Johan en Marieke haalden Marianne op en gingen op pad. De sfeer zat er al meteen goed in, ze hadden er echt zin in! Het weer werkte mee, zonnig, niet te warm, gewoon lekker! Onderweg kreeg Johan in de gaten, dat continu dezelfde auto achter hen reed.

“Alexander en Ellen zitten achter ons aan jongens, berg je!” deed hij olijk. Marieke en Marianne draaiden zich om, zwaaide naar hun vrienden.

“Wat leuk zeg, samen op vakantie,” verzuchtte Marianne. “Je weet niet half hoe ik hier naar uit gekeken heb en hoe ik er nu al van geniet! Een week samen met mensen met wie ik echt een klik heb, mensen van wie ik hou!”

Marieke zat nog een beetje gedraaid. “Ik heb het je nooit gevraagd, dus het is nu misschien een goed moment om het te vragen… vind je het moeilijk om alleen te zijn?”

“Nee, eigenlijk niet. Ik geniet van mijn werk en van onze vriendschap, en ik vind het heerlijk om thuis wat bezig te zijn, zeker nu ik macramé opnieuw ontdekt heb. Ik heb iets van een tevredenheid in me, gewoon in wie ik ben, zoiets.”
“Mooi, echt mooi… Ik ben blij dat te horen! Ik ga weer even recht zitten, mijn buik is niet zo blij met die gedraaide houding.”

“Is goed hoor, als ik wil kletsen, buig ik wel even naar voren.”

Marieke stak haar duim op, en streelde haar licht geïrriteerde buik. Nog een week of vijf…

.

Het vijftal reed het terrein van Bloemenhof op.

“Die ene auto, is die niet van Anton en Joke?” vroeg Marieke.

“Dat zal jij wel weten, jij hebt altijd op details gelet,” zei Johan.

“Ja, dat hoorde bij mijn werk, heerlijk dat dat niet meer hoeft,” antwoordde Marieke.

“Mis je het echt niet?” wilde Marianne weten.

“Nee, in de verste verte niet! Ik vind het heerlijk zoals het nu is. En dat is best bijzonder, want ik heb al die jaren gedacht dat het mijn lust en mijn leven was. Ha Ellen, Alexander! Geweldig om hier weer te zijn he?”

Ellen omhelsde Marieke: “Ja joh, dit wordt denk ik onze standaard vakantieplek, het is gewoon zo goed om hier te zijn!”

De voordeur zwaaide open en Lisa en Margreet stormden naar buiten.
“Yeah! Daar zijn jullie!”

De begroetingen waren vrolijk, hartelijk, vol blijdschap en door de overdaad daarvan met een enkele traan en een heleboel gelach!

Ook het weerzien met Annerieke, Sjaak en Huib was goed, zo vertrouwd, zo eigen.

“Is Simon nog aan ’t werk?” vroeg Alexander, die door zijn medewerking in De Schuilplaats wel een beetje ontdekt had hoe dat in de bouw werkte, in elk geval voor Simon.

“Nee, hij is net thuis, maar is zich even aan het opfrissen. Je wordt niet schoner op een bouwplaats!” lachte Annerieke.

“Zeker in de zomer, gelukkig voor hem dat het niet al te warm is,” zei Alexander.

“Net wat je zegt, daar ben ik ook blij mee!” vertelde Annerieke. “Kom verder mensen, neem je tassen maar vast mee, dan gaan we rechtstreeks naar boven. Jullie kennen het pension al goed genoeg, een rondleiding lijkt me wat onzinnig.”

Achter elkaar stommelden ze met hun tassen naar boven. Huib en Sjaak hielpen met sjouwen, ontzagen Marieke daardoor.

“Hoe lang heb je nog te gaan?” vroeg Sjaak.

“Nog ongeveer vijf weken, maar wat mij betreft mag ze al komen!”

“Welja, hier in het pension, hulp genoeg voor als dat nodig is!” lachte Sjaak.

“Alsjeblieft, dat toch maar niet, maar ja, je weet maar nooit.”

“Zie je er tegenop, tegen de bevalling?” vroeg Sjaak.

