Margreet was klaar op de etage van de gastenkamers. Tijdens het werk had ze bedacht hoe bijzonder het was, dat ze haar ouders eigenlijk helemaal niet meer tegen kwam. Ze vond het heerlijk rustig.

Ze zou zo naar huis gaan om een lijstje te maken van wat ze vanmiddag in haar ouderlijk huis wilde ophalen, en een afscheidsbriefje dat ze daar zou achterlaten. Huib had al een stapel ingeklapte verhuisdozen in de pick-up gelegd en met een groot zeil afgedekt, dus als ze na de koffie de was had opgehangen, zouden ze meteen kunnen vertrekken.

Thuis haalde ze pen en papier uit de lade van een bureau en begon aan de brief. Het viel nog niet mee. Ze was gewend om vriendelijk te blijven, gevoelens als frustratie en woede niet te laten merken, maar ze voelde tijdens het schrijven, dat ze de grootste moeite had om op een duidelijke, heldere manier te laten weten dat ze geen contact meer wilde en dat dan ook nog vriendelijk te laten klinken. Ze besloot dat dat niet mogelijk was, het zou een zakelijk briefje moeten worden.

Ze probeerde het zakelijk, streepte door, schreef opnieuw, kraste weer door, herschreef, terwijl ze voelde hoe de spanning in haar hoofd toenam. Ze greep het stuk papier en kneep het tot een prop.

Ze legde haar handen op haar hoofd en probeerde tot rust te komen.

Zo vond Huib haar. “Lukt het niet, Greetje?”

Hij werd verrast door een woeste blik in haar ogen toen ze hem aankeek. “Nee, van geen kanten, ik weet gewoon niet wat ik in dat briefje voor mijn ouders moet schrijven. Ik wil niet boos schrijven, maar vriendelijk lukt ook niet. Ik bedacht net dat het zakelijk moest worden, maar dan nog, wat moet ik dan schrijven?”

Huib pakte de prop en vouwde hem open. Hij probeerde te ontcijferen wat ze doorgekrast had. Hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. “Weet je wat je probleem is? Jij bent veel te aardig voor deze wereld! Zelfs de meest afschuwelijke dictators en moordenaars zou je nog een lief briefje willen schrijven! Als je nou niet aan het briefje denkt, maar je probeert voor te stellen wat je hier ter plekke tegen hen zou willen zeggen, wat zou dat dan zijn?”

Margreet keek in zijn blauwe ogen, waar zijn liefde voor haar haar tegemoet straalde. Ze dacht even na en zei toen: “Dat ik besloten heb het contact met hen te verbreken.”

“Perfect! Schrijf dat maar op, het is duidelijk, zakelijk, en meer hebben ze niet nodig. Je hebt je leven lang al lief en aardig gedaan, dwars tegen hun shit in, het mag nu duidelijk en zakelijk zijn, zo kort als je het zei. Dan voelen ze des te beter dat je het meent.”

Margreet voelde dat hij gelijk had. Ze pakte een nieuw velletje papier en schreef het op:

.

.

Pa en ma,

.

Ik heb mijn spullen opgehaald

En ik heb besloten het contact met jullie te verbreken

.

Margreet

.

.

Ze staarde ernaar en vroeg: “Moet er nog niet zoiets bij dat ik hen alle goeds wens of zo?”

“Wat zou daarvan het effect zijn, denk je?”

“Ze zouden tegen elkaar zeggen, dat het zeker niet alle goeds is dat ik het contact verbreek. Hmm, ik zou ze daardoor reden geven om weer te oordelen en een weg te zoeken om weer met me in discussie te gaan. Moeten we niet hebben!”

Kordaat pakte ze het papier, vouwde het dubbel en schoof het in een envelop. Ze plakte hem dicht, zodat ze zich niet meer kon bedenken en de tekst opnieuw zou gaan veranderen.

Het lijstje dat ze had willen maken, liet ze los. Ze zou op haar vroegere kamer en in de rest van haar ouderlijk huis gewoon alles langslopen en bij elkaar graaien wat ze mee wilde nemen.

“Mijn fiets, die staat in de schuur, die moeten we niet vergeten!”

Huib knikte: “Komt goed, we lopen gewoon alles daar even langs. Samen!”

Margreet glimlachte: “Ik ben zo blij dat je achter me staat en me helpt! Ik denk niet dat ik het voor elkaar gekregen had om deze stap in m’n uppie te maken…”

“Misschien niet, in elk geval nu nog niet. Maar dat maakt niet meer uit, want we zijn samen, helemaal samen! Hé, even wat anders, hoe ging het vanmorgen met Lisa?”

“Weet ik eigenlijk niet, ze was stilletjes aan tafel, en daarna is ze denk ik naar haar kamer gegaan, ze kwam me niet helpen. Vreemd eigenlijk. Het is prima als ze niet helpt, dat hoeft ze ook niet te doen. Maar het verbaast me wel dat ze er niets over gezegd heeft. Straks bij de koffie zal ik het haar even vragen, of er wat aan de hand is.”

