“Als ik eerlijk mag zijn… ik ben de manier van schrijven van veel collega-journalisten behoorlijk zat,” zei Jeroen tegen zijn collega’s tijdens hun korte dagelijkse overleg. “Ik merk zo ontzettend veel klakkeloos neerschrijven of in interviews vertellen van wat overheden en hun trawanten willen dat er verteld wordt. Dat was niet ons verlangen toen we besloten journalist te worden. We wilden de burgers vertellen wat er gebeurde, we wilden onderzoeken wat er werkelijk waar was. En ik weet wel, er is voor ons toen heel veel verborgen gebleven. Ik weet dat onze ziel heel veel dingen niet kon oppikken. Maar nu we dat wel kunnen, verlang ik er naar die waarheid ook naar voren te brengen, eigenlijk nog sterker dan ik laatst had aangegeven. Ik wil prikken in de luchtballon van leugens, ik wil ‘m verwoesten!”

Onverwacht ging er een gejoel op en ontving hij een applaus. Lichtelijk verward keek hij het kringetje rond en ging verder: “De vraag is alleen, hoe we dat kunnen doen, hoe we dat nog scherper kunnen doen, hoe we onze woorden nog beter kunnen kiezen, zodat die ballon van leugens verwoest wordt!”

“Je wijst met je woorden eigenlijk al in de goeie richting: scherper, woorden beter kiezen. En hoe kunnen we dat beter doen dan door naar ons innerlijk te blijven luisteren? We zijn vanuit de mainstream media overgestapt naar Soul-Journalistiek omdat we echte journalistiek wilden, terwijl de meesten van ons niet echt bewust vanuit hun ziel werkten. Nu we ons daar wel bewust van zijn kunnen we ons daar nog beter door laten leiden. Dat lijkt me sowieso de basis van het aanscherpen, het kiezen van de beste woorden,” dacht Patrick.

“Klopt,” zei Jeroen, “dat is de basis. Dat was de afgelopen weken al de basis, en dat moet echt zo blijven. En eerlijk gezegd denk ik, dat we niet eens meer in staat zijn om anders te werken. Maar ik zit ook te denken aan een praktische oplossing, op welke manier we nog duidelijker, nog krachtiger naar buiten kunnen treden. Willen jullie je gedachten daar eens over laten gaan?"

"Mag ik daar even op inhaken? Ik heb gemerkt op de sociale media, dat cartoons en foto’s met korte teksten erin heel goed werken. Die zijn als pijlen die afgeschoten worden. Ik ben zelf geen held met tekenen, maar ik zou wel bestaande afbeeldingen kunnen gebruiken, en daar quotes in kunnen zetten die betrekking hebben op de informatie die we tegen komen. Als jullie op dwaasheden stuiten, mag je ze naar me doorsturen, dan kan ik kijken of ik er op die manier iets mee kan,” stelde Christian voor.

“Zoiets,” reageerde Jeroen, “ik denk dat je gelijk hebt Christian, dat zoiets wel eens goed zou kunnen werken! Dat betekent een nieuwe pagina op de website, denk ik, een pagina ‘Quotes’ of zo, verzin maar een naam en maak die pagina maar aan. En zet meteen elke Quote ook op de socials, met een verwijzing erbij naar die Quotes-pagina, zo van ‘meer quotes op…’ en dan de link. Lijkt je dat wat?”

Christian knikte enthousiast, terwijl hij korte aantekeningen maakte. “Ik zie het helemaal zitten! Dit voelt als iets wat echt mijn ding is!”

Jeroen glimlachte: “Des te krachtiger zullen je kunstwerkjes dan zijn! Zijn er ondertussen meer ideetjes boven komen borrelen?”

“Je noemde het woord scherper. Ik moest denken aan puntiger, prikt meteen wat makkelijker. En toen kwam Christian met quotes… dat is zo’n voorbeeld van puntiger. Maar dat is niet iets wat echt bij mij past. Voor mij persoonlijk denk ik dan meer aan het kort weergeven van een onzinstukje uit de mainstream media, en daar in zo weinig mogelijk woorden een scherpe, puntige reactie op geven. Zo van ‘hij zegt dit, ik zeg dat.’ En als het nodig is, daar een link bij zetten naar een artikel of interview waarin meer uitleg staat.” Patrick legde zijn handen achter zijn hoofd en leunde wat achterover toen hij zijn idee poneerde. Afwachtend keek hij de kring rond.

