Annelies kreeg, nadat ze drie dagen achter elkaar de dag gammel was begonnen, vermoedens dat ze zwanger was. Als haar vermoeden klopte, zou Jan volgend jaar augustus een broertje of een zusje krijgen.

Ze ging, net als de vorige dagen, gewoon aan het werk bij de drukkerij. Ze zorgde echter wel dat ze tussendoor wat extra rust nam, dat ze wat bewuster rust nam, dat vooral.

Na Jans geboorte, en eigenlijk daarvoor ook al, was ze bang geweest dat er iets niet goed zou gaan, dat Jan vervelende dingen zou meemaken. Als een gevangenbewaarder met arendsogen had ze hem beschermd, wat haar door hem niet altijd in dank was afgenomen. En dat kon ze zich nu ook wel voorstellen. Ze had hem in een soort gevangenis gezet.

Sinds het bezoek van Maurice en Jacqueline kon ze al snel merken dat ze daar geen last meer van had. Er kwamen nog wel eens gedachten van ongerustheid voorbij of oude gewoonten, maar ze herkende ze steeds beter en kon ze loslaten. Al na een paar dagen was ze in overleg met Bert gestopt met voorbehoedsmiddelen en nu, zo snel al, leek ze zwanger te zijn.

Bert had ook zo zijn vermoedens. Hij herkende het van haar eerste zwangerschap. Ze was iets meer in zichzelf gekeerd en nam op een andere manier rust. Hij besloot nog niets te zeggen, maar hoopte dat het klopte wat hij dacht!

Uiteindelijk was het Cynthia die haar mond erover opentrok. Ze nam Annelies ervoor apart en vroeg: “Zo, en vertel me nou eens, wat is er met je aan de hand?”

Annelies probeerde eerst uiterst verbaasd te reageren, maar de manier waarop Cynthia haar haar aangesproken, maakte dat ze in de lach schoot en niet om de waarheid heen kon.

“Ik weet nog niets zeker, maar ik vermoed dat ik zwanger ben,” fluisterde ze. “Ik heb er nog niet met Bert over gepraat, en ik heb ook geen test gedaan, ik voel me er gewoon onzeker over.”

“Bij deze, dat is niet meer nodig, die onzekerheid niet en die test ook niet, want je bent zwanger, van een meisje, een typetje ‘stille wateren hebben diepe gronden’, of anders gezegd, een denkertje, een filosofisch vrouwtje. Oké, dit is nieuw voor me, dat dit zomaar ineens bovenkomt. Eerlijk gezegd had ik van tevoren niets hierover bedacht of zo, ik wilde alleen maar weten wat er met je aan de hand was, bevestigd zien dat mijn vermoeden dat je zwanger zou zijn, klopte. Regel voor vanavond even wat leuks, iets samen met Bert, en vertel het hem! Volgens mij vermoedt hij ook al iets, ik zie hem soms zo onderzoekend naar je kijken…”

Cynthia stond op: “Ik ga weer aan het werk, anders krijg ik van mijn chef op m’n sodemientje!”

Annelies schoot vol in de lach: “O ja, dat zou net wat voor Bert zijn!”

Het duurde een poosje voor ze weer aan het werk kon. Ze had eerst een plannetje te verzinnen. Ze zou het het leukst vinden als ze samen zouden zijn, de hele avond. Daarom besloot ze Bea te bellen en te vragen of Jan bij hen zou mogen logeren. Bea vond het prima, maar vond het wel belangrijk dat Jan het ook zou willen. Ze beloofde er met hem over te praten.

Ze vond Jan aan een tafel waar hij bezig was met zijn nieuwste hobby. Hij had een papier voor zich en een stapel blokjes ernaast. Hij verzon zijn eigen sommen, schreef ze op en probeerde met de blokjes achter het antwoord te komen. Ze had hem vanmorgen verteld, dat kinderen van de scholen de sommen in speciale schriftjes schreven, in schriftjes met hokjes. Ze had er één laten zien, maar Jan had resoluut zijn hoofd geschud, en gezegd dat hij eerst wilde uitvinden hoe die sommen in elkaar zaten. En als hij het een beetje door had, zou hij misschien wel in een schrift willen werken. Ze zag dat hij zijn uiterste best deed om de cijfers duidelijk te schrijven. Ze ging naast hem zitten en wachtte tot hij klaar was met de som waar hij mee bezig was.

