dat!” vond Margreet, waarna ze samen naar de woonkamer terug liepen.

“Hey Ineke, ik dacht al dat ik je stem hoorde, samen met die van Rosalie. Ze heeft haar vriendin alweer gevonden! Rosalie, heb je zin om hier te blijven eten?”

“Ja, gezellig! Mag ik dat even op jouw mobiel aan Bea vertellen?”

“Goed plan meis, ga je gang maar,” zei Huib, en gaf haar zijn mobiel.

Rosalie zette hem aan, klikte op Berichten en zocht Bea. Ze typte een korte boodschap en wachtte op een reactie. Iedereen kon zien dat ze blij was met de reactie. Ze begon te stralen en zei tegen Huib: “Bea stuurt een duimpje, een hartje en een kusje! Ik stuur ook even een hartje en een kusje terug…”

Vrolijk en blij keek ze naar Gloria, die achter haar aan gekropen was.

“Gloria, ik blijf hier eten, bij jou! Wat gaan we eten, Huib?”

“Vleesstukjes op de skottelbraai, allerlei groenten, rauw of van de skottelbraai, broodjes. Lijkt je dat wat?” vroeg hij aan het stralende meisje tegenover hem.

“O ja! Hahaha Gloria, kom je staan bij mij?”

Rosalie strekte haar handen naar Gloria uit en Gloria, die al stevig stond, pakte ze één voor één. Gloria keek stralend naar Rosalie op.

“Soulmates, echte soulmates,” fluisterde Maurice met tranen in zijn ogen.

“Wát zeg je, Maurice?” vroeg Huib.

“Soulmates, die meisjes, ze zijn echte soulmates, door de eeuwen heen aan elkaar geklonken. Wat geweldig dat ze elkaar nu al ontdekt hebben. Wat zal hen dat een hoop narigheid besparen!”

“Dus toch…” reageerde Margreet. “In het begin zag ik hen als vriendinnen, toen stelde ik me voor, dat ze later hartsvriendinnen zouden zijn, en daarbij kreeg ik het vermoeden dat ze dat levenslang zouden zijn, hartsvriendinnen, soul-partners, zoals Huib en ik. Ik ben blij dat je het bevestigt…”

Ze glimlachte, stralend, naar de meisjes die haar zo dierbaar waren, en vertelde aan de anderen hoe ze Rosalie ontmoet hadden, toen ze nog maar net wist dat ze zwanger was van Gloria. “In een restaurant, en Rosalie was daar ook, kwam naar me toe, legde haar hand op mijn buik en zei dat het meisje in mijn buik op haar leek en dat ze haar zo lief vond. Ik was verbaasd, zo’n meisje van nog geen vier jaar… maar ik voelde dat het klopte. Wat een dag was dat he, Huib?”

“Zeker weten, we hadden net je spullen uit je ouderlijk huis gekaapt, en in datzelfde restaurant had je zo’n mooie reactie van die pizzabakker gekregen over onze relatie, en toen kwam Rosalies reactie daar nog eens overheen. Ja, dat was net als alle andere dagen een topdag, alleen iets meer een topper-de-topdag dan de andere topdagen!”

Jacqueline keek van Huib naar Margreet en vroeg: “Hebben jullie ooit een indruk gekregen over Gloria, over wat bij haar past?”

Ze knikten allebei, Huib gaf Margreet een seintje dat zij het wel kon vertellen.

“Huib zag dat ze een dromertje is, en dat ze van schommelen houdt. En ik zag dat ze in de tuin zat te schilderen. In dat beeld kwam ze tot leven, ze bewoog, keek om, en toen zag ik dat ze de ogen van Huib had, dezelfde soort gezichtsuitdrukking. Daardoor ontdekte ik dat ik zwanger was,” straalde ze. “En een dromertje is ze, en van schommelen houdt ze. Huib heeft een stoeltje voor de schommel gemaakt, waarin ze met een riempje vastgebonden, veilig kan schommelen. Ze heeft al ontdekt hoe ze hem in beweging kan krijgen, en als ze dan schommelt, staart ze voor zich uit. Dus dat klopt nu al!”

Jacqueline lachte: “Geweldig! En voor mij een mooie bevestiging. We waren laatst bij Lisa, en toen kreeg ik indrukken over William. En dat klopt hiermee, dit, van Gloria, dat schilderen, en haar connectie met Rosalie de schrijfster… mooi!”

“Kreeg je indrukken over William over wat hij later gaat doen, die bouwtekeningen?” vroeg Margreet gretig.

“Ja! Het was voor Lisa een bevestiging, zij wist het al. Ze had het jou al verteld he?”

