Koos was volop bezig zijn foto’s te bewerken. Soms ging Olivia even bij hem kijken, genieten van de veranderingen die ze in zijn foto’s zag. Het was vandaag de tweede dag dat hij er mee bezig was, en ze zag nu al dat hij vrijer werd, malle dingen creëerde, bijzondere foto’s maakte, fantaseerde met kleuren en vormen.

Koos zelf had nog niet het gevoel dat hij echt bezig was iets te maken. Hij was vooral aan het uitproberen, mogelijkheden aan het ontdekken. Hij sloeg de resultaten wel op, maar zag die nog niet als zijn eindresultaten. Het waren allemaal nog probeersels. Dat nam niet weg dat hij er wel plezier in had om telkens nieuwe dingen te ontdekken.

Terwijl hij bezig was, had hij zich al vaak afgevraagd hoeveel meer mogelijkheden er nog waren, en dan ontdekte hij er weer meer… het leek wel eindeloos! In het begin maakte hij aantekeningen, wilde hij de mogelijkheden onthouden. Maar al snel begon hij daar een hekel aan te krijgen en kreeg hij meer het gevoel dat hij gewoon moest blijven proberen en dat hij daardoor steeds meer zou herinneren, steeds meer door zou krijgen hoe het programma in elkaar zat.

Ondertussen had Olivia besloten maar met een boek op de bank te gaan hangen tot het moment dat haar 3D-bril bezorgd zou worden. Gelukkig had ze een mooi boek, ze leefde zich in in de personen van het boek en zag daardoor niet dat er iemand naar hun voordeur liep. Ze schrok op van de bel, legde haar boek open op z’n kop en liep naar de voordeur.

“Goedemiddag mevrouw, pakketje voor u!” zei de bezorger.

“Oh dank je wel, je maakt mijn dag!” riep ze blij uit.

De bezorger keek haar verrast aan. “Oh, nou, dat is fijn, veel plezier ermee dan!” reageerde hij lachend.

“Reken maar dat dat gaat lukken!”

Olivia ging naar binnen met haar pakket en begon het uit te pakken. Ze zette de bril meteen op. Het ding voelde lomp, maar zat op zich wel goed op haar hoofd.

“Het zal wel een kwestie van wennen zijn,” mompelde ze. “Wel apart, ik zie echt helemaal niets meer om me heen.”

Ze hoorde Koos binnenkomen. “De bril is gekomen, Koos, wat een ding!”

“Staat je wel stoer,” antwoordde hij, “doe hem maar af, en kom mee naar boven, dan gaan we de boel aansluiten.”

Hij pakte zelf de doos met de controllers en wat er verder nog maar in mocht zitten, van tafel en nam die mee naar boven. Daar stalde hij de inhoud uit op het tafeltje voor het raam. Twee controllers, een handleiding, batterijen… Handig, hopelijk waren ze goed opgeladen, anders zou Joke nog niet aan de slag kunnen. Hij plaatste de batterijen in de controllers en zocht in de handleiding hoe hij ze aan moest doen.

“Geef ze maar, Koos, ik probeer ze wel uit.”

Koos gaf ze aan haar, zag dat ze de bril al had aangesloten op de computer. Ilse had Open Brush al gedownload en blijkbaar ging Olivia er nu vanuit dat het nu allemaal vanzelf zou gaan. Met de handleiding in zijn handen bleef hij even kijken. Hij zag dat ze het programma opende en gewoon ging proberen. Om eerlijk te zijn, wachtte hij op het moment dat ze ergens tegenaan zou lopen, maar ze bleek hier zo heerlijk vrij in te zijn. Niets hield haar tegen om te proberen, ze ging gewoon! Hij had zichzelf al vrij gevoeld met het programma voor fotobewerking, maar Olivia was een vrije vlinder achter dat Open Brush programma. Ze probeerde uit, tekende, koos kleuren, koos verschillende penselen, ontdekte per ongeluk hoe ze het beeld kon vergroten of verkleinen, naar zich toe kon trekken of van zich af kon duwen.

Na een uurtje, Koos was alweer aan de slag gegaan met zijn eigen programma, riep ze hem: “Koos, wil je eens kijken door mijn bril? Hoe vind je mijn eerste tekening?”

