Bianca en Julian werden vrolijk begroet door Margreet en Huib.

“Ik heb alvast een aparte pagina voor je klaar gemaakt. Ik heb er een naam aan gegeven, maar als je die niet geschikt vindt, kunnen we hem zo veranderen, geen enkel probleem.”

“Ik kom zo kijken, even Julian in de box leggen.”

“Heb je zin in koffie of thee?” vroeg Margreet.

“Nee hoor, dank je, ik heb net twee mokken bij Annerieke en Simon gehad. En oh, ik moet jullie wat vertellen, Simon kreeg een indruk over ons werk, over onze creaties, kunst, of hoe je het maar noemen wilt. Hij zag het voor zich! Een grote galerie, hij voelde dat het een bijzonder gebouw zou zijn, maar zag het nog niet letterlijk voor zich hoe het er uit zou zien. Hij had al zin om eraan mee te bouwen. En alle creaties waar wij mee bezig zijn, worden daar tentoon gesteld, en nog veel meer. Annerieke denkt dat de website een soort digitale galerie is, als voorbereiding op de echte. En ze denkt dat het nog wel wat jaren kan duren voordat de echte er komt, dat we eerst nog verder moeten genezen en sterker moeten worden. Wat ik nu zelf in gedachten krijg, is dat hoe sterker wij worden, hoe sterker onze creaties ook zullen kunnen werken naar de bezoekers toe.”

Huib en Margreet luisterden ademloos, knikten bevestigend.

“Het klopt… En het zoontje dat Lisa en Sjaak verwachten, hij gaat het ontwerp voor dat gebouw maken,” vulde Margreet aan. “Lisa heeft op de dag dat ze wist dat ze zwanger was, daar een indruk over gekregen.”

“Oh echt? Ik herinner me dat Lisa vertelde dat hij gebouwen gingen tekenen… dus ook de galerie! Wat gaaf! Dan gaat het inderdaad nog jaren duren!”

“Ja, laat hij eerst maar eens zien dat hij geboren wordt,” lachte Huib.

Bianca grinnikte, pakte een stoel bij de eethoek weg en plaatste hem bij Huib. Ze gaf haar mobiel aan Huib: “Ik heb al foto’s gemaakt, kijk maar of je er wat aan hebt.”

“Handig, zal ik ze even overnemen op de pc, dan kunnen we je foto’s in het groot zien.”

Bianca knikte, vroeg zich af hoe hij dat voor elkaar zou krijgen. Ze zag dat hij een snoertje pakte en haar mobiel met zijn pc verbond. Huib keek haar aan: “Je hebt eenzelfde ingang op je mobiel als ik, mooi handig, daardoor kon ik mijn eigen snoertje gebruiken, zodat we de foto’s rechtstreeks op de pc kunnen overbrengen.”

Bianca en Margreet probeerden te volgen wat hij allemaal deed, en zagen even later haar foto’s op de computer in een aparte map verschijnen, een map met haar naam. Vervolgens gaf hij haar haar mobiel terug en klikte de eerste foto aan. Hij verscheen in het groot op het scherm.
“Die is leuk geworden, die pop danst straks zo in die jurk weg!”

Huib klikte op de pijltjes rechts van de foto en liet zo alle foto’s langskomen.

“Ze zijn goed gelukt Bianca, die kunnen we zeker voor de website gebruiken!”

“Ja, maar het zijn er denk ik wel veel te veel. Ik denk dat we de mooiste er tussenuit moeten kiezen. Eigenlijk best jammer…”

“Zou je ze liever allemaal gebruiken?”

“Ja eigenlijk wel, ik ben gewoon trots op mijn werk,” lachte Bianca.

“En terecht,” vond Margreet. “In het echt zijn die jurken geweldig, en ze komen op die foto’s prima tot hun recht.”

“Dus je voorkeur gaat uit,” peilde Huib nog een keer, “naar alle foto’s.”

“Ja, maar dat kan toch niet?”

Huib klikte op hun website en liet zijn werk zien.

“O ja, dat heb ik eerder gezien, dat je collages gemaakt had. Wil je dat van mijn foto’s ook doen? Een collage met de pop en een collage zonder de pop?”

“Dat wil ik wel doen, maar ik denk dat het voor jou ook leuk is om het zelf te leren doen. En ik wil je daar met alle plezier bij helpen!”

“Oké, goed plan! Vertel maar wat ik doen moet.”

Huib schoof zijn stoel wat op, zodat Bianca beter kon plaatsnemen achter de computer, en wees haar stap voor stap hoe ze de foto’s van de pop in haar dansjurk kon samenvoegen tot een collage. De tweede collage, van dezelfde dansjurk maar dan zonder de pop, maakte ze zelf, fluisterend verwoordend wat ze moest doen. Ook de foto’s van de andere twee jurken voegde ze samen tot collages, waarbij ze merkte dat het steeds vlotter ging.