“Nou, ze kreeg die indruk toen ze hier met mij zat te praten, me uit zat te horen over mijn zwangerschap. Zo mooi was dat!”

“Oh echt wel, twee aanstaande moeders bij elkaar… De indruk die ik kreeg, was dat hij een prachtig ontwerp gaat maken voor twee jonge vrouwen, soulmates, een schilderes en een schrijfster. Ik had geen idee dat ze zo dichtbij zouden zijn! En dat andere ontwerp dat ik voor me zag, leek op de toren van Babel, zoals we die toren kennen van schilderijen. Het worden ruimtes die in een cirkel geplaatst gaan worden, waarbij elke ruimte net iets hoger komt te liggen dan de vorige, waardoor de zevende ruimte boven op de eerste kan komen. En dan gaat het door en door…” Jacqueline maakte met haar hand een draaiende beweging naar boven. “Zoveel ruimtes als er voor de kunstenaars nodig zijn om hun kunstwerken tentoon te stellen. Er gaat in de toekomst een echte galerie komen, waarschijnlijk in combinatie met de huidige digitale galerie. Maar er is meer genezing nodig, meer zielskracht. Daarom duurt het nog wat jaren, en dan zul je eens wat zien! En ik heb het idee, dat dat ventje nog heel veel andere bouwwerken gaat ontwerpen, bouwwerken die in eerste instantie niet gebouwd gaan worden, maar die als grote tekeningen in die galerie komen te hangen. Mensen die ze kopen, kunnen ze als kunstwerken kopen, of het getekende gebouw laten bouwen. Dat maakt dan niet meer uit. Alle kunstwerken van jullie site gaan in die galerie-toren komen, en mensen kunnen ze vanaf de digitale galerie blijven kopen. Jouw werk, Ilse, zal dan dus gewoon door kunnen gaan, maar het zou me niet verbazen als je daar terplekke een kantoortje gaat krijgen, of in elk geval een werkhoek, achter de balie of zo, dat ze je daar ook kunnen vragen om iets te reserveren voor hen. Zoiets…

Ilse knikte, met een stralende glimlach op haar gezicht. “Ik zie het voor me! Het wordt geen apart kantoortje, ik voel meer voor die werkhoek achter de balie, dichtbij de bezoekers. Tjonge, nog een jaar of wat… ik kijk er nu al naar uit!”

“Jacqueline?” vroeg Rosalie, terwijl de tranen over haar gezicht drupten.

“Wat is er Rosalie?”

“Je vertelde dat William een huis voor ons gaat tekenen, ja toch? En dat wij altijd bij elkaar horen, altijd hartsvriendinnen, soulmates net als Huib en Margreet. Gloria zei heel zacht en blij: “Jaaaaaa Osa Goja!” en ze trok haar handen uit mijn handen en klemde haar armen om mijn benen. Ik ben Osa, Rosa, van Rosalie. En Gloria… heeft zij haar naam al eens eerder gezegd?” vroeg Rosalie aan Huib en Margreet, die direct hun hoofd schudden. “Ze zei nu heel duidelijk “Osa Goja” en omarmde me, zoals ze nu nog doet. En ik zelf heb het altijd gevoeld, al toen ik jullie in het restaurant zag, toen voelde ik dat Gloria op mij leek. Ik begrijp nu dat mijn ziel haar ziel herkende. We klikten toen al! Nu begrijp ik ook waarom ik elke dag hier wil zijn, elke dag bij mijn zielmaatje…”

Iedereen viel stil, ontroerd, stralend en snuffend naar de geliefde meisjes kijkend. Rosalie pakte Gloria bij haar bovenarmen vast, ging op haar knieën zitten, zodat ze elkaar konden omhelzen.

“Rosalie en Gloria…” zuchtte ze blij.

“Osa Goja” straalde Gloria.

Ze legden hun hoofden naast elkaar, op de schouder van hun zielsmaatje…

.

De maaltijd werd een gezellige samenkomst. De tip over het badlaken bleek een groot succes. Rosalie hielp Margreet om stukjes vlees voor Gloria heel klein te snijden. De beide meisjes hadden enorm veel plezier in de manier waarop Gloria zelf ging eten. Ze ontdekte dat ze met een vork in stukjes vlees kon prikken. Ze reageerde verschrikt en vervolgens met een klaterende lach als de vork haar pijnlijk in haar lip prikte. Ze gaf uiteindelijk de vork aan Rosalie en ging met duim en wijsvinger stukjes vlees en groente pakken en in haar mond stoppen. Een stukje dat op de grond viel, keek ze verbaasd na, waarop Rosalie “Bah!” zei, Gloria het gevallen stukje liet voor wat het was en een nieuw stukje pakte.

