Margreet boog zich voorover, naar Emma, en wees naar een man die met Anton stond te praten: “Die man die daar met Anton staat te praten, is toch uw man? Hoe heet hij ook al weer?”

Emma knikte: “Klopt, hij heet Martin. We zijn niet meer van de jongste, maar we zijn nog maar een jaar getrouwd. We hebben elkaar een beetje laat ontdekt, helaas, maar het is niet anders. Hij is de beste man die ik me kan wensen!”

Joke knikte: “Ik denk dat je gelijk hebt, het was ons al opgevallen, hoe jullie met elkaar omgaan. Daar is niets standaards aan, jullie zijn een speciaal stel!”

Emma straalde: “Dat is het mooiste compliment dat je me kunt geven! Ik ben nog steeds verwonderd over onze relatie, het voelt inderdaad niet als standaard, zo’n gewoon stel dat na een paar jaar, of zelfs nog eerder, op elkaar is uitgekeken.”

“Volgens mij voelen en vullen jullie elkaar aan,” dacht Joke hardop.

“Ja, zonder meer, dat heb je goed gezien. En ik denk dat dat bij Anton en jou ook zo is, toch?”

“Absoluut, al merk ik dat ik soms nog wel moeite heb om te ontvangen. Als hij iets speciaals tegen me zegt, over mij, dan geloof ik hem wel, maar het komt niet echt binnen, en dat is lastig.” Joke keek bedenkelijk en vervolgde: “Wist ik maar wat ik daar aan kon doen! Want weet je, ik wil dolgraag zo los en vrij zijn als hij, ik wil kunnen ontvangen, volop genieten, en… mezelf helemaal geven, in alle opzichten.” Ze keek een beetje schichtig naar Margreet.

Margreet zag het: “Ik denk dat ik je wel begrijp. Ik ben niet getrouwd en heb ook geen verkering of zo, maar ik denk dat wat je als jouw probleem omschrijft, ook mijn probleem is.”

“Het was ook mijn probleem hoor, in het begin,” vertelde Emma, “Ik kon het ook niet goed. Ik werd er doodzenuwachtig van als jongemannen met me probeerden te flirten. Ik kon ook niet geloven, dat ze me werkelijk zagen staan. Achteraf weet ik, dat ze me ook niet echt zagen, niet wie ik werkelijk was, wie ik van binnen was. Ik voelde het enorme verschil toen ik Martin ontmoette. Ik geloofde niet in liefde op het eerste gezicht, maar toen wij elkaar zagen… nog niet eens elkaar spraken… we elkaar alleen maar aankeken… toen wisten we het allebei: jij bent degene op wie ik gewacht heb! We kregen contact en dat was ongelofelijk bijzonder, maar het was in het begin ook voor mij lastig om echt te ontvangen en mezelf voluit te geven, me aan hem toe te vertrouwen. Daar heb ik mezelf wel eens om uitgescholden. Ik vond mezelf een stomme trut, ik wist dat hij echt mijn man was, dat hij van mij hield, en ik van hem. Ik wist dat het goed was, maar ik verlangde naar de volheid, om hem volledig toe te staan in mijn leven en mezelf ook volledig aan hem te geven. Maar ik kreeg het maar voor een deel voor elkaar. Onuitstaanbaar! Toen ik hem over mijn leven vertelde, begreep hij wel waar het door kwam. Ik was vast gezet, en verwond, emotioneel dan he, niet heel ernstig, maar toch zo, dat ik niet helemaal geworden was wie ik was. Begrijp je wat ik bedoel?”

Margreet knikte heftig: “Ja, ik heb daar nooit iets over geweten, maar Huib en Annerieke hebben me er over verteld, ook over contact van ziel naar ziel en zo. Het is allemaal nieuw voor me, en ik vind het bijzonder dat jij het ook zo uitlegt. Ik voel dat het klopt…”

Joke keek van de één naar de ander: “Denk je dat dat bij mij ook zo is?”

Emma knikte aarzelend: “Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk het wel. Denk je ook niet dat zo ongeveer alle mensen daar last van hebben?”

Joke knikte: “Ik denk dat je gelijk hebt… ik ben altijd best wel een people-pleaser geweest. Ik was bang voor de reactie van andere mensen, wat ze van mij zouden vinden, of van wat ik deed of zei. Dat belemmerde me, denk ik, behoorlijk om mezelf te zijn, om te ontdekken wie ik feitelijk ben. Ik heb net als jij een geweldige man, hij praat er niet zo over zoals wij nu doen, maar helpt me wel door dingen heen. Hij ziet meer in mij dan ik in mezelf, en hij bevestigt mij daar ook in. En hij helpt me door pijn en verdriet heen te gaan, accepteert het volledig als ik een rotbui heb. Dan zegt hij, dat hij wel ziet dat dat niet de echte Joke is, maar de verwonde Joke. Hij troost me, zoals ik nooit eerder getroost ben. Tjonge, bijzonder gesprek dit, op zo’n luchtige dansavond!”

Ze lachten samen, terwijl de tranen van ontroering in hun ogen stonden. Ze keken naar de ‘dansvloer’. Huib had zonder dat ze het gemerkt hadden, het eerste lied opgezet. Emma zag dat Martin haar met zijn ogen probeerde te lokken. Ze stond op om met hem te gaan dansen.

