Op uitnodiging van Huib, zaten ze allemaal in de woonkamer voor weer een nieuwe filmavond. Lisa keek Ineke aan: “We hebben dit nu al een paar keer meegemaakt, en elke keer weet Huib weer een bijzondere film te laten zien, een aangrijpende film, om met plezier naar te kijken, maar ook om vragen op te roepen. Die films die hij kiest doen gewoon wat met je. Ik weet niet wat hij nu weer voor ons heeft, hij was dit keer een beetje vaag, wat geheimzinnig, maar het zal vast weer wat moois zijn. Ik zie dat de ouders van Rosalie er ook zijn, en jij, echt leuk voor je dat je er even tussenuit kunt!”

“Ja, best even spannend, maar ik voel me hier op zich wel thuis. Ik zag Rosalie net ook nog even, zou ze nu boven liggen? O nee, daar komt ze, ze helpt Annerieke met de gebaksschoteltjes. Wat kan zij geweldig bakken he?”

“Ja, echt wel, het is elke keer weer verrukkelijk, en elke keer weer wat anders. Het lijkt vandaag op een combinatie van cake en appeltaart, het zal mij benieuwen!”

Annerieke ving iets op van wat Lisa zei en reageerde: “Klopt Lisa, het is een kaneelcake met een laagje appel erin en een laagje appel erop, eigen recept! Gisteravond kreeg ik dat idee, en ik had er zin in om de gok gewoon te wagen. In het pension is het met veel enthousiasme ontvangen!”

Rustig deelde ze de taartpunten uit, terwijl Margreet een dienblad met mokken koffie en thee op tafel zette. Ze zag dat Rosalie tussen de mokken zocht en fluisterde haar toe: “Die koffie waar al melk in zit, die is voor jou. De andere mensen krijgen zwarte koffie en doen daar zelf koffieroom en suiker in als ze dat willen.”

Rosalie knikte en begon koffiemokken rond te delen, terwijl Margreet de theeglazen bij Lisa en Ineke neerzette.

Toen iedereen voorzien was, en heerlijk van de taart zat te snoepen, stond Huib op. “Fijn dat jullie allemaal konden komen. We gaan vandaag niet een hele film bekijken, maar een deel. Het deel dat we overslaan gaat over een aanval op het huis van Iron Man. Iron Man is zijn superhelden-naam, en zijn gewone naam is Tony. Iedereen denkt dat hij dood is, maar hij is in veiligheid gebracht en hij is gevlucht. Hij ontmoet Harley, een jongen van tien jaar, met wie hij een diepe connectie heeft, en over hun omgang met elkaar gaat het vandaag. Dat gedeelte wilde ik jullie laten zien, en daarna zal wel duidelijk worden wat de reden is voor deze keuze. Zal ik hem dan maar starten?”

De enthousiaste reacties betekenden een duidelijk JA! Huib startte de video en ging weer zitten. Terwijl ze keken naar Harley, die met Tony in contact kwam, keek Ineke regelmatig naar Rosalie, en naar haar ouders. Toen Huib dat een paar keer gezien had, zette hij de film even op pauze en vroeg haar, wat er in haar om ging. Ineke schrok een beetje van de directe vraag, maar vertelde dat die jongen haar aan Rosalie deed denken, dat Harley ook zelf dingen ontdekte en leerde. “En ik vind het supermooi hoe Tony hem als gelijke behandelt, niet als een klein kind.”

Huib knikte glimlachend: “Fijn dat je het even wilde delen, het is belangrijk, dank je wel!” en zette de film weer in beweging.

.

“Dat was spannend!” verzuchtte Rosalie toen de film was afgelopen. “Ik vond die Tony een leuke man, wel een beetje een eigenwijs, maar daar hou ik wel van, dat ben ik zelf ook!” grinnikte ze.

“Klopt helemaal,” lachte Patrick, “heerlijk eigenwijs, leuk eigenwijs, jij hebt jouw eigen wijs, jouw eigen manier, en dat heeft die Tony ook. En Harley ook trouwens. Ze wisten allebei echt wel wat ze deden!”