Margreet genoot met volle teugen van de meisjes, vergat soms zelf te eten. Ze merkte dat ze het lastig vond om Gloria op schoot te hebben, een bord vast te houden en dan zelf met haar vork te eten.

Huib zag het, terwijl hij hen filmde met zijn mobiel. “Margreet, je kunt zelf ook eten met duim en wijsvinger in je mond stoppen… Kijk maar naar Gloria!”

Margreet keek hem aan, schoot in de lach en zei: “Je hebt gelijk! Goed voorbeeld doet goed volgen! Ik ga de schade van mijn kinderjaren even inhalen.” Ze legde haar vork op tafel en begon met duim en wijsvinger eten naar haar mond te brengen. Rosalie keek haar verbaasd aan, begon vreselijk te schateren en zei toen ze weer rustiger waren: “Waarom hebben we eigenlijk geleerd om met bestek te eten? Dit is toch veel makkelijker?”

Haar heldere stemmetjes, haar logische vraag, zette iedereen even aan het denken. Niemand zei iets, maar achter elkaar legden ze hun bestek op tafel en begonnen het voorbeeld van Gloria en Margreet te volgen.

Rosalie keek verwonderd rond, legde als laatste haar vork op tafel en ging verder met eten. “Hmm lekker Huib!”

“Ja, heerlijk he, vooral als je met je vingers mag eten, dan kun je niet alleen proeven wat je eet, maar ook voelen wat je eet!”

Rosalie dacht even na, pakte nog een stukje eten, voelde en stopte het in haar mond. “Het is net of het daardoor nog lekkerder is… hoe kan dat nou?”

Ze ging rustig door en kwam zelf met het antwoord: “Het lijkt gewoon of je eten dichterbij je is, of je er meer mee verbonden bent. Ik denk dat het daardoor nog lekkerder is.”

“Volgens mij heb je dat heel goed aangevoeld!” bromde de lage stem van Maurice. “Ik moet eerlijk zeggen… wat mij betreft mag ons bestek in de la blijven liggen!”

Rosalie lachte: “Ik ben benieuwd wat mijn ouders daar over gaan zeggen!”

.

Na de maaltijd vroeg Ilse aan Maurice en Jacqueline hoe ze hun week op Bloemenhof tot nu toe ervaren hadden.

“Nou, overweldigend eigenlijk. We hebben zo ongeveer elke dag mensen mogen helpen in hun proces, op een manier die voor ons nieuw was, en veel krachtiger dan we ooit eerder ervaren hebben. Het doet ons goed om de reacties te horen, meteen al. Het doet ons goed omdat het ons hoop geeft, dat er werkelijk genezing gaande is, en dat het nu versneld gaat. Waar al die mensen die wij deze week gesproken hebben, versnelde genezing ervaren hebben, geven ze dat zelf ook weer door. Het bekende effect van een steen die je in de vijver gooit. Daarnaast hebben we elke dag een schilderij en een tekening gemaakt van foto’s die we hier genomen hadden. Jacqueline tekent met grijze potloden, ik schilder. We zitten dan naast elkaar te werken, meestal aan verschillende foto’s, gisteren aan dezelfde foto. En ik bedenk net, Jackie, dat het naast elkaar werken ook versterkend voelde. Dat moeten we vaker doen, deerne!”

“Wat leuk, zo’n hobby die totaal verschillend is, en toch zoveel op elkaar lijkt. En wat lijkt me dat heerlijk, als je dat met je soulmate samen kunt doen. Ik dacht vanmorgen nog dat ik genoot van het feit dat ik geen partner heb, maar als ik dit zo hoor… dan begin ik toch stiekem, nou ja, nu niet meer heel stiekem, dan begin ik te verlangen naar het moment dat ik mijn soulmate tegenkom. Ja, ergens hoop ik dat dat gaat gebeuren, ooit. Hebben jullie ook foto’s van jullie werk gemaakt?” gooide Ilse het ineens over een andere boeg.

“Jazeker, met onze tablets, maar die liggen in het pension. Zal ik ze even halen?”

“Graag! Ik ben benieuwd hoe jullie dat gedaan hebben. Ik wil niet veel zeggen, maar als mensen zo krachtig vanuit hun ziel leven als jullie, hoeveel kracht zal er dan uitgaan van jullie schilder- en tekenwerk?”

“Veel, net zoveel als vanuit mijn woorden,” antwoordde Jacqueline, terwijl Maurice naar buiten liep. “Dat hebben we gistermiddag nog ervaren met een echtpaar dat ook te gast is in het pension.”