Hij keek haar aan: “Ik denk dat ik wel begrijp hoe het werkt. Maar ik vraag me af hoe je dat doet met grotere cijfers, ik bedoel met grotere getallen, van honderd of duizend. Zoveel blokjes kan ik toch niet elke keer gaan tellen?”

“Nee, dat klopt, dat is niet te doen he,” antwoordde Bea. “Ik verwacht dat je over een poosje de sommen die je nu met blokjes doet, in je hart weet. En wat je in je hart weet, kun je dan gebruiken met grotere getallen. Maak je daar nog maar niet ongerust over, ik heb het ook geleerd, dus het gaat jou ook lukken!”

“Ja, maar jij bent een soort juf, een begeleider, dus dan moet je die dingen weten!” zei Jan verontwaardigd.

Bea grinnikte: “Ja, dat is wel handig dat ik ze nu weet, maar ik moest het leren toen ik zes jaar was, stapje voor stapje, precies zoals de juf zei dat het moest. En nu ben ik verdorie jaloers op jou, want jij mag het lekker zelf ontdekken! Bofkont! Maar Jan, ik kwam je iets vragen… zou jij het leuk vinden om eens een nachtje bij iemand te gaan logeren?”

Jan keek haar verbaasd aan. “Logeren?” Hij dacht na… “Dat lijkt me eigenlijk best leuk, ik zou wel bij Sjaak en Lisa en kleine William willen logeren. Sjaak is ook een tuinman, net als ik!”

“Dat is misschien ook een leuk idee! Als je wilt, mag je ook wel een keer bij ons logeren,” vertelde Bea.

“Nee, ja, misschien een andere keer, maar als ik nu zou gaan logeren, dan wil ik eerst een keer bij Sjaak en Lisa logeren!” Hij keek blij, maar zijn gezicht betrok bijna meteen. “Ik weet niet of ze dat wel goed vinden…”

“Zal ik ze bellen om het te vragen?” stelde Bea voor.

“Mag ik het zelf doen?” vroeg Jan.

“Dat mag ook, en als ze het goed vinden, vraag dan maar of het vandaag meteen al mag!”

Jan keek haar een beetje bevreemd aan, maar was het toen met haar eens. Meteen maar aanpakken! Hij tikte op Bea’s mobiel aan wat zij hem aanwees en luisterde hoe de telefoon overging.

“Hey Bea, met Lisa!” klonk het.

“Ik ben Bea niet, ik ben Jan, maar ik heb wel de mobiel van Bea,” vertelde hij haar.

“Oh wat leuk dat jij belt, Jan. Ben je op het ontdekkingscentrum?”
“Ja, ik ben aan het rekenen, met blokjes. Dat gaat al best goed. Maar ik wil nu wat vragen. Mag ik vanavond bij jou logeren? Bij jou en Sjaak en kleine William?” vroeg Jan.

“Vanavond bij ons logeren? Wat een gezellig idee! Even denken, ik heb nog wel een bed over, met schone lakens en zo, dus ja, dat kan best! Maar hoe gaan we dat doen? Ga je eerst naar huis om wat logeerkleren op te halen?”

“Ja, dat denk ik wel, en mijn knuffelkonijn, die wil echt niet alleen in mijn bed thuis slapen.”

“Nee, natuurlijk niet. Hij zou geen oog dicht doen als jij er niet was!”

“Ja, ik denk dat ik dan eerst mijn tas ga ophalen, spulletjes erin doen en zo. Bea, waarom ga ik eigenlijk logeren? Ik vind het wel leuk hoor, maar waarom?”

“Zal ik dat even aan Lisa vertellen, dan kun jij het meteen horen,” zei Bea.

“Lisa, Bea komt even aan de telefoon…”

Jan gaf de mobiel aan Bea en luisterde met zijn hoofd schuin.

“Hey Lisa, met Bea. Wat precies de reden is, weet ik niet, maar Annelies belde net met de vraag of Jan bij ons mocht logeren, de komende nacht. Annelies heeft een verrassing voor Bert, geen idee wat, ik heb hooguit een vermoeden. Maar goed, Jan gaf aan dat hij wel wil logeren, maar liever bij jullie. Logisch, bij de tuinman natuurlijk, ja toch Jan?”

