Nog steeds in de veiligheid van hun omarming, bracht Huib haar bij de grote tafel die ze al even had staan bewonderen.

“Hoe vind je mijn laatste werk?” vroeg hij haar.

“Prachtig Huib, echt prachtig! Ik stond er net al even naar te kijken toen ik binnen kwam. Jij bent hier zo goed in! Waar wil je deze tafel neer gaan zetten? Hij lijkt me zo groot voor de eetkamer of de woonkamer van het pension.”

“Dank je wel, lieverd, ik ben blij dat jij hem ook mooi vindt. Ik heb er ook twee ladekastjes bij gemaakt, die komen hier aan weerszijden onder.”

Hij wees naar de kastjes naast de tafel.

“En dit, om in de laden vakjes te maken.”

Hij trok de bovenste la open en liet haar zien hoe hij de inkepingen die hij in de plankjes had gemaakt, gebruikt had om vakjes te maken. Hij liet haar zien hoe je de vakjes ook kon veranderen, sommige groter en andere kleiner kon maken.

“Handig! Ideaal voor kleine dingen, dan kun je alles soort bij soort opbergen.”

Hij deed de la weer dicht.

“Ik ben er nog niet klaar mee, ik denk dat ik die kastjes ook ga versieren. Ik heb het gevoel dat er ook nog iets op de voorkant van de laden moet komen. Ik weet alleen nog niet wat. Ik denk zelf niet dat ik er dezelfde versieringen op ga maken, eerder kleine afbeeldingen of zo. Ik weet alleen nog niet waarvan, ik zie het nog niet voor me.”

“Edelstenen,” zei Margreet spontaan, en verrast sloeg ze haar hand voor haar mond. “Wat zeg ik nou? Edelstenen? Die kun je er vast niet zo in graveren. Gek eigenlijk, hoe kom ik op zo’n mal idee?”

“Mal? Ik denk niet dat het mal is. Erik zei altijd, dat wat op zo’n manier naar boven komt en je met zo’n stelligheid uitspreekt zoals jij net deed, dat vrijwel zeker rechtstreeks vanuit je ziel komt. Dus ik denk dat jij het prachtig zou vinden als er edelstenen op de voorkanten van die lades komen. Klopt dat?”

“Ja, ik denk het wel, alleen… is dat mooi voor het pension? Vind je dat erbij passen?” vroeg Margreet.

“Nee, ik vind het niet echt bij het pension passen, maar het past wel bij jou.”

“Precies, maar dan heb je dus niet echt wat aan dat idee,” vond Margreet.

“Juist wel, want deze tafel gaat niet naar het pension, hij gaat, als jij het wilt, naar de zolderkamer, naar jouw kamer.”

“Naar mijn kamer?” stamelde Margreet. “Meen je dat nou? Naar mijn kamer? Bedoel je dat je deze prachtige tafel met die kastjes voor mij maakt? Heb je ze echt voor mij gemaakt?” Ze sloeg nu beide handen voor haar mond in opperste verbazing en verwarring. Ze keek hem aan met tranen in haar ogen.

“Margreet, heb je het naar je zin hier? Voel je je hier echt thuis, ook in je werk?”

“Wat is dat nou voor een vraag!” riep ze verontwaardigd uit. “Dat is volgens mij toch wel overduidelijk? Ik hoop echt dat ik na die proefmaand een vast contract krijg!”

“Margreet, ik houd van jou, Annerieke houdt van jou, Anton en Joke houden van jou, Sjaak vindt je een geweldige vrouw, echt waar, dat heeft hij gisteren nog tegen me gezegd… en daarnaast doe je je werk fluitend, nee neuriënd, maar dat is voor mij hetzelfde, je doet het goed, je hebt er duidelijk plezier in, we hebben niets te klagen, integendeel! Dus ik heb er met mien moeke over gebabbeld… en ze was het zonder meer met mijn idee eens dat we niet nog weken hoefden te wachten totdat die maand voorbij zou zijn. Dat zou zinloos zijn, je hoort hier gewoon, vinden wij. Je vaste contract ligt al op mijn bureau klaar, je hoeft er alleen nog maar jouw handtekening op te zetten. En omdat ik wist dat je naar een bureau op zoek zou gaan zodra je een vast contract had, ben ik vast begonnen met het maken van een bureau, speciaal voor jou. Ik zag precies voor me hoe hij er uit moest komen te zien. En diep van binnen wist ik dat je hem mooi zo vinden, maar tegelijk vond ik dat ook nog best spannend. Dus ik ben blij dat je hem prachtig vindt. Nou, wat denk je ervan: wil je dat contract en wil je dit bureau?”

De tranen van blijde, overweldigende verrassing liepen al over Margreets wangen.

“Ik weet niet wat ik zeggen moet, dit is zo bijzonder, voor mij, dit doe je allemaal voor mij, ik… het is gewoon te veel!”

“Je mag voorlopig volstaan met ja of nee, hoor,” glimlachte Huib naar haar.

“O ja, ja, daar heb ik geen twijfel over, ik wil het heel graag, ik wil zo heel graag hier blijven, en dan ook nog zo’n prachtig bureau van jou! Ik ben alleen zo overdonderd. Dit had ik nooit verwacht! Voor mij…”

“Kom hier droppie!” Huib sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan. “Je bent de liefste voor mij, en de beste aanwinst voor ons pension. Ik was zo blij toen Annerieke en ik hadden besloten om je zo snel mogelijk dat contract te geven, en dat ik direct een beeld van dit bureau kreeg… Dat maakte voor mij dat ik zeker wist dat het goed was, dat jij hier zou blijven werken en wonen. Als het bureau klaar is, slepen we hem met man en macht naar boven, en zetten we hem voor je raam, en als jij er aan toe bent om bij mij, in mijn huis, te komen wonen, dan slepen we hem gewoon weer naar beneden. Goed plan?”

Margreet knikte en snufte: “Ja, dat is een heel goed plan. Als ik er aan toe ben… en jij dan? Laat jij het mij ook weten als jij er aan toe bent?”

Huib grinnikte: “Liefje, ik ben er al lang aan toe, ik zou je het liefst nu naar mijn huis verhuizen, maar dat zou jou geen goed doen. Voel je niet opgejaagd door mijn verlangen, ik ben niet persé geduldig van aard, maar ik kies er voor om met jou geduldig te zijn omdat ik weet dat je dat nodig hebt.”

Margreet begreep het, en knuffelde zich nog eens tegen Huib aan.

“Het lijkt allemaal een droom, te mooi om waar te zijn…” verzuchtte ze.

“Maar het is geen droom, we zijn allebei klaarwakker en we gaan gewoon van de ontwikkeling van onze relatie genieten!” besloot Huib. “En om ons heen is een groepje mensen dat zeker weten met ons mee gaat genieten, van ons, van onze liefde voor elkaar. Maar… en dat vind ik wel lastig voor jou, en eigenlijk ook wel voor mezelf… er zullen ook gasten zijn en komen die niet in staat zijn om van ons te genieten, misschien uit jaloezie, of doordat ze gewoon puur negatief en vernietigend zijn ingesteld. We hoeven daar niet alleen in te staan, we hebben elkaar, en we hebben Annerieke en Sjaak, die ons door dik en dun zullen verdedigen en helpen tegen zulke mensen.”

Naar hoofdstuk 40. Een naderende donderwolk

Of naar de Inhoudsopgave