“Geweldig! Als jullie het goed vinden, dan zou ik jullie werk heel graag toevoegen aan de digitale galerie!”

“En je hebt het nog niet eens gezien!” verbaasde Jacqueline zich.

“Och, als Karel Appel en Piet Mondriaan beroemd konden worden…” reageerde Ilse met een grijns. “Zonder dollen, het gaat ons niet om beroemd worden natuurlijk, maar als mensen vanuit hun ziel leven, zijn hun creaties uitingen van die ziel. En jullie zijn bijzonder krachtig, dus ik neem aan dat datzelfde voor jullie creatieve uitingen geldt, zoals je al ervaren hebt gisteren. En dat valt volledig binnen het doel van de digitale galerie.”

Maurice kwam terug met de tablets, gaf ze aan Ilse. Huib kwam tussenbeide: “Zal ik de tablet koppelen aan de computer, dan kunnen we allemaal kijken.”

Ze stonden op en liepen naar binnen. Huib startte hun computer en verbond de tablet van Jacqueline eraan. Even later kon hij de fotomap openen. Maurice wees hem de weg, naar de map waarin ze de natuurfoto’s en de foto’s van haar tekeningen naast elkaar geplaatst had. Ilse, die vlak naast hen stond, vroeg zich hardop af hoe ze het de beste op de website konden plaatsen, onder elkaar of als een collage.

Maurice, die even niet begreep waar ze het over had, reageerde niet direct, waardoor Huib antwoordde: “Als collage, het zijn duo’s, natuurfoto en werkfoto. Ze horen bij elkaar. Klopt dat voor jullie Jacqueline en Maurice?”

Jacqueline had Maurice intussen fluisterend verteld dat Ilse hun werk graag op de digitale galerie wilde hebben. Maurice had gretig geknikt en antwoordde nu bevestigend op de vraag van Huib.

“Goed, laten we eerst gewoon even rustig kijken, genieten, op ons in laten werken…”

In een rustig tempo ging hij de foto’s langs, hoorde zachte reacties om zich heen. Daarna gingen ze de foto’s van Maurice langs.

En tot slot vroeg Huib: “Wat denken jullie? Geschikt voor de galerie?”

“Huh, wie zou daar nou nog aan twijfelen?!” riep Ilse verontwaardigd uit. “Sorry, ik wil niemand het gevoel geven dat een andere mening of indruk verboden is, maar persoonlijk vind ik het werk alleen al mooi om te zien, en daarnaast ervaar ik diezelfde kracht als toen Jacqueline tegen me sprak. Dit is echt krachtig zielswerk!”

De anderen waren het er helemaal mee eens, waarop Ilse toestemming vroeg om hun werk op de site te zetten. Ze legde de afspraken die ze gemaakt hadden, over de correspondentie en de financiële kant aan hen uit.

“Wacht even, ik stuur je even een mailtje met onze afspraken, wel zo handig.”

Maurice en Jacqueline keken elkaar aan en knikte instemmend al voordat ze de afspraken gelezen hadden. “Het is sowieso in orde, je mag onze foto’s op de site delen. We voelen dat het goed is. En die afspraken lezen we vanavond nog wel.”

Huib regelde dat alle foto-combinaties naar Ilse gestuurd werden, en vroeg aan Maurice en Jacqueline om foto’s van hun toekomstige werken via de contactpagina naar Ilse te sturen.

“Komt in orde! En ik heb het gevoel dat wij nog even ergens anders naar toe moeten…” zei hij tegen Jacqueline.

“Ja, naar het huis aan de andere kant van Huib zijn werkschuur…”

Maurice glimlachte: “Net wat ik dacht, Jackie!”

Huib hield hen tegen: “Nog even, ik wil jullie nog iets laten zien. Ik ben met een beeld aan de slag gegaan. Er gaan nog allerlei gedachten door me heen, omdat het niet echt wat voorstelt, maar toch voel ik dat het goed is.”

Hij klikte de eerste van zijn laatste fotoserie aan: “Zo begon het, en op de volgende foto’s kun je zien hoe het verder gaat.”

Maurice reageerde direct: “Verbind even met je pc, dan kunnen we het allemaal in het groot zien. Het is het waard, Huib!”

“Oké…” Huib sloot zijn mobiel aan en zocht de fotoserie, klikte de eerste aan en ging op een rustig tempo de daarna volgende foto’s langs.