“Nee, totaal niet meer. In het begin van de zwangerschap wel, ik heb er nachtmerries over gehad! Maar nu, nee, ik sta er eigenlijk ontspannen in! Jullie hadden toch ook geen verloskundige en kraamverzorgster?”

“Nee, we hebben alleen Margreet erbij gehad, en dat was erg fijn. Zij heeft geweldig geholpen. Dat was echt een bijzondere ervaring, doordat ze in staat was zich te laten leiden door de aandrang van binnenuit. En jullie, ook geen hulp van buitenaf geregeld?”

“Nee, Johan en Marianne doen zoveel mogelijk rechtszaken en correspondentie voordat de bevalling begint. En na deze week gaan ze in de uitnodigingen voor de komende rechtszaken vermelden, dat Johan en Marianne allebei zullen werken totdat de bevalling begint, dan zullen ze naar mij toe komen om mij bij te staan, allebei. Zo gaaf, Marianne is de beste vriendin die ik me kan wensen. Ellen ook trouwens, maar anders. Ik weet niet waarom, de klik met Ellen is gewoon ook echt en goed.”

“Denk je ook niet, dat je met alle mensen met wie je echt connectie hebt, ook gradaties kunt ervaren, of kunt merken dat de ene vriendschap anders goed is dan de andere? Het hoeft allemaal niet hetzelfde te zijn toch?” vroeg Sjaak.

“Daar heb je gelijk in,” antwoordde Marieke. “Johan, zullen we de tassen lekker laten staan tot vanavond?”

“Prima, het is nu nog heerlijk weer om buiten te zijn. Heb jij daar ook zin in? Stukje wandelen over het landgoed of zo?”

Marieke knikte: “Goed idee. Ik ben wel moe, zoals de laatste tijd wel vaker het geval is, maar kleine stukjes wandelen zie ik wel zitten!”

“Mag ik even inbreken in jullie plannen? We hebben, in principe, een reünie voor vanavond gepland, bij ons thuis,” vertelde Sjaak. “Als het vanavond voor jullie te vroeg is, als je even wilt acclimatiseren of zo, dan kunnen we het met gemak naar morgenavond verschuiven. En als jullie geen zin hebben in een grootse reünie, dan is het ook prima, dan gooien we het plan gewoon in de vuilnisbak!”

“Nee!” riep Marieke uit, “dat laatste ga je zeker niet doen! Vanavond? Is dat voor jullie ook een goed idee?”

Iedereen knikte, gretig, enthousiast.

“Dan ga ik nu even mijn tas uitpakken. Zo gebeurd, maar voor vanavond wel prettig.”

De anderen volgden Mariekes voorbeeld, en even later stommelden ze de trap af, om samen wat rond te struinen op het landgoed.

.

De bewoners van Bloemenhof waren inmiddels teruggegaan naar hun eigen huizen, en Annerieke naar de keuken. Annerieke deed nog wat voorbereidingen voor het avondeten. Anton en Joke waren als eerste gearriveerd. Als beste vrienden kwamen ze vaak al om 10 uur. Bianca had ervoor gezorgd dat hun kamer als eerste klaar was, zodat ze er ’s morgens al hun spullen konden neerzetten. Bianca had de kleine werktafel en stoel voor Joke bij het raam gezet, zodat ze daar verder zou kunnen werken aan haar boek. En samen met Annerieke had ze genoten van het weerzien, enthousiast verteld over de tijd die omgevlogen was.

Julian had bij Joke op schoot gezeten, was gul geweest met zijn gebrabbel en lachjes. Joke had zonder pijn en verdriet om hun eigen kinderloosheid kunnen genieten van het ventje, had zich, terwijl ze naar de gesprekken aan tafel luisterde, bijna alleen op hem gericht.

.

Die middag wandelden ook Joke en Anton over het landgoed. De stilte en de rust deden hen goed. Joke ging dicht naast haar man lopen, die direct begreep waar ze behoefte aan had. Hij legde zijn arm om haar schouders, zij haar arm om zijn middel. Hij trok haar even dicht tegen zich aan, terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd drukte. Zijn lieverd, ze had zijn nabijheid zo nodig. Nee, ze waren geen soulmates, dat had hij allang wel ontdekt. Maar ondanks dat hadden ze het heel goed met elkaar. Hij had haar meer te geven dan andersom, en dat wist zij ook, en dat vond ze soms moeilijk, maar keer op keer verzekerde hij haar ervan, dat er voor hem niets mooiers was dan haar te geven van wat hij had, en dat zijn hart haar toebehoorde.

