Margreet en Lisa werkten stug door, ze hadden eigenlijk iets eerder naar boven moeten gaan, maar door het samen bezig zijn in de keuken waren ze hun werk boven vergeten. De eerste gasten die weer boven kwamen, troffen hen aan in de badkamers. “We zijn bijna klaar hoor! We hebben eerst Annerieke in de keuken geholpen en daardoor zijn we wat te laat naar boven gegaan,” verontschuldigde Margreet hen beide.

“Dat geeft toch niets, doe maar rustig aan!” reageerde Janny luchtig. “Wat hebben jullie in de keuken klaar gemaakt? Of is dat nog een verrassing?”

“Annerieke gaat een soort wok-gerecht maken van prei, paprika en maïs. Daarnaast bakt ze blokjes aardappel, en er staat kipfilet te marineren. Die gaat vanmiddag in de oven. Toen we bezig waren en er over praatten, had Annerieke het er over dat ze vaak in gedachten probeerde te proeven hoe het resultaat zou zijn, en dat heb ik terwijl we bezig waren ook geprobeerd. Ik houd eigenlijk niet zo van prei, maar ik denk dat ik dit bij elkaar wel lekker ga vinden.”

Janny probeerde zich ook voor te stellen hoe het zou smaken. “Het zou me niet verbazen als het inderdaad lekker wordt. Maar even wat anders, we hoorden dat de bouwvakkers gearriveerd zijn. Marcel is er al naar toe om de sfeer te proeven. Zullen wij straks samen even gaan kijken als jullie hier klaar zijn?”

Margreet en Lisa reageerden verrast: “Ja, laten we dat doen! Leuk dat je mee gaat!”

.

Toen het werk op de gastenetage klaar was en de wasmachines draaiden, wandelde Janny met Margreet en Lisa mee naar het huis van Sjaak en Lisa. Drie bouwvakkers waren al volop bezig op het dak van hun huis. Aan de rand van de tuin lagen de bouwmaterialen die gisteren gebracht waren. De bouwvakkers en de vrouwen groetten elkaar vriendelijk.

“Is dit huis van één van jullie?” vroeg degene die het dichtst bij de rand stond.

Lisa stak haar hand op: “Mijn vriend en ik wonen hier.”

“We gaan er wat moois van maken, mevrouw, dit wordt een heerlijk ruim huis!”

“Dat verwacht ik ook, dank je wel,” riep Lisa lachend terug, “fijn dat jullie er droog weer bij hebben.”

“Zeker, we zijn er aan gewend dat je van het weer alles kunt verwachten, maar het is het mooist als het zoiets is als dit, droog en niet te koud of te warm. Wat mij betreft het beste weer voor dit werk. Maar ik ga verder, anders komt er niets van terecht. Tot later!” Met een handgroet draaide hij zich om en werkte verder.

“Hoe is jullie eerste indruk van die mannen?” vroeg Janny.

“Die man die ons aansprak, komt in elk geval goed over,” vond Lisa. “Die andere twee… ik weet niet, die meest linkse voelt niet prettig, maar misschien valt het mee.”

Janny en Margreet knikten, zij hadden hetzelfde gevoeld.

“Zullen we nog even bij jouw huis gaan kijken, Margreet?”

Ze staken het veld over en liepen om het huis van Huib en Margreet heen. Daar waren ze bezig met het leggen van een laag beton, de vloer van het geheel.

“Volgens mij is dit een soort fundament,” zei Janny. “Ik dacht eigenlijk dat ze hier in deze omgeving altijd eerst moesten heien. Ik vraag het even aan Simon hoor.”

Zelfverzekerd liep ze om de hijskraan heen naar Simon toe. “Simon, moeten er hier geen heipalen in?”

“Jawel,” reageerde Simon verrast, “maar die zitten er al in, die hebben we er een paar jaar geleden al in gejaagd. Dat hebben we bij dat andere huis ook gedaan, omdat we wisten dat de jongens deze uitbreiding zouden willen als ze de vrouw van hun hart gevonden hadden. We hebben er destijds gewoon aarde overheen gegooid en gras gezaaid. Zo zag het er gewoon leuk uit. Vanmorgen hebben we dat stuk gras eruit geschept, kijk maar, daar ligt de zooi.”

Hij wees naar een berg gras en aarde verderop. “Ik moet nog even met Sjaak overleggen of hij er nog iets mee kan, misschien compost van maken voor het gazon. Ik heb geen idee, ik heb niet veel verstand van tuinieren.

Nu zijn ze hier dus bezig met een betonvloer. Ze hebben eerst precies afgemeten met die touwtjes, waar het precies moet komen, en hebben daarna beton gestort. Ik vind het leuk trouwens dat je er naar vroeg. Het gebeurt me maar zelden dat een vrouw meer wil weten over ons werk.”