“En wat jij dan dat artikel of interview met meer uitleg noemt, dat is meer wat bij mij past. Bewijs leveren, denkkronkels aantonen en weerleggen. En dan zou jij, Patrick mijn artikelen en interviews weer kunnen gebruiken om daar je spitsvondigheden op los te laten,” zei Jeroen. “Het lijkt me een leuke manier van werken, wat Christian en Patrick willen doen, kan mooi inhaken op het werk van mensen zoals ik, die graag uitgebreider te werk gaan. Samenwerken van zielen, samenwerken van soulmates, in dit geval soulmates in het werk, soulmates die allemaal doen wat het beste bij hen past, dat versterkt, heeft een grotere kracht naar elkaar en naar buiten toe.”

Ze spraken er nog even over door en gingen vervolgens weer aan het werk. Zowel Christian als Patrick bogen zich over de sociale media, pikten daar dingen uit waarvan ze wisten of aanvoelden dat het niet klopte. Christian maakte er zijn quotes in afbeeldingen in en Patrick schreef er zijn reacties over in Word, om bij de volgende samenkomst, bij de lunch, aan hun collega’s te kunnen overleggen.

Bij die samenkomst bleek dat Christian in staat was om met een beste dosis humor dingen te weerleggen in malle plaatjes met maar een paar woorden erin. Hij kreeg zonder enige twijfel groen licht om ze op zijn Quotes-pagina te plaatsen.

Tussen die beide pauzes, die tegelijkertijd als besprekingen dienst deden, kwam Anneloes op een idee, waarmee ze meteen aan de slag ging. In een tekenprogramma ontwierp ze een paar simpele poppetjes, mannetjes, vrouwtjes, jongens en meisjes en ze ging er in datzelfde programma mee experimenteren. Ze ontwierp diezelfde poppetjes in allerlei standen: staand, zittend, liggend, lopend, rennend, met een open mondje zodat het leek alsof ze spraken. Daarnaast maakte ze spreek- en denkballonnetjes. Ze sloeg haar complete serie op in een mapje ‘standaard figuurtjes’ en ging er in een fotobewerkingsprogramma mee aan de slag, maakte er verschillende cartoons en kleine tekenstripjes van als reactie op informatie die ze op de sociale media tegenkwam.

Tijdens de lunchpauze liet ze de eerste resultaten zien. Dat kwam als een grote en vooral leuke verrassing voor de anderen. Jeroen genoot van hoe iedereen er op reageerde en gaf Anneloes een knipoog.

“Lieve mensen, mag ik heel even? Ik ben ontzettend blij met hoe jullie je eigen weg zoeken. Anneloes, klopt het dat dit voor jou voelt als iets wat heerlijk bij jou past?”

“O ja, zeker weten! Christian noemde het vanmorgen, en het bleef maar bij me hangen. Daarom heb ik eerst een flinke verzameling poppetjes gemaakt, gewoon een reeks standaard figuurtjes waar ik op kan terugvallen. En toen ging ik ermee experimenteren aan de hand van wat ik op Twitter tegenkwam. Dat korte, puntige… ik merk dat me dat veel meer ligt dan complete artikelen. Dus die laat ik graag aan jou over. Misschien schrijf ik ooit nog wel eens artikelen hoor, dat zou zo maar kunnen, maar ik denk dat ik in cartoons en kleine tekenstrips mijn ding gevonden heb. Ik heb de poppetjes expres heel basis gehouden, zodat ze overal voor inzetbaar zijn. Ik denk dat ik op een dag een hele verzameling kan maken. Mijn cartoons, samen met die quotes van Christian en die korte reacties van Patrick, kunnen heel wat keren op een dag naar de lezers schieten, onze zielskracht uitstralen. Aan de andere kant hebben we jullie onderzoeken, artikelen en interviews ook nodig. Het voelt voor mij eigenlijk alsof onze website hiermee gewoon nog meer compleet maakt. Het was al prachtig, het wordt nu… dubbel-prachtig of zoiets.”