Anton had zich er wel eens over verwonderd, hoeveel verschillende gradaties er in relaties zaten. Verschillende vriendschappen, allerlei soorten, diepten. Verschillende partners. Zoals Annerieke met Erik had gehad, dat was voor zijn gevoel zo ongeveer de zuiverste vorm van soulmate-connectie. Hij had Annerieke geobserveerd met Simon, ongemerkt geobserveerd, zoals zijn specialiteit was. En hij kon niet anders zeggen, dan dat ze het met Simon bijzonder goed getroffen had. Voor zover hij kon beoordelen hadden ze een geweldige relatie, vol liefde. En toch proefde hij, dat er een miniem verschil was. Met Simon had ze ook een zielsconnectie, en toch anders. Met hem had ze het goed, heel erg goed, maar met Erik was het, zoals hij het voelde, nog net iets beter geweest. Ondanks hun diepe vriendschap had hij er haar niet naar durven vragen. Het was net iets te privé. Maar de indruk die hij had, was dat Annerieke ontzettend blij was met deze nieuwe relatie.

Zijn eigen relatie met Joke had hij daarmee vergeleken. Hij wist, voelde dat ze geen soulmates waren, maar hij zou haar voor geen ander willen ruilen. Hij moest er niet aan denken dat hij misschien ooit zijn echte soulmate zou tegenkomen. Hij had zijn leven aan Joke gegeven, hij hield van haar en dat was wederzijds. Hij had haar geholpen in haar proces, om haar gevoel van minderwaardigheid te boven te komen. Hij voelde haar aan als geen ander, ondanks dat ze geen diepe zielsconnectie hadden. Ergens, en dat voelde heel apart, voelde hij hun relatie als geleid, alsof zij aan hem gegeven was om door hem genezen en voortgeholpen te worden. Alsof het doel van hun relatie was, naast dat ze gewoon echt van elkaar hielden en van elkaar genoten, dat hij haar tot bloei zou brengen.  

Hij dacht terug aan zijn gesprekje met Fiona, die klokslag drie uur aangekomen was. Hij had in haar gezien, dat ze nog ergens tegenaan bokste, maar hij wist niet wat en ze had het ook niet verteld. Misschien wist ze het zelf nog niet eens. Ze had verteld dat ze hier vorig jaar ook gelogeerd had, met Daniël, de man met wie ze tien jaar getrouwd geweest was. Dat ze hier ontdekt hadden, dat ze totaal geen klik met elkaar hadden, dat ze ‘als vrienden’ uit elkaar gegaan waren, ‘als vrienden’ in de zin van ‘zonder ruzie’, en dat ze nu gelukkiger was dan samen met hem. Dat was dus een lege relatie geweest, een relatie zonder ruzie maar wel leeg. Eigenlijk een relatie zonder dat het een relatie was. ‘Mooie doordenker,’ glimlachte hij bij zichzelf. Hij was blij voor haar dat ze nu verder kon en gelukkiger was, en dat ze bezig was zichzelf te ontdekken. Ze was onderweg, het was goed!

Daar kwam het onderwerp van zijn gedachten net aan wandelen. Fiona stak haar hand op. “Wat is het hier toch mooi en vredig he,” zei ze tegen Anton en Joke. “Het is zo fijn om terug te zijn, de sfeer te proeven. Het is net alsof ik het nu nog beter kan voelen. Nee,” glimlachte ze, “het is niet net alsof, het is gewoon zo, ik kan het nu nog beter voelen. Heerlijk! Joke, ik hoorde van Anton dat jij schrijfster bent en dat je je schrijfwerk altijd meeneemt naar hier? Hoe doe je dat dan? Met een laptop?”