Jan knikte gretig.

“Ja, is goed, ga ik doen en dan laat ik het je weten!”

Bea beëindigde het gesprek en vertelde aan Jan, dat ze eerst Annelies nog even zou bellen om te vragen of zij het ook goed vond dat hij niet naar Bea maar naar Lisa zou gaan. Jan knikte en wachtte af. Ondertussen vroeg hij zich af wat voor verrassing Annelies voor Bert had…

Bea praatte kort met Annelies en sloot toen het gesprek alweer af.

“Annelies vindt het prima! Ze komt je straks ophalen en neemt je tas met spullen mee. Dan brengt ze je zelf even naar Lisa en Sjaak.”

“Daar kan ik toch zelf wel naar toe?” protesteerde Jan.

“Ja, dat kun je ook wel, maar ik vermoed dat Annelies graag even meegaat, omdat het je eerste logeerpartijtje is bij Lisa. Heb je wel eens eerder bij iemand gelogeerd?”

“Nee, alleen thuis, maar dat is geen logeren he?”

“Nee, dat is gewoon wonen, slapen in je eigen huis,” glimlachte Bea. “Nou Jan, wil je nog een poosje verder met rekenen?”

“Ja, ik wil het helemaal snappen, dus ik ga dat even verder uitzoeken!”

“Prima, en als je straks meer sommen wilt…”

“… dan kom ik dat wel vragen. Ik weet het wel hoor,” zei hij met een ondeugende lach op zijn gezicht.

“Ik ben trots op je, Jan, je doet het ontzettend goed hier!”

Hij knikte, bedacht de volgende som en begon die met de blokjes uit te tellen.

.

Het kwam er uiteindelijk op neer, dat Jan met een rugzak zelf naar het huis van Lisa ging, terwijl Annelies een berichtje naar Lisa stuurde met de mededeling dat hij alleen naar zijn logeeradres wilde gaan en dat hij in aantocht was. Ze meldde er verder bij, dat ze hem gewoon kon vragen wat hij ’s avonds gewend was, dat hij het haar wel zou vertellen. Meestal ging hij rond zeven uur slapen.

Lisa stuurde een duimpje terug, en wenste haar een fijne avond!

.

Annelies liep naar huis, voelde zich apart. Aan de ene kant was ze blij voor Jan, en had ze zin in de avond met Bert samen. Aan de andere kant voelde het best wel vreemd dat hun zoontje zo ineens een nachtje weg was.

Ze glimlachte, ze voelde zich niet meer overbezorgd. En daar was ze blij mee! Haar gevoelens hadden meer te maken met het nieuwe. Het was nog wat onwennig.

Ze richtte haar gedachten op het dinertje dat ze nu ging voorbereiden. Bert was nog op de drukkerij en dacht dat zij Jan ging ophalen en dat hij hen straks samen in huis zou aantreffen. Zo was het immers altijd? Vandaag dus niet, hij zou haar waarschijnlijk in de keuken aantreffen, terwijl ze een eenvoudige en toch wat luxe maaltijd voorbereidde. Ze zou in eerste instantie er een beetje omheen draaien, alleen zeggen dat ze gewoon zin had om weer eens een avond samen te zijn.

.

En zo deed ze het, maar Bert was niet gek en ook niet op z’n mondje gevallen.

“Ik vind het een super lief idee van je, gezellig een avondje alleen voor jou en mij. Nu kan het nog, over een maand of negen zal het wat lastiger gaan, denk je ook niet?”

Haar mond viel open van verbazing. “Wat bedoel je?”

“Dat ik eigenlijk wel zeker weet dat je zwanger bent. Ik vermoedde het al een paar dagen, en ik weet het nu zeker. Een meisje dit keer, Annelies, een meisje dat stilletjes zal zijn, maar precies zal weten wat ze wil, en wat ze denkt en vindt. Een kind dat lijnen trekt, plannen maakt, mensen op weg helpt door te luisteren naar haar ziel. Ze weet wat goed is, ze weet het voor zichzelf, ze weet het voor anderen.”

Bert trok een gek gezicht, verbaasd over hoe alles ineens zo naar boven kwam.