“Mensen, ik voel me helemaal thuis bij jullie,” reageerde Tineke. “De manier waarop jullie werken, elkaar stimuleren. En ook dit praktische, even samen dingen doornemen tijdens een pauze. Dan duurt een pauze maar even iets langer, het scheelt een hoop saai vergaderwerk! En het mooie is, dat jullie na de pauze meteen verder kunnen, dingen kunnen plaatsen, en niet meer hoeven te wachten tot die middagsamenkomst die jullie altijd hadden toen ik hier net kwam werken. Ik geniet ervan!”

“Fijn om te horen, Tineke,” zei Eric, “jij hebt een heel andere taak dan wij, maar je hoort er wel helemaal bij. Mooi dat je het ook zo voelt! Hoe gaat het de laatste dagen met de correspondentie?”

“Prima, op een enkele negatieve reactie na, krijgen we alleen positieve geluiden. De lezers zijn blij met wat jullie produceren. Sommigen vragen zich wel af wat ze er praktisch mee kunnen. Dat heb ik een tijd geleden ook zo gevoeld. Mensen wilden opstaan tegen de regering, tegen alles wat er mis ging, maar de meeste mensen voelden zich daar in de praktijk niet toe in staat. Als ik nu zulke vragen krijg, wijs ik vooral op het luisteren naar hun innerlijke stem, geeft die wat aan, ga er dan voor. En verder, doe wat bij je past, wat goed voelt voor jou.”

“Dat is precies wat het beste is,” reageerde Jeroen blij,” Iedereen zal toch zijn eigen weg moeten vinden, zoals Patrick, Christian en Anneloes vandaag iets ontdekt hebben wat nog beter bij hen past dan wat hen al zo als gegoten zat. Dat is het mooiste voor jezelf, en het krachtigste naar de mensen om je heen. Ik denk dat we op deze manier het meeste kunnen doen, en zo het krachtigst naar buiten kunnen treden. Bedankt Tineke, je hebt een mooie manier van reageren!”

.

De nieuwe pagina’s trokken een heleboel aandacht van de lezers. Er werd op gereageerd, er werd naar Tineke over geschreven. En het meest opvallende was, dat ze na een paar dagen al merkten, dat collega’s binnen de mainstream media ook begonnen te reageren, niet in negatieve zin, maar verlangend naar meer. Hun nieuwe manier van informatie presenteren, raakte lezers én collega’s. Het probleem waar die collega’s echter tegenaan liepen, was dat ze dit soort dingen ook graag zouden willen doen, maar dat het binnen hun werkkring niet op die manier mogelijk was.

Het verlangen van deze mensen groeide, het verlangen om echtheid en waarheid naar buiten te brengen op een positieve, en soms komische manier. Ze hadden regelmatig contact met Tineke, waarbij Tineke ondersteund werd door Jeroen.

Een belangrijk punt waar ze allemaal mee te maken kregen, was dat ze vast zaten in een systeem waarbij nauwelijks eigen bewegingsruimte of denkwijze was. Zo was het hen in de opleiding al geleerd en tijdens hun werk waren al die touwtjes nog strakker aangetrokken, zodat het nu begon te voelen als een korset.

De eerste keer dat ze met een groepje journalisten een overleg via Zoom hadden, benoemde Jeroen dat en zei erbij dat dat korset nu uit moest, echt uit moest en dat ze het weg moesten gooien. Hun collega’s grinnikten in eerste instantie, maar grepen vervolgens naar hun ribben en hun zij. Aan hun gezichten was duidelijk te zien dat er iets gebeurde.

Eén van hen beschreef het resultaat: “Ik heb het gevoel dat ik eindelijk vrij kan ademen! Niet zo vreemd, als dat systeem als een korset om me heen gezeten heeft. Dit voelt goed!”

Zijn collega’s beaamden dat. Een ander vroeg: “Maar hoe nu verder? Als we bij onze huidige werkgever blijven, lopen we dan het risico dat we weer in zo’n soort korset terecht komen?”