Twee dansparen bewogen zich op de rustige muziek door de kamer. Margreet keek er naar, met haar hoofd een beetje schuin. Ze keek naar hoe ze bewogen, ze keek hoe ze elkaar vast hielden, en ze zag de ontspanning op hun gezichten. Ze vergeleek de verschillende gezichten. Ze kon zien dat Martin en Emma inderdaad een echte relatie met elkaar hadden. Het andere koppel leek totaal niet bij elkaar te passen, het voelde kunstmatig aan.

Joke keek naar Margreet: “Zie jij ook verschil tussen die beide stelletjes? Ik bedoel: zou dat andere echtpaar ook die aansluiting bij elkaar vinden waar wij het net over hadden?”

Margreet knikte: “Ik zat daar ook net naar te kijken. Ik wil er niet over oordelen, maar ik heb het gevoel dat zij totaal niet bij elkaar passen. Het voelt alsof die vrouw niet blij is met haar man en of die man met zijn vrouw wil showen. Wat denk jij?”

“Ik dacht al net zo!”

Het bewust echtpaar, Henk en Lisa, kwam een beetje hun kant op.

“Even ander onderwerp!” grinnikte Margreet.

Joke lachte: “Koetjes en kalfjes tussendoor, kan geen kwaad! Heb je zin in wat zoutjes?”

Ze hield Margreet een schaaltje voor, waar ze gedachteloos wat uit nam. Ze proefde amper wat ze in haar mond stopte, haar ogen waren blijven hangen op Huib en Anton. Ze zag hen zachtjes praten, knikken, gebaren maken.

Ze draaide zich naar Joke: “Vindt Anton het niet vervelend dat jij niet zo van dansen houdt? Daardoor kan hij ook niet dansen, en ik had begrepen dat hij het juist heel leuk vindt.”

“Jazeker, hij houdt er van. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik er geen probleem mee heb als hij met een andere vrouw danst. Ik ben niet bang dat hij gaat flirten of zich gek laat maken door een andere vrouw. Ondanks wat we net bespraken, hebben we zo’n fijne relatie, hij zou geen andere vrouw willen, en ik geen andere man.” Ze keek Margreet even aan: “Meestal houdt hij een groot deel van de avond Huib gezelschap. Die twee zijn goeie vrienden geworden, ondanks hun leeftijdsverschil. Tja, Huib heeft ook geen danspartner, behalve zijn moeder, maar die zie ik nog niet. Zie jij het niet zitten om met hem te dansen?”

Margreet blies krachtig tussen haar lippen door. “Je moest eens weten! Na het avondeten heeft hij geprobeerd me te leren dansen. Ik vond het zo lastig… en eng!”

Joke knikte bedachtzaam, meende wel een beetje te voelen waar de schoen wrong, en dacht even goed na voordat ze reageerde: “Ben je niet gewend om te dansen? Of vind je het lichamelijke contact met een man lastig?”

“Allebei, ik heb nooit eerder gedanst, en ik ben dat contact ook niet gewend.”

“Dat maakt het moeilijk, dat begrijp ik. Dat is ook verwonding hè…”

Margreet knikte en keek haar aan: “Ja, dat is het. En in mijn hoofd hoorde ik de stem van mijn moeder ook steeds, dat dansen van de duivel zou zijn. En al geloof ik het allemaal niet meer zo, ergens zit het wel in mijn systeem.”

“Anton zou zeggen, dat wij niet bedoeld zijn om een systeem te zijn of een systeem te hebben, maar dat we bedoeld zijn om vanuit ons hart te leven, te luisteren naar ons hart, te voelen of het goed voelt, zoiets. Hij is daar goed in. Huib en Annerieke ook trouwens, ik heb hen al vaker dingen horen zeggen, waarvan ik dacht: dat heb jij nergens geleerd, dat komt van binnenuit!”
“Ja! Dat herken ik! Dát is het wat hen zo anders maakt dan mijn ouders en de andere mensen met wie ik ben opgegroeid. Eerlijk gezegd is het allemaal nieuw voor me, dat leven van binnenuit, maar ik vind het mooi, ik verlang ernaar ook zo te zijn. Eigenlijk ben ik ook zo, maar ik wil meer, meer van mijn ziel horen, meer kunnen voelen. Maar ja, die verwondingen… Huib en Annerieke hebben dat vanaf het begin al door gehad, dat ik daarmee worstelde. Ze hebben me beloofd me te helpen om door een proces van genezing heen te gaan. Dat is gisteren begonnen, misschien al wel eerder, maar vooral gisteren. Het was vreselijk!” Margreet vertelde haar over de mail van haar ouders, over haar plan om een vest te breien en hoe ze vast liep in het maken van een patroon. Door het gesprek vanavond met Emma en Joke, vertrouwde ze Joke toe op welke manier zowel Huib als Annerieke haar geholpen hadden, en hoe blij ze met hen was.

Joke kon goed luisteren, ze voelde de pijn en de angst van de jonge vrouw naast haar. “Wat is het bijzonder dat je in dit veilige nest geland bent! Je zult hier opknappen en open bloeien Margreet, daar ben ik van overtuigd!”

“Ja…” zuchtte Margreet, “ik kijk er naar uit, ik ben benieuwd hoe ik er als open gebloeide bloem uit zal zien…”

Joke streelde haar arm, terwijl ze haar glimlachend aan keek, en zweeg.

Naar hoofdstuk 27. Een nieuwe kans

Of naar de Inhoudsopgave