“Ach ja, ik zou het sneu vinden voor de jongelui als de boel ging verzakken. Aan de andere kant ga ik er ook wel van uit dat je wel weet waar je mee bezig bent. En dat blijkt dus ook! Succes verder! Ik ga weer even terug naar Margreet en Lisa.”

“Prima, stel ze maar gerust, de boel komt stevig te staan!” lachte Simon en ging verder met het helpen van zijn collega’s.

Janny deed verslag van wat Simon haar verteld had. “En hoe is jullie indruk van de ploeg hier?”

“Hm, ze komen goed over, ze keken even en zwaaiden, maar gingen toen gewoon door met werken.” Margreet keek Lisa aan.

Lisa knikte: “Ja, hier lijkt niets aan de hand. Ik ben benieuwd hoe die ene bij ons huis zich straks bij de koffie gedraagt.”

“Als je ergens twijfels over hebt, iets niet goed voelt, zeg je het dan wel tegen Simon?” vroeg Janny dringend.

“Oh ja, dat zal ik zeker doen!” beloofde Lisa.

.

Dat bleek bij de koffie niet nodig te zijn. De man die bij hun huis al niet prettig aanvoelde, zocht in de pensionskeuken toenadering tot Lisa. Hij gaf omzichtig aan dat hij haar leuk vond en vroeg zich af of hij een keer samen met haar…

Verder kwam hij niet, Simon had hem al direct in de gaten en riep hem nu tot de orde: “Je waagt het niet kerel, om op zo’n minne manier toenadering tot één van onze vrouwen te zoeken. Daar zijn we hier niet van gediend. Dus als je je werk wilt houden, houd je je koest, begrepen?”

De man knikte en droop direct af, ging weer bij zijn collega’s zitten, die hem er op hun beurt nog eens van langs gaven: “Bouwvakkers staan bekend om hun sloerie-gedrag naar vrouwen, maar daar willen wij niets van weten. Bij Simon hebben we een prima werksfeer gevonden en dat willen we zo houden. Dus een beetje respect voor vrouwen, oké?”

De bewuste collega knikte, keek even naar Lisa en stamelde: “Sorry mevrouw, het zal niet weer gebeuren.”

Lisa knikte hem vriendelijk toe, waarmee ze hem liet weten, dat het voor haar daarmee een afgedane zaak was.

Tijdens het voorval had Annerieke de koffie al rondgedeeld. Ze liet een houten schaal met plakken ontbijtkoek rond gaan. De bouwvakkers reageerden verrast, waren dankbaar voor zo’n heerlijk dikke plak met roomboter.

“Goed spul mevrouw!”

“Echt lekker, bedankt!”

.

De mannen gingen weer aan het werk. Lisa en Sjaak liepen samen naar huis.

“Wat ben je stilletjes…” Sjaak sloeg zijn arm om haar schouders.

Lisa keek naar hem op en glimlachte: “Ik liep te denken aan die ene bouwvakker. Hij leek me helemaal geen kwaaie. Ik vond het wel heel apart dat hij juist naar mij toe kwam. Het voelt alsof er wat achter zit, niet in de zin dat hij door één van de daders gestuurd zou zijn, maar alsof… ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet.”

“Alsof hij wist dat jij gemakkelijk te pakken zou zijn, dat jij zou ingaan op avances. Wat ik vermoed, is dat hij onbewust aangevoeld heeft, dat jij op het gebied van seksualiteit een diepe verwonding hebt. De kans is groot, dat hij zelf ook verwond is op dat gebied. Verwondingen zuigen naar elkaar, trekken elkaar aan. Daarom trouwen mensen vaak ook met iemand met dezelfde type verwondingen, of juist met iemand die lijkt op pa of ma. Was jouw vader ook niet dominant over je moeder?”

“O ja, heel erg. Ook op seksueel gebied. Daardoor dacht ik dat het normaal was wat Henk deed. Ik vond het in het begin, ondanks dat het spannend was, zelfs een eer dat hij mij zo benaderde. Mijn vader was meer wreed naar mijn moeder, terwijl Henk feitelijk hetzelfde deed, hij sloeg ook, maar het leek een goed uitgangspunt te hebben. Dus daardoor leek hij beter voor mij dan dat mijn vader voor mijn moeder was. En nu pas zie ik, dat ze gewoon hetzelfde waren. En voor mij heeft dat vertrouwd gevoeld.”
“Ja, dat snap ik. Zo gebeurt het vaak, het voelt vertrouwd. Maar het kan ook zijn dat juist twee slachtoffers elkaar aantrekken. Hun verwondingen klikken dan met elkaar. En ik denk dat dat met die ene bouwvakker ook zo was. Misschien is hij misbruikt in zijn kindertijd…” mijmerde Sjaak. “Wat een wereld! Ik ben blij dat we wat licht kunnen brengen, maar of het ooit genoeg zal zijn?”

Naar hoofdstuk 185. Als echtscheiding beter is

Of naar de Inhoudsopgave