Joke knikte: “Ja, ik werk altijd op een laptop, en maak thuis regelmatig een back-up op onze harde schijf. Dat is zo’n grote joekel die nooit vol raakt,” lachte ze. “En Bianca heeft vanmorgen een werkplekje voor me gemaakt, een eenvoudige tafel en stoel, vlak naast het raam. Onze kamer is net wat groter dan de andere kamers, daar past die werkplek mooi in.”

“Leuk voor je! Hier heb je alle rust om te schrijven. Heb je dat thuis ook?”

“Ja hoor, overdag ben ik alleen thuis, dan is Anton naar z’n werk. En als hij thuis is, en ik wil schrijven, vindt hij dat ook prima. Maar thuis voel ik altijd een drang in mezelf om iets anders te gaan doen. Huishoudelijk werk, de boel schoon houden, eens een keer iets bijzonders koken of bakken, de tuin opruimen. En als Anton thuis is, heb ik het gevoel dat ik bij hem moet gaan zitten. Hij kan me elke dag vertellen dat dat niet nodig is, maar dat is nog een oude overtuiging van vroeger. Mijn moeder moest altijd in de buurt zijn, het liefst opzitten en pootjes geven, als mijn vader thuis was. Die drang in mij wordt wel minder hoor, maar het is nog steeds niet over. Maar als we hier zijn, weet ik dat Anton geniet van de contacten met de mensen hier, dat hij het heerlijk vindt om even niet zijn bedrijf te moeten leiden, maar dat hij rustig ergens kan gaan zitten mijmeren. Dat doe je graag he, Anton, mijmeren, denken over van alles en nog wat.”

“Dat doe ik heel graag, mijmeren over mensen, over situaties. Ik liep net nog aan jou te denken, Fiona, dat ik blij voor je ben dat je uit een lege relatie hebt kunnen ontsnappen. Zelfs als er geen ruzie is, is het nog funest als het leeg is. Klopt het dat je dan automatisch gaat zoeken naar invulling, naar iets wat jij moet doen om het goed te krijgen?”

Fiona grinnikte: “Daar sla je de spijker op zijn kop! Ik heb me altijd heel verantwoordelijk gevoeld voor onze ‘relatie’, alsof het mijn taak was om die tot bloei te brengen. Ik verzeker je, dat dat niet werkt! Daniël deed trouwens hetzelfde naar mij. Eigenlijk hebben we allebei vreselijk ons best gedaan. En terwijl ik het nu zo zeg, krijg ik het gevoel, dat we zelfs dat wat de ander deed, niet konden ontvangen. Het was best gezellig, maar inderdaad leeg. Ik merk dat ik nu al meer mezelf kan zijn dan een jaartje geleden, maar ik voel ook dat er nog iets is, maar ik weet niet wat, iets dat me in de weg zit, iets dat me tegenhoudt. Ik heb ontdekt dat ik het heel leuk vind om creatief te zijn met klei, maar ik kom maar niet verder dan het eerste wat spontaan gegroeid was, een duizendpootje. Ik heb er al tientallen van gemaakt en verkocht, maar er moet toch meer zijn? Het komt alleen niet opborrelen, ik heb werkelijk geen idee wat ik nog meer zou kunnen maken. Zo frustrerend!”

Joke legde een hand op Fiona’s arm: “Mag ik je iets zeggen uit ervaring? Als er nog een verwonding is, een emotionele verwonding, houdt dat je waarschijnlijk tegen. Je ziel weet wat je nog allemaal kunt maken, maar hij gaat eerst je verwonding genezen, en dan gaat de boel stromen, dan heb je straks nog tijd te kort!”

Anton knikte, glimlachte naar Joke: “Zo is het helemaal, het klopt echt Fiona, we hebben het al bij meer mensen gezien. Het gaat bij iedereen anders, doordat iedereen anders in elkaar zit en op een andere manier verwond is, en ik kan je niet vertellen hoe en wanneer er bij jou zoveel genezing zal zijn, dat je een doorbraak gaat ervaren in je creativiteit. Ik kan je alleen beloven dat het gaat gebeuren!”

Fiona liet een juichkreet horen en maakte een klein rondedansje. “Dank je wel, Anton, Joke, ik voel dat het klopt! En dat geeft me moed, ik ga ervoor!”