Ze gaf hem haar 3D-bril, die hij op zijn hoofd zette. Hij uitte verbaasde kreten. “Hoe heb je dat gedaan?”

Hij zag iets dat leek op een bloemenveld. Niet dat het precies bloemen waren, maar ze leken er wel op. En hij zag ze overal, voor zich, boven zich, links, rechts, overal.

“Wat apart joh, het lijkt wel alsof ik in een grote tuin sta! Overal bloemen, en zoveel kleuren. Ik begrijp er niets van, het is zo duidelijk niet echt, maar toch voelt het zo levendig. Weet je ook hoe je dit op kunt slaan? Ik zou het geweldig vinden als je gewoon een verzameling van dit soort dingen maakt…”

“Ik zal zo eens kijken hoe dat moet. Volgens mij moet je er ook van binnenuit een filmopname van kunnen maken. Ik ga dat zo eens op internet opzoeken, het moet kunnen, ik weet alleen nog niet hoe.”

Ze legden de bril en de controllers aan de kant en Olivia ging op zoek op internet. Koos schudde zijn hoofd, legde zijn handen op haar schouders en kuste haar op haar wang. “Ik ben trots op je, zoals jij daar even vrij met een totaal nieuw programma aan het werk was! Mijn supervrouw!”

Olivia glimlachte naar hem en kuste hem terug. “Ik vond het zo leuk joh. Ik zou hier wel uren mee bezig kunnen zijn! Ik had gewoon het gevoel dat ik midden in mijn eigen tekening liep! Ik hoop dat als ik het ga opnemen, dat ik dan niet mezelf daar binnenin zie. Dat lijkt me nou weer niet leuk.”

“Nou, ik zou jou wel in die film willen zien hoor, ik ben nog lang niet op je uitgekeken!” zei Koos lachend.

“Oh jij gekkerd, malle lieverd van me!”

.

Aan het eind van de dag kreeg Ilse een laaiend enthousiaste mail van Olivia, met een filmopname en een paar foto’s van haar eerste kunstwerk. Ilse was stomverbaasd over het resultaat, en mailde terug: ‘Weet je zeker dat dit je eerste werk is? Het lijkt wel alsof je al jaren ervaring hebt! Vind je het goed als ik dit ook aan Huib laat zien?’

‘Natuurlijk! Ik ben blij met het resultaat, laat maar aan iedereen van de Bloemenhof zien als je dat leuk vindt!’ mailde Olivia terug.

Het duurde een kwartier of zo, toen kreeg Olivia een reactie van Ilse. ‘Huib is het met me eens, dit zou geweldig zijn voor onze galerie. Ik zou een pagina op de website kunnen maken met jouw filmpjes, vind je dat goed?’

Olivia antwoordde: ‘De galerie-website? Vind je het daar dan goed genoeg voor?’

‘Zonder twijfel! En ik bedacht net een naam voor je eerste kunstwerk: Bloemenhof!’

‘Goeie naam, super leuk. Ik had het alleen een nummer gegeven, maar ik zal er zo Bloemenhof achter zetten. Als jullie het erover eens zijn, maak dan maar een pagina aan. Ik ga hier zeker mee door, voel me heerlijk vrij in. Dus wie weet wat er nog voor moois bij komt…’

‘Daar ga ik zeker van uit,’ schreef Ilse terug. ‘Ik ga eerst nog even de andere deelnemers van de galerie vragen of het voor hun ook oké is, je hoort nog van me!’

Olivia stuurde haar een duimpje terug, en ging beneden op de bank liggen. Het was zo geweldig, zo fantastisch om met Open Brush te werken! Alsof je in een andere wereld was, een wereld die je zelf maakte…

Allerlei dingen die ze ontdekt had, kwamen in haar gedachten langs, tot ze haar mobiel voelde trillen. Het was een nieuw bericht van Ilse, met de link naar de nieuwe pagina op de galerie-website, de nieuwe pagina, haar pagina. Haar prachtige filmpje stond erop, met twee foto’s er onder.