Annelies pakte zijn pols losjes vast en streek met haar duim over zijn huid. “Ik was even teleurgesteld dat ik het je niet zelf kon vertellen, mijn vermoeden. Maar nu kan ik alleen maar blij zijn. Ik zie hoe blij jij er mee bent, en dat maakt mij blij. We krijgen een dochtertje, een heel speciale!”

Ze spraken af, dat ze nog even af zouden wachten of Jan iets zou vragen, twijfelend of ze het hem nu al moesten vertellen. Het duurde nog zo lang, en er was nog niets aan Annelies te zien.

“Als we Jan een andere kamer gaan geven, en zijn kamertje voor de baby gaan klaarmaken, zullen we hem dan wel overal in betrekken?” vroeg Bert.

“Ja, zoals op het ontdekkingscentrum, dat samenleven, samen besluiten maken, samen oplossingen zoeken. Zo wil ik het meer en meer, ook hier thuis. Zou dat kunnen, denk je?”

“O ja, zeker weten! Ik denk dat het zo ook eigenlijk de bedoeling is. Dat we het tot voor kort zo anders gedaan hebben, kwam puur door onze verwondingen. Het gaat nu al zoveel beter, met ons allebei. We gaan meer echt samenleven, lieverd! Hoe voel je je de laatste dagen trouwens?”

“Niet echt slecht, ik voel verandering, ik voel me vooral ’s morgens niet echt fit, maar eigenlijk gaat het veel beter dan toen ik zwanger was van Jan!”

.

Bianca had het gevoeld. Terwijl Karel haar liefkozend in extase bracht en ze lichamelijk één geworden waren, had ze gevoeld dat het anders ging dan anders. Het voelde alsof er binnenin haar iets ontploft was. Het had vreemd gevoeld, niet akelig, gewoon alleen vreemd, onbekend. Op dat moment had ze niet geweten wat het was, maar een paar dagen later, toen ze merkte dat ze ’s morgens een beetje misselijk was, besefte ze, dat ze op dat vreemde moment zwanger was geworden.

Het verbaasde haar dat ze dat met zo grote zekerheid wist, dat het dat bewuste moment geweest was. Ze had er nog nooit van gehoord dat iemand dat op het moment van de conceptie al kon voelen. Het leek haar eigenlijk onmogelijk.

Ze dacht aan de klik van herkenning die ze met Karel had gehad toen ze hem voor het eerst zag. Zou dit net zoiets zijn, dat ze niet zozeer het samenkomen van zaad en eicel gevoeld had, maar de komst van een nieuwe ziel?

Hoe meer ze er over nadacht, het vraagstuk van allerlei kanten bekeek, hoe meer ze zich er zeker over voelde, dat het inderdaad om de komst van een nieuwe ziel moest zijn.

“Dan kan het ook niet anders of het is een ziel waarmee ik connect,” dacht ze hardop.

“Heb jij het ook gevoeld?” vroeg Karel, die dichterbij bleek te zijn dan ze vermoedde.

“Gevoeld? Wat gevoeld?” hield ze zich onnozel.

“Toen we laatst de liefde bedreven?”

“Wat heb jij toen gevoeld dan?”

“Zo’n zelfde klik als die ik voelde toen ik jou bij Huib en Margreet zag. Een klik van herkenning, een klik van ‘ik ken jou ergens van’. Een nieuwe ziel… ben jij er net als ik zeker van dat je zwanger bent?”

“Ben jij er zeker van?” vroeg Bianca verbaasd.

“Ja, heel zeker! Het jongetje dat ik in gedachten, in een soort visioen, gezien heb… Hij is een dromer, een jochie dat altijd lijkt te luisteren, dingen lijkt te horen. Een musicus, gitaarspeler, en ik dacht ook even dat hij een zanger zou zijn, maar het lijkt iets anders, alsof hij neuriet of zo, woordeloos zingt. Hij zingt zijn hart uit, zijn emoties, of dingen die hij in de wereld ervaart.”

“Voel ik me daardoor zo zweverig? Ik ben net als bij Julian ’s morgens wel een beetje misselijk, niets ernstigs, hooguit niet prettig. Maar wat nieuw is, is dat ik me zweverig voel. Niet duizelig, ik ben niet bang om te vallen, maar ik voel me alsof ik half loop en half vlieg, zoiets…”

“Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat ik er ontzettend blij mee ben! Een kindje van ons samen, door twee mensen verwekt, door twee mensen verwacht, door twee mensen naar verlangd, naar uitgekeken. Een kindje waar nu al twee mensen blij over zijn. Niet langer alleen, Bianca, je bent dit keer niet alleen in je blijdschap met allerlei onzekerheid en narigheid er omheen. We gaan hier samen van genieten, ons samen voorbereiden. Hoe lijkt je dat?”

