Simon was al vroeg opgestaan. Hij had gisteren een stapel verhuisdozen gehaald en was vanmorgen direct naar zijn huis gegaan om te gaan inpakken. Hoe eerder hij alles op orde had, hoe beter. Woensdag zou de verbouwing beginnen, en voor die tijd wilde hij in principe alles in Annerieke’s huis hebben wat hij wilde bewaren.

Hij had over zijn meubelen besloten dat hij alleen zijn kantoormeubelen mee wilde nemen. Hij vond Annerieke’s meubels mooi, daar voelde hij zich al helemaal in thuis. Zijn eigen meubels pasten daar totaal niet bij. Ergens verwachtte hij, dat hij voor zijn werkkamer ook andere meubels zou gaan zoeken, of misschien aan Huib vragen… terwijl hij het dacht, wist hij dat dat precies was wat hij graag wilde, dat Huib wat meubels voor zijn werkkamer zou gaan maken.

Hij belde Huib meteen op, om hem te vertellen, dat hij het fijn zou vinden als hij nieuwe meubels voor zijn werkkamer wilde maken. Huib reageerde enthousiast: “Graag Simon, ontzettend leuk dat je me dat vraagt! Dan past je werkkamer straks helemaal in de sfeer van Annerieke’s inrichting. Als je je meubels hierheen gebracht hebt, zal ik ze wel even komen opmeten en met je overleggen hoe je de nieuwe wilt.”

Simon was er blij mee, hij keek er naar uit, om bij Annerieke te wonen en dan straks ook nog nieuwe meubels te hebben, gemaakt door zijn zoon. Ja, dacht hij bij zichzelf, ik vertik het om hem mijn stiefzoon te noemen, dat klinkt zo tweedehands. Voor mij is hij mijn zoon, de zoon van mijn hart!

Deze heerlijke gedachten gaven hem de moed en de energie om verder te gaan met inpakken. Tegen 10 uur laadde hij wat hij ingepakt had in zijn pick-up en reed naar zijn nieuwe thuis. Eerst een bak koffie in de keuken van zijn geliefde, en dan de dozen in huis brengen, beloofde hij zichzelf!

Hij zette de pick-up bij het huis neer en wandelde terug naar het pension. Bij de voordeur was het een drukke boel. Op Samuel en Rebecca na, die al afscheid genomen hadden, omdat ze een lange wandeling wilden gaan maken, stonden alle gasten en medewerkers daar gezellig met elkaar te kletsen. Hij voegde zich er tussen, ging naast Annerieke staan en legde zijn arm om haar middel. Ze legde als begroeting even haar hoofd op zijn schouder en vroeg: “Lukt het een beetje met inpakken?”

“Ja joh, ik heb de pick-up al aardig vol. Na de koffie ga ik wel even uitladen. De meeste spullen zijn voor de werkkamer. Wat ik aan keukenspullen heb, ga ik straks wel inpakken en hierheen brengen, maar dan meer om samen met jou te kunnen kijken wat we willen houden en wat we weg willen doen. In de woonkamer had ik niet veel kleine dingen, en mijn meubels… die hebben we niet nodig, lijkt me. Ik denk dat ik er foto’s van ga maken en ze te koop zet op internet. Of wil jij ze eerst nog zien?”

“Ik wil ze wel op de foto’s zien, maar als het geen dingen zijn die je graag mee wilt nemen, dan denk ik dat ze inderdaad weg kunnen. Ons huis heeft alles wat we nodig hebben, maar als je ergens geen afstand van wilt doen, neem het dan mee hoor, dan vinden we er wel een plek voor.”

Toen Simon haar geruststellend toeknikte, ging ze verder: “Jouw huis, dat is toch een koophuis?”

“Ja, ik ga het na de verhuizing meteen schoon maken, foto’s nemen van het huis en het zelf te koop te zetten. Ik neem geen makelaar in de arm, ik heb zoiets eerder zelf geregeld. Ik heb de papieren van het huis nog, van toen ik het zelf kocht. Daar staan alle praktische gegevens in, mooi handig.”

Annerieke en Simon werden onderbroken door Cees en Sita, die hen kwamen bedanken voor de heerlijke weken.

“En we wensen jullie heel veel geluk samen, we zijn echt blij voor jullie!” Sita omhelsde Annerieke en Simon. Cees volgde haar voorbeeld. Het ontroerde Simon, zoveel hartelijkheid, dat was hij niet gewend. Cees merkte het, klopte hem op zijn schouder om hem te laten weten dat hij hem voelde, en dat het oké was. Daarna gingen ze de anderen groeten, pakten hun koffers en zwaaiden uitbundig toen ze weg reden.