Margreet gaf haar een letterlijk schouderklopje: “Dat heb je vlot voor elkaar! Ik laat jullie er verder samen mee stoeien, ik ga verder met mijn wandkleed. Ah, ik zie dat Julian in slaap is gevallen, blijf maar zitten Bianca, ik leg wel even een dekentje over hem heen.”

Margreet dekte hem toe en legde, het voorbeeld van Annerieke volgend een opgevouwen theedoek onder zijn hoofdje. Julian liet een zacht geluidje horen en bewoog met zijn armen, maar sliep daarna rustig verder. Margreet liep langs Bianca en Huib, gaf Huib een kus in zijn nek en Bianca even een hand op haar schouder, glimlachte naar hen en liep door naar haar hobbykamer.

“Volgende stap,” zei Huib, “de collages moeten naar jouw pagina op de website.” Hij wees haar waar ze de website weer kon openen, wees haar op de kolom waarin allerlei mogelijkheden stonden, en vertelde dat ze het blokje ‘tekst’ of het blokje ‘afbeelding’ kon slepen naar de plek waar ze het wilde hebben. Stap voor stap liet hij haar zien hoe ze zelf haar afbeeldingen naast elkaar kon plaatsen en er een stukje tekst bij kon typen. Hij liet haar op zijn eigen pagina zien, hoe hij dat opgezet had.

“Je kunt het op dezelfde manier doen, als je denkt dat dat ook bij jou past, maar je kunt het ook anders doen. Het enige waar je wel rekening mee moet houden, is hoe mensen het op hun mobiel zullen gaan zien, dat is namelijk anders dan hier op het grote scherm.”

Hij wees haar het mobiel-tekentje en vroeg haar daarop te klikken. Ze schrok even van het effect dat dat had, waarbij haar collages ineens samengeperst leken te worden tot de maat van een mobiel, maar ontdekte toen dat ze in het mobieltje met haar muis kon scrollen en zo haar beide collages onder elkaar aantrof.

“Het lijkt me handig, als ik het net zo doe als jij, de collages naast elkaar, dan komen ze op een mobiel dus onder elkaar, en dan de tekst daaronder. Mensen die op hun mobiel de site bekijken, worden dan eerst verrast door de plaatjes en krijgen daarna een klap in hun gezicht door de prijs die ze er onder lezen.”

Huib schoot voluit in de lach, Bianca daarin meeslepend, zodat ze allebei bulderend van het lachen achter de computer zaten. Margreet kwam even kijken wat er zo leuk was, keek hen vragend aan. Bianca herhaalde wat ze net gezegd had, en sleepte daardoor Margreet mee in hun lachbui. Toen ze wat kalmeerden, en Margreet weer kon praten, zei ze: “Ik begrijp het wel hoor, ik heb er zo’n moeite mee gehad. De prijzen zijn zoveel hoger dan ik vond dat het werk waard was. Maar als je gaat kijken hoeveel uren je eraan gewerkt hebt… Neem nou die dansjurk, heb je een idee hoe lang je daarmee bezig geweest bent?”

“Ik weet dat ik er tien dagen mee bezig geweest ben, elke ochtend ongeveer anderhalf uur, in de middag nog een uur, en ’s avonds nog iets van anderhalf uur. Dus per dag ongeveer vier uren. Dat zou in totaal veertig uren zijn… Klopt dat wel? Het voelt helemaal niet als zo veel!”

“Dat is een goed teken, dan heb je het met plezier gedaan. Ik ga weer verder, rekenen jullie het maar verder uit!” Met een zwaai liep Margreet weg.

“Veertig uren, en wat moet je dan per uur vragen?” vroeg Bianca aan Huib.

Hij keek haar aan, haalde zijn schouders een beetje op en maakte een gebaar van ‘wat denk jij zelf?’

“Ik krijg vijftien euro in gedachten, maar dat lijkt me wel heel veel.”

“Bijzonder, ik had dat bedrag voor mezelf ook gekregen, en Margreet, die dat van mij niet wist, al precies eender. Ook Elly kwam op vijftien. En nu jij, dus blijkbaar zitten we daar goed mee.”

“Tjonge… veertig keer vijftien, dat is vierhonderd en tweehonderd… zeshonderd euro voor zo’n jurk?!”

Huib grinnikte, herkende de weerzin van zichzelf, en vooral van Margreet en Elly.

“In de eerste plaats is het niet ‘zo’n jurk’ met een negatieve klank alsof het ding niets voorstelt. Oké, het is een poppenjurk, maar niet één waarmee je een kind laat spelen. Het is een speciale jurk, een kunstwerk. Dat ten eerste, en ten tweede vind ik dat als iedereen een bedrag per uur krijgt, dat voor kunstenaars net zo goed normaal mag zijn.”