Bianca had geen woorden, alleen tranen, tranen van blijdschap…

.

Karel vroeg haar of zij het leuk zou vinden om Jacqueline en Maurice te bellen, om hun blijdschap met hen te delen.

“Wil jij dat niet doen dan? Het zijn jouw ouders…” reageerde Bianca.

“O ja, ik wil het best doen, maar ik heb het gevoel dat jij het beter kunt doen. Ik zal je na afloop wel vertellen wat ik vermoed.” Hij gaf haar een kusje op haar neus.

“Oké,” glimlachte Bianca, terwijl ze haar mobiel pakte en contact zocht met Karels ouders.

“Goeiemorgen Bianca, met Maurice!” klonk het even later.

“Ha Maurice,” antwoordde Bianca, en voordat ze kon vertellen waarvoor ze belde, ging Maurice verder.

“Ik voelde het vanmorgen al aankomen, dat je zou bellen. Ik zei het net tegen Jackie, dat jij zou bellen. En toen ging mijn telefoon, ik zag jouw naam op de display en ik zei tegen Jackie: “dat zei ik toch al?!” Vertel eens meiske, waar bel je over?”

Bianca lachte: “Wat zijn jullie toch een heerlijk stel! Ik bel om te vertellen dat we een baby verwachten, ergens in de eerste helft van augustus.”

“Fantastisch Bianca! Ik hoor de blijdschap in je stem, dus dat zit goed! En dit keer ben je niet alleen, samen verwachten, samen voorbereiden, samen blij zijn… en doordat je het met ons deelt, zijn er vier blij. Ja Jackie ook al hoor, die heeft haarfijn door wat je net verteld hebt. Hahaha, ik klapte een paar keer met mijn hand op mijn buik en wees naar mijn mobiel. Je zou haar gezicht moeten zien, ze straalt! En dat kereltje dat jullie verwachten, zal uiterlijk op Karel lijken, maar innerlijk een heel ander ventje zijn. Bereid je er maar op voor dat je hem, als hij volwassen genoeg is, los moet laten om hem over de wereld te laten reizen. Hij gaat niet alleen trouwens, hij gaat met zijn soulmate, een blonde vrouw, die haar ziel zal uitzingen, terwijl jullie zoon gitaar speelt en een tegenstem zingt, zonder woorden. Ze gaan een hoop goeds brengen in deze wereld, Bianca, en daar mag jij hem samen met Karel op voorbereiden. Een gitaar met alleen metalen snaren, zo’n western, kan elektrisch versterkt worden, maar hij vindt dat niet nodig. Hij ziet zichzelf als de ondersteuner voor zijn vrouw, hij begeleidt haar, maakt haar in zijn muziek compleet. Zo zeg, dat gebeurt me niet vaak, dat ik zulke duidelijke indrukken krijg. Nou moet ik zeggen, dat Jackie de laatste tijd regelmatig in mijn verwondingen prikt, dat kan ze echt heel goed… en dat heeft me weer een stuk verder gebracht in mijn genezing. Dus op zich is het wel te begrijpen dat mijn ziel zich steeds sterker kan uiten. Maar Bianca, klikt mijn verhaal bij jou?”

“Ja, absoluut, niet dat ik zelf al indrukken had gekregen, maar Karel wel, hij had het ook over gitaarspel en woordloos zingen. Dus dat past perfect bij jouw indruk. Het lijkt me niet makkelijk als hij de wereld over zal gaan, maar ik voel we dat het goed is. Ik ben benieuwd wie die jongedame zal zijn!”

“Die jongedame?” kwam Jacqueline erbij, “die woont vlakbij jullie, in jullie eigen dorp of in een dorp heel dichtbij. Hij gaat haar al heel jong tegenkomen. Op school of op het ontdekkingscentrum, of zelfs nog eerder. En verder wil ik je vertellen dat ik ontzettend blij ben met dit nieuwe leventje! Vooral als nu al blijkt dat hij zo’n bijzonder persoon gaat worden. En ik ben het met Maurice eens, dat het fijn is dat je nu niet alleen bent, dat jullie samen deze periode door kunnen gaan. Hoe is Karel er onder?”