.

Iets verderop wandelden de vijf vrienden. Ook zij genoten van de vredige sfeer van het landschap, maar meer nog van hun fijne connectie. Ze zagen dat Anton en Joke stonden te praten met een jonge vrouw. Ze hoorden haar juichkreet en zagen haar om haar as cirkelen, terwijl Anton en Joke lachten. Er ging een schok door Alexander heen, toen hij de vrouw tot stilstand zag komen. Hij zag dat zij naar hun groep keek, nee, naar hem keek. Hij zag dat zij ook iets van een schok voelde, maar zich direct herstelde. Ellen, die naast hem liep, voelde iets dat leek op een stroomstoot, die langs haar heen ging van Alex naar die onbekende vrouw. Wat was dat? Wat gebeurde daar?

De anderen hadden niets in de gaten, zagen het drietal daar verderop wel, maar voelden en ervaarden niets. Ze praatten vrolijk door, terwijl Alexander en Ellen stil werden, zich voor elkaar en de anderen afsloten in pure verwarring. Geen van beiden begrepen wat er gebeurd was, wat er aan de hand was. En allebei besloten ze het de komende week goed in de gaten te houden, om er achter te komen wat er speelde.

.

Fiona had het inderdaad ook gevoeld, maar dankzij het feit dat zij er een kei in was om gevoelens te onderdrukken en zichzelf te herstellen, leek het er voor een oppervlakkige kijker op, dat er niets gebeurd was. Anton was echter geniaal goed in observeren, en had direct gemerkt dat er iets gebeurde. Net als Ellen had hij iets krachtigs gevoeld, alsof er een elektrische lading langs hem heen gegaan was. Hij had gezien dat er iets in Fiona gebeurde, en dat ze zich direct herstelde. Hij bedwong zijn eerste drang om om te kijken. Hij hoorde de stemmen van de vijf vrienden, herkende ze ook, en besefte dat er iets gebeurd moest zijn tussen één van hen, of een paar van hen, en Fiona. Had zij iemand herkend? Nee, niet gewoon herkend, zoals je iemand uit vervlogen jaren kunt herkennen, dan zou die kracht er niet geweest zijn.

Nu pas draaide hij zich om, deed alsof dat was vanwege het feit dat hij hen hoorde. En hij zag de verwarring bij Alexander en Ellen en wist met zekerheid, dat het klopte wat hij wel eens gevoeld had: die twee hebben geen zielsconnectie. Ook hun relatie is leeg, bestaat uit overeind houden, je best doen om elkaar lief te hebben, maar elkaar op de één of andere manier niet echt kunnen bereiken. Alexander en Fiona… zouden zij… was dat het geweest?

Hij besloot er niet tussen te gaan zitten, nog niet in elk geval, en begroette het vijftal luchtig. Joke ging naar Marieke toe, aangetrokken door haar vermoeide gezicht.

“Hey Marieke, wat leuk om jullie allemaal weer te zien. En jij, je bent nogal wat gegroeid meiske! Wanneer verwachten jullie de baby?”

“Volgende maand, nog ongeveer vijf weken.”

“En heb je je al die tijd goed gevoeld?”
“Ja, prima, ik ben nu alleen erg moe. Dat zal vast van de zwangerschap komen, maar ik denk ook van de verandering. Ik ben gestopt met mijn werk, dat is een te lang verhaal voor nu, en ik heb iets creatiefs gevonden met papier, daar breng ik een groot deel van mijn dagen mee door. Na het beseffen dat er een baby komt, en alle veranderingen in mijn lichaam, is die andere invulling van de dag best ingrijpend, in de goede zin, maar toch moet ik er ook aan wennen. Ik ga door iets zots heen, het gevoel dat ik zo onnozel en zinloos bezig ben. Johan is het daar niet mee eens, maar laat me erin door modderen omdat ik er doorheen moet. Tja, wat je doet moet zinvol zijn voor de maatschappij, die overtuiging. En een beetje frummelen met papier, hoe leuk ik het ook vind… wat heeft dat nou voor nut voor de maatschappij? Die worsteling, die kost me best veel energie. En dan tassen inpakken en je vertrouwde omgeving voor een week verlaten. Oh my, het klinkt alsof een week vakantie een drama is, maar ik ben toch zo blij dat we hier zijn. Het is zo goed om hier weer te zijn! Tjonge, nog wat, nu voel ik me dus een zeurkous, alles is zo mooi en goed, en ik ben van slag!”

