Lachend liepen Huib en Margreet de houten trap op en kwamen bij de slaapkamers. Wel drie slaapkamers, en een badkamer op één etage. Dit was duidelijk geen huisje, maar gewoon een heerlijk vrijstaand gezinshuis! Margreet deed de eerste deur open en zag een tweepersoonsbed, met een laken en een dekbed in lila-tinten. Ook het bed was duidelijk door Huib zelf gemaakt.

“Hier heeft je vader je zeker ook advies over gegeven? Dat het een tweepersoons moest zijn?” vroeg Margreet.

“Nee, haha, dat was mijn eigen idee. Ik lig namelijk graag overdwars en alle kanten uit. Ik houd van ruimte, snap je?”

“O ja hoor, dat snap ik, ik ben niet dom,” grijnsde ze. “Dan ga ik te zijner tijd wel in één van de andere kamers slapen, dan kun jij van je ruimte blijven genieten.”

Zogenaamd verontwaardigd greep Huib haar vast, en voor ze het wist, rollebolden ze over het bed heen, wild en onbesuisd. Margreet gierde het uit van de wilde pret.

Toen ze buiten adem raakten, bleven ze in elkaars armen liggen om tot rust te komen.

“Dit was wel heel bijzonder,” vertelde Margreet, “want ik ben helemaal nooit zo’n wild meisje geweest, ik was juist altijd bang dat ik zou vallen en zo, dus altijd voorzichtig, rustig, netjes. En nu dit, een achtbaan op bed, ongelofelijk, ik heb er van genoten!”

Huib lachte. “En zie je dat we ook samen alle ruimte hebben in dit bed? Alle ruimte om te slapen, te rollebollen en de liefde te bedrijven.”

“Wat zeg je dat deftig, de liefde bedrijven. Ik neem aan dat je gewoon seks bedoelt?”

Huib was even stil, dacht na…

“Margreet, ik zal eerlijk met je zijn, ik heb geen enkele ervaring met seks. Ik heb wel eens een meisje gezoend, een beetje geknuffeld, alleen ervaarde ik daar niks bij, waardoor ik geen verlangen had om verder te gaan. Iets in mij had moeite met seks met zomaar een meisje, ik wilde wachten totdat ik mijn meisje tegen zou komen. Liever geen seks dan met een meisje van wie ik niet hield. Dus ik heb geen enkele ervaring, ik weet niets van seks, behalve wat ik op films gezien heb, en op internet en wat mijn vader er over verteld heeft. Toen Erik erover sprak, noemde hij het de liefde bedrijven. Hij zei dat dat heel wat anders was dan seks hebben. Dat kun je met iedereen doen, zei hij… wat ik dus niet wilde… maar de liefde bedrijven doe je alleen met degene die echt je soulmate is, degene van wie je heel diep houdt. Dus hoe het gaat werken, weet ik niet, dat wilde pa ook niet vertellen, dat zou ik zelf vanuit mijn hart wel weten als het zover was, zei hij. Ik weet nog precies hoe ik me voelde, super onhandig! Stel je voor… als het zover zou zijn… dan zou ik niet weten hoe ik zo’n meisje, zo’n vrouw moest aanpakken! Dat dacht ik toen en ik zei het ook. Erik lag dubbel van het lachen! Ik moest maar rustig afwachten, ik zou er wel achter komen, dat had hij zelf ook gedaan, zonder enige moeite. Tja, daar lig ik dan nou, met m’n goeie gedrag en het niet weten… en toch heb ik jou al gewoon vast gepakt en met je gerollebold! De rest moeten we maar afwachten. En jij? Heb jij eerder een relatie gehad?”

“Nee, niet echt. Eigenlijk net als jij, een scharrel noemde ik het altijd. Twee keer, en één van hen wilde eigenlijk alleen maar knuffelen en vrijen, wilde me op mijn huid voelen en dan vooral mijn borsten. Ik wilde dat niet, maar hij deed het gewoon, strelen en prikkels proberen uit te lokken. Uiteindelijk heb ik abrupt die relatie verbroken, ten diepste had ik niets met hem. Die ander was alleen een afspraakje en ook bij hem voelde ik meteen dat het niet veel meer was dan lichamelijke aantrekkingskracht, en daar had ik geen zin in. Dus de liefde bedrijven, wat het dan ook uiteindelijk in mag houden, is voor ons allebei nieuw. Weet je dat ik dat eigenlijk heel mooi vind? Het voelt zo puur. En daar ben ik blij mee!”

“Ik ook, en laten we nu maar snel naar de volgende kamer gaan, want anders…”

Lachend rolden ze van het bed af en liepen naar de kamer er tegenover. Het was een vrij kleine kamer, waarin alleen een bed stond, duidelijk een tweedehands.

“Die heb ik gekocht voor als er ooit iemand zou willen logeren. Geen idee wie, maar je weet maar nooit. Misschien gaat hij ongebruikt wel weer terug naar de kringloopwinkel.”

“Welja, dat zien we dan wel weer. Als je vader wist dat we kinderen zouden krijgen, en ik hoop dat hij ook dat goed had, dan kan dit prima een kinderkamer worden. Voor een baby heb je geen grote kamer nodig, lijkt me. En die hiernaast,” ze liep door naar de volgende kamer, “die is een stuk groter, daar zouden twee kinderen kunnen slapen. Nou Huib, als ik hier eenmaal woon, is er werk aan de winkel! Veel de liefde bedrijven, zodat ik snel zwanger word.”