“En dat weet jij ook Patrick,” viel Huib hem bij, “en jij ook Bea. Jullie weten heel goed waar jullie mee bezig zijn, hoe jullie met Rosalie omgaan zodat zij zich kan ontwikkelen op haar ‘eigen wijs’, op haar eigen manier. En ik zou jullie willen vragen of jullie je dromen met ons willen delen, de plannen die jullie op papier gezet hebben. Want jullie dromen, jullie plannen hebben alles te maken met Tony en Harley.”

Patrick en Bea keken elkaar verbaasd aan. “Dat is een verrassing, dat had ik niet zien aankomen,” reageerde Bea, “maar hier in deze kring lijkt het helemaal normaal dat we dit delen. We kennen jullie allemaal, behalve Ineke, maar ik weet van Rosalie dat jullie elkaar al wel kennen en ik denk dat jij er ook niet alleen maar voor de lol bij zit. Huib heeft ons duidelijk bij elkaar gebracht met het doel dat wij ons plan delen en hij heeft ons met die film even laten warmlopen. Slimmerd!” keerde ze zich tot Huib. “Ineke zei het net al, die Harley doet haar aan Rosalie denken. We hebben Rosalie behoorlijk de vrije hand gegeven om te leren wat ze wil. En ze wil leren, heel veel leren. Rosalie is van baby af een vrije vogel geweest, en op de één of andere manier zijn Patrick en ik in staat geweest om haar te laten gaan, haar háár gang te laten gaan. Ze is een paar maanden op school geweest, en dat vond ze zo ontzettend leuk!”

Rosalie viel haar verontwaardigd in de reden: “Niet waar! Ik vond het daar vreselijk!”

“Dat bedoel ik, ik dacht dat jij dat het beste zelf kon vertellen. School was dus geen succes, eerder een ramp. Nou is ze nog niet verplicht om naar school te gaan, dus toen we hierheen verhuisden hebben we haar hier niet op een school aangemeld en hebben we haar gewoon thuis met ons mee laten leven en… hoe moet ik dat nou vertellen…”

“We hebben in de gaten gehouden wat Rosalie wilde,” vulde Patrick aan. “Dat begon met lezen, dat ze wilde leren lezen. Dat was al in onze vorige woonplaats. Ze kon hier na een paar keren samen al helemaal alleen naar de bibliotheek. En elke dag haalde ze nieuwe boekjes. De boekjes die ze nu leest zijn geschreven voor kinderen van acht tot tien jaar, maar Rosalie smult ervan. Mensen zouden denken dat ze een wonderkind is, maar ik noem haar liever een vrij kind. Ze voelt wat ze wil, ze weet wat ze wil, en als het nodig is, vraagt ze ons om hulp. Soms voelen we zelf aan wat ze nodig heeft. Ze heeft zichzelf leren typen en schrijven, werkt op haar eigen laptop, schrijft er verhaaltjes op….

“En rekenen, ik kan ook rekenen, optellen, aftrekken en vermenigvuldigen, dat heb ik met blokjes ontdekt,” vulde Rosalie aan.

“Precies,” ging Bea verder. “Eerst vond je het maar niks, cijfers, je had er geen zin in en dat was prima. Later ontdekte je het zelf met die blokjes. Ze leert geen tafels, omdat ze zo snel kan optellen, dat ze heel snel weet wat bijvoorbeeld zeven keer acht is. Ik vermoed dat ze op een gegeven moment standaard in haar geheugen het antwoord bij die som heeft, net zoals wij dat allemaal kennen. We hebben wel tafels geleerd, maar geen optelrijtjes, maar door keer op keer sommen te maken, weten we nu dat vier plus zes tien is. Dat is in ons geheugen komen te zitten. Vreemd genoeg hebben we dat op school allemaal geleerd door oefening en ik denk ook wel met materiaal of tekeningen, maar tafels van vermenigvuldiging worden verplicht uit het hoofd geleerd. Rosalie heeft daar niets mee, dus we laten dat zo.