“Dat zullen ze wel proberen,” zei Jeroen, “maar het zal hen niet lukken. Het vervelende zal alleen wel zijn, dat het de sfeer niet zal bevorderen. De kans is vrij groot dat ze het jullie lastig zullen maken. Aan de andere kant zou het kunnen zijn dat jullie van betekenis kunnen zijn onder jullie collega’s, doordat jullie wat jullie nu ontvangen hebben, automatisch doorgeven aan hen. Ik kan jullie niet zeggen wat je moet doen, ik kan je alleen aanraden om, ieder persoonlijk, maar ook samen, naar je innerlijk te luisteren. Voel je dat je er moet blijven, blijf dan. Voel je dat je eruit moet stappen, doe het. Maar hou contact met je collega’s die hier nu om je heen zitten. Jullie hebben elkaar nodig!”

Later hoorden ze van dit groepje, dat ze er samen uitgestapt waren, ontslag genomen hadden, en een website hadden opgezet voor regionaal nieuws. Ze hadden getwijfeld over landelijk nieuws, maar wilden dat overlaten aan de groep van Soul-Journalistiek.

Tineke en Jeroen bleven hen een beetje volgen, en merkten na korte tijd dat ze in dezelfde stijl werkten als zijzelf. Ze overlegden met de anderen of het wijs zou zijn om hen bij hun eigen groep te betrekken, er één organisatie van te maken. Ze besloten dat in elk geval niet voor te stellen, hooguit af te wachten of de nieuwe groep zelf met zo’n idee zou komen en hoe ze zich dat dan voorstelden.

Ze kregen geen vragen in die richting, maar wel vragen van journalisten en andere media-medewerkers van andere organisaties. Feitelijk gebeurde met elk groepje hetzelfde. Het korset-idee was op elk groepje van toepassing en elk van hen ervaarde het afbreken daarvan als directe bevrijding.

Het resultaat hiervan was, dat steeds meer collega’s ontslag namen en er nieuwe organisaties ontstonden. Ze hadden via hun websites zo nu en dan contact met elkaar, maar hielden hun eigen organisatie, hun eigen doelgroep. En die doelgroep was meestal een bepaalde regio, of, totaal anders, een nieuwe omroep voor een soort radio en televisie via internet, op een eigen website.

Financieel waren er soms wat korte periodes dat het lastiger was, maar elke groep bleek al snel flink wat burgers achter zich te hebben die bereid waren hen financieel te ondersteunen.

Het mediagebeuren onderging in een paar maanden een flinke metamorfose. Mediapark Hilversum werd anders ingedeeld, oude groepen verdwenen, nieuwe kwamen ervoor in de plaats. Het type werk binnen het Mediapark bleef hetzelfde, maar de basis, de intentie van de medewerkers was volkomen anders. De meeste van hen weigerden nog langer als een soldaat onder commando te leven. Ze volgden hun innerlijke stem, gingen steeds meer doen wat bij hen paste.

Jeroen, die de duistere macht van het Mediapark van voorheen maar al te goed kende, hield hen nauwlettend in de gaten. Soms kwamen er berichten naar buiten dat de kleiner geworden oude garde die er nog was, ruzie zocht met de collega’s die op de voor hen nieuwe manier werkten, maar ze moesten elke keer het onderspit delven, doordat hun collega’s-nieuwe-stijl bij hun werkwijze bleven en hun collega’s-oude-stijl meestal met humor beantwoordden of hen negeerden.

Jeroen zag hoe de weegschaal in eerste instantie langzaam, maar uiteindelijk steeds zichtbaarder om ging. De oude stijl verdween, collega’s van die oude stijl die absoluut niet op de zielsmanier wilden werken, stopten met hun werk. Sommigen verhuisden naar het buitenland, waar ze evenzo goed in de knoop raakten, omdat ook daar heel veel aan het veranderen was.

Nieuws, overwegingen, theorieën en praktijk van alledag… ze werden eigenlijk alleen nog weergegeven door mensen die vanuit hun binnenste leefden en hun werk deden. Mensen die daar gelukkiger dan ooit in waren en krachtig werkten naar de maatschappij.

Naar hoofdstuk 110. Alles wordt nieuw in het onderwijs

Of naar de Inhoudsopgave