Aan het eind van de middag keek hij nog even op zijn mobiel bij zijn zakelijke mail. Er was een aanmelding voor volgende week binnen gekomen, een verzoek om reservering voor een midweek voor twee personen. De heer en mevrouw In ’t Veld… de achternaam van Margreet… dezelfde woonplaats… Het kon haast niet anders dan dat het haar ouders waren.

Huib dacht terug aan de mail die Margreet van hen gekregen had, die ze hem had laten lezen. Ze hadden niet voor niets het emailadres en het telefoonnummer geblokkeerd. Margreet had het nodig om niet door hen op de kop gezeten te worden. Ze had rust nodig om vrij te komen en voor zichzelf te leren denken. Ze had rust nodig om te kunnen genezen en zichzelf te ontdekken.

Hij overwoog direct terug te schrijven dat ze die week al vol zaten, maar bedacht dat hij dat niet kon doen, omdat het op de site zichtbaar was dat ze die week nog twee kamers vrij hadden. Het zou sowieso uitstel van executie zijn. Die mensen leken hem drammerig genoeg om net zo lang door te gaan totdat ze hier een poosje konden zijn om hun dochter verder kapot te maken.

Hij wilde er niet aan denken, dat Margreet, die in korte tijd al zoveel meer ontspannen was geworden, zou terug donderen in dat gat van onzekerheid en negatief denken. Hoe kon hij haar beschermen?

Het liefst wilde hij met zijn moeder overleggen, maar zij was druk in de keuken, ze moest de maaltijd zo klaar hebben… Anton! Hij kon het wel met Anton overleggen. Hij had Margreet goed aangevoeld, meteen al, hij kon hem misschien wel raad geven.

Huib vond Anton in de tuin, ijsberend en ernstig in gedachten verzonken. Huib vroeg zich niet af of er wat aan de hand was. Hij had geen idee dat Anton al ijsberend over hem liep na te denken, over hoe hij hem kon helpen met betrekking tot zijn omgang met Margreet. Huib stevende met grote stappen op Anton af.

“Anton, Anton, heb je even tijd? Ik heb dringend je advies nodig.” Anton keek verrast op, toen hij het onderwerp van zijn gedachten zo opgewonden naar zich toe zag komen.

“Jawel! Vertel maar op, wat is er aan de hand?”

“Anton, jij hebt Margreet de eerste dag al door gehad, haar verlegenheid, haar onzekerheid. Ze dacht zo negatief over zichzelf. Vind jij ook niet dat het nu al een stuk beter met haar gaat?” En toen Anton knikkend bevestigde, ging hij door: “Ik heb een verzoek om reservering gehad voor volgende week, een man en vrouw met dezelfde achternaam en dezelfde woonplaats als Margreet. Mijn achternaam, Jansen, daar zijn er duizenden van! Maar In ’t Veld kom je lang niet zo vaak tegen, en dan dezelfde woonplaats. Dus ik…”

“Jij weet zeker dat het haar ouders zijn…” vulde Anton aan, “en ik denk dat je gelijk hebt.”

Huib vervolgde: “Precies! Margreet heeft me een paar dagen geleden een mail van hen laten lezen, vreselijk negatief! Samen hebben we een kort antwoord gestuurd en hebben we hun emailadres en telefoonnummer geblokkeerd om Margreet rust te geven. Maar deze mensen laten zich daardoor blijkbaar niet tegenhouden.”

“Als ze helemaal geen contact met hen wil, zal ze dat concreet moeten aangeven, dat ze het contact verbreekt. Zou ze zover willen gaan, denk je?”

“Feitelijk hebben we dat in die beantwoording van hun mail al gedaan, maar daar walsen die mensen blijkbaar gewoon overheen. Ik denk dat hun aanwezigheid haar proces in elk geval niet ten goede komt. Haar herstelproces, je weet wel, zichzelf ontdekken, emotioneel herstellen en zo.”