“Ja joh, nogal logisch,” vond Joke, “zoveel verandering in zo’n korte tijd. Het zijn grote veranderingen, het is niet niks, Marieke. Ik begrijp dat het niet makkelijk is om door zulke gevoelens heen te gaan, maar je zult zien, dat je daar heel sterk uit gaat komen. En dat frummelen met papier… Anton, kom eens! Jij kunt zoiets beter aanvoelen. Marieke frummelt met papier, zegt ze, iets creatiefs. Is dat alleen maar een beetje tijdverdrijf? Wat denk jij?”

Anton keek Marieke aan, met een glimlach die zijn hele gezicht deed oplichten. “Zoiets begint misschien voor je gevoel als een beetje tijdverdrijf, maar jouw gefrummel gaat harten raken, omdat het jouw ziel heeft. Jouw ziel gaat mensen raken door jouw frummelwerk heen! Dat zie je nog niet, denk ik, maar onthoud het maar en laat het me maar weten als je gaat merken dat het klopt! Zullen we dat afspreken?”

Marieke knikte, met tranen in haar ogen: “Dus jij denkt, dat het niet zinloos is?”

“Dat denk ik niet alleen, dat weet ik zeker!” sloot Anton af.

Hij keerde zich om, en de anderen volgden zijn voorbeeld, omdat Sjaak naar hen toe kwam.

“Lieve vrienden, we hebben een nieuw voorstel over die reünie. Het is prachtig weer, wat vinden jullie ervan om de tuinstoelen bij elkaar te slepen, tafeltjes erbij, en een overkapping te spannen voor wie in de schaduw wil zitten? Ik heb met Annerieke overlegd, we kunnen over een uur in het pension onze borden vol scheppen, Huib en ik hebben het plan om er broodjes en salades bij te gaan kopen, zodat Annerieke niet ineens ook voor de familie hoeft te koken. En wat mij betreft, eten we gewoon allemaal wat we lekker vinden, broodjes, salades of het eten van Annerieke. Als het jullie leuk lijkt, halen Huib en ik het zo op, en zorgen we dat al het eten en drinken in de eetkamer van het pension te vinden is. Wie voelt er wat voor dit voorstel?”

Er ging een enorm gejuich op, waarop Sjaak er bovenuit riep: “Huib! Kom op joh, we gaan weer boodschappen doen!” Lachend liepen de jongemannen uit de kring weg, sprongen in de auto en gingen naar de winkel.

Ondertussen sleepte iedereen op aanwijzing van Margreet en Lisa een tuinstoel naar het veld. Ook Bianca kwam erbij, bracht Julian mee in een buggy met een parasol, parkeerde hem bij de anderen en zei dat ze nog meer stoelen ging halen bij het pension. Fiona, die even weg wilde uit de groep om haar bonzende hart even wat meer tijd te geven om tot rust te komen, liep met haar mee: “Ik help je even sjouwen. Heb jij een idee hoeveel stoelen we nog nodig hebben?”

“Geen idee, we slepen gewoon net zo lang door tot iedereen een plekje heeft. Ik zag dat Margreet al naar het huis van Annerieke liep. Ik vermoed dat ze daar ook tuinstoelen gaat ophalen. We hebben vooral op de veranda van het pension veel stoelen staan. Dezelfde als al die andere stoelen daar,” knikte Bianca met haar hoofd naar de plek waar de anderen bezig waren. “Ik weet niet hoe sterk jij bent, maar ik vind ze nogal zwaar, dus ik neem er niet meer dan twee tegelijk mee.”

Ze klapten een paar stoelen in. Fiona voelde: “Groot gelijk, maximaal twee tegelijk, we kunnen beter een paar keer heen en weer lopen. Dat kleine manneke in die buggy, is dat jouw zoontje?”