Nou denken wij al een poos na over hoe het straks moet. Officieel moet ze als ze in februari vijf wordt, wel naar school, maar ze heeft al heel duidelijk aangegeven dat ze geen school nodig heeft. En wij weten dat ze gelijk heeft. Maar hoe dan verder? Hoe gaan we om met die schoolplicht. Patrick kwam met een plan voor een ontdekkingscentrum…”

Vervolgens gaf ze Patrick de gelegenheid om te delen wat ze ook aan Huib verteld hadden. Hij ging niet voorbij aan de vragen en zorgen die ze hadden over toestemming van der onderwijsinspectie, een bouwvergunning, de vraag welke materialen ze moeten aanschaffen en de financiën. Terwijl hij vertelde, zag Huib dat Lisa en Sjaak elkaar een paar keer aankeken. Hij glimlachte, vermoedde dat ze een klik met dit project hadden. Zijn vermoeden bleek te kloppen toen Patrick klaar was met vertellen. Lisa haakte er meteen op in: “Patrick, Bea, vorig jaar heb ik een erfenis gekregen van een bedrag waarvan ik dacht ‘wat moet ik ermee’? Sjaak en ik verlangen ernaar om ons innerlijk te volgen in alles, en dus ook met dit geld. Toen ik wist dat we dat geld zouden krijgen, kreeg ik een plan, een paar plannen, maar het plan waar ik het nu over heb, dat gaat over projecten waarvan mensen de ideeën vanuit hun innerlijk ontvangen, maar die zonder geld van buitenaf niet uit te voeren zijn. We willen zulke projecten steunen. Niet alle projecten natuurlijk, dan is de pot zo leeg, maar die projecten waarvan wij ervaren dat dat de projecten zijn waar wij bij mogen inhaken. En terwijl jullie vertelden, ervaarden wij allebei die klik. Ik heb geen idee hoeveel geld jullie nodig hebben, maar ik vermoed dat er genoeg in de pot zit. De manier waarop wij het geld besteden gaat als volgt: we lenen het renteloos uit, en als de initiatiefnemers kans zien er delen van terug betalen, dan verwachten we ook dat ze dat doen, zodat de pot niet leeg raakt en we er ook volgende projecten mee kunnen ondersteunen.”

Ze stopte, omdat ze zag dat Huib even aandacht vroeg. “Lisa en Sjaak hebben mij op die manier geholpen aan een ondiep pand in het dorp. Ik heb daar houtwerk in gezet, en onder andere daardoor krijg ik opdrachten. Van het geld dat ik daarmee verdien, betaal ik hen dus terug. Ze hebben geen enkele druk op de ketel gezet. Als ik geen klanten heb, hoef ik niet terug te betalen. Gelukkig heb ik ze wel, dus het geleende bedrag wordt langzaamaan kleiner. Dat is hoe het plan werkt.”

Lisa knikte: “Nou weet ik niet hoe een ontdekkingscentrum een winstgevende organisatie kan worden, maar daar komt misschien wel een oplossing voor. Ik maak me daar niet druk om, jij wel Sjaak?”

Sjaak schudde zijn hoofd, nonchalant: “Welnee, waarom zouden we? Het is een goed project, en verder laat ik het terugbetalen los. Zoals Huib al zei, geen druk op de ketel, dat werkt het prettigst, zeker als je iets nieuws start. Dan heb je van jezelf waarschijnlijk al genoeg druk, dan is het fijn als de financiën goed lopen.”

Patrick en Bea keken elkaar aan, keken naar Sjaak en Lisa, te verbijsterd om te reageren. Rosalie had het hele gesprek gevolgd en reageerde wel, helemaal enthousiast: “Dan kunnen jullie dat gebouw maken, dat kan Simon vast wel doen, en spullen kopen om erin te zetten, en dan kan ik daar leren en dan hoef ik niet naar zo’n akelige school!” Ze juichte met haar armen in de lucht.

“Zo makkelijk gaat het nog niet, Rosalie, er moet eerst nog van alles geregeld worden. We hebben toestemming nodig van de onderwijsinspectie. Die mensen weten wat er wel en niet mag. De regering vindt eigenlijk dat jij naar school moet, dus de onderwijsinspecteur, die voor de regering werkt, moet eerst zeggen dat het goed is dat je niet naar school gaat. En daarnaast moet er nog iemand toestemming geven om een ontdekkingscentrum te gaan maken. Maar ik weet nu al, dat de onderwijsinspecteur daar een eis aan stelt, dat hij wil dat er een echte juffrouw of meester komt werken, iemand die een diploma voor dat werk heeft.”