“Doe maar niet,” zei Huib, “ik heb Sjaak vanmorgen even gesproken. Hij liet kort weten dat Lisa hem gisteren heel veel verteld heeft over haar verleden met Henk. En dat dat veel ernstiger was dan hij gedacht had. Inhoudelijk heeft hij niets verteld, dat wilde hij niet. Hij wilde Lisa’s vertrouwen niet beschamen. Maar Sjaak was zo machtig woedend, dat hij vanmorgen de tuin zo ongeveer vermoordde met zijn schep. Zonder dollen, hij reageerde zich met de schep af op de grond, stond woedend gaten te graven voor de planten die ze gisteren gekocht hadden. Voor een tuinman lijkt me dat de beste manier om af te reageren. Hij heeft niet verteld hoe het nu met Lisa gaat, wat het met haar gedaan heeft om alles te vertellen over haar verleden. Maar ik kan me zo voorstellen, dat het haar niet koud gelaten heeft!"

“Wat moeilijk allemaal, voor hen allebei…” Margreet staarde met een diepe frons in haar voorhoofd naar buiten. “Ik denk dat Lisa aan Sjaak wel een goeie man heeft. Ik vind het mooi, dat hij haar verhaal niet aan je verteld heeft. Dat hij dat niet doet, is een goed teken. En ook dat hij zijn woede op deze onschuldige manier verwerkt. Lisa is zo blij met hem, ze geniet van zijn rust en humor. Nou ja, erg rustig was hij vanmorgen dus niet, maar als hij door die woede heen is, vast wel weer. En wat ben ik blij dat we hier als grotere familie er voor elkaar kunnen zijn. Lisa’s problemen zijn vooreerst van haar en Sjaak, maar of ze nou meer aan ons vertelt of niet, ook wij staan gewoon achter haar!”

“That’s my girl!” zei Huib stralend. “Ga je mee koffie drinken?”

Met de armen om elkaar heen liepen ze naar het pension. “Straks nog even de was ophangen, dan kunnen we daarna vertrekken,” zei Margreet tegen Huib, terwijl ze naast Lisa ging zitten.

Lisa hoorde het: “Is dat vandaag, dat jullie jouw spullen gaan ophalen?”

En toen Margreet knikte: “Laat die was dan maar aan mij over, dan kun je meteen na de koffie weg. Het spijt me dat ik je vanmorgen niet gezegd heb, dat ik niet kwam helpen, ik zat even ergens mee. Enne… ik ga ook verhuizen, alweer, ik ben vannacht bij Sjaak gebleven, en we hebben afgesproken dat ik bij hem intrek. Ik kan het niet allemaal uitleggen, misschien later, maar ik heb het gewoon nodig om bij hem te wonen. Dan voel ik me ook in de nacht veilig, als ik nachtmerries krijg. En vooral… ik voel me echt thuis bij hem.”

Ze keek Margreet glimlachend aan. Margreet zag dat het een glimlach met een soort dubbele bodem was. Natuurlijk was Lisa blij dat ze bij Sjaak kon zijn, ze hoorde daar bij hem, in zijn huis, maar haar glimlach bereikte haar ogen niet op de manier die je daarbij zou verwachten.

“Gaat het nu beter met je dan vanmorgen?” vroeg Margreet.

Lisa schudde haar hoofd: “Nee, er gaat van alles door me heen. Even kort: ik heb Sjaak eerlijk alles verteld over mijn huwelijk met Henk. Dat was meer dan ik jou verteld heb, veel meer. Ik kon het eerder aan niemand vertellen. En op dit moment kan ik het nog niet aan anderen vertellen, zelfs niet aan jou. Het spijt me Margreet. Maar vanmiddag gaan Sjaak en ik mijn spullen verhuizen. En als we daarna nog puf hebben, gaan we samen in de tuin aan de slag.”

“Lieske…” Margreet sprak haar naam als een liefkoosnaampje heel zacht uit, “je hebt nu al twee keer iets over spijt tegen me gezegd, maar dat is echt niet nodig. Je bent vrij om me wel of niet te helpen. En je bent ook vrij om wel of niet te vertellen wat er gebeurd is. Jij bent de eerste persoon met wie je rekening moet houden in wat je wel of niet doet, oké?”

Lisa fronste haar voorhoofd: “Ik de eerste persoon? Hmm, dat klinkt egoïstisch, maar…” Ze dacht even na: “Je hebt gelijk, ik heb het nodig, iedereen eigenlijk wel, denk ik. Dank je wel, dat je toch achter me staat. Ik vond het net wel even moeilijk om hier koffie te komen drinken, terwijl ik het gevoel had dat ik je in de steek had gelaten met het werk en om het stil houden van wat ik nog niet kon vertellen.”

Annerieke had niet alles verstaan wat ze zeiden, maar genoeg om ontroerd te zijn over de relatie van de jonge vrouwen die ze nu allebei als haar dochters beschouwde.

Ze keek naar Sjaak, zag dat zijn gezicht gesloten was. Hij leek onbereikbaar. Hij zou het vast niet makkelijk hebben. Blij met Lisa, maar niet blij met de shit van haar verleden, wat dat dan ook precies mocht zijn.

Huib stond op, legde zijn hand op Sjaaks schouder: “Margreet en ik gaan er zo vandoor, haar spullen ophalen in het huis van haar ouders. Kan ik nog wat voor jou doen voor die tijd?”

Sjaak schudde zijn hoofd: “Nee, maar toch bedankt. Goeie rit straks!”

“Dank je! Wij gaan mam, Lisa, tot in de loop van de middag. Wij lunchen ergens onderweg wel, gewoon om deze stap te vieren. Al is het maar een broodje hamburger…”

“Goed idee jong, maak er samen een goeie tijd van!”

Naar hoofdstuk 98. Terug naar haar ouderlijk huis

Of naar de Inhoudsopgave