“Stilletjes blij, stil in verwondering of zo, maar absoluut blij, hahaha hij staat hier heftig te knikken! Wil je ‘m even spreken?”

“Natuurlijk!”

Karel nam de mobiel van Bianca over en had nog een heerlijk vrolijk gesprek met zijn ouders.

Daarna vroeg hij aan Bianca wat zijn ouders tegen haar gezegd hadden over hun zoontje. Met een dromerige blik in haar ogen en een brede glimlach vertelde ze hem alles.

“Het voelt vreemd, Karel, het idee dat onze zoon, nog niet eens zo groot als een erwtje in mijn buik, zo’n musicus zal zijn, met een zangeres aan zijn zijde die zijn soulmate is. Het is nog zo ver weg, maar de tijd vliegt, en straks vliegt hij uit. Ik zou verwachten dat ik daar triest om zou zijn, maar ik zie het voor me en ben er blij over. Ik heb ook het gevoel dat we zijn soulmate zullen herkennen zodra we haar zien, hoe jong ze dan ook nog is…”

Karel nam haar in zijn armen en knuffelde haar.

“Je bent nu al de beste moeder die hij zich kan wensen!”

.

Fiona was al vroeg wakker, lag ontspannen op haar rug. Ze zag dat Alexander nog heerlijk lag te slapen. Ze glimlachte, en liet haar gedachten gaan over de weken dat ze nu samen waren. Het was bijna half september dat ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden, op Bloemenhof. Die bliksemschicht die ze allebei gevoeld hadden toen ze elkaar in ’t oog kregen. En nu, bijna drie maanden later, had ze die bliksemschicht weer gevoeld, vannacht, één van de weinige keren dat ze bij het bedrijven van de liefde geen last van blokkades had gehad. En terwijl ze aan dat samenkomen terugdacht, wist ze dat die bliksemschicht die ze nu gevoeld had, een andere was geweest dan die van de vorige keer geleden. Toen ging het expliciet om Alex, die met haar een connectie aanging. Vannacht kwam er een nieuwe ziel binnen, die met haar klikte op diezelfde intense manier.

‘Ik ben zwanger, vannacht zwanger geworden,’ dacht ze met een stralend gezicht. ‘Wat is dat apart, om het zo zeker te weten in dit stadium!’

“Wat lig jij te stralen?” fluisterde Alexander, terwijl hij zijn hand over haar buik liet dwalen.

Fiona keek hem aan: “Ik dacht dat jij nog sliep. Heb ik je wakker gemaakt?”

“Ja, dat stralende gezicht bracht de lucht in de hele slaapkamer aan het vibreren, en daar werd ik wakker van. Echt, het was echt net alsof de lucht zo’n beetje tegen me aan zat te deinen, als golfjes. Als twee zielen samen komen, wat kan dat een deining veroorzaken! Twee zielen, vannacht samengekomen, hier, onder mijn hand. En een nieuw ziel is binnen gekomen. Ze is zo gelukkig, zo verlangend om de wereld te raken. Ze zal zingen, Fiona, de sterren van de hemel zingen, hoog en laag en alles wat daar tussen zit. En ze zal vooral vanuit haar ziel zingen.”

“Ze zal niet alleen zijn,” antwoordde Fiona, “niet alleen, als ze zingend de wereld over gaat. Haar soulmate gaat met haar mee.”

“Ja, een man die haar begeleidt, op gitaar, en hij neuriet met haar mee, een soort tweede stem. Het wordt een bijzonder duo!” vulde Alexander aan. “Ik ben benieuwd wie die jongeman zal zijn…”

“Ik ook, ik heb nog geen idee wie het is, maar ik weet wel dat we hem zullen herkennen zodra we hem zien,” besloot Fiona.

“Wat een bijzonder begin van de dag!” lachte Alexander blij. “Zwangere Fiona, hoe voel je je?”

“Tot nu toe alleen maar stralend!” lachte ze terug.

“Hopelijk houden we dat zo! Het is de eerste keer dat ik het jammer vind, dat we niet echt contact met onze ouders hebben. Jammer dat ze niet in onze blijdschap kunnen delen,” vond Alexander.