Anton glimlachte: “Daar weet ik alles van, daar kun je zulke mensen eigenlijk niet bij gebruiken. Toch kunnen wij niet zomaar voor haar beslissen om haar ouders te weigeren. Dat zal ze zelf moeten doen als ze dat werkelijk wil. Weet je wat ik denk Huib, ik denk dat je hen gewoon kunt laten komen. Het zullen een paar zware dagen voor Margreet worden. Maar stel nou dat ze ontdekt, dat ze niet meer over zich heen laat walsen. Stel nou, dat ze merkt dat ze hen van repliek kan dienen en daar ook bij kan blijven, en lekker haar eigen gang kan gaan. Dat zou een fijne bevestiging voor haar zijn. Misschien is ze al zover, dat ze het prima aan kan. En ze hoeft het niet alleen te doen hé, jij bent er ook nog…” Hij dacht aan waar hij met Joke getuige van was geweest.

Huib keek hem aan, dacht kort na en zei: “Ik zal eerlijk met je zijn Anton. Jij had op de dag dat Margreet hier aankwam al door, dat zij en ik bij elkaar hoorden. Ikzelf had direct toen ik haar voor de eerste keer ontmoette, gevoeld dat ik op haar gewacht heb. Ik heb wel eens wat meisjes verkend, om maar zo te zeggen, maar ik liep voor geen enkele warm. En toen kwam Margreet, en het was meteen bingo van binnen! Eerst dacht ik dat het alleen maar zakelijk was, dat het klikte dat ik haar hier mocht laten werken, maar ik kreeg al heel snel door dat het vooral persoonlijk was.”

“Ze mocht hier komen werken, zodat jullie beiden elkaar zouden ontmoeten…” verklaarde Anton.

Huib keek hem verrast aan: “Joh, je hebt gelijk, zo zat het in elkaar! En nou, verdorie, ik heb het verpest Anton. Ik heb haar gekust, en ze leek het te ontvangen, ervan te genieten, ze kuste zelfs terug, en daarna… zo stom… ben ik veel te hard van stapel gelopen, heb ik gezegd dat ik van zoveel van haar hield en met haar wilde trouwen. Anton, we kenden elkaar nog maar net een week, hooguit! Die arme meid schrok zich rot en begon te protesteren. Ik zag zoveel angst in haar ogen! Als ik eraan terug denk, verbaast het me eigenlijk dat ze dwars door haar angst heen zo voor zichzelf kon opkomen, met woorden me zo op m’n nummer zette. In de achtbaan van dat moment heb ik dat niet in de gaten gehad, maar nu, achteraf…”

“Waarschijnlijk voelt ze zich aan de ene kant veilig hier, ook bij jou, maar heeft ze aan de andere kant ook last van een gevoel van paniek. Ik zal eerlijk met je zijn, Joke en ik waren er op afstand getuige van, van jullie liefde en daarna van haar angstige reactie. We kwamen net terug van een wandeling over het landgoed, liepen richting het pension, en zagen hoe je haar begon te kussen en hoe ze reageerde. We waren blij voor jullie… en vervolgens zagen we jullie praten, steeds heftiger, en hoorden we Margreet zelfs iets roepen in de trant van dat ze dat niet kon, dat ze niet met je kon trouwen. Het leek te vroeg voor haar. Als haar ouders voor haar waren zoals jij beschreven hebt, zal hun huwelijk ook niet goed zijn. Niet zoals jij bij jouw ouders hebt gezien, niet zoals Joke en ik het steeds meer met elkaar hebben. Als ze een slecht voorbeeld van het huwelijk gehad heeft, zal haar dat waarschijnlijk aangevlogen zijn toen jij over trouwen begon. Ik vermoed dat ze jou wel wil, dat ze op de één of andere manier de klik tussen jullie wel gevoeld heeft, dat ze zich op z’n minst tot je aangetrokken voelt, maar dat ze bij het woord trouwen een beeld en een gevoel krijgt dat haar angst aanjaagt. Aan de andere kant ziet ze Martin en Emma, Joke en mij, en jouw relatie met je moeder, en dat laat haar zien dat er ook heel mooie relaties bestaan. Maar dat geeft haar op dit moment nog niet voldoende tegenwicht, vermoed ik. Je zult haar de tijd moeten geven om zelf te ontdekken en te leren voelen dat het goed is tussen jullie, zelfs al kennen jullie elkaar pas kort. Dat neemt niet weg dat ik jouw voortvarendheid wel kan begrijpen hoor. Het past wel bij je, dat enthousiaste, dat idee van ‘gaan met die banaan’!”