Rosanne en Angelique hadden duidelijk meer moeite om weg te komen. Ze stonden nog te praten met Margreet en Lisa, over de bruidssuite die ze voor hen gemaakt hadden. De andere gasten en medewerkers kwamen om hen heen staan, hoorden de beide vrouwen vertellen hoe goed deze week voor hen geweest was. Toen ze uiteindelijk iedereen omhelst hadden en vertrokken waren, gingen de blijvende gasten hun eigen weg, en liep de ‘familie Bloemenhof’ zoals ze zichzelf sinds kort noemden, naar de keuken. “Hoog tijd voor een bak koffie!”

.

Terwijl Simon en Annerieke naar huis gingen om de verhuisdozen naar binnen te brengen, gingen Lisa en Margreet aan de slag in de twee gastenkamers die leeg gekomen waren. In de kamer van Cees en Sita waren ze snel klaar. Lisa bracht het beddengoed naar beneden en deed het in de wasmachine. Samen met Margreet begon ze de bruidssuite te ontdoen van alle versieringen. Ze brachten de standaard die Huib gemaakt had om van het bed een hemelbed te maken, naar de zolder, en zorgden dat de andere spullen in doosjes klaar stonden om bij Annerieke en Elly terug te brengen. Nadat ze de kamer helemaal aan kant hadden voor de nieuwe gasten, liepen ze samen naar het huis van Annerieke.

.

Annerieke was na de koffie al klaar geweest in het pension: de taart was gebakken en wat ze nodig zou hebben voor het avondeten, lag klaar in de koelkast. Ze was meteen met Simon mee gelopen om hem te helpen met de verhuisdozen. Hij had geprotesteerd, wilde niet dat zij zou sjouwen.

“Waarom niet?” had ze gevraagd. Ze had het vermoeden gehad dat het zou zijn omdat zij een vrouw was, maar daar had het niet mee te maken. Hij was het gewoon niet gewend om geholpen te worden, hij deed altijd alles zelf, en… hij vond het lastig te accepteren dat er nu iemand was die hem wel wilde helpen.

Voordat hij weer vertrok, had hij haar tegen zich aan getrokken en in haar oor gefluisterd: “Eerst voelde ik me ongemakkelijk bij je hulp, maar het was een geweldig fijne ervaring, om zoiets saais samen te kunnen doen. Ik hou van je Anne!” Ze had hem geantwoord met een diepe kus en een kneepje in zijn wang. “Tot straks lieverd, ik hou ook van jou!”

Annerieke besloot buiten wat te gaan rommelen in haar eigen tuin. Her en der trok ze wat ongewenste sprieten uit de aarde en genoot van al het moois dat er zelfs nu, in november, nog was.

Ze zag Lisa en Margreet aankomen met twee doosjes. Lisa gaf haar een open doosje: “We hebben de bruidssuite afgetuigd en komen jouw vitragestof van het hemelbed even terug brengen. Het zag er allemaal nog schoon en netjes uit. Het dekbedovertrek en de kussenslopen gaan zo nog even in de wasmachine.”

“O ja, dank je wel. Ik zal ze goed bewaren, wie weet voor wie we ze nog eens kunnen gebruiken.” Annerieke keek Margreet vragend aan, maar Margreet schudde haar hoofd: “Sorry mams, het ziet er niet naar uit dat Huib en ik gaan trouwen. We willen wat dingen op papier zetten bij de notaris, maar het daar dan ook bij laten. Het huwelijk voelt voor ons eigenlijk ook een beetje als een systeemdingetje. Zonder die officiële verbintenis weten we diep van binnen ook wel dat we bij elkaar horen.”

Annerieke glimlachte: “Geeft niets, lieve dochter, ik weet in mijn hart dat je gelijk hebt en dat het goed is.”

“Maar als jullie wel willen trouwen, moet je dat gewoon doen hoor,” haastte Margreet zich te zeggen tegen zowel Annerieke als Lisa. “Denk alsjeblieft niet dat ik dat dan verkeerd zou vinden.”

“Nee hoor, geen goed of fout gedoe, weet je nog?” Lisa grijnsde naar haar en vertelde aan Annerieke dat ze het daar vanmorgen met Samuel en Rebecca over hadden gehad.

“Helemaal mee eens,” zei Annerieke, “iedereen mag voor zichzelf of samen bepalen wat goed voelt. Ik heb het er met Simon nog niet over gehad, ik heb geen idee wat hij zou willen.”

“Dat komt vanzelf wel een keer ter sprake,” dacht Margreet. “Lopen jullie nog even mee naar ons huis? Dit doosje moet terug naar Elly, en dan kunnen we meteen even kijken hoe het met de muurschildering is.”

“O ja, die wil ik heel graag zien!” Lisa was meteen enthousiast.

“En ik ook!” kwam Annerieke er achteraan.

Naar hoofdstuk 159. De zakelijke kant

Of naar de Inhoudsopgave