Margreet schaterde om haar eigen woorden: “Dit is zo niks voor mij! Zo ken ik mezelf helemaal niet! Hahaha, stel je voor! Dit zou ik bij mijn ouders nooit nooit nooit zo gezegd hebben! Ze moesten eens weten!”

Huib grijnsde: “Maar het is wel duidelijk jouw verlangen, ondanks alles is dit waar je naar uitkijkt, zonder dat je het zelf zo in de gaten had.”

“Ja, apart he, ik wist het echt niet! Nog even de badkamer gluren… O wow, wat heerlijk zo’n groot bad! Ik houd volgens mij helemaal niet van een ligbad, niet om erin te liggen, maar moet je je voorstellen dat de kids hierin kunnen badderen, wat een ruimte! En een wc en wastafel erbij, heerlijk praktisch en ook mooi! Verdorie Huib, dit huis trekt minstens zo hard aan me als jij!”

Huib lachte blij: “Heerlijk toch, om te weten dat je in een huis terecht gaat komen dat je mooi vindt?”

Margreet knikte, in gedachten verzonken.

“Boven is nog een zolder met een kamer en een overloop, wil je die ook nog even zien? Het is niets bijzonders hoor, ook nog niet ingericht”

“Nog een kamer? We krijgen het echt druk…” grinnikte Margreet, terwijl ze naar boven liepen. Ze keek om zich heen op de overloop.

“Waar heb je je wasmachine eigenlijk staan?”

“Nergens, ik was altijd bij het pension. Als we hier samen gaan wonen is het wel handig om zelf iets te regelen. Ik vind die aparte wasruimte en de droogruimte zoals bij het pension geweldig. Erik had al bedacht dat we zoiets achter de keuken ook zouden kunnen aanbouwen. Lijkt je dat wat?”
“Lijkt je dat wat? Ik vind het geweldig! Ik ben gewend dat er gemopperd wordt over de was, maar zoals ik er bij het pension mee om kan gaan, vind ik het heerlijk! Als je zin hebt… maak er binnenkort dan maar een bouwtekening voor, of een plattegrond, geen idee wat je er voor nodig hebt.”

Halverwege de trap draaide Huib zich naar haar toe en pakte haar handen vast. “Je weet nog niet wanneer, maar als ik je zo hoor praten, lijkt het wel of jouw verhuisdag steeds dichterbij komt. Klopt dat?”

“Ja, ik kan me niets anders meer voorstellen dan van jou te zijn, bij jou te wonen in dit heerlijke huis. Het voelt echt alsof het huis ook op me gewacht heeft.”

“Ik denk dat dat ook zo is,” zei Huib terwijl ze verder naar beneden liepen. “Zoals mijn vader het allemaal al wist, zo is dit huis gebouwd. Ik had er plezier in om de ruimtes waar ik zelf regelmatig zou zijn in te richten, de woonkamer en de slaapkamer. Maar eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat het al klaar is. Alsof ook dat op jou gewacht heeft. Ik heb nauwelijks iets aan de muren hangen, en op dit moment mis ik dat ook niet. Maar het zou me niet verbazen als jij bijvoorbeeld voor die muur daar, er iets voor gaat maken, een wandkleed of zo. En de keuken, daar heb ik nog maar heel weinig aan gedaan. Ik heb wel pannen gekocht, en er staat wel wat in de koelkast, maar er mist nog heel veel. Ik denk dat dat straks meer jouw ding mag zijn, of dat we het samen doen. Jij vond die weckpotten zo leuk he? Misschien is dat ook wel wat voor onze keuken. We zien wel, het heeft geen haast, toch? We hebben altijd nog het pension als achterdeurtje, daar kunnen we altijd eten.”

“Ik heb de neiging om meteen aan de slag te gaan,” merkte Margreet op, “maar dat is iets dat bij de verwonde Margreet hoort, denk ik. Iets dieper voel ik dat ik het rustig aan mag doen, dat we de juiste spullen wel tegen zullen komen, of dat we de juiste ideeën om iets te maken wel zullen krijgen. Dat idee van een wandkleed lokt me wel, al heb ik nog geen idee hoe.”

“Ik ook niet, maar ook dat komt nog wel. Heb je zin in koffie of thee? Dan gaan we nog even op internet rondstruinen om de juiste edelstenen te vinden.”

“Ik heb wel zin in koffie. En die edelstenen, daar kreeg ik een ideetje voor. Ik weet niet of het kan, maar zou het iets zijn om een knop op elke la te maken, een knop waaraan je de la open kunt trekken, en in die knop een holte te maken en daar een edelsteen in te lijmen of op een andere manier erin vast te maken?”

Huib knikte: “Dat is een veel beter idee dan wat ik eerst dacht om er meerdere over elke voorkant te verdelen. Gewoon één knop met een edelsteen aan elke la, eenvoudig maar mooi. Ja, dat klikt! En die kast voor de hobbykamer, die blijft ook een beetje in mijn hoofd hangen. Ik vroeg me af of er alleen hobby-spullen in zouden moeten of ook te zijner tijd speelgoed. Wat denk jij?”

“Liever een kist voor het speelgoed, vooral voor de eerste jaren. Stevig, maar niet te zwaar, zodat hij makkelijk open en dicht gaat. Misschien een haak waardoor het deksel open kan blijven staan, zodat hij niet op de vingers van de kids valt.”
Huib grinnikte: “Volgens mij word jij een ontzettend leuke moeder! Je hebt het in je, om gewoon met een stel kinderen om je heen te leven.”

Naar hoofdstuk 44. Film ‘Wonder Woman’

Of naar de Inhoudsopgave