“Ja maar, hoe moet dat dan met al die mensen die dit absoluut niet kunnen betalen?”

Huib knikte. “Dat is inderdaad een probleem. Op dit moment weet ik nog niet zo goed hoe ik dat moet oplossen. Ik denk dat we op de website en later in die galerie eerlijk moeten zijn over wat het waard is, maar dat er momenten zullen zijn, waarop we het heel sterk op ons hart krijgen, om iemand de kans te geven het voor een andere prijs te kopen, of het zelfs gratis mee te geven. Maar ik wil je wel aanraden om dat voorlopig nog niet te doen. Ik denk dat we dat pas goed kunnen aanvoelen als we dieper hersteld zijn, als de wond hierachter goed genezen is.”

“Wat voor soort wond zou hier dan achter moeten zitten?”

“Een wond die iets met een verknipt gevoel van eerlijkheid of rechtvaardigheid te maken heeft. Daar hebben we dingen over geleerd die gestandaardiseerd zijn, die dus niets met ons innerlijk te maken hebben. En door van allerlei voor mij onbekende wonden, vinden we dat we daar wat aan moeten doen. Ik denk dat we er voorlopig gewoon doorheen moeten gaan, dat we keer op keer voelen wat we als uurloon vragen, en wat daardoor de werkelijke prijs wordt. Margreet heeft uiteindelijk besloten niets voor het materiaal te vragen, omdat het bij de kringloop nauwelijks iets kost, en omdat het ook makkelijker is als ze alleen de uren hoeft te rekenen.”

“Zouden we op een gegeven moment zoveel gaan verkopen, dat we er rijk van worden?” vroeg Bianca zich hardop af.

Huib glimlachte: “Ik heb in redelijk korte tijd al zoveel kunnen verkopen, dat ik Lisa en Sjaak al heel wat heb kunnen terugbetalen. Ik schat in, dat ik ongeveer op de helft ben van de prijs die ik heb moeten betalen voor dat pand in het dorp. Nou heb ik nog inkomsten uit het pension en horen onze huizen daar ook bij, dus ik heb nauwelijks inkomsten vanuit mijn houtbewerking nodig. Dat scheelt, maar het geeft wel een beetje aan hoe goed het kan werken. Als ik alles heb kunnen terugbetalen, zal ik het geld dat ik daarna verdien zoveel mogelijk sparen. Margreet en ik denken er net zo over als Sjaak en Lisa: als we op ons hart krijgen om iemand een renteloze lening te geven, dan kunnen we dat in de toekomst van dat spaargeld doen. En daarnaast… jij had het net over die galerie, in de toekomst… dat zou zo’n project kunnen zijn. Zoiets opzetten kost een berg geld, dat zouden we dan voor kunnen schieten. Zomaar een idee, ik weet niet hoe het gaat verlopen.”

Bianca knikte: “Ik begrijp het, en ik heb ook wel een klik met dat idee. Voorlopig heb ik gratis kost en inwoning en een salaris waar ik niet heel veel van hoef te kopen, dus ik kan ook elke maand geld apart leggen. Er zal een dag komen, dat ik op mezelf wil gaan wonen, hier in de buurt een huisje kopen. Dan zal ik misschien niet eens genoeg hebben aan mijn huidige salaris. Nou ja, dat zien we dan wel weer. Per dag verder, maar je idee om rustig aan te gaan sparen en te proberen goed aan te voelen wat je ermee kunt gaan doen, dat klikt met mij. Er schieten nog wat gedachten door me heen, dat het egoïstisch van me is, om eerst te gaan sparen voor een huisje en wat daarbij nodig is. Maar ik weet dat dat niet meer dan een aanraakpuntje is, dat het helemaal niet egoïstisch is.”

“Klopt, en als je spaarpot na dat huisje verder volloopt, weet je op een dag vanzelf wel wat je daarmee kunt gaan doen. Voorlopig hoef je alleen maar te genieten van je ventje, je hobby en je werk in het pension.”

“Mooi, dat is een heldere samenvatting!” lachte Bianca.

Samen gingen ze verder met de website, en registreerden ze haar op Twitter en Facebook. Ze had al snel door, hoe ze ook daar haar foto’s en teksten kon plaatsen en kreeg er steeds meer plezier in.

Ze mailde alle gegevens door naar zichzelf, zodat ze op haar kamer op de laptop haar contacten kon onderhouden en foto’s van haar volgende poppenjurk kon plaatsen.

Naar hoofdstuk 25. Plannen concreet uitwerken

Of naar de Inhoudsopgave