“Ja, dat is wel zo, maar… ze zouden ons voor gek verklaren als we met hen deelden wat er net allemaal boven kwam!” grinnikte Fiona.

“Ja, zonder twijfel…”

“Als je het wilt delen met iemand anders, zou je Johan en Marieke kunnen bellen, en Marianne. En nu Ellen haar soulmate gevonden heeft, kunnen we het haar ook wel vertellen. Ik verwacht niet dat het haar pijn zal doen. Ik begreep laatst van Marianne dat ze ontzettend gelukkig is. En Marianne niet minder! Wat is dat allemaal ineens snel gegaan he? Eerst wij, en toen Marianne en Ellen in een paar dagen tijd na elkaar.”

“Ja, dat ging zeker snel… En ik denk dat het een goed plan is. Ik ga ze straks even bellen.”

.

Alex had die dag niet veel werk te doen, had net een veiling afgerond, en had nu alle tijd om hun blijde nieuws te laten bezinken, er samen met Fiona en ook alleen van te genieten.

Een zangeresje… Hij glimlachte, het leek hem heerlijk, en zingend kind in huis. Maar misschien zou hij er op den duur wel stapelgek van worden. Dan zou hij van haar slaapkamer wel een geluiddichte kamer maken. Hij grinnikte om zijn gedachten. Hij kon zich er nog niet veel bij voorstellen, maar kon er toch al blijdschap over ervaren. Ja, hij keek er naar uit.

Vanmorgen had hij Marieke als eerste aan de telefoon gehad. Haar oprechte blijdschap was zo hartverwarmend geweest. Ze had hem aangespoord om het ook zelf aan Ellen te vertellen, waarop hij haar had kunnen bedanken voor haar bevestiging. Ze was blij geweest dat hij al van plan was haar te bellen.

Daarna had hij Marianne op haar werk gebeld, rond koffietijd, in de hoop dat hij haar niet te veel van haar werk zou afhouden. Uit haar reactie bleek, dat ze inderdaad pauze had, bij Johan op de kamer. Zo had hij twee vliegen in één klap gehad. Ook zij beiden hadden hem aangeraden om Ellen ook te bellen. Hij had gelachen, gezegd dat hij dat al van plan was, en ook zij waren daar blij om geweest.

De stap om het ook daadwerkelijk te doen, had hij toch nog even lastig gevonden. En toen hij, zoals achteraf bleek, haar gestoord had in de voorbereiding van een proces, waardoor ze wat geïrriteerd klonk toen ze de telefoon opnam, had hij even de neiging gehad het gesprek bij voorbaat al te beëindigen. Gelukkig had hij dat niet gedaan, want zodra ze gemerkt had dat hij degene was die haar stoorde, had ze totaal anders geklonken. En wat was ze blij voor hen geweest! Ongelofelijk, dat had hij helemaal niet verwacht! Zelf had ze nooit kinderen gewild, wat hij altijd moeilijk had gevonden, maar nu vertelde ze dat Eric en zij ook graag kinderen wilden, maar allebei ervaarden dat ze eerst hun werk af moesten maken. Ze gingen er vanuit dat hun ziel wel zou aangeven wanneer het tijd was om te stoppen met anticonceptiemiddelen. Alex was blij voor haar geweest dat ze nu gelukkig was, en had dat ook gezegd. Hij kon, nu hij zijn eigen innerlijke stem steeds beter kon volgen, begrijpen hoe hun ‘planning’ in elkaar zat.

Ellen had hem verrast: “Jullie krijgen een dochter he, een kind dat zingend door het leven zal gaan.”

“Ja, dat klopt, die indruk hadden wij ook gekregen,” had hij geantwoord, waarop Ellen het gesprek had afgerond met: “Ik ben blij voor jullie! Als de vriendengroep weer eens samenkomt, moeten niet alleen wij of alleen jullie er naar toe gaan. Laten we allemaal gaan. Het is goed zoals het nu is!”

“Ik ben blij dat jij zo gelukkig bent, Ellen. Tot ziens bij de vriendengroep! Ik vind het gaaf om Eric en Jeroen ook te leren kennen!”

Blij verwonderd hadden ze allebei het gesprek afgesloten.

Naar hoofdstuk 99. Langs de politiekorpsen

Of naar de Inhoudsopgave