Ze las in de mail, dat er een afspraak was met de deelnemers dat van elk verkocht kunstwerk tien procent naar Ilse ging voor haar werk aan de website en de correspondentie en administratie. ‘Voor de clips van Sjaak en Lisa, en voor jouw filmpjes gaat dat niet op, die zijn vrij te zien voor iedereen.’ Ilse schreef erbij, dat dat voor haar geen probleem was, omdat ze het ervaarde als een verrijking van de galerie. En ze had meteen een vraag voor Koos, of hij al wat foto’s had, die hij op wilde sturen. Ze was benieuwd!

Olivia liep naar boven en gaf de vraag van Ilse door. Hij keek haar verbaasd aan: “Ilse? Leuk dat ze daarnaar vraagt. Zomaar ineens?”

Olivia glimlachte: “Ik had haar mijn filmpje gestuurd. Ze was er zo blij mee, vond het zo mooi, ze kon niet geloven dat het mijn eerste was. En ze heeft een pagina voor mijn werk op de galerie-website gemaakt. Mijn filmpje staat er al op! En ze hoopt volgens mij, al schreef ze dat niet zo, dat jij ook foto’s wilt leveren voor de website. Als ik eerlijk ben, zou ik het heel gaaf vinden als er op de website ook foto’s van jou zouden komen. Ik heb zo nu en dan bij je gekeken, en ik heb gemerkt dat je er steeds vrijer in wordt. Stuur er gewoon een paar op, en wacht maar eens af wat ze ervan vindt.”

“Ik heb wel een paar leuke gemaakt ja, maar of die nou goed genoeg zijn voor zo’n galerie…” twijfelde Koos.

“Heb jij het gevoel gehad dat je vanuit je binnenste bezig was?” vroeg Olivia.

“In het begin niet, toen was ik lukraak aan het uitproberen, kijken wat er allemaal mogelijk was. Maar later ging dat wel heel soepel, ging het steeds makkelijker.”

Hij liet haar zijn laatste foto’s zien. En door de reacties van Olivia raakte hij ervan overtuigd dat het op zich geen slecht idee was om ze op te sturen. Hij zou wel zien wat Ilse ervan vond. Hij stuurde ze door, zonder er verder veel bij te schrijven.

Wat hij niet wist, wat dat Olivia wel een mailtje stuurde, waarin ze haar enthousiasme over de foto’s overdadig uitte. En op het eind schreef ze erbij: ‘als de anderen het er mee eens zijn, maak je dan voor hem ook een pagina? Hij heeft er zelf nog twijfels over, ik niet!’

Ze kreeg een hele rij lachebekjes terug van Ilse.

Een half uur later hoorde ze een schreeuw boven. Even schrok ze ervan, maar wist toen bijna zeker dat Ilse hem gemaild had. Ze keek snel op de website onder het kopje ‘Onze kunstenaars’, en zag dat ze een pagina voor Koos had aangemaakt, met de opgestuurde foto’s!

Ze hoorde hem de trap afroffelen, stond op en ging hem tegemoet. Ze sloeg haar armen om hem heen en feliciteerde hem. “Geweldige collega!” lachte ze.

“Hoe weet jij…?”

“Ik hoorde je schreeuw en keek op de site. Dat is alles!”

“Had jij haar gemaild, dat ze dat maar moest doen?”

“Nee joh, ik heb het alleen maar gevraagd, en erbij gezet dat ik geen twijfels had over jouw werk.”

“Oh jij…!”

Hij trok haar tegen zich aan en knuffelde haar.

“Er was nog één ding… ze vond dat de foto’s goed waren om te verkopen, maar ze wist nog niet hoe ze dat moest doen. Ze verwacht eigenlijk dat dat met deze website niet gaat lukken. Dus voorlopig, als ik daarmee akkoord ga, kunnen de mensen ze gratis bekijken. Lijkt mij prima! Het voelt voor mij als hobby, en ik vind het leuk als anderen ervan kunnen meegenieten.”

“Klopt, dat is bij mijn filmpjes ook. Ik kan ze niet verkopen, maar dat kan me ook niet zoveel schelen. Het is gewoon geweldig om te doen. En net wat je zegt, het is fijn als anderen dat ook kunnen zien,” vond Olivia. “Misschien dat het later anders wordt, maar het lijkt me voor onszelf niet persé nodig. We zien wel!”

Naar hoofdstuk 45. Feestje!

Of naar de Inhoudsopgave