Bianca straalde: “Ja, dat is Julian, het meest heerlijke kereltje dat je je kunt voorstellen. Moet je nou zien, hoe een plezier hij daar heeft met Anton. Anton was vroeger mijn werkgever, hij had meteen een klik met Julian.”

Terwijl ze heen en weer liepen, vertelden ze elkaar wat algemene dingen over hun leven, over hun werk en verkeerd gelopen relaties.

“Wacht eens,” zei Bianca, terwijl ze halverwege de route stil bleef staan. “Ineens weet ik het, jij bent Fiona die ook op de website van de galerie erbij is gekomen! Die duizendpootjes, die zijn van jou! Die grappige dingen gaan als broodjes over de toonbank he?”

Fiona grinnikte: “Ja, gelukkig zijn daar genoeg klanten voor, want ik heb nog steeds geen inspiratie voor iets anders. Knap irritant, maar Anton zei net, dat het wel gaat komen, dat ik eerst nog ergens doorheen moet. En zo voel ik het ook, alsof er een heuvel in de weg zit waar ik nog niet overheen kom, en ook niet overheen kan kijken. We zullen zien, het zal goed komen!”

“Dat geloof ik zeker!” zei Bianca, terwijl ze weer rustig richting de groep liepen met een paar stoelen.

Ineens rende er een meisje voorbij, vrolijk “Hoi Bianca!” roepend.

“Ha Rosalie!”

Bianca schoot in de lach toen Rosalie abrupt stopte en zich omdraaide.

“Sorry,” zei ze tegen Fiona, “ik ben Rosalie, ik ben Gloria’s vriendin.”

“Wat leuk, ik ben Fiona, ik kom een weekje in het pension logeren.”

“Gezellig!” antwoordde Rosalie en wilde al weer omkeren. Opnieuw abrupt keerde ze zich terug naar Fiona: “Zet je hart maar open, het is goed!”

Toen draaide ze zich om en rende verder.

Verbijsterd keek Fiona van het rennende meisje naar Bianca. “Waar heeft zij het over?”

Bianca schudde nadenkend haar hoofd, terwijl ze bleven staan waar ze stonden.

“Fiona, ik weet niet waar ze op doelde, maar het voelt alsof er iets is wat je buiten je hart wilt houden, iets of misschien wel iemand, en Rosalie heeft dat aangevoeld, heeft daar in elk geval die indruk over gekregen, dat je je hart voor dat iets of iemand mag openstellen, omdat het goed is.”

Fiona knikte, moest direct aan die onbekende man denken, maar kon zich niet voorstellen dat het om hem zou gaan. Dan kon gewoon niet, hij was samen met een andere vrouw. Ze haalde haar schouders op: “Ik weet ook niet waar het over gaat, ik zal proberen er achter te komen, haar woorden in elk geval te onthouden. Wacht eens, ik schrijf het even in een notitie in mijn mobiel”

Ze pakte haar mobiel, typte en stopte hem weer weg.

“Kom op, die stoelen moeten nog naar de kring. Moet je zien, ze hebben er echt een kring van gemaakt. En Rosalie, wat lief, ze zit met dat kleine meisje op het gras. Is dat Gloria?”

Bianca knikte: “Ja, dat is Gloria, het dromertje van de familie. Moet je zien hoe ze met haar handjes door het gras gaat. Alleen maar voelen, voelen en nog eens voelen, en kijken hoe de sprietjes bewegen. Zulke dingen heb ik haar vaker zien doen.”

“Het ziet er zo mooi uit, zo speciaal, zij lijkt iets aan dat gras te voelen en te zien, waar wij geen aandacht aan besteden,” zei Fiona, “vroeger wel, vroeger was ik net zo. En in zekere zin is dat aan het terug komen,” vertelde ze ineens opgewekter. “Niet met gras, maar met klei. Ik geniet zo van het voelen van die klei, hoe het in mijn handen voelt, meebeweegt…”

Bianca glimlachte, herkende het diepe gevoel van echt leven.

Naar hoofdstuk 65. Reünie

Of naar de Inhoudsopgave