“Wat gaaf,” fluisterde Rosalie, “ik zie het groeien…”

De anderen knikten naar haar, zagen hetzelfde en genoten ervan. En behalve dat, ervaarden ze dat de kracht van het beeld toenam. Bij de laatste foto’s, waar het beeld klaar was en van diverse kanten gefotografeerd was, klonken diepe zuchten.

“Huib, jouw werk is altijd al mooi geweest, maar dit… dit slaat alles! Zoveel krachtiger, dat is het gewoon. De vorm, het soort, dat is anders dan wat je eerst deed. Dat kan in theorie naast elkaar bestaan. Maar dit is zoveel krachtiger!” verwoordde Margreet de gevoelens die de anderen herkenden.

“Dank je wel, Huib, dit is een grote bemoediging voor ons,” stamelde Maurice. “Die paar woorden van Jacqueline tegen jou, en de kracht waarmee ze tot je kwamen, hebben iets afgebroken waardoor je ziel zoveel sterker naar buiten kan treden. Zet hem alsjeblieft op jouw pagina!”

“En daar sluit ik me helemaal bij aan!” zei Jacqueline. “En nu gaan we echt, nog één adresje vanavond. Bedankt voor jullie gezelligheid en het heerlijke eten! Het was super fijn om hier te zijn!”

Rosalie liep op haar af, haar armen omhoog. Jacqueline ging op haar hurken voor haar zitten en liet zich omhelzen. “Dank je wel,” fluisterde Rosalie.

.

Maurice en Jacqueline klopten aan bij het huis van Annerieke en Simon.

“Mogen we even binnenkomen?” vroeg Jacqueline aan Annerieke.

“Zeker wel, alleen moet ik straks wel terug naar het pension, even na half acht.”
“Geen probleem, ik vermoed dat wij dan eerder bij het pension terug zijn dan jij,” glimlachte Jacqueline. “We hadden gewoon een sterke indruk dat we even langs moesten komen.”

“Dat zal dan een reden hebben… En jullie zijn sowieso welkom!”

Annerieke ging hen voor naar de woonkamer, waar Simon opstond van de bank en naar hen toe kwam.

“Jullie week is verdorie al bijna voorbij, eindelijk een kans om jullie te ontmoeten. Ik ben Simon, maar dat wisten jullie vast al wel,” zei hij glimlachend, terwijl hij een arm om Annerieke heen sloeg. Voordat hij kon vragen of ze zin in koffie hadden, begon Jacqueline te praten, terwijl ze van hen allebei een hand pakte.

“Door je verleden, Simon, worstel je nog steeds met gevoelens en gedachten van schuld en schaamte. Je hebt Annerieke op de hoogte gebracht van je verleden, je bent open en eerlijk geweest, je weet dat ze je niet veroordeelt, maar ongemerkt ben je je toch gaan terugtrekken. Dat is wat verwonding doet… En jij Annerieke, hebt met de andere kant van dezelfde zaak te maken. Je hebt niet veroordeeld, maar hebt wel last van gedachten en gevoelens rond de vraag of Simon zich wel volledig kan geven, of hij niet vast zit aan zijn verleden. Je wilt die gedachten en gevoelens niet, en daarom veroordeel je jezelf daarover, en daardoor heb jij jezelf ook langzaamaan in je schulp teruggetrokken. Al die gedachten en gevoelens van jullie beiden zitten als een spinnenweb in je systeem vast. Je voelt je gevangen in dat web. En dat web moet zich losmaken, bij jullie allebei. Dat web komt los, dat web laat jullie los, jullie kunnen in vrijheid samen verder. Bruidegom, u mag uw bruid nu kussen!”

Ze liet hun handen los en was samen met Maurice getuige van een enorme passie tussen Simon en Annerieke. Maurice en Jacqueline gingen stilletjes de kamer uit, naar buiten, wandelden richting het pension.

Maurice grinnikte: “Ik ben benieuwd of we vanavond nog koffie en taart krijgen.”

Jacqueline schoot in een schaterende lach.

“Geen probleem, dan regelen wij dat wel.”

Maurice keek haar verrast aan: “Ja, waarom ook niet! Als ze er om kwart voor acht nog niet is, gaan we gewoon koffiezetten. En dan sturen we haar een berichtje, dat ze zich niet ongerust hoeft te maken, dat we haar taak even overgenomen hebben. Hahaha, hoe zal ze dat oppakken?”

.

Annerieke pakte het, nadat ze even geschrokken en verrast op het bericht reageerde, prima op. Ze lachte, sloeg haar armen weer om Simon heen en typte achter zijn hoofd een berichtje terug om hen te bedanken.

Naar hoofdstuk 92. Naar huis, maar eerst…

Of naar de Inhoudsopgave