Huib lachte om die uitdrukking en was dankbaar dat Anton hem zo goed kende. “Het is apart, je zou verwachten dat ik het rot gevonden zou hebben dat jullie ons betrapt hadden, maar ik ben er blij mee. Jullie zijn de beste getuigen! En ja, ik moet haar de tijd geven, alleen… ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen nu. Als we samen aan tafel zitten, probeer ik gewoon vriendelijk te doen, maar ik voel van binnen dat ik me onnatuurlijk gedraag, alsof ik elk woord op een weegschaaltje moet leggen, en dat voelt niet goed!”

“Dat was precies de zorg die je moeder met me deelde. Joke en ik hebben haar trouwens verteld waar we getuigen van zijn geweest, laat ik daar ook maar gewoon eerlijk over zijn. Ze was duidelijk blij voor jullie, maar kon ook goed begrijpen dat Margreet zich overdonderd voelde en het nog niet aan kon om zich te binden. Ik denk dat je mag proberen gewoon jezelf te zijn, makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, maar toch... Verlang je ernaar om voor Margreet te gaan, in de zin van dat je haar alles wilt geven wat zij nodig heeft? Ja he? Ze heeft JOU nodig, gewoon wie jij bent, niet een onnatuurlijke kopie van Huib Jansen, maar de echte Huib. Dus gedraag je zoveel mogelijk zoals je gewend bent. Doe gek als dat in je opkomt, wees serieus, zeg wat je hart je ingeeft. En lichamelijk contact… beperk dat tot kleine dingen die haar niet het gevoel geven dat je haar in een richting wilt trekken die ze nog niet op wil, nog niet op kan. Ik heb wel eens gezien dat je met haar haren speelde, zoiets, hou het lekker simpel! Maar volg vooral je hart, zeker als er iets specifieks is, als je merkt dat ze bang is of iets dergelijks. Hou voor ogen dat je haar geen pijn wilt doen, dat je het beste met haar voor hebt, voor haar wilt zorgen, haar liefhebben, dat zit ook in die kleine dingen. Denk je dat je daar wat mee kunt?”

“Verstandelijk in elk geval wel,” knikte Huib, “of ik het in de praktijk voor elkaar ga krijgen, zal de tijd wel leren. Bedankt in elk geval, het advies is echt goed, je bevestigt een zin die ik laatst bijna hardop in mijn hoofd hoorde, om voor haar te zorgen, haar te helpen, haar lief te hebben. Ik wist toen al dat het klopte.”

“Gaaf om te horen, dat is het beste wat je haar kunt geven Huib! En wat haar ouders betreft, daar heb ik tijdens dit gesprek ook even over nagedacht. Kunnen Joke en ik nog een weekje langer blijven? Misschien kunnen we een beetje helpen, een beetje stand-by zijn.”

“Jullie kamer is volgende week nog niet gereserveerd, dus dat is geen probleem. En ik zou het geweldig fijn vinden, je weet het, ik ervaar je als een vader en Joke is een fantastische vrouw, een vrouw om van het houden. Dus ja, het zou mooi zijn om jullie erbij te hebben. Maar kan dat wel met jullie werk?”

“Joke een vrouw om van te houden? Vertel mij wat! Ik ben blij dat jouw hart naar Margreet uitgaat, anders zou ik jaloers geworden zijn hahaha! Nee joh, ik snap wel wat je bedoelt! En ons werk is geen probleem. Zoals je weet, zit Joke boven lekker aan haar boek te werken. Ze heeft er hier nog meer rust voor dan thuis. En mijn bedrijf kan ik behoorlijk goed van hieruit leiden, dus we kunnen er met gemak een week aan vast plakken. Zullen we het zo doen dan?”

“Graag! Ik zal jullie reservering even in het systeem verlengen, en de reservering Margreets ouders meteen even bevestigen!”

“Wacht daar nog even een dagje mee. Mensen die iedereen naar hun pijpen willen laten dansen, mogen best even voelen dat jij niet naar hun pijpen danst, dat jij jouw moment bepaalt.”

Huib keek hem verbaasd aan: “Dat is duidelijk een gedachte die bij jou van binnenuit komt. Zo heb ik er nog nooit over nagedacht! Je hebt gelijk, ik laat ze nog even sudderen in hun zelfgemaakte sopje!”

Lachend liepen de mannen richting pension, het was tijd om een hapje te gaan eten.

Naar hoofdstuk 33. Joke polst Margreets gevoelens over haar ouders

Of naar de Inhoudsopgave