Na de koffie gingen Bianca en Karel weer naar boven. Karel had Julian, onder licht protest bij Lisa achtergelaten met de belofte hem zo weer op te halen.

Boven keek Karel nog eens goed rond.

“Je hebt geen letter overdreven, wat een ruimte hier!” bewonderde hij. “Alleen jammer dat je op een zolder zit, je kunt niet zomaar even naar buiten lopen.”
“Nee, dat kan helaas niet, maar ach, we zijn ook zo beneden, en het is hier zo heerlijk ruim. Het is zo mooi om met Julian buiten te lopen. Hij loopt alle kanten op, en kan eigenlijk nergens kwaad. Hij weet nu het huis van Huib en Margreet goed te vinden, wil dan naar ‘Goja’ of spelen met ‘Wijam’ bij ‘Saak’ en ‘Isa’. Het is zo grappig, hoe hij de namen van de mensen begint uit te spreken. Hij slaat voor mijn gevoel iets over, ik dacht dat kinderen met simpele woordjes begonnen, zoals pop en bal, en papa en mama natuurlijk.”

“Blijkbaar zijn dat woorden die we hen het eerst willen laten zeggen, dus zeggen we hen die vaak voor. En ja, ze zijn minder moeilijk dan Bianca en Karel. Ik vind het geweldig hoe hij bezig is, niet alleen maar onverstaanbare verhalen, maar steeds meer herkenbare woorden. Het gaat best snel ineens.”

“Ja, sinds jij erbij bent eigenlijk. Je hebt een goede invloed op hem,” glimlachte Bianca.

“En op jou? Heb ik op jou ook een goede invloed?”

Karel legde zijn handen op haar schouders en keek haar diep in haar ogen.

“Ik wil ja zeggen, maar het voelt nog niet zo. Ik voel me zo onzeker! Nu al logeren bij jou, ik wil het graag, dicht bij jou zijn, maar ik vind het doodeng. En dan komen je ouders ook nog eens. Weten ze al dat je sinds anderhalve dag iets van een relatie hebt?”

“Nee, maar daar komen ze snel genoeg achter. Ik weet zeker dat ze blij met je zijn, omdat ze zullen voelen dat we soulmates zijn.”

“Misschien wel, maar ik voel me er zo onzeker over, over alles. Ik weet maar één ding zeker…” Bianca haperde.

“En wat is dat ene?”

“Dat van die soulmates, ik voel die sterke aantrekkingskracht, en ik heb er met Annerieke over gesproken, of het echt niet iets anders is, maar zij bevestigde dat ze allemaal hetzelfde ervaren hebben, dat die klik tussen ons echt is. Maar het verleden zit me in de weg, en ik weet niet wat ik daar aan doen moet.”

“Bianca, sinds je eerste bezoek aan mij is er een enorm verlangen naar jou in me gegroeid, vulkanisch gewoon. Maar ik wil er maar één ding mee: jouw hart veroveren, jou beschermen, jou helpen om te genezen en alles wat daarbij past. Zou het jou helpen als ik je overweldig, als ik je dwing tot iets waar je niet aan toe bent of wat je nog niet wilt?”

Bianca schudde haar hoofd. “Dan zou ik proberen te vluchten, of in gruzelementen breken…”

“En dat zijn geen opties die ik voor ogen heb! Ik kan je niet zeggen dat je me moet vertrouwen. Vertrouwen mag groeien, verder kun jij er niets aan doen. Even wat anders… ik moest net aan je naaiwerk denken, toen we het over pop en bal hadden… Neem je het mee? Ik wil je zien als je helemaal in je element bent met je naaiwerk.”

Bianca grinnikte: “Goed idee, dan ga ik dat eerst bij elkaar pakken.”

Ze legde alles wat ze voor haar naaiwerk nodig had op haar bureau. Ze had er last van dat Karel naar haar zat te kijken, maar zei er niets over. Naarmate de tijd verstreek, en ze haar persoonlijke dingen en de spullen van Julian inpakte, was ze er al een beetje aan gewend, voelde het al redelijk vertrouwd. Met een diepe zucht zette ze de tassen bij elkaar.

“Zo, klaar, volgens mij heb ik alles.”

“En anders lopen of rijden we even terug om op te halen wat je vergeten bent,” opperde Karel.

“Ja, handig dat het zo dichtbij is,” glimlachte Bianca.

Ze droegen de spullen naar beneden, legden het achterin Karels auto.

“Oh, de buggy nog, en het autostoeltje.”

Bianca haalde de buggy op in de wasruimte en pakte daar ook hun jassen, voor noodgeval. Ze maakte het autostoeltje los uit haar auto en gaf Karel aanwijzingen over het autostoeltje, hoe hij het vast moest zetten.