Ineke schoof naar voren op de bank, en onderbrak Bea: “Bij deze meld ik me daarvoor aan. Ik heb mijn diploma, maar ik ben het helemaal met Rosalie eens, school is VRE-SE-LIJK! Ik heb er stage gelopen, en kreeg nachtmerries van de herinneringen van toen ik zelf op de basisschool zat. Ik moest zoveel, en ik wilde wel, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Pas nu durf ik te zeggen, dat ik wil leren, dat ik wil ontdekken, dat ik wil doen wat ik vroeger zo slecht voor elkaar kreeg. Ik wil het zelf doen, net als Rosalie, en waar zou ik dat beter kunnen doen dan in een ontdekkingscentrum? Zou ik daar leerkracht en leerling kunnen zijn? Ik denk het wel, ik weet het eigenlijk wel zeker! Samen met kinderen ontdekken, daardoor kan ik ook leren, ja toch?”

Rosalie keek aan met een schuin hoofd aan. “Maar jij bent toch al juf, wat moet je dan nog leren?”

Ineke schoot in de lach: “Als je denkt dat een juf alles weet, dan vergis je je. En ik weet dat heel veel mensen denken dat de juf en de meester alles weten, maar daar klopt niets van. Ik ben heel veel van wat ik geleerd heb, allang vergeten. Waarom? Doordat ik het moest leren op de manier van de juf en de meester, en op een moment dat ik er geen interesse voor had. Als ik denk aan wat ik nu zou willen leren…” Ineke dacht even na en vervolgde: “Ik zou willen leren hoe jij leert, Rosalie, zelf ontdekken. En heel praktisch, nou ja, zelf ontdekken is ook praktisch, maar wat ik daarnaast wil leren, is hoe ik zulke heerlijke taart kan bakken. En als ik Sjaak in onze tuin bij de Schuilplaats bezig zien, dan wil ik zelf ontdekken hoe dat voelt, hoe dat werkt. Misschien vind ik er na een paar keer helemaal niks aan, dat zou best kunnen, maar dat vind ik niet erg. Ik weet alleen dat dit een paar dingen zijn, die ik graag zelf zou willen uitproberen, wil ontdekken, wil leren. En terwijl ik daar dan mee bezig ben, zal ik wel merken of ik daar meer van wil.”

Met een diepe zucht schoof ze op de bank naar achteren, terwijl ze naar Patrick en Bea keek. Ze zag dat zij elkaar aankeken en glimlachten. Ze zag dat Patrick knikte, waarop Bea zich naar Ineke keerde: “Als alles doorgaat, als we alles voor elkaar krijgen, dan ben je bij deze aangenomen!”

“Echt?” Ineke sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te huilen. Rosalie stond op, ging naar haar toe, ging op haar knieën naast Inekes benen zitten en legde haar hoofd op Inekes schoot. “Wij gaan lekker samen leren, ik heb er zin in!”

Ineke schoot een beetje in de lach, streelde Rosalies haren. “Ik ook, Rosalie, ik ook,” fluisterde ze.

“En ik,” vulde Sjaak aan, “ik zou het leuk vinden om je een beetje wegwijs te maken in mijn geweldige hobby.”

“En dat geldt voor mij ook, vertel me maar op welke dag je samen taart wilt bakken. Het lijkt me gezellig om dat zo nu en dan samen te doen!” vond Annerieke.

“Wow, dus ik kan meteen aan de slag met nieuwe dingen ontdekken?”

Rosalie reageerde: “Dat is leuk Ineke, ik heb Annerieke ook wel eens geholpen met bakken, en ook wel eens met koken. Het is echt gezellig.” En samenzweerderig voegde ze eraan toe: “Annerieke is echt een lieverd hoor.” En toen hardop, zodat iedereen het kon horen: “Ik zei, Annerieke is echt een lieverd! En dat zijn jullie allemaal! Als je dat maar weet!”

Een spontaan applaus welde op, terwijl iedereen lachte, blij dat weer een paar mensen stappen konden zetten!

.

Ironman (Tony Stark) en Harley, Clip

https://www.youtube.com/watch?v=0pHBgkEPs-M

.

Naar hoofdstuk 22. Nieuwe creativiteit

Of naar de Inhoudsopgave