“Nou ons kereltje nog ophalen, dan hebben we alles wat we nodig hebben!” lachte Karel.
Bianca keek hem verrast aan: “Ons kereltje…” Een blijde lach brak door op haar gezicht. “Dat je gek op hem bent en hem niet van mij wilt scheiden, dat geloofde ik al wel, maar dit… dit klinkt zo… ik heb er geen woorden voor!”

Karel legde zijn arm om haar schouder en liep met haar mee naar de grote keuken.

“Kade! Banka!” riep Julian, zodra hij hen ontdekte. Lisa zette hem op de grond, waarop hij naar Karel rende. Karel tilde hem niet op, maar gaf hem een hand.

“Ga je mee naar Karels huis?”

“Ja! Kade uis!” zei hij met een blijde uithaal.

“Gezellig! Lieve mensen, bedankt dat ik jullie trouwe hulp een poosje mag inpikken. Ik zal haar overladen met alle goeds, zodat jullie haar stralend terug krijgen!”

“Of juist niet,” dacht Sjaak, “dan komt ze triest terug, omdat ze liever bij jou wil blijven… Maar ook dat zullen we opvatten als een goed teken. Heb een paar fijne dagen samen!”

Bianca knikte en glimlachte. “Tot maandag dan maar,” zei ze, ineens weer onzeker.

Bij de deur draaide ze zich nog even om, zag opgestoken duimen en kushandjes. Ze grinnikte en zwaaide naar de mensen die haar zo lief geworden waren. Ze hoopte dat ze zich bij Karel ook zo snel op haar gemak zou voelen!

.

Karel parkeerde de auto naast de voordeur. Als eerste haalde hij Julian uit het stoeltje, liet hem vrij, maar hield hem goed in de gaten. Zodra hij zag dat Julian naar de straat rende, spurtte hij achter hem aan.

“Nee, manneke, dat is gevaarlijk. Dan gaan de auto’s tegen jou botsen.”
“Au! Juja au!”

“Precies, en dat willen we niet he?”
“Wille nie au…”

Bianca had inmiddels de tassen en de buggy naast de auto gezet, en wachtte tot Karel de voordeur zou openen.

“Je mag de buggy wel weer in de auto leggen, ik heb er één op de kop kunnen tikken bij de kringloopwinkel. Ziet er nog keurig uit!”

“Oh echt?” En terwijl ze de buggy terug legde, vroeg ze verder. “Nou hou ik het niet langer vol, ik zat de hele tijd al overhoop met vragen, over een campingbedje en zo, moeten we daar straks nog achteraan?”

Karel glimlachte: “Kom maar binnen, dan kun je zelf de balans opmaken wat je denkt dat je nog nodig hebt. Jij kunt dat makkelijker overzien dan ik.”

Hij pakte één van de tassen op en liep met Julian naar de voordeur.

.

Binnen keek Bianca haar ogen uit. Naast de bank stond een box, buiten zag ze een campingbedje en een buggy. Julian dribbelde meteen naar de tuindeur en riep: “Buite! Buite!”

“Ja, we gaan zo naar buiten, maar we gaan eerst even naar boven. Kom je mee, de trap op?”

“Tap… tap…” mompelde Julian, “tap op.”

“Fijn dat het een dichte trap is, dan kan hij niet tussen de treden door glippen,” zei Bianca.

“Daar dacht ik gisteren ook al aan, toen ik hem in gedachten hier rond zag lopen. En ik ben blij dat de trap niet in de kamer uit komt, dan kan hij niet te pas en te onpas naar boven ontsnappen en naar beneden storten. Hij kan nog niet bij de deurknoppen he? Anders zet ik ze zo alsnog even om."

Met een tas in zijn ene hand, en Julian aan zijn shirt vasthoudend met zijn andere hand, liep hij rustig achter hem aan naar boven.

“Ik wist niet dat hij al de trap op kon klimmen,” zei Bianca verbaasd. “Ik heb er eigenlijk nooit aan gedacht om hem zelf naar boven te laten klauteren.”

“Waarschijnlijk heb je het best druk, alles bij elkaar, je werk in het pension, voor Julian zorgen, en dan nog tijd zien vrij te maken voor je naaiwerk. Dan zie je wel eens dingen over het hoofd,” verklaarde Karel.

“Ja, dat zal het wel zijn…”

Boven sloot hij de trap af met een traphekje, waar Bianca verbaasd naar staarde.

“Je hebt ook werkelijk aan alles gedacht! En bij de trap naar de zolder ook één…”

“Ja, ik kom zelden op zolder, dus ik besloot het maar af te sluiten. Wel zo veilig voor ons manneke.”

Hij ging haar voor naar de kamer waar het eenpersoonsbed stond.

“Zullen we de tassen voorlopig hier neer zetten? Als je vanavond anders wilt besluiten, bij mij wilt slapen… dan kan dat altijd nog.”

Bianca hoorde wat hij zei, maar staarde ondertussen verbaasd naar de commode en het leuke ledikant die tegen de andere muur stonden. Een commode met wat handdoekjes, een doosje billendoekjes, een pak luiers, en een volledig compleet ledikant, keurig opgemaakt met een vrolijk dekbed.

“Hij slaapt nog niet met een kussen toch?” vroeg Karel.

Bianca schudde langzaam haar hoofd. “Nee, nog niet…”

Ze keek hem met open mond aan, slikte haar tranen weg, maar kon niet voorkomen dat haar ogen verdacht vochtig waren.

“Je hebt alles geregeld, alles gekocht…” fluisterde ze terwijl ze hem aanstaarde, “alles voor mijn zoontje…”

“Voor ons zoontje,” verbeterde Karel. “Ik hoop dat jullie je hier allebei thuis gaan voelen, echt thuis.”

Hij legde zijn handen langs haar gezicht en gaf een voorzichtige kus op haar voorhoofd.

“Banka kus?” vroeg Julian verrast. “Banka kus? Juja kus?”

Karel grinnikte: “Ja hoor, Julian mag ook een kus. Net als Bianca?”

Julian knikte: “Banka kus, Juja kus!”

Karel ging op een knie zitten en legde zijn handen langs Julians gezicht, en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. Julian keek stralend naar zijn moeder, die een paar tranen uit haar ogen wegveegde.

Karel stond weer op, werd verrast door Bianca, die haar armen om zijn nek sloeg, en haar hoofd tegen zijn schouder legde. Ze had geen woorden, maar dit simpele gebaar vertelde hem hoe blij ze was. Voorzichtig legde hij zijn armen om haar middel, streelde haar rug en haar haren.

“Bianca… lieverd… mijn hart stroomt over naar jou…” fluisterde hij.

“Ik… ik zou vannacht het liefst bij jou slapen, maar… hoe moet ik het zeggen…” reageerde Bianca.

“Bedoel je zonder de liefde te bedrijven?” vroeg Karel.

“Ja, dat kan ik echt nog niet. Maar wel dichtbij jou zijn, zie jij dat zitten, of vraag ik je dan iets te ingewikkelds?”

“Ingewikkeld? Bedoel je dat ik dan overloop van lust en daar tegen moet vechten? Zoiets?”

Bianca knikte. “Ja, zoiets,” fluisterde ze.

“Maar lieverd, dat voel ik nu ook, ik voel me lichamelijk ook enorm tot je aangetrokken, maar ik ga je niet als een beest overvallen.” Karel grinnikte. “Dat doet me denken aan Jan, bij het ontdekkingscentrum. Hij had van de speelgoedboerderij een koe en een stier mee naar de koffietafel genomen en liet die stier op die koe springen. Hij besefte heel goed dat het zo werkte, dacht dat die stier het wel leuk vond, maar dat die koe het niet leuk vond, omdat die stier maar wat stond te beuken.”

“Oh echt?” Bianca lachte. “En toen?”

“Patrick ging er heel serieus op in, zei dat hij niet wist hoe die koe het vond, maar dat hij wel wist dat een vrouw het niet fijn zou vinden als een man zo bij haar deed. En Jan vertelde dat zijn vader altijd zei dat een man lief moest zijn voor zijn vrouw, dat ze in 'aaaalles' moest kunnen merken dat haar man van haar houdt. En hij deed bij mij voor, wat hij zo mooi vond als hij zag wat zijn vader dan bij zijn moeder deed. Hij streelde met zijn vingertoppen over mijn voorhoofd, streelde mijn haren iets naar achteren, en vertelde dat zijn vader er dan zo lief bij keek, haha, dat kon hij zelf niet zo goed. Toen legde ik hem uit dat dat kwam omdat ik ook niet zijn vrouw was, als ik dat wel zou zijn, en hij zou echt van mij houden, dan zou ik het wel in zijn ogen zien. Hij besefte dat dat klopte.”

Terwijl Karel de herinnering met Bianca deelde, maakte hij iets meer afstand tussen hun lichamen, zodat hij haar aan kon kijken. Terwijl hij vertelde, deed hij wat Jan had verteld, streelde haar gezicht met zijn vingertoppen, streelde de losse haren uit haar gezicht en keek haar aan op een manier die een vuur in haar binnenste liet oplaaien. Karel zag dat haar ogen, die eerst rustig waren, nu onrustiger werden.
“Voor nu even genoeg?” fluisterde hij.

Ze knikte en liet hem los.

“Goed, dat mag je altijd aangeven, ook als ik het zelf niet in de gaten heb,” beloofde Karel. Hij keek naar Julian, die met een wijsvinger als een haakje in zijn mond van de één naar de ander staarde.

Ineens kwam hij in beweging: “Banka mama, Kade papa!”

Hij dribbelde naar hen toe en stak naar ieder van hen een handje uit.

“Wow…” fluisterde Bianca, terwijl ze van Julian naar Karel keek. “Dit is wel heel mooi! Wat een bevestiging!”

“Ja, geweldig…” glimlachte Karel. “Zullen we naar beneden gaan? Of wil je hier eerst wat spullen uitpakken?”

“Ik wil wel even uitpakken, dan voel ik me daarna rustiger.”

“Zal ik Julian even meenemen naar de tuin?”

“Ja, dat is goed, ik kom zo.”

Bianca haalde snel de spullen van Julian uit de tas en legde die in de commode.

Ze keek naar haar eigen weekendtas, nam een besluit en ging ermee op zoek naar de slaapkamer van Karel. Verwonderd keek ze rond in de ruime slaapkamer. Een kastdeur stond open, liet overduidelijk zien dat alle planken leeg waren. Bianca glimlachte, vermoedde dat Karel het fijn zou vinden als ze haar spullen daarin zou leggen.

Even later legde ze de lege tas onderin de kast en sloot hem. Ze draaide zich om, ontdekte Karel in de deuropening.

“Julian slaapt in het campingbedje, hij was zo moe! Fijn om je hier aan te treffen. Hoe vind je deze kamer?”

“Voelt ook als thuiskomen, heerlijk al dat hout en… die rotan kaptafel…”

Ze keek hem fronsend aan.

“Leve de kringloop! Vind je ‘m leuk?”

“Ja, echt heel leuk! Heb je die voor mij gekocht?”

Karel liep er naar toe en ging op de houten kruk zitten. “Nee, dit wordt mijn vaste plekje als ik me aangekleed heb,” zei hij met een ondeugend gezicht.

“O ja gekke vent!” lachte Bianca, terwijl ze naar hem toe liep, achter hem ging staan en spontaan haar armen om hem heen sloeg en haar neus in zijn haren begroef. Even later keek ze hem via de spiegel aan, keek in zijn donkere ogen die ongelofelijk verliefd naar haar keken. Ze legde haar hoofd op zijn schouder, tegen de zijkant van zijn hoofd.

“Net een levende selfie,” fluisterde ze.

Karel knikte: “Weet je wat ik vind? Ik vind dat stel in de spiegel er ongelofelijk goed uit zien, alsof ze voor elkaar gemaakt zijn.”

Bianca zuchtte diep, voelde de diepe intentie van zijn woorden. Ze glimlachte naar hem. “Ja, een prachtig koppel…” zei ze met een nieuwe diepe zucht.

Karel draaide zich iets om en trok haar bij zich op schoot. De kruk leek te protesteren, waarop Bianca zich meteen losmaakte. “Niet hier, die kruk houdt het niet!”

“Beneden dan maar? Op de tuinbank?”

Bianca glimlachte: “Ja, op de tuinbank is denk ik beter.”

Beneden liep ze de tuin in, naar het campingbedje. Julian lag heerlijk te slapen onder alleen een dekbedovertrek. Ze keek omhoog naar de grote doek die Karel over een groot stuk van de tuin gespannen had.

“Perfect, dat doek, echt ideaal. Ik kan me niet voorstellen dat hij zo nog zou verbranden.”

“Dat lijkt mij ook niet, misschien een beetje bijkleuren, gewoon van de buitenlucht, maar dat kan geen kwaad.”
Karel pakte haar hand en trok haar mee naar de tuinbank. Hij ging zitten en trok haar op schoot. Hij zei niets, hield haar alleen in zijn armen, gaf haar zo nu en dan een kusje op haar haren, maar verder niet.

Zo zaten ze bijna een uur, toen Karels maag hoorbaar begon te protesteren.

“Heb jij ook zin in eten?” vroeg hij aan Bianca.

Ze rekte zich een beetje uit en keek hem dromerig aan. “Ik was bijna in slaap gevallen. En ja, ik heb zin in eten.”

Ze stond op en zag dat Karel moeite had om overeind te komen.

“Oh joh, slapen je benen?” vroeg ze met een ondeugende grijns. “Ik zal ze even masseren, blijf maar rustig zitten.”

Ze begon zijn voeten zachtjes te kneden, zijn enkels, zijn kuiten. Karel hield haar tegen: “Ga maar niet verder, Bianca, dat zou te veel prikkels geven! Maar wat kun jij masseren zeg, waar heb je dat geleerd?”

“Nergens, gewoon een beetje op gevoel.”

“Dan mankeert er absoluut niets aan dat deel van jouw gevoel! Het was heerlijk ontspannend!”

Voorzichtig stond hij op. “Het heeft ook wel geholpen, het gaat al veel beter. Broodjes, kom mee, dan gaan we ze in de keuken klaar maken en in de tuin picknicken!”

Lachend liep Bianca achter hem aan naar de keuken. “Zal ik ondertussen koffie zetten? Of drink je er liever iets anders bij?”

“Doe maar koffie ja, heerlijk! Mijn ouders komen morgenavond, aan het begin van de avond. Ze vertrekken als de files zo’n beetje opgelost zijn. Zullen we morgen weer een salade maken en wat vlees in de wok doen? Of zullen we uitgebreider koken?”

“Laten we het maar eenvoudig houden, ik vind het al spannend genoeg!”

“Dan doen we dat! Hoeveel boterhammen wil jij? Twee? Ik drie, en Julian? Echt maar één?”

“Ja, hij krijgt er altijd nog borstvoeding achteraan, en in de loop van de middag meestal iets van fruit. Heb je een fijne rasp?”
“Ja hoor, en allerlei soorten fruit in de schaal op de eettafel. Weet je wat ik altijd lekker vind, maar wat ik eigenlijk zelden doe omdat ik maar alleen ben? Een fruitsalade, gewoon van alles door elkaar. Hou jij daar ook van?”

“O ja, verrukkelijk!”

Karel lachte om de manier hoe ze het uitspraak, hij kon daaraan gewoon horen hoe verrukkelijk ze het vond. “Dan doen we dat, en dan kunnen we van alle soorten fruit wat nemen, om er van Julian een heerlijke mix van te maken.”

Bianca keek hem liefdevol aan. “We… we doen het samen… ik hoef niet meer alleen…” tranen en een opgezette keel maakten het haar moeilijk om verder te spreken.

“Nee, je hoeft niet meer alleen de verantwoordelijkheid te dragen, te zorgen, te genieten. We gaan het samen doen, samenwerken, samen genieten, samenleven, hoe meer hoe liever.”

“Als ik niet met die angst en onzekerheid zat, zou ik zo bij je in willen trekken. Het klinkt zo raar, we kennen elkaar amper, maar mijn hart gaat naar jou uit, en… alles is gewoon echt goed! Alleen mijn angst en onzekerheid… zo lastig!”

“Eerst maar eens deze logeerpartij, daarna zien we wel weer, goed?”

Bianca knikte: “Ja, goed, ik hoef geen overhaaste beslissing te nemen.”

“Zeker niet, alleen maar je hart volgen en alles wat er in de weg zit bespreekbaar maken, of er domweg doorheen gaan.”

Bianca knikte weer: “Ja, dat heb ik op Bloemenhof al wel geleerd. Er doorheen gaan… het is moeilijk, maar goed. Maar zou dat ook kunnen betekenen dat ik gewoon door die angst en zo heen moet gaan? Ik bedoel, ik weet dat hier bij jou mijn plek is, mijn thuis, mijn leven. Hoe ik alles praktisch moet invullen, ook met mijn werk in het pension, dat komt wel goed. Maar even alleen over mijn angst… zou het helpen om ondanks de angst toch te besluiten hier te gaan wonen?”

“Niet nu, denk ik, dan zou je het forceren, maar misschien ervaar je over een paar dagen dat je het wel kunt, zodat je er bij mij doorheen kunt gaan. Maak je er maar niet druk over, we zien het over een paar dagen wel, of het dan wel of niet haalbaar is,” vond Karel.

“Ja, je hebt gelijk, maar mijn gedachten gaan er maar over door.”

“Lastig he, maar ook dat is genezing, lieverd, je komt er steeds een beetje verder mee. Hou je van kaas op je brood?”

“He? Kaas? Ja, lekker!”

“Blaadjes sla eronder en een paar plakjes komkommer erop?”

“Zozo, je maakt er een taartje van! Het lijkt me heerlijk, lekker fris!”

“Het is feest, met jou bij me… dus doen we lekker een fris taartje!”

Terwijl Karel naar de koelkast liep, pakte hij even haar hand en gaf er een zachte kus op. Trillingen gingen door Bianca’s hele lichaam. Hoe deed hij dat? Hoe kreeg hij dat voor elkaar? Vragen tolden door haar hoofd. Was dat allemaal die soulconnectie?

.

Ze hadden hun broodje net op, toen Julian wakker werd en verbaasd om zich heen keek. Hij had Karel en Bianca nog niet gezien, maar riep al snel: “Kade tuin!”

“Hey, hoor ik daar mijn naam?” vroeg Karel, terwijl hij Bianca tegenhield

Julian draaide zijn hoofd naar het terras, kroop overeind en begon te juichen: “Banka! Kade! Eten!”

Bianca grinnikte, stond nu wel op, greep de luiertas en ging achter Karel aan naar het campingbedje om Julian er uit te halen.

“Zijn z’n kleren nog droog?”

“Ja, gelukkig wel… Oeps nu niet meer! Blijkbaar zit hij nu te plassen. Jij rakker! Kon je het niet meer houden?”

Karel legde Julian in het gras en trok hem zijn kleren uit, friste hem met een billendoekje op en gaf hem een schone luier.

“Zo, moet je nog schone kleren aan? Of blijf je in je blote buik?”

Julian keek haar stralend aan, sloeg met zijn handjes op zijn buik: “Bote buik! Bote buik! Pas pas pas!”

“Plas? Of bedoel je pats pats pats?”

“Ja! Pas pas pas!” riep hij uit terwijl hij met zijn handjes op zijn buik bleef kletsen.

“Dan denk ik dat je maar even alleen met je luier bij ons moet komen zitten.”
“Kade bote buik?” vroeg Julian. “Kade pas pas pas?”

“Ik weet niet hoor, of ik een blote buik heb… even zoeken…”

Karel trok zijn shirt omhoog, en Julian kraaide: “Ja, Kade bote buik! Ikke pas pas pas!”

Karel deed net of hij het niet begreep, waarop Bianca iets dichter naast hem ging staan, en Julian genoeg liet zakken. Hij kletste met zijn handjes op Karels buik en schaterde van de pret. “Kade pas pas pas!”

“Zo, genoeg gepatst jongeman. Karel heeft een broodje kaas klaar gemaakt, zal ik die maar eens gaan opeten?” plaagde Bianca.

“Nee nee Juja eten, Juja bote kaas!”

“En zal ik dan weer water voor je halen?” vroeg Karel.

“Tate ja!”

“Ik weet niet of hij dat ook nog lust…” begon Bianca, maar Karel was al binnen, hoorde haar niet meer.

“Nou vooruit dan maar… Eens kijken,” zei ze, terwijl ze met hem op de tuinbank ging zitten. “Ik ben een mes en een vorkje vergeten… zullen we het eens als een aapje doen?”

Ze trok een stukje brood met kaas los en hield hem dat voor. Julians hoofd schoot naar voren, hapte het stukje uit haar vingers.

“Hey Julian, niet mijn vingers opeten he?!”

Julian keek haar aan… er verscheen een grijns op zijn gezicht. Hij pakte haar hand, en stopte één van haar vingers in zijn mond. Hij beet heel zachtjes en liet toen weer los.

“Lekke! Nie au!”

“Vind jij mijn vinger lekker?” vroeg Bianca verbaasd. “Waar smaakt mijn vinger dan naar?”

“Kaas!” zei hij zelfverzekerd. Hij wees naar zijn broodje, probeerde het te pakken.

“Hoe wil je het eten dan?” vroeg Bianca. “Wacht even, dan doe ik het dubbel voor je.”

Ze vouwde het broodje dubbel en wilde het aan Julian geven.

“Nee nee! Kaas!”

“Ja, de kaas zit erin, kijk maar.” Bianca opende het broodje, zodat hij het kon zien. Razendsnel graaide hij de kaas eruit en begon er heerlijk van te smikkelen.

“En je broodje dan?”

“Bote ook!” zei hij zodra zijn mond leeg was “Kaas lekke, bote ook!”

Hij pakte het broodje uit haar hand, en begon er met zijn tandjes aan te knabbelen. Bianca keek toe, stomverbaasd hoe hij het zelf voor elkaar kreeg. Even flitste het door haar heen, de vraag hoe ze hem ooit netjes zou kunnen leren eten… maar ze duwde de vraag weg. Voorlopig deed hij het zo, en het was overduidelijk dat hij genoot. Ze kuste hem op zijn haren en fluisterde: “Lekker he?”

“Lekke,” zei hij met halfvolle mond, verslikte zich en hoestte de boel los.

“Oh oh…” zei hij en at weer vrolijk door.

Bianca trok haar wenkbrauwen op. Hij vond verslikken niet erg… zou het door de reacties van ouders komen dat kinderen bang werden voor verslikken?

Karel kwam naast haar zitten, zette een glas water voor Julian op tafel.

“Ik kon het niet laten, ik heb jullie even gefilmd. Wat een kostelijk gezicht hoe Julian het wel even zelf regelde. Het verbaasde me trouwens hoe hij het verslikken oppakte. Even hoesten en verder gaan!”
“Ja, dat dacht ik ook al, misschien maken ouders de kinderen te bang. En het kan natuurlijk ook misgaan, als er sprake is van grotere stukjes die blijven hangen, zodat je benauwd wordt.”

“Daar had hij in elk geval geen last van.”

“Nee… wat is er Julian?”

Julian had net zijn laatste hapje doorgeslikt en zijn handjes op zijn manier afgeveegd aan een doekje dat op tafel lag. Nu begon hij aan haar shirt te trekken.

“Wat wil je?” vroeg Bianca, alsof ze geen idee had wat hij wilde.

“Die! Juja die!” zei hij, en prikte in haar borst.

“Oh, wil je drinken? Maar Karel heeft net een glas water voor je gebracht,” ze Bianca met een knipoog naar Karel.

“Nee nee, Juja die!” en hij prikte opnieuw.

“Oké, duidelijk, je wilt liever de borst dan een glas water.”

“Geef hem eens ongelijk,” zei Karel met een ondeugend gezicht.

Bianca keek hem kort aan, schudde glimlachend haar hoofd en richtte zich weer op Julian. Ze trok haar shirt omhoog en maakte haar voedingsbeha los. Julian greep haar borst met beide handjes en begon te drinken, half verstopt onder Bianca’s shirt. Na een poosje kwam hij weer tevoorschijn en prikte in de andere borst.

“Die ook!” zei hij en tegen Karel: “Lekke!”

“O ja? Is dat lekker?”

“Ja! Kade ook?”

“Nee hoor, dank je, dat is voor jou,” zei Karel met een glimlach, verliefd naar Julian kijkend. Hij schudde zijn hoofd toen Bianca hem aankeek.

“Wie zou er nou niet van zo’n geweldig jochie houden?” vroeg hij haar.

Ze haalde haar schouders op: “Ik zou ’t niet weten, ik heb er in elk geval geen moeite mee om van hem te houden!”

“Ik ook niet…” reageerde Karel. “Ik ga je iets vragen, en ik wil graag dat je heel eerlijk antwoord geeft.”

Bianca keek hem vragend aan: “Wat dan?”

“Mag ik je shirt een beetje omhoog doen, zodat ik hem kan zien drinken? Niets erotisch hoor, gewoon het wonder van een kind dat bij zijn moeder drinkt. Vind je dat goed? Of liever niet?”

Bianca glimlachte: “Natuurlijk mag jij dat doen, jouw zoontje toch?”

Karels gezicht brak open in een stralende lach. Hij gaf haar een kus op haar wang, en tilde het shirt een beetje op. Hij dronk het beeld van het fanatiek zuigende jongetje in zich op, grinnikte toen Julian hem met schuine oogjes aankeek. Julian liet de borst los, keek hem recht aan en vertelde het nog een keer: “Lekke!” en dronk daarna verder.

“Bianca, wat is dit prachtig, het lijkt zo gewoon, maar het raakt me. Dit is zo intiem, intiem tussen jullie beide. Ik vind het heel fijn dat ik erbij mag zijn.”

Bianca glimlachte naar hem. “Als ik in rust ben, zoals nu, voelt het ook intiem, zeker nu, met z’n drieën…”

“Geen nare gevoelens?” vroeg Karel voor de zekerheid.

“Nee, totaal niet, dit is anders, denk ik.”

“Ja, het is anders dan wanneer ik eraan zou gaan zuigen, dat zou een totaal andere sessie zijn.” Hij keek haar ondeugend aan.

“Jij eraan zuigen? Hoezo zou je dat willen?”

“Als jij zover bent dat je lichamelijk intiem met mij wil zijn, dan zou ik dat graag doen, om je opgewonden te maken. Maar dat is toekomstmuziek, dat houden we nog te goed,” antwoordde hij met een knipoog.

En Bianca had weer iets om over na te denken… Om haar opgewonden te maken… dat kende ze niet, wat bedoelde hij ermee? Ze besloot het recht voor z’n raap te vragen.

“Karel, ik ken dat niet, wat bedoel je met wat je zei, mij opgewonden maken?”

Karel beseft direct, dat de vader van Julian haar alleen gebruikt had voor zijn eigen lust.

“Lieverd, ik heb er niet veel verstand van, dat zal ik heel eerlijk zeggen. Ik heb mezelf wel eens bevredigd, maar ben nooit met een vrouw naar bed geweest. Jij wordt de eerste voor mij, als jij er aan toe bent, dat houden we voor ogen! Maar voel nu eens bewust, als Julian zuigt, wat voel je dan in de rest van je lichaam?”

Bianca lachte een beetje verlegen. “Een lichte prikkeling van onderen…” bracht ze er blozend uit.

“Wat zou er dan gebeuren, als ik eraan ga zuigen en ondertussen je tepel ga likken?”

Bianca werd roder en roder.

“Ik weet het niet, Karel, ik heb dat nog nooit meegemaakt!”

“Geeft niet, probeer het je eens voor te stellen…”

“Ik denk dat die prikkeling er dan ook is, maar waarschijnlijk sterker.”

“Dat denk ik ook. En ik kijk er naar uit, naar het moment dat ik je ervan mag laten genieten. Voel je niet opgejaagd hoor, ik heb absoluut geen zin om over je grenzen en blokkades heen te gaan. Ik geef je alleen een vooruitzicht van wat volgens mij genieten moet zijn!”

Bianca dacht na. “Ik begrijp het niet helemaal. Toen Julians vader mij dwong… hij heeft niets gedaan om mij opgewonden te maken, hij ging gewoon naar binnen, en dat was eerlijk gezegd best pijnlijk. Dus ik heb niet zoveel verlangen naar zulke dingen. Ik verlang wel naar jou, maar niet naar seks… het spijt me zo, Karel.”

“Waarom lieverd, waarom zou je dat moeten spijten? Als ik naar jou verlang, verlang ik in alles naar jou. Oké, het ligt bij mij anders dan bij jou, ik verlang naar jou als… gek gezegd… als een totaalpakketje. Dus ook naar het seksuele, maar niet op die manier zoals jij ervaren hebt. Nogmaals, ik heb geen ervaring, maar hoe je het beschrijft, dat voelt voor mij als pure verkrachting.”

“Ja maar, ik hield van hem, en dan doe je zulke dingen… zei hij.”

“Dus… als jij je verzet had, zou dat een teken geweest zijn, naar zijn idee, dat je niet echt van hem hield?”

“Ja, zo klonk het wel…”

“Lieverd, dat heeft werkelijk niets met liefde te maken, echt helemaal niets! Het was puur eigenbelang van hem, en hij manipuleerde jou door je zoiets te laten geloven. Ik vind het vreselijk dat dit je is overkomen, maar ik moet zeggen dat ik het resultaat in de vorm van Julian geweldig vind. Moet je ‘m nou zien, hij ligt ons gesprek te volgen. Kerel, ik weet dat het belangrijk is dat jij op jouw tijd en op jouw manier de wereld ontdekt, maar eigenlijk vind ik je nu toch nog wel te jong voor dit soort gesprekken… Ja, lach maar, lekkere boef!”

Karel pakte Julian van haar over, zodat Bianca haar voedingsbeha weer kon sluiten en haar kleren recht kon trekken.

“En hoe is het nu met jou? Buikje dik en rond? Niet te geloven, een hele boterham met kaas en dan twee borsten leegdrinken…”

“Die!” riep Julian, terwijl hij zich voorover wierp naar Bianca en in haar borst prikte. “Die! Lekke!”

“Mooi man, het is jouw smaakje dus wel… nou, weten we dat ook weer! Ik leer nog steeds, dat merk ik al wel.”

Julian liet een stevige boer, waar Karel een schrikreactie op speelde. Julian moest vreselijk lachen.

“Ja, lach jij maar, ik schrik van jou!” mopperde Karel, maar stopte direct zijn neus in Julians nek en fluisterde: “Nee hoor, ik schrok lekker niet echt, boer jij maar lekker!”

Bianca lachte: “Gekke kerels!”

“Voorlopig zul je het met alleen mannen moeten doen, dame! Ons volgende kindje wordt ook een jochie. Pas daarna komt er een meisje.”

“Wat? Heb je te veel aan je duim gezogen?” vroeg Bianca in opperste verbazing.

“Nee, even zonder dollen, toen je hier laatst kwam eten, toen liep ik ’s middags even de tuin in, en zag als in een droom, terwijl ik klaarwakker was, dat Julian daar zat te spelen met een kleiner broertje. Hij leek wat op mij, bruine ogen, zwarte krullen. En jij zat hier op de bank met een nog kleiner kindje op schoot, en dat was een meisje, en zij leek meer op jou. Het voelde zo echt, alsof het al zo was… Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken!”

Naar hoofdstuk 81. Samen

Of